Wybory Prezydenckie W Stanach Zjednoczonych W 1836 Roku

Na urząd prezydenta wybrano Martina Van Burena, a wiceprezydentem został Richard Johnson.

W wyborach odbywających się w 1836 po raz pierwszy na scenie politycznej pojawiła się Partia Wigów. Nie byli oni jednak jeszcze wówczas silną formacją – stanowili koalicję środowisk, które w latach 1828 i 1832 zapewniły zwycięstwo Jacksonowi, jednak niezadowolonych z jego późniejszej polityki. W skład wigów wchodzili m.in. fiskalni konserwatyści (zwolennicy utrzymania Banku Stanów Zjednoczonych), przeciwnicy okólnika o bilonie (rozporządzenie prezydenta, regulujące sprzedaż ziemi państwowej jedynie za kruszec, a nie za walutę), Narodowi Republikanie i antymasoni. Wigowie byli na tyle niezorganizowaną partią, że wystawili w wyborach trzech kandydatów: Williama Henry’ego Harrisona, Daniela Webstera i Hugh White’a, licząc że żaden z kandydatów nie uzyska większości i wyboru dokona Izba Reprezentantów. Odchodzący prezydent Andrew Jackson jeszcze w 1835 roku zarekomendował, aby jego następcą został dotychczasowy wiceprezydent Martin Van Buren. Partia Demokratyczna udzieliła nominacji Van Burenowi, który miał startować z Richardem Johnsonem. Kampania obfitowała we wzajemne obrzucanie się inwektywami – Van Buren był nazywany „pełzającym płazem” i był pomawiany o bycie pozamałżeńskim synem Aarona Burra. Generała Harrisona przedstawiano natomiast jako nieudolnego żołnierza, nazywając go „bohaterem 40 klęsk”.

Partia Demokratyczna

•  
  Martin Van Buren
•  
  Richard Johnson
•  
  William Smith

Partia Wigów

•  
  William Henry Harrison
•  
  Daniel Webster
•  
  Hugh White
•  
  Francis Granger
•  
  William Mangum
•  
  John Tyler

Głosowanie powszechne odbyło się w dniach 4 – 23 listopada 1836 roku i wzięło w nim udział 1,5 mln osób. Van Buren uzyskał poparcie 50,8% wobec 36,6% dla Harrisona. Hugh White uzyskał 9,7%, a Daniel Webster 2,7% poparica. Ponadto, nieco ponad 1000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów. Frekwencja wyniosła 57,8%. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 10 lutego 1837) Van Buren uzyskał 178 głosów, przy wymaganej większości 148 głosów. Harrisom otrzymał 73 głosy, Hugh White 26 głosów, Daniel Webster – 14, a William Mangum – 11. W głosowaniu wiceprezydenckim najwięcej głosów uzyskał Richard Johnson – 147. Dalsze miejsca zajęli Francis Granger(inne języki) (77 głosów), John Tyler (47 głosów) i William Smith (23 głosy). Ponieważ jednak do większości zabrakło jednego głosu, wyboru musiał dokonać Senat. Johnson uzyskał tam 33 głosy, wobec 17 dla Grangera.

Martin Van Buren został zaprzysiężony 4 marca 1837.

• Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).brak strony w książce
• Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).brak strony w książce
• Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).brak strony w książce