Kazarka Egipska

Jej naturalny zasięg występowania obejmuje Afrykę Subsaharyjską i Dolinę Nilu. W XVIII wieku introdukowana na Wyspach Brytyjskich kolonizowała stopniowo zachodnią Europę. W Polsce pojawia się regularnie, sporadycznie odbywa tu lęgi.

Kazarka egipska

Alopochen aegyptiaca
(Linnaeus, 1766)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	blaszkodziobe
Rodzina	kaczkowate
Podrodzina	kaczki
Plemię	Tadornini
Rodzaj	Alopochen
Gatunek	kazarka egipska
Synonimy
Anas aegyptiaca Linnaeus, 1766 Alopochen aegyptiacus (Linnaeus, 1766)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Zasięg występowania
całoroczny      nielęgowy      introdukowany, całoroczny
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wiki Commons
Hasło w Wikisłowniku

Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1766 roku Karol Linneusz w 12. edycji Systema Naturae. Autor nadał mu nazwę Anas aegyptiaca, a jako miejsce typowe wskazał Egipt.

Jest to jedyny żyjący przedstawiciel rodzaju Alopochen. Nie wyróżnia się podgatunków.

 

Wygląd
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, samce nieco większe. Rdzawobrązowa. Wokół oka i na brzuchu ciemnobrązowa plama. W podobnym kolorze obrączka na szyi. Spód ciała jaśniejszy, spód skrzydła biało-zielony (niekiedy widoczny na boku jako dwa pasy). Dziób i nogi różowe. Osobniki młodociane nie mają ciemnej plamy wokół oka.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 65–73 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 135–155 cm
masa ciała ok. 1,9–2,5 kg

Biotop

Brzegi zbiorników wodnych oraz otwarte przestrzenie takie jak sawanny i pola uprawne. Unika lasów. W Europie zaadaptowała się do różnego typu siedlisk, zajmuje m.in. parki z jeziorami, różnego typu mokradła, rozlewiska czy żwirownie.

Rozród

 

 

Gniazdo
Z roślin i puchu, w gęstych zaroślach, rzadziej na otwartym terenie. Sporadycznie wykorzystuje gniazda innych dużych gatunków. Wówczas może złożyć jaja na krzewie lub drzewie.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w końcu pory suchej lub na wiosnę (w zależności od szerokości geograficznej od lipca do marca) 5–11 jaj.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 28–30 dni przez obydwoje rodziców.
Pisklęta
Pierzą się po 70 dniach.

Pożywienie

Głównie rośliny, zarówno wodne jak i lądowe, uzupełnione bezkręgowcami i drobnymi kręgowcami.

IUCN uznaje kazarkę egipską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy, choć niektóre populacje mogą być stabilne. W niektórych częściach zasięgu ptaki te są odstrzeliwane bądź trute, uważa się je bowiem za szkodniki w rolnictwie; niekiedy poluje się też na nie dla sportu.

Występowanie i status w Polsce

Do 2006 kazarki egipskie pojawiały się w Polsce sporadycznie. W 2007 odnotowano 4 stwierdzenia, w tym po raz pierwszy stwierdzono udany lęg. W 2008 obecność tych ptaków stwierdzono co najmniej 38 razy, w tym zaobserwowano 3 pary lęgowe, a w latach 2013–2018 szacowano obecność 4–9 par lęgowych. Gatunek ten nie jest objęty na terenie kraju żadną formą ochrony gatunkowej. Wręcz przeciwnie – uznaje się go za inwazyjny lub potencjalnie inwazyjny i rozważa się uznanie go za gatunek łowny, by nie dopuścić do utworzenia stabilnej populacji lęgowej. Jest to ptak agresywny i może negatywnie wpływać na innych przedstawicieli rodzimej awifauny. Kazarkę egipską najczęściej spotyka się w południowej i północno-zachodniej części kraju. Ponadto ptaki tego gatunku są przetrzymywane w celach ozdobnych.

• ptaki Polski

• Carles Carboneras: Family Anatidae (Ducks, geese and Swans). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992. ISBN 84-87334-10-5. (ang.).

• Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).