فهرست شاهان صفوی

حکومت صفویان توسط شاه اسماعیل یکم پایه‌گذاری شد و در نهایت با سقوط پایتخت آن اصفهان، در زمان شاه سلطان حسین در سال ۱۷۲۲ میلادی فروپاشید. البته احترام صفویان در میان مردم حتی پس از سلطان حسین نیز پابرجا ماند و حکمرانان بعدی ایران با انتساب خود به نوادگان صفوی مشروعیت‌سازی می‌کردند. آخرین پادشاه صفوی، شاه اسماعیل سوم (نوهٔ دختری سلطان حسین) بود که در ۱۷۵۰ میلادی توسط زندیان در اصفهان به شاهی برگزیده شد و تا ۱۷۷۳ میلادی، شاه صوری ایران محسوب می‌شد و از احترام برخوردار بود.

فهرست شاهان صفوی
نگاره‌ای از شاه عباس بزرگ، بزرگترین پادشاه صفوی.
جزئیات
شیوه خطاب	شاه پادشاه سلطان بهادرخان صاحبقران مرشد کامل
نخستین پادشاه	اسماعیل یکم
واپسین پادشاه	رسمی: عباس سوم اسمی: اسماعیل سوم
آغاز پادشاهی	ژوئیه ۱۵۰۱ میلادی
پایان پادشاهی	مارس ۱۷۳۶ میلادی
سکونتگاه رسمی	تبریز (۱۵۰۱–۱۵۵۵ م) قزوین (۱۵۵۵–۱۵۹۸ م) اصفهان (۱۵۹۸–۱۷۳۶ م)
گمارنده	پادشاهی موروثی

شاهان صفوی همواره از لقب شاه پیش از اسم خود استفاده می‌کردند که نشان دهنده قدرت معنوی و دنیوی پادشاه بود. علاوه بر این از لقب‌هایی مانند شاهنشاه، سلطان بر سلاطین، خاقان، صاحبقران نیز استفاده می‌کردند. شاهنشاه لقبی بود که پادشاهان این سلسله را به پادشاهی‌های باستانی ایران مرتبط می‌کرد و می‌توانستند بر تمامی اراضی متعلق به ایران ادعای سلطنت کنند. خاقان و بهادرخان نیز لقبی بود که بعد از حمله مغول در ایران رواج پیدا کرده بود و استفاده از آن نیز نوعی مشروعیت داشت.

• فهرست شاهان ایران
• فهرست شهبانوان ایران
• فهرست مادران شاهان صفوی

• غفاری‌فرد، عباسقلی (۱۳۸۱). تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوران صفویه. تهران: سازمان سمت.