Mecha Ortiz | |
---|---|
Bizitza | |
Jaiotzako izen-deiturak | María Mercedes Varela Nimo Domínguez Castro |
Jaiotza | Buenos Aires, 1900eko irailaren 24a |
Herrialdea | Argentina |
Heriotza | Buenos Aires, 1987ko urriaren 20a (87 urte) |
Hobiratze lekua | La Recoleta hilerria |
Heriotza modua | : hemiplegia |
Familia | |
Anai-arrebak | ikusi
|
Hezkuntza | |
Hizkuntzak | gaztelania |
Jarduerak | |
Jarduerak | aktorea, autobiografialaria eta zinema-kritikaria |
Izengoitia(k) | Mecha Ortiz |
|
Mecha Ortiz, jaiotzaz María Mercedes Varela Nimo Domínguez Castro (Buenos Aires, Argentina, 1900eko irailaren 24a - ib., 1987ko urriaren 20a) argentinar aktorea eta abeslaria izan zen. Argentinako zinema nazionalaren urrezko garaiko irudi garrantzitsuenetako bat izan zen. 1940ko eta 1950eko hamarkadetan finkatu zen. Eta, gainera, "'Argentinako Greta Garbo'" izena ere eman zioten jarduteko orduan zuen izaeragatik.
Enrique de Rosasekin hasi zuen karrera, eta gero Florencio Parravicinirekin lan egin zuen. 1929an hasi zen antzerkian. Antzerki-kutsua izan zuen 1938ko denboraldian, Claire Boothen Mujeres lanarekin, Smart antzokian.
1936an, Rubia Mireya rola izan zuen filmatu zuen lehen filman, Florencio Parravicini, Irma Córdoba eta Santiago Arrietarekin batera, Los muchachos de antes no usaban gomina Manuel Romerok zuzendutako klasikoan. Handik urte batzuetara, Mecha Ortizek La Rubia Mireya (1948) filmean berregin zuen pertsonaia, Manuel Romerok zuzendutako Fernando Lamasekin.
1938an, Niní Marshall eta Tito Lusiardorekin protagonista izan zen Mujeres que trabajan, Con las alas rotas Orestes Cavigliak zuzenduta eta Maestro Levita Pepe Ariasekin.
37 filmetan parte hartu zuen. Florencio Parravicinirekin Margarita, Armando y su padre, eta Joven, viuda y estanciera lanetan nabarmendu zen. 1943an, Lumitonek Carlos Hugo Christensen zuzendaritzapean, Safo, historia de una pasión ekoitzi zuen, Alphonse Daudet-en egokitutako istorioa Roberto Escaladarekin. Harekin filmatu zuen El canto del cisne, zuzendari berarena, eta lan horrekin Emakumezko Aktore Onenarentzako Condor de Plata saria irabazi zuen.
Una mujer sin importancia lanean protagonista izan zen Santiago Gómez Courekin; El precio de una vida (Felicien Sardouren Fedora-ren bertsio librea); Luis Saslavskyren Camino del infierno Pedro López Lagar, Amelia Bence eta Elsa O'Connorekin; Las tres ratas Amelia Bence eta Maria Duvalekin; Madame Bovary, Cartas de amor, Pájaros de cristal eta Mi vida es tuya Emma Gramatikarekin; Daniel Tinayreren Deshonra Fanny Navarrorekin; El mal amor, la sombra de Safo, Bendita seas eta Las furias Elsa Daniel, Aída Luz, Alba Mújica, eta Olga Zubarryrekin. Gainera gonbidatua izan da hainbat filmetan, besteak beste, El abuelo Enrique Muiñorekin, Mi novia es un fantasma con Mirtha Legrandekin eta Daniel Tinayreren Bajo un mismo rostro Mirtha eta Silvia Legrandekin.
1966an Fernando Ayalaren Las locas del conventillo filmean parte hartu zuen Analía Gadé, Alberto de Mendoza eta Olinda Bozánekin batera.
Hamarkada bat geroago itzuli zen pantailara, 1976an, beste handiekin batera; besteak beste, Arturo García Buhr, Mario Sofficiekin, Bárbara Mujicarekin eta Narciso Ibáñez Mendarekin, Los muchachos de antes no usaban arsénico filmean, eta Leopoldo Torre Nilsson-en bi filmetan, Boquitas pintadas eta Piedra libre Marilina Ross eta Luisiana Brandorekin egindako azken zinema lana.
Antzerki-eszenatokian Sam Benelli, Tennessee Williams, Sir James Barrie, Marcel Achard, Terence Rattigan eta Jean Anouilhen obretan nabarmendu zen, edo La señora Ana luce sus medallas filmean (Friedrich Dürrentmatt-en La visita de la vieja dama filmari Argentinan emandako izenburua). Un tranvía llanado deseo (1952), Raymond Rouleauren Anna Karenina lanaren bertsioa; Françoise Saganen La cama, La esposa constante, Así es la vida, El caballo desmayado Miguel Ángel Solá gaztearekin eta Tinayrek zuzendutako El proceso de Mary Duggan filmean egin zuen lan berezia Argentinako zinemako izar zaharrekin.
1970eko hamarkadan, Eduardo Bergara Leumannek Setenta pecados eta bere buruari parodia egin zion 100 jóvenes años Jorge Luz, Tania Montes eta Gloria Montesekin batera.
1950eko hamarkadaren bukaeran telebistako hainbat ziklotan aritu zen: Estrellita, esa pobre campesina, Telebistarako berezia: "La señora Ana luce sus medallas!"Rolando Rivas, taxi-gidaria, Invitación a Jamaica Jamaikarako gonbita, Aventura 77, Navidad en el año 2000. eta Discépolo neba-arreben El organito de los hermanos saioan gogoratzen dute.
Mecha Ortiz por Mecha Ortiz izenarekin argitaratu zituen bere memoriak.
87 urte zituela hil zen Buenos Airesen 1987ko urriaren 20an, hemiplegia batean.
Nekazaritza eta abeltzaintzako ekoizle zen Julian Ortizekin ezkonduta egon zen. Harekin seme bat izan zuen, aitaren izen berekoa, Julian, itzultzailea eta gidoilaria izan zena. Haren neba, Jose, antzerki-zuzendaria izan zen, eta haren ahizpa Amanda Varela ere aktorea izan zen. Roberto M. Ortiz Argentinako presidentearen senidea izan zen.
37 filmetan parte hartu zuen:
This article uses material from the Wikipedia Euskara article Mecha Ortiz, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Eduki guztia CC BY-SA 4.0(r)en babespean dago, ez bada kontrakoa esaten. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Euskara (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.