Բեեղզեբուղ

Յոթանասնում հիշատակվում է, որպես Բեղզեբուղ և որպես «Ճանճերի Բաալ», հիմնական անուն ընդունված է Սիմմահ Էվիոնիտի տարբերակը։ Բեղզեբուղ բառացի նշանակում է «ճանճերի տիրակալ», հավանական է, որ հին եբրայերեն բաալ-զեվուվ տարբերակը, հիշատակվում է Հին կտակարանում` հեթանոսական աստվածությանը չհիշատակելու միջոց։

Հիշատակվում է «Հին կտակարանում» որպես փղշտացիների աստվածություն, ում հավատացել են Ակկարոնում.

«Օքոզիան էլ ընկավ ցանցի վրայով իր իսկ սահմանի, որ Սամարիայում էր և հիվանդացավ։ Եվ ուղարկեց դեսպաններ և ասաց նրանց. «Գնացեք և հարցրեք Բեղզեբուղին` ակկարոնական աստվածությանը, կառողջանա՞մ ես արդյոք այս հիվանդությունից»։

Այդ ժամանակ Տիրոջ հրեշտակներից ասաց Եղիա Ֆեսվիտանցուն. «Վեր կաց, գնա ընդառաջ Սամարիայի արքայի դեսպաններին և ասա նրանց. «Մի՞թե Իսրայելում չկա Աստված, որ Դուք գնում եք Բեղզեբուղին` ակկարոնական աստծուն հարցնելու։ Սրա համար, ինչպես Աստված է ասում, մահճակալից, որի վրա պառկել ես, վեր չես կենա, բայց կմեռնես»»։

Որպես դևերի տիրակալ, հիշաատակվում է Ավետարանում.

«Եվ զարմանում էր ամբողջ ազգը և ասում. «Մի՞թե սա չէ Քրիստոսը` որդին Դավթի»։ Փարիսեցիները, լսելով դա, ասացին. «Նա վտարում է ոչ այլ կերպ, քան Բեղզեբուղի` դևերի իշխանի ուժով»։

16-րդ դարում գերմանացի ինկվիզիտոր Դինսֆելդը կազմեց դևերի(սատանաների) դասակարգումը ըստ 7 մահացու մեղքերի։ Այնտեղ Բեղզեբուղը անձնավորում է շատակերությունը, որկրամոլությունը։ 1801 թվականին մեկ այլ դասակարգում ստեղծվել է բրիտանացի Ֆ. Բարրետի կողմից։ Ըստ նրա Բեղզեբուղը հանդիսանում է սուտ աստվածների խորհրդանիշ։