Resonancia Magnética Nuclear

Todos os núcleos que posúen un número impar de protóns ou neutróns teñen un momento magnético e un momento angular intrínseco, noutras palabras, teñen un spin > 0. Os núcleos máis comunmente empregados en RMN son o do protio (¹H, o isótopo máis sensíbel en RMN despois do inestábel tricio, ³H), o ¹³C e o ¹⁵N, aínda que os isótopos de núcleos de moitos outros elementos (²H, ¹⁰B, ¹¹B, ¹⁵N, ¹⁷O, ¹⁹F, ²³Na, ²⁹Si, ³¹P, ³⁵Cl, ¹¹³Cd, ¹⁹⁵Pt) son tamén utilizados.

As frecuencias ás cales un núcleo atómico resoa (por exemplo, dentro dunha molécula) son directamente proporcionais á forza do campo magnético exercido, de acordo coa ecuación da frecuencia de precesión de Larmor. A literatura científica até 2008 inclúe espectros dun grande intervalo de campos magnéticos, desde 100 nT até 20 T. Os campos magnéticos maiores son a miúdo preferidos xa que a correlación co incremento da sensibilidade de sinal é maior. Existen moitos outros métodos para incrementar o sinal observado. O incremento de campo magnético tamén se traduce nunha maior resolución espectral, cuxos detalles son descritos polo desprazamento químico e o efecto Zeeman.

A RMN foi descrita por vez primeira por Herman Carr en 1952, cando produciu unha imaxe por resonancia magnética dunha soa dimensión na súa tese de doutoramento de Harvard.

Outros artigos

• Imaxe médica
• Imaxe por resonancia magnética
• A resonancia magnética nunha páxina (One-Page MR Primer)

Ligazóns externas

• Sociedade Española de Neuroimaxe (en castelán)

Este artigo sobre medicina é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.