მუდმივი პრეზიდენტი

პირველად მუდმივი დიქტატორის წოდება გამოიყენა იულიუს კესარმა, რომელმაც ძვ. წ. 45 წელს თავი გამოაცხადა მუდმივ დიქტატორად, მაშინ როდესაც ძველ რომში დიქტატორად ყოფნა შეიძლებოდა მხოლოდ 6 თვე. 1802 წელს ნაპოლეონ ბონაპარტე არჩეულ იქნა მუდმივ პირველ კონსულად.

საინტერესოა, რომ მუდმივი პრეზიდენტების უმრავლესობას აღნიშნული თანამდებობა არ სჭერიათ სიცოცხლის ბოლომდე. უმრავლესობა ან დაამხეს, ან მოკლეს. გამონაკლისები იყვნენ: რაფაელ კარერა, ფრანსუა დიუვალიე, იოსიპ ბროზ ტიტო, ხოსე გასპარ როდრიგეს დე ფრანსია და საფარმურატ ნიაზოვი.

1972 წელს წარუმატებლად ეცადა საკუთარი თავი გამოეცხადებინა კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის მუდმივ პრეზიდენტად მობუტუ სესე სეკოს.

• ფრანსუა დომინიკ ტუსენ-ლუვერტიური (სან-დომინგო) 1801 წლის კონსტიტუციით გამოცხადდა მუდმივ გუბერნატორად, 1802 წელს დაამხეს და გამოკეტეს საფრანგეთის ციხეში, სადაც გარდაიცვალა 1803 წელს.
• ანრი კრისტოფი, ჰაიტი (1807) — პრეზიდენტი 1811-მდე, მეფე 1820 წლამდე. გარდაიცვალა თანამდებობაზე 1820 წელს.
• ალექსანდრ პეტიონი, ჰაიტი (1808) — გარდაიცვალა თანამდებობაზე 1816 წელს.
• ხოსე გასპარ როდრიგეს დე ფრანსია, პარაგვაი (1816) — გარდაიცვალა თანამდებობაზე 1840 წელს.
• რაფაელ კარერა, გვატემალა (1854) — გარდაიცვალა თანამდებობაზე 1865 წელს.
• აჰმედ სუკარნო, ინდონეზია (1963) — დაამხეს 1967 წელს.
• ფრანსუა დიუვალიე, ჰაიტი (1964) — გარდაიცვალა თანამდებობაზე 1971 წელს, მემკვიდრედ დასახელდა მისი შვილი.
• ჰეისტინგზ კამუზუ ბანდა, მალავი (1971) — 1993 წელს მოიხსნა ტიტული, 1994 წელს კი დამარცხდა არჩევნებში.
• ჟან-კლოდ დიუვალიე, ჰაიტი (1971) — მამის მემკვიდრე, დაამხეს 1986 წელს.
• ჟან ბედელ ბოკასა, ცენტრალური აფრიკის რესპუბლიკა (1972) — 1976 წელს თავი გამოაცხადა იმპერატორად, დაამხეს 1979 წელს.
• იოსიპ ბროზ ტიტო, იუგოსლავია (1974) — გარდაიცვალა თანამდებობაზე 1980 წელს.
• მუჯიბურ რაჰმანი, ბანგლადეში (1975) — დაამხეს და მოკლეს 1975 წელს.
• ფრანსისკო მასიას ნგემა, ეკვატორული გვინეა (1972) — დაამხეს და მოკლეს 1979 წელს.
• ჰაბიბ ბურგიბა, ტუნისი (1975) — დაამხეს 1987 წელს.
• იდი ამინი, უგანდა (1976) — დაამხეს 1979 წელს.
• ლენოქს სებე, ბანტუსტანი სისკეი (სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკა) (1983) —დაამხეს 1990 წელს.
• საფარმურატ ნიაზოვი, თურქმენეთი (1999, აბსოლუტური პრეზიდენტი 1991 წლიდან) — გარდაიცვალა თანამდებობაზე 2006 წელს.

•  
  ფრანსუა დომინიკ ტუსენ-ლუვერტიური, სან-დომინგო (1801-1802)
•  
  ანრი კრისტოფი, ჰაიტი (1807-1811)
•  
  ხოსე გასპარ როდრიგეს დე ფრანსია, პარაგვაი (1816-1840)
•  
  რაფაელ კარერა, გვატემალა (1854-1865)
•  
  აჰმედ სუკარნო, ინდონეზია (1963–1967)
•  
  ფრანსუა დიუვალიე, ჰაიტი (1964-1971)
•  
  ჰეისტინგზ კამუზუ ბანდა, მალავი (1971-1993)
•  
  ჟან ბედელ ბოკასა, ცენტრალური აფრიკის რესპუბლიკა (1972-1976)
•  
  იოსიპ ბროზ ტიტო, იუგოსლავია (1974-1980)
•  
  ჰაბიბ ბურგიბა, ტუნისი (1975-1987)
•  
  იდი ამინი, უგანდა (1976-1979)
•  
  საფარმურატ ნიაზოვი, თურქმენეთი (1999-2006)

• Woodward, Ralph Lee. Rafael Carrera and the Emergence of the Republic of Guatemala, 1821-1871. Athens, GA: University of Georgia Press, 1993.
• Chen, Jerome. "Yuan Shih-K'ai; 1859-1916". George Allen & Unwin Ltd: Liverpool, 1961.
• Bob Hering, 2001, Soekarno, architect of a nation, 1901–1970, KIT Publishers Amsterdam, ISBN 90-6832-510-8, KITLV Leiden, ISBN 90-6718-178-1
• Birmingham, David (1998). Kwame Nkrumah: The Father of African Nationalism. Athens: Ohio University Press. ISBN 0821412426.
• The Fate of Africa: From the Hopes of Freedom to the Heart of Despair, by Martin Meredith, PublicAffairs, 2005
• Decalo, Samuel (1989). Psychoses of Power: African Personal Dictatorships. Boulder: Westview Press. ISBN 0813376173.
• Melady, Thomas P.; Margaret B. Melady (1977). Idi Amin Dada: Hitler in Africa. Kansas City: Sheed Andrews and McMeel. ISBN 0836207831.