منځنی ختيځ

دغه اصطلاح د نږدې ختیځ (د لرې ختیځ په مقابل کې) د اصطلاح پر ځای د شلمې پېړۍ په پیل کې دود شوه. د «منځني ختیځ» اصطلاح د هغو د ګڼ شمېر تعریفونو له مخې د ګډوډېدو لامل شوې چې د ځینو پر باور، تر ډېره له تبعیض ډکه او اروپا محوره ده. په دغه اصطلاح کې شاملې سیمې تر ډېره هغه سیمې دي چې د لویدیځې آسیا له تعریف سره نږدې اړیکې لري، چې یوازې قفقاز او ټول مصر او یا هم سینا ټاپووزمه نه په کې شاملېږي.

د منځني ختیځ ډېرۍ هېوادونه (له ۱۸ نه ۱۳) یې، د عربي نړۍ برخه دي. په دغه سیمه کې تر ټولو ډېر وګړي لرونکي هېوادونه یې مصر، ایران او ترکیه دي، په داسې حال کې چې سعودي عربستان د مساحت له مخې د منځني ختیځ تر ټولو لوی هېواد دی دی. د منځني ختیځ تاریخ لرغونو دورو ته اړوندېږي، چې جیوپولټیک اهمیت یې له زرګونو کلونو راهیسې په رسمیت پېژندل شوی دی. د ګڼ شمېر دینونو بنسټ په منځني ختیځ کې اېښودل شوی چې یهودیت، عیسویت او اسلام په کې شاملېږي. عرب د دغې سیمې اصلي ټولنیزې ډلې جوړوي چې ورپسې ترکان، کوردان، آزریان، قبطیان، یهودان، آشوریان، عراقيان، ترکمنان او یوناني قبرسي وګړي دي.

منځنی ختیځ تر ډېره توده او وچه اوبه او هوا لري، په ځانګړي ډول په عرب ټاپووزمه او د مصر په سیمو کې. له کرنې نه د ملاتړ په موخه په ځینو محدودو سیمو کې لوی سیندونه، لکه: په مصر کې د نیل سیند، په بین النهرین (عراق، کویټ او سوریې ختیځو برخو کې) د دجلې او فرات د اوبو حوضې چې تر ډېره د حاصلخېزې سپوږمۍ په نوم یادېږي، شتون لري. برعکس د شام سواحل او د ترکیې ډېره برخه معتدل، سمندریز او مرطوب اقلیم لري. له فارس خلیج سره په پوله هېوادونه یې تر ډېره د نفتو لویې زیرمې لري، چې په ځانګړي ډول د عرب ټاپووزمې پاچهۍ د نفتو له صادراتو لویه اقتصادي ګټه ترلاسه کوي. د وچ اقلیم لرلو او د فسیلي سون توکو صنعت ته د سختې اړوندتیا له امله د اقلیمي بدلونونو په برخه کې هم منځنی ختیځ او هم هغه سیمې چې تمه کېږي، په شدت سره به یې تر منفي اغېز لاندې راشي، د پام وړ ونډه لري.

دغې سیمې ته اړوند نور مفاهیم هم شته، له دې ډلې منځنی ختیځ او شمالي افریقا (MENA)، چې د مغرب او سوډان هېوادونه په کې شاملېږي او «لوی منځنی ختیځ» چې له هغو سربېره په کې ختیځه افریقا، افغانستان، پاکستان او ځینې مهال سویلي قفقاز او مرکزي آسیا هم په کې شاملېږي.

د منځني ختیځ اصطلاح کېدای شي، په ۱۸۵۰ مه ز لسیزه کې د بریتانوي هند له دفتر نه سرچینه اخیستې وي. په داسې حال کې چې دغه اصطلاح، وروسته له هغه چې د امریکا د سمندریزو ځواکونو ستراتیژي جوړوونکي الفرد تایر ماهان په ۱۹۰۲ ز کال کې د «عربستان او هند ترمنځ سیمې» لپاره وکاروله، ډېره مشهوره شوه. دغه مهال بریتانوي او روسي سترواکیو په مرکزي اسیا کې د خپل نفوذ زیاتولو په موخه سیالي کوله، هغه سیالي چې د لویې لوبې په نوم پېژندل کېدله. ماهان نه یوازې د دغې سیمې، بلکې د هغه د مرکز فارس خلیج ستراتیژیک موقعیت یې هم درک کړی و. هغه د فارس خلیج چاپېره سیمه، د منځني ختیځ په نوم ونوموله او زیاته یې کړه چې، د مصر د سوئز کانال وروسته، دغه تر ټولو مهم کانال دی چې بریتانویان یې باید هند ته د روسانو د مخکې تګ نه د مخنیوي په موخه تر خپل کنترول لاندې ولري. ماهان د لومړي ځل لپاره دغه اصطلاح «د فارس خلیج او نړیوالو اړیکو» تر عنوان لاندې په خپله مقاله کې، چې د ۱۹۰۲ ز کال په سپتمبر میاشت کې په بریتانوي مجله نیشنل ریویو(National Review) کې خپره شوه، وکاروله.

له دویمې نړیوالې جګړې وړاندې، دود دا و چې د ترکیې نږدې او مدیترانې د ختیځو سواحلو ترمنځ سیمو ته «نږدې ختیځ» ویل کېده، په داسې حال کې چې «لرې ختیځ» په چین کې مرکزیت درلود او منځنی ختیځ د بین النهرین او برما ترمنځ سیمو ته چې د نږدې ختیځ او لرې ختیځ ترمنځ یې موقعیت درلود، کارول کېده. د ۱۹۳۰ مې ز لسیزې په وروستیو کې بریتانویانو په سیمه کې د خپلو ځواکونو لپاره په قاهره کې د منځني ختیځ قومنداني جوړه کړه. له دغه مهاله وروسته د «منځني ختیځ» اصطلاح، په اروپا او متحده ایالاتو کې په پراخ ډول وکارېده، چې د نورو کارېدنو ترمنځ د منځني ختیځ انستیتیوت په ۱۹۴۶ ز کال کې په واشنګټن ډي سي کې جوړ شو.

د منځني ختیځ په اصطلاح نیوکې او له هغو ګټنه

په تعریفونو کې د بدلونونو له امله، د منځني ستاینوم کله هم د ګډوډۍ لامل شوی. له لومړۍ نړیوالې جګړې وړاندې، د «نږدې ختیځ» اصطلاح، په انګلیسي کې بالکان او عثماني سترواکي ته کارول کېده، په داسې حال کې چې «منځنی ختیځ» قفقاز، فارس او عربي ځمکې ته اړوندو او ځینې مهال افغانستان، هند او نور هم په کې شاملېدل. برعکس، «لرې ختیځ» د ختیځې آسیا هېوادونو ته، لکه: (چین، جاپان، کوریا او نور) اړوند کېده.

په ۱۹۱۸ ز کال کې د عثماني سترواکي له پاشل کېدو وروسته د «نږدې ختیځ» اصطلاح، انګلیسي عامه ګټنه هم له منځه لاړه، په داسې حال کې چې «منځني ختیځ» د اسلامي نړۍ نوو رامنځته شوو هېوادونو ته وکارول شو. په ورته مهال د «نږدې ختیځ» اصطلاح په علمي بحثونو. لکه: د لرغون پوهنې او لرغوني تاریخ په بحثونو کې خپل ځای وساته، چې د منځني ختیځ د سیمې ورته سیمه تشرېح کوي.

د «منځني ختیځ» اصطلاح، لومړۍ رسمي کارونه د امریکا متحده ایالاتو د دولت له خوا په ۱۹۵۷ ز کال کې د ایزونهار په دوکتورینو کې وه، چې د سوئز کړکېچ ته اړونده وه. د بهرنیو چارو وزیر جان پوسټر دالس منځنی ختیځ داسې تعریف کړ:«هغه سیمه چې له لویدیځ نه د لیبیا او له ختیځ نه د پاکستان ترمنځ، په شمال کې یې سوریه او عراق او په سویل کې یې عرب ټاپووزمه موقعیت لري او مصر او ایتوپیا هم په کې شاملېږي». په ۱۹۵۸ ز کال کې د بهرنیو چارو وزارت څرګنده کړه چې: د «نږدې ختیځ» او «منځني ختیځ» اصطلاحات، له یو بل سره د بدل وړ دی او په دغه سیمه کې یې مصر، سوریه، اسرائیل، لبنان، اردن، عراق، سعودي عربستان، کویټ، بهرین او قطر شامل وبلل.

منځنی ختیځ د دینونو له مخې ډېر متنوع دی، ځکه په دغه سیمه کې د ډېرو دینونو بنسټ اېښودل شوی. اسلام د منځني ختیځ تر ټولو لوی دین دی، خو نورو هغو دینونو چې له دغه ځایه سرچینه اخیستې، لکه یهودیت او عیسویت په ښه توګه دلته څرګند دي. د لبنان ۴۰.۵٪ وګړي عیسویان دي، چېرې چې د دغه هېواد ولسمشر، نیمه کابینه او د پارلمان نیمايي غړي، د لبنان له عیسوي آدابو پیروي کوي. دلته مهم دیني اقلیتونه، لکه: بهايي، یارسنیزم، ایزدیانیزم، زردشتیانیزم، ماندئیزم، درزي او شبکیزم شتون لري، په لرغوني مهال کې دغه سیمه د بین النهرین د ادیانو، کنعاني ادیانو، مانوي، میترائیزم او بېلابېلو توحیدي ګنوسي ډلو کور و.

• مشرق وسطي Archived 2018-02-06 at the Wayback Machine.
• يونيورسټي آف شکاگو