არსაიდან არსაითკენ

„ერთი ციდა მოთხრობები პატარა პოეტური მინიატურებია, რომლის წერის ტექნიკაც, შეიძლება შევადაროთ იაპონელ ძენ-ბუდისტთა „სატორის“ - რაიმეზე დაკვირვებისა და ჩაღრმავების შედეგად მიღებული გასხივოსნების ეფექტს, რომელიც მწერლის მიერ სიტყვად ითქმება ხოლმე. „მე ძენ-ბუდისტი არა ვარ, უბრალოდ ვაკვირდები და დაგროვილი სათქმელი მთავარ ამბად კონცენტრირდება, მის ჩაწერას ვცდილობ“, - ამბობს მწერალი. ეს, ფაქტობრივად ვაჟა-ფშაველას სკოლაა, მიხო მოსულიშვილი იმ გზით სიარულს ცდილობს, „მთანი მაღლნი“, „ფესვები“, თუ „ქუჩი“ რომ იწერებოდა, სადაც ერთი კონკრეტული აზრის, სურათისა, თუ პერსონაჟის გარშემო ტრიალებს ამბავი და რასაც ნოველას ვერ უწოდებ, უფრო ფილოსოფიურ-ლირიკული ჩანახატებია. მსოფლიო ლიტერატურაში ამ ტექნიკას თუ სტილს არაერთი მწერალი მიმართავს, რასაკვირველია, თავისებურად, ეროვნული მწერლობის ტრადიციიდან გამომდინარე““