Սուրբ Աթոռ

Ըստ կաթոլիկ ավանդույթի և պատմական տվյալների՝ հիմնադրվել է առաջին դարում սուրբ Պետրոսի և Պողոսի կողմից, և Պետրոսի վարդապետությունների և պապական առաջնորդության ուժով այն ամբողջ աշխարհի կաթոլիկ քրիստոնյաների լայն հաղորդակցության կենտրոնն է։ Սուրբ աթոռը գտնվում է և գործունեություն ծավալում Վատիկանում։ Այն ունի «բացարձակ տիրապետություն» Հռոմում գտնվող Վատիկանի անկախ պետական անկլավի վրա, որտեղ Հռոմի Պապն ինքնիշխան է։

Սուրբ աթոռը կառավարվում է հռոմեական կուրիայի կողմից (լատիներեն՝ «Հռոմեական դատարան»), որը կաթոլիկ եկեղեցու կենտրոնական իշխանությունն է։ Հռոմեական կուրիան ունի տարբեր բաժանմունքներ (dicasteries), որոնք կարելի է համեմատել նախարարությունների և գործադիր վարչությունների գործառույթների հետ, և որոնց գլխավոր կառավարիչը կարդինալ պետքարտուղարն է։ Հռոմի պապի ընտրություններն անցկացվում են Կարդինալների կոլեգիայի մի մասի կողմից։

Չնայած Սուրբ Աթոռը երբեմն փոխաբերաբար անվանում են «Վատիկան», սակայն Վատիկան քաղաք-պետությունը հատուկ ստեղծվել է Սուրբ Աթոռի և Իտալիայի միջև կնքված 1929 թվականի Լաթերանի պայմանագրով ՝ ապահովելու պապականության ժամանակավոր, դիվանագիտական և հոգևոր անկախությունը։ Այդ ձևով պապական նվիրակները, որոնք պետությունների և միջազգային կազմակերպությունների պապական դիվանագետներ են, ճանաչվում են որպես Սուրբ աթոռի ներկայացուցիչ և ոչ թե Վատիկան քաղաք-պետության, ինչպես սահմանված է Կաթոլիկ եկեղեցու եկեղեցական օրենքով։ Այսպիսով, Սուրբ Աթոռը դիտվում է որպես կաթոլիկ եկեղեցու կենտրոնական իշխանություն։ Կաթոլիկ եկեղեցին իր հերթին կրթության և առողջապահության ոլորտի ամենամեծ ոչ իշխանական մատակարարն է աշխարհում։

Սուրբ աթոռը երկկողմ դիվանագիտական հարաբերություններ է պահպանում 183 ինքնիշխան պետությունների հետ, ստորագրում է կոնկորդատներ և պայմանագրեր և իրականացնում է բազմակողմ դիվանագիտություն բազմաթիվ միջկառավարական կազմակերպությունների հետ, այդ թվում՝ ՄԱԿ-ի և նրա գործակալությունների, Եվրոպայի խորհրդի, Եվրոպական համայնքների, Եվրոպայի անվտանգության և համագործակցության կազմակերպության և Ամերիկյան պետությունների կազմակերպության հետ։

Տերմինաբանություն

See (տեսնել) բառն առաջացել է լատիներեն sedes բառից, որը նշանակում է նստավայր՝ վերաբերելով եպիսկոպոսական գահին (կաթեդրա)։ «Առաքելական աթոռ» տերմինը կարող է վերաբերել ցանկացած բաժանմունքի, որը հիմնադրվել է Տասներկու առաքյալներից մեկի կողմից, սակայն, որոշիչ հոդի հետ, կաթոլիկ եկեղեցում այն օգտագործվում է՝ հատուկ նկատի ունենալով Հռոմի եպիսկոպոսի աթոռը, որին եկեղեցին համարում է Սուրբ Պետրոսի իրավահաջորդը։ Թեև Վատիկանի Սուրբ Պետրոսի տաճարը համարվում է պապականության հետ ամենաշատ կապված եկեղեցին է, Սուրբ աթոռի իրական տաճարը Սուրբ Հովհաննես Լատերանի բազիլիկան է Հռոմում։

Հռոմի կաթոլիկ եկեղեցում միայն Հռոմի պապի աթոռն ունի իրավունք խորհրդանշորեն կոչվելու «սուրբ»՝ բացառությամբ Մայնցի եպիսկոպոսության։ Սրբազան Հռոմեական կայսրության օրոք Մայնցի նախկին արքեպիսկոպոսությունն (որն ուներ նաև ընտրական և քահանայապետական աստիճան) արտոնություն ուներ կրելու Մայնցի Սուրբ աթոռ տիտղոսը (լատիներեն՝ Sancta Sedes Moguntina)։

Պատմություն

Կաթոլիկ ավանդույթի համաձայն՝ Հռոմի թեմի առաքելական աթոռը հիմնադրվել է 1-ին դարում Սուրբ Պետրոսի և Պողոսի կողմից։ Կաթոլիկ եկեղեցին և նրա սեփականությունը իրավական կարգավիճակ են ստացել 313 թվականին Հռոմի կայսր Կոստանդիանոս Ա Մեծի Միլանի հրամանագրով, իսկ Թեոդոսիոս Ա Մեծի կողմից 380 թվականին Թեսաղոնիկեի հրամանագրով դարձավ Հռոմեական կայսրության կայսերական եկեղեցին։

476 թվականին Արևմտյան Հռոմեական կայսրության անկումից հետո պապական առաջնորդության ժամանակավոր իրավասությունը հռչակվեց որպես Կանոնական իրավունքի կրող։ Սուրբ աթոռին տրվեց տարածք Հռոմի դքսությունում՝ 728 թվականին Լոմբարդների թագավոր Լիութպրանդի Սուտրիի նվիրաբերությամբ, իսկ 756 թվականին՝ ինքնիշխանություն՝ ֆրանկների թագավոր Պիպինի կողմից։

Այսպիսով, Պապականությունը 756–1870 թվականներին իր տիրապետության տակ ուներ ահռելի տարածք և զինված ուժեր։ Հռոմի Պապ Լեո III-ը Կարլոս Մեծին թագադրեց որպես Հռոմեական կայսր 800 թվականին translatio imperii սկզբունքով (Հին Հռոմեական կայսրությունից միջնադարյան Սրբազան Հռոմեական կայսրություն կայսերական իշխանության փոխանցման համոզմունք)։ Պապի ժամանակավոր իշխանությունը իր գագաթնակետին հասավ 858 թվականից Սրբազան Հռոմեական կայսրության կայսրերի պապական թագադրման ժամանակաշրջանում, իսկ 1075 թվականին առաջ եկավ Dictatus papae-ն (Պապական սկզբունքներ), որը ներառում էր նաև պապական գահընկեցությունը։ Որոշ ժամանակակից պետություններ դեռևս կապում են իրենց ինքնիշխանությունը միջնադարյան պապական հրամանագրերի ճանաչման հետ։

Սուրբ աթոռի ինքնիշխանությունը պահպանվեց՝ չնայած վաղ միջնադարում Հռոմի դեմ բազմաթիվ հարձակումներին։ Այնուամենայնիվ, Իտալիայի թագավորության և Սրբազան Հռոմեական կայսրության միջև հարաբերությունները ժամանակ առ ժամանակ սրվում էին՝ 10-րդ դարում «Սուրբ Պետրոսի ժառանգության» առնչությամբ Diploma Ottonianum համաձայնագրի կնքմամբ և Libellus de imperatoria potestate in urbe Roma-ի տրակտատով մինչև 1076-1122 թվականների Investiture Controversy-ն (Ինվեստիտուրայի պայքարը)։ Հարաբերությունները կրկին կարգավորվեցին 1122 թվականին Վորմսի կոնկորդատով։ 1309–1376 թվականների Պապերի ավինյոնյան գերությունը նույնպես բացասաբար ազդեց պապականության վրա, որոնք հետո վերջապես վերադարձան Հռոմ։ Հռոմի Իննոկենտիոս X պապը քննադատաբար էր վերաբերվում 1648 թվականի Վեստֆալիայի հաշտությանը, քանի որ այն թուլացնում էր Սուրբ աթոռի հեղինակությունը Եվրոպայի մեծ մասում։ 1798-1799 թվականներին Ֆրանսիական հեղափոխությունից հետո պապականության տարածաշրջանը կարճ ժամանակով դարձավ «Հռոմեական Հանրապետություն» գրավյալ տարածք՝ որպես Նապոլեոնի օրոք Ֆրանսիական առաջին կայսրության քույր հանրապետություն, նախքան այդ տարածքների վերականգնումը։

Այնուամենայնիվ, Սուրբ աթոռը Վիեննայի Կոնգրեսում (1814–1815) ներկայացվեց և ճանաչվեց որպես «ընդհանուր միջազգային իրավունքի մշտական սուբյեկտ բոլոր պետությունների նկատմամբ»։ Պապական տարածաշրջանն անցավ պապական իշխանության տակ և հիմնականում ստացավ իր նախկին տեսքը։ Չնայած Իտալիայի թագավորության կողմից 1870 թվականին Հռոմի գրավմանը և Սավոյարդի ժամանակաշրջանում հռոմեական հարցին (որի ընթացքում Պապը դարձավ «Վատիկանի բանտարկյալ» 1870-1929), նրա միջազգային իրավական սուբյեկտը «առանձնանում էր դիվանագիտական հարաբերությունների շարունակական փոխադարձությամբ», որոնք ոչ միայն պահպանվեցին, այլև բազմապատկվեցին։

1929 թվականի փետրվարի 11-ին Սուրբ աթոռի և Իտալիայի միջև կնքված Լատերանյան պայմանագրով Վատիկանը ճանաչվեց անկախ քաղաք-պետություն՝ տարածաշրջանում արտատարածքային սեփականության իրավունքով։ Այդ ժամանակվանից ի վեր Վատիկանը դուրս է եկել Սուրբ Աթոռի «լիարժեք սեփականության, բացառիկ տիրապետության և ինքնիշխանության և իրավասության տակից»։

Ծանոթագրություններ

Այլ աղբյուրներ

Köck, Heribert F. (1975). Die Völkerrechtliche Stellung Des Heiligen Stuhls: Dargestellt an Seiner Beziehungen Zu Staaten Und Internationalen Organisationen. Berlin: Duncker und Humblot. ISBN 978-3-428-03355-3.
Köck, Heribert F. (1995). «Holy See». In Bernhardt, Rudolf; Macalister-Smith, Peter (eds.). Max Planck Encyclopedia of Public International Law. Vol. 2. Amsterdam: North-Holland. ISBN 978-0-444-86245-7.
Brusher, Joseph S. (1959). Popes Through the Ages. Princeton, N.J: Van Nostrand. OCLC 742355324.
Chamberlin, E. R. (1969). The Bad Popes. New York: Dial Press. OCLC 647415773.
Dollison, John (1994). Pope-pourri. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-88615-8.
Maxwell-Stuart, P. G. (1997). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present. London: Thames and Hudson. ISBN 978-0-500-01798-2.
Norwich, John Julius (2011). The Popes: A History. London: Chatto & Windus. ISBN 978-0-7011-8290-8.
Duffy, Eamon (1997). Saints and Sinners, a History of the Popes. Yale University Press. ISBN 978-0-300-07332-4.
Durant, William James (1950). The Story of Civilization. Vol. IV. The Age of Faith: A History of Medieval Civilization – Christian, Islamic, and Judaic – from Constantine to Dante, A.D. 325–1300. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-01200-7.
Durant, William James (1957). The Story of Civilization. Vol. VI. The Reformation. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-61050-0.
Franzen, August; Dolan, John (1969). A History of the Church. Herder and Herder.
Granfield, Patrick (1987). The Limits of the Papacy: Authority and Autonomy in the Church. New York: Crossroad. ISBN 978-0-8245-0839-5.
Grisar, Hartmann (1912). History of Rome and the Popes in the Middle Ages. London: Kegan Paul, Trench, Trübner. OCLC 11025456.
John Paul II, Pope (1996 թ․ փետրվարի 22). «Universi Dominici Gregis». Vatican Publishing House.
Kelly, J. N. (1986). Oxford Dictionary of the Popes. Prentice Hall. ISBN 978-0-19-190935-1.
Kerr, William Shaw (1950). A Handbook on the Papacy. London: Marshall, Morgan & Scott. OCLC 51018118.
Küng, Hans (2003). The Catholic Church: A Short History. Random House. ISBN 978-0-8129-6762-3.
Loomis, Louise Ropes (2006) [1916]. The Book of the Popes (Liber Pontificalis): To the Pontificate of Gregory I. Merchantville, New Jersey: Evolution Publishing. ISBN 978-1-889758-86-2.
Noble, Thomas; Strauss, Barry (2005). Western Civilization. Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-43277-6.
Orlandis, José (1993). A Short History of the Catholic Church. Scepter. ISBN 978-1-85182-125-9.
La Due, William J. (1999). The Chair of Saint Peter: A History of the Papacy. Maryknoll, N.Y: Orbis Books. ISBN 978-1-57075-249-0.

Արտաքին հղումներ

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Սուրբ աթոռ կատեգորիայում։

The Holy See
The Holy See News Portal (News.va) Արխիվացված 28 Հունիս 2011 Wayback Machine
The Vatican ՅուԹյուբում
Primacy of the Apostolic See
CIA World Factbook on Holy See
Between Venus and Mars, the Church of Rome Chooses Both—The Holy See's geopolitics analyzed in the light of the dominant doctrines
The Holy See in the course of time, from an Orthodox perspective
Inside the Vatican Documentary on National Geographic YouTube channel

This article uses material from the Wikipedia Հայերեն article Սուրբ աթոռ, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Բովանդակությունը թողարկված է CC BY-SA 4.0 թույլատրագրով, եթե այլ բան նշված չէ։ Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Հայերեն (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.