ივანე ბუნინი (რუს.
22 ოქტომბერი, 1870, ვორონეჟი — გ. 8 ნოემბერი, 1953, პარიზი) — რუსი მწერალი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ლიტერატურის დარგში.
ივანე ბუნინი | |
---|---|
რუს. Иван Алексеевич Бунин | |
დაბადების თარიღი | 22 ოქტომბერი, 1870[1] [2] |
დაბადების ადგილი | ვორონეჟი, რუსეთის იმპერია[1] [3] |
გარდაცვალების თარიღი | 8 ნოემბერი, 1953[1] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] [10] [11] [12] [13] [2] (83 წლის) |
გარდაცვალების ადგილი | პარიზის XVI რაიონი, საფრანგეთი[1] [3] |
დასაფლავებულია | სენტ-ჟენევიევ-დე-ბუას სასაფლაო |
საქმიანობა | მწერალი[12] , მთარგმნელი, პოეტი[12] , პროზაიკოსი და დრამატურგი[12] |
ენა | რუსული ენა |
მოქალაქეობა | რუსეთის იმპერია საფრანგეთი |
Magnum opus | სოფელი, Dark Avenues, The Life of Arseniev და The Gentleman from San Francisco |
ჯილდოები | ნობელის პრემია ლიტერატურაში[14] [15] და პუშკინის პრემია |
მეუღლე | Anna Tsakni და Vera Muromtseva-Bunin |
ხელმოწერა | |
დაიბადა გაღარიბებული აზნაურის ოჯახში. ბავშვობა სოფელში გაატარა. ხელმოკლეობის გამო ადრე მოეკიდა დამოუკიდებელ ცხოვრებას. 1887 წელს პირველად გამოაქვეყნა ლექსი „ნადსონის საფლავზე“, 1891 წელს კი გამოსცა კრებული „ლექსები“. 1901 წელს პოემისათვის „ფოთოლცვენა“ პუშკინის სახელობის პრემია მიენიჭა. ადრეული პერიოდის თხზულებაში ბუნინი ყურადრებას ამახვილებდა გლეხობის მძიმე მდგომარეობაზე („ნეფედკა“, „ტანკა“, „ცნობები სამშობლოდან“, „ცხრა მთას იქით“ და სხვა). იმ ხანებში გაიცნო მაქსიმ გორკი, მისი მეშვეობით დაუახლოვდა გამომცემლობა „ზნანიეს“ გარშემო შეკრებლ დემოკრატ მწერლებს. 1905 წელს რევოლუციის წინა პერიოდი საზოგადოებრივი აღმავლობა ბუნინის ლექსებში („ჯორდანო ბრუნო“, „ბრძენთ“ და სხვა) და მოთხრობებშიც აისახა, თუმცა იგი რევოლუციურ შეხედულებებს არ იზიარებდა. ბუნინის ბევრ მოთრობაშია ნაჩვენები დაბეჩავებული ხალხის ტრაგედია, მისი უმეცრება, ჩამორჩენილობა („იგნატი“, „ღამის საუბარი“, „ძველი კაცი“, „მხიარული ეზო“), თუმცა ამასთან ერთად, ნათელი ფერებითაა დახატული უბრალო რუსი ადამიანის სულიერი სილამაზეც, ნიჭიერება, შრომისმოყვარეობა („ზახარვორობიოვი“, „ქნარზე დამკვრელი როდიონი“, „ჭრიჭინა“ და სხვა. ბუნინის ნიჭი საყოველთაოდ იქნა აღიარებული: 1909 წელს პეტერბურგის მეცნიერებათა აკადემიამ საპატიო აკადემიკოსად აირჩია. ბუნინი ბევრს მოგზაურობდა. აღმოსავლეთში მოგზაურობაზე დაწერა ნარკვევების ციკლი „მზის ტაძარი“. 1920 წელს ბუნინი საფრანგეთში გაიხიზნა. ემიგრაციაში ყოფნის პერიოდში მორალურ-ზნეობრივ თემებზე შექმნილი ნაწარმოებებიდან აღსანიშნავია მოთხრობები: „მიტიას სიყვარული“, „კორნეტ ელაგინის საქმე“, რომანი „არსენიევის ცხოვრება“, ნოველების ციკლი „ბნელი ხეივნები“. ბუნინმა დაწერა აგრეთვე წიგნი „ტოლსტოის განთვისუფლება“, „მოგონებები“ და სხვა. ბუნინის შემოქმედებაში მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს თარგმანებს. მან თარგმნა ჰენრი ლონგფელოს „ჰაიავატის სიმღერა“, ჯორჯ ბაირონის „კაენი“, „მანფრედი“ და სხვა. 1933 წელს ბუნინს ნობელის პრემია მიენიჭა.
This article uses material from the Wikipedia ქართული article ივანე ბუნინი, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). შინაარსი წარმოდგენილია შემდეგი ლიცენზიით (თუ სხვა არ არის მითითებული): CC BY-SA 4.0. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki ქართული (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.