Wybory Prezydenckie W Stanach Zjednoczonych W 1832 Roku

Na urząd prezydenta wybrano ponownie Andrew Jacksona, a wiceprezydentem został Martin Van Buren.

Wybory prezydenckie w 1832 roku były pierwszymi wyborami, gdzie pojawiła się trzecia siła polityczna – Partia Antymasońska. Były także pierwszymi wyborami, w których kandydaci każdej partii zostali wysunięci na konwencjach. Kluczowe znaczenie w trakcie kampanii wyborczej miała sprawa Banku Stanów Zjednoczonych. Stronnictwo prezydenta Jacksona było mocno przeciwne tej instytucji i usiłowało ją zlikwidować, nie czekając do 1836 roku, kiedy to miała wygasnąć jego licencja. Aby do tego doprowadzić Jackson wycofał depozyty i umieścił je w bankach stanowych. Decyzja ta miała istotne znaczenie przy nominacji Partii Demokratycznej. Jej kandydatem na wiceprezydenta został Martin Van Buren. Kwestia Banku Centralnego była także istotna dla Henry’ego Claya, który zamierzał kandydować przeciwko Jacksonowi jako kandydat Narodowej Partii Republikańskiej. Nominację wiceprezydencką z jej ramienia otrzymał John Sergeant. Partia Antymasońska, która powstała w 1826 roku, jako opozycja wobec Jacksona, zorganizowała jesienią 1831 roku konwencję w Baltimore, argumentując że są jedyną partią reprezentującą interesy ludu (uważała większość klasy politycznej za masonów, w tym prezydenta i Claya). Ich kandydatem na prezydenta został William Wirt.

Partia Demokratyczna

•  
  Andrew Jackson
•  
  Martin Van Buren

Narodowi Republikanie

•  
  Henry Clay
•  
  John Sergeant

Partia Antymasońska

•  
  William Wirt
•  
  Amos Ellmaker

Partia Niezależnych

•  
  John Floyd

Głosowanie powszechne odbyło się w dniach 2 – 21 listopada 1832 i wzięło w nim udział niecałe 1,3 mln osób. Frekwencja wyniosła 55,4%. Jackson uzyskał 54,2% poparcia wobec 37,4% dla Claya i 7,8% dla Wirta. Ponadto nieco ponad 7000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 13 lutego 1833) Jackson uzyskał 219 głosów, przy wymaganej większości 144 głosów. Na Henry’ego Claya oddano 49 głosów, na Johna Floyda – 11, a na Williama Wirta – 7. Wiceprezydentem został Martin Van Buren, otrzymując 189 głosów, wobec 49 dla Johna Sergeanta. Dalsze miejsca zajęli: William Wilkens (30 głosów), Henry Lee (11 głosów) i Amos Ellmaker (7 głosów). Dwa głosy elektorskie ze stanu Maryland nie zostały wzięte pod uwagę.

• Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).brak strony w książce
• Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).brak strony w książce
• Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).brak strony w książce