Bruzdonos Egipski: Gatunek ssaka

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego nazwał w 1818 roku francuski przyrodnik Étienne Geoffroy Saint-Hilaire nadając mu nazwę Nycteris thebaïcus. Holotyp pochodził z Teb, w Egipcie.

Nycteris thebaica należy do grupy gatunkowej thebaica. Wymieniono siedem podgatunków (thebaica, angolensis, brockmani, capensis, damarensis, labiata i najdiya), ale ich ważność taksonomiczna wymaga ponownej oceny. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy.

Etymologia

• Nycteris: gr. νυκτερις nukteris, νυκτεριδος nukteridos „nietoperz”.
• thebaica: Teby (gr. Θηβαι Thēbai, egip. Ta-opet), miasto starożytnego Egiptu położone na wschodnim brzegu Nilu (dzisiejszy Luksor).

Bruzdonos egipski występuje w znacznej części Czarnej Afryki, od Senegalu na wschód do Etiopii i Somalii oraz na południe do Południowej Afryki (ale nieobecny w większości obszaru dorzecza rzeki Kongo) i na północ wzdłuż Nilu przez Sudan do Egiptu i przez Izrael i Jordanię; izolowane populacje występują w Maroku i na zachodnim wybrzeżu Arabii Saudyjskiej wzdłuż Morza Czerwonego na południe do Jemenu.

Długość ciała (bez ogona) 40–56 mm, długość ogona 40–63 mm, długość ucha 26–37 mm, długość tylnej stopy 8–14 mm, długość przedramienia 34–52 mm; masa ciała 6–16 g. Kariotyp okazów z południowej Afryki wynosi 2n = 42 i FNa = 78. Wywołania echolokacji są wieloharmoniczne i obejmują ostre przemiatanie częstotliwości ze szczytowymi wartościami przy 50 kHz, 73 kHz. 90 kHz i 113 kHz.

Tryb życia

Bruzdonos egipski zjada wszelakie bezkręgowce, znalezione przez niego wśród koron drzew, ale również znajdujące się na ziemi np. skorpiony, które są ich przysmakiem.

Rozmnażanie

Samice rodzą młode w styczniu lub w lutym, ale przypuszcza się, że w późniejszej porze roku również na świat samica wydaje jeszcze jedno młode.

• J.A. Wagner: Supplementband. W: J.Ch.D. von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Cz. 1: Die Affen und Fledenthiere. Erlangen: Expedition des Schreber’schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1840, s. 1–551. (niem.).
• W.C.H. Peters. Eine monographische Ubersicht der Chiropteren-gattungen Nycteris und Atalapha. „Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin”. Aus dem Jahre 1870, s. 900–907, 1871. (niem.).