همانگویی در منطق، (به یونانی: ταυτολογία) (به انگلیسی: Tautology؛ توتولوژی) گزارهای است که با هر تعبیر برای منطق گزارهها (یا تابع ارزشگذاری) همواره صادق است.
اولینبار در سال ۱۹۲۱ ویتگنشتاین در رساله منطقی-فلسفی خود واژهٔ توتولوژی را بکار برد، همانگو ترجمهای از این کلمه میباشد.
در سال ۱۸۰۰ امانوئل کانت در کتاب منطق خود نوشت:
«یکسانی مفاهیم در احکام تحلیلی میتواند صریح یا غیرصریح باشد. در مورد نخست گزارههای تحلیلی همانگو هستند.»
در اینجا گزارهٔ تحلیلی به صدق تحلیلی اشاره میکند، گزارهای در زبان طبیعی که تنها به سبب عباراتی که شامل آنهاست درست است.
در سال ۱۸۸۴ گوتلوب فرگه در کتاب بنیادها پیشنهاد کرد که یک حقیقت هنگامی تحلیلی است که بتواند با استفاده از منطق حاصل شود، اما میان حقیقتهای تحلیلی (که درستیشان تنها بر اساس معنی عباراتشان است) و همانگوها (گزارههای بیمحتوا) تفاوت قائل شد.
گزارههای زیر همانگو هستند:
This article uses material from the Wikipedia فارسی article همانگویی (منطق), which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.