Остров Хашима

Тој е еден од 505те ненаселени острови во префектурата Нагасаки. Најзначајните истакнатости на островот се напуштените бетонски градби, негибнати освен од природата, и заобиколувачкиот морски ѕид. Додека островот е симбол на брзата индустрализација на Јапонија, тој е исто така потсетник на јапонските воени злосторства како место на присилна работа пред и за време на Втората светска војна.

Хашима

端島 Наречен и: Остров Борбен Брод
Воздушен поглед
Географија
Место	Североисточна Азија
Површина	0,063 км2
Подреденост по површина	нема
Управување
Јапонија
Префектура	Нагасаки
Општина/Град	Нагасаки
Демографија
Население	0 (2016)

Островот од 6.3 хектари бил познат по своите подводни рудници за јаглен, воспоставени во 1887 година, кои работеле за време на индустријализацијата на Јапонија. Островот достигнал најбројно население од 5,259 во 1959 година. Во 1974 година, кога резервите на јаглен биле близу до исцрпување, рудникот бил затворен и сите жители заминале набргу потоа, оставајќи го островот делотворно напуштен во следните три децении.

Интересот за островот повторно се појавил во 2000-тите години поради неговите непречени историски урнатини и постепено станал туристичка знаменитост. Одредени урнати надворешни ѕидови оттогаш биле обновени, а патувањето до Хашима било повторно отворено за туристите на 22 април 2009 година. Зголемениот интерес за островот резултирало со иницијатива за негова заштита како место на индустриско наследство.

Рудникот за јаглен на островот бил официјално одобрен како светско наследство на УНЕСКО во јули 2015 година, како дел од јапонските места на Меиџиевата индустриска револуција на Јапонија: железо и челик, бродоградба и ископување јаглен.

Остовот Борбен Брод (Battleship Island) е англиски превод на јапонски прекар за Островот Хашима, Гунканџима (гункан значејќи воен брод, џима кој е рендакувски облик на шима, што значи остров). Прекарот на островот потекнува од неговата сличност од далечина со јапонскиот воен брод Тоса.

 

Островот бил во сопственост на Мицубиши до 2002 година, кога доброволно бил префрлен во Општина Такашима. Во моментов, градот Нагасаки, кој ја припоил Општина Такашима во 2005 година, врши надлежност над островот. На 23 август 2005 година, општинското собрание дозволило слетување само на новинарите. Во тоа време, Градот Нагасаки ја планирал реставрацијата на пристаништето за туристички закотвувања во април 2008 година. Покрај тоа, патека за посетители 220 метри (722 стапки) била планирана во должина и требало да се забрани влез во небезбедни згради. Меѓутоа, поради доцнењето во изградбата на развој, на крајот на 2007 година градот објавил дека пристапот на јавноста е одложен до пролетта 2009 година. Дополнително, градот наишол на загриженост за безбедноста, што произлегува од ризикот од уривање на зградите на островот поради значително стареење.

Се проценува дека доаѓањето на туристите ќе биде изводливо само за помалку од 160 дена годишно, поради суровите временски услови во областа. Од причини за исплатливост, градот ги разгледал откажувањето на плановите за продолжување на патеката за посетители понатаму-за приближно 300 метри кон источниот дел на островот и приближно 190 метри кон западниот дел на островот - по 2009 година.  Мал дел од островот конечно бил повторно отворен за туризам во 2009 година, но повеќе од 95% од островот бил строго означен како забранет за време на патувањата. Целосното повторно отворање на островот би барало значителни инвестиции во безбедноста и ќе ја одземе историската состојба на старите градби на имотот.

Островот сè повеќе добива меѓународно внимание не само за своето современо регионално наследство, туку и за непречените остатоци од комплексни станови, претставнички од периодот од периодот Тајша до периодот Шова. Тој станал чест предмет на разговор меѓу ентузијастите за урнатини. Бидејќи напуштениот остров не е одржуван, неколку згради се урнале главно поради оштетување на тајфунот, а другите згради се во опасност од уривање. Сепак, некои од урнатите надворешни ѕидови биле обновени со бетон.