راکون: گونه‌ای از خرسکی‌ها

راکون بزرگترین عضو خانواده خرسکیان است و ۴۰ تا ۷۰ سانتیمتر طول و ۳٫۵ تا ۹ کیلوگرم وزن دارد. خز خاکستری آن با کرک‌های متراکم حفاظت خوبی در مقابل سرما برایش فراهم‌می‌کند. این حیوان همه‌چیزخوار و عمدتاً شب‌گرد است. حدود ۴۰ درصد غذای آن از بی‌مهرگان، ۳۳ درصد گیاهان و ۲۷ درصد مهره‌داران تأمین می‌شود.

راکون
وضعیت حفاظت
کمترین نگرانی  (IUCN 3.1)
رده‌بندی علمی
فرمانرو:	جانوران
شاخه:	طنابداران
رده:	پستانداران
راسته:	گوشت‌خواران
تیره:	خرسکیان
سرده:	Procyon
گونه:	P. lotor
نام دوبخشی
Procyon lotor (لینه، ۱۷۵۸
مترادف
Ursus lotor کارل لینه، ۱۷۵۸

زیستگاه اصلی راکون جنگل‌های برگریز و جنگل‌های مختلط پهن‌برگ و مخروطی است اما انطباق‌پذیری بالای آن موجب شده تا به مناطق کوهستانی، تالاب‌های ساحلی و شهرها نیز ورود پیدا کند. راکون‌ها دوره بارداری ۶۵ روزه دارند و دو تا پنج توله می‌زایند. هرچند در اسارت تا بیست سال هم عمر می‌کنند اما در حیات وحش میانگین عمر آن‌ها ۱٫۸ تا ۳٫۱ سال است.

از میانه‌های سدهٔ بیستم در پی گریز یا انتقال عمدی، راکون‌ها در بخش‌هایی از ژاپن، اروپا و قفقاز گسترش پیدا کرد. در ایران نخستین بار در سال ۱۳۶۴ در منطقه تالش و آستارا ، سپس مغان و پایگاه شکاری امیدیه در جنوب ایران هم پخش شده‌اند و مانند اغلب گونه‌های غیربومی باعث خسارت‌های زیست‌محیطی شده‌اند.

راکون‌ها چهره‌ای با رنگ‌های سیاه و سفید و دمی زبر بانوارهای سیاه‌رنگ دارد. شمار این نوارها معمولاً پنج است ولی میان چهار تا ۱۰ نوار متغیر است. ناخن‌های پای جلو راکون نسبتاً بلندند و می‌توانند با فاصله از هم باز شوند. ناخن‌های دست آن‌ها قابلت جمع شدن ندارند. زمانی که راکون‌ها را میبینید آن‌ها را حیواناتی شاد و اهل بازی می یابید اما همان‌طور که می دانید طبیعت اطراف ما خالی از فریب نیست. پنجه‌های راکون به قدری تیز و قوی هستند که می‌توانند آسیب‌های جدی به طرف مقابل وارد کنند. مبدأ پیدایش این حیوانات قبل از گسترش به سایر مناطق جهان، شمال آمریکا بوده‌است. آن‌ها به سکونت در جنگل‌های برگریز شناخته شده‌اند.