Λουθηρανισμός

Οι προσπάθειες του Λούθηρου για μεταρρύθμιση της θεολογίας και της πρακτικής της εκκλησίας ξεκίνησαν την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Η αντίδραση της κυβέρνησης και των εκκλησιαστικών αρχών στη διεθνή εξάπλωση των απόψεών του, που πρωτοεφανίστηκαν με τις 95 Θέσεις, διαίρεσαν τον Δυτικό Χριστιανισμό . Ο Λουθηρανισμός τοποθετεί την Αγία Γραφή, στην κεντρική θέση της θεολογίας του, και αποδέχεται ως μυστήρια το Βάπτισμα, τη Θεία Ευχαριστία και την Εξομολόγηση. Η δογματική του ταυτίζεται με τη θεολογία της Ομολογίας της Αυγούστας και των κειμένων που περιέχονται στο Βιβλίο της Ομόνοιας

Το σχίσμα μεταξύ των Λουθηρανών και των Ρωμαιοκαθολικών δημοσιοποιήθηκε και κατέστη σαφές με το Διάταγμα της Βορμς του 1521: η απόφαση της Δίαιτας καταδίκασε τον Λούθηρο και απαγόρευσε επισήμως στους πολίτες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να υπερασπίζονται ή να διαδίδουν τις ιδέες του, υποβάλλοντας τους υποστηρικτές του Λουθηρανισμού σε απώλεια όλων των περιουσιακών τους στοιχείων, από τα οποία το μισό περιερχόταν στην αυτοκρατορική κυβέρνηση και το υπόλοιπο μισό σε όποιον έκανε την καταγγελία .

Η διαίρεση επικεντρώθηκε κυρίως σε δύο σημεία: την κύρια πηγή αυθεντίας στην εκκλησία, που συχνά ονομάζεται τυπική αρχή της Μεταρρύθμισης και το δόγμα της δικαίωσης, που συχνά ονομάζεται υλική αρχή της Λουθηρανική θεολογίας. Ο Λουθηρανισμός υποστηρίζει μια θεωρία δικαίωσης «από μόνη τη χάρη μέσω μόνης της πίστης στη βάση μόνο της Γραφής», το δόγμα ότι η Γραφή είναι η τελική αυθεντία σε όλα τα θέματα της πίστης. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πεποίθηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που καθορίστηκε στη Σύνοδο του Τρέντο, που δέχεται ότι η αυθεντία προέρχεται τόσο από τη Γραφή όσο και από την Παράδοση .

Σε αντίθεση με τον Καλβινισμό, οι Λουθηρανοί διατηρούν πολλές από τις λειτουργικές πρακτικές και τις ιερές διδασκαλίες της πριν από τη Μεταρρύθμιση Εκκλησίας, με ιδιαίτερη έμφαση στη Θεία Ευχαριστία. Η Λουθηρανική θεολογία διαφέρει από την Καλβινιστική στη Χριστολογία, τη θεία χάρη, τον σκοπό του Θείου νόμου, την αρχή της εγκαρτέρησης των αγίων και τον προορισμό.

Το όνομα Λουθηρανός προέκυψε ως ένας υποτιμητικός όρος που χρησιμοποιήθηκε κατά του Λούθηρου από τον Γερμανό σχολαστικό θεολόγο Δρ. Γιόχαν Μάγερ φον Εκ κατά την Αντιπαράθεση της Λειψίας τον Ιούλιο του 1519. Ο Εκ και άλλοι Ρωμαιοκαθολικοί ακολούθησαν την παραδοσιακή πρακτική να ονομάζουν μια αίρεση από τον ηγέτη της, ονομάζοντας έτσι όλους όσοι ταυτίζονταν με τη θεωρία του Μαρτίνου Λούθηρου ως Λουθηρανούς.

Ο Μαρτίνος Λούθηρος πάντοτε αντιπαθούσε τον όρο Λουθηρανός, προτιμώντας τον όρο Ευαγγελικός, που προέρχεται από το Ευαγγέλιο . Οι οπαδοί του Ιωάννη Καλβίνου, του Ούλριχ Ζβίγγλιου και άλλοι θεολόγοι συνδεόμενοι με τον Καλβινισμό χρησιμοποιούσαν επίσης αυτόν τον όρο. Για να ξεχωρίσουν τις δύο ευαγγελικές ομάδες, άλλοι άρχισαν να αναφέρονται στις δύο ομάδες ως Ευαγγελικούς Λουθηρανούς και Ευαγγελικούς Μεταρρυθμιστές. Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Ευαγγελικός απορρίφθηκε. Οι ίδιοι οι Λουθηρανοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο Λουθηρανός στα μέσα του 16ου αιώνα, προκειμένου να διακρίνουν τους εαυτούς τους από άλλες ομάδες όπως οι Αναβαπτιστές και οι Καλβινιστές.

Το 1597 οι θεολόγοι στη Βιτεμβέργη καθόρισαν τον τίτλο Λουθηρανικός ως αναφερόμενο στην αληθινή εκκλησία.

Ο Λουθηρανισμός έχει τις ρίζες του στο έργο του Μαρτίνου Λούθηρου, που προσπάθησε να μεταρρυθμίσει τη Δυτική Εκκλησία με αυτό που θεωρούσε μια πιο βιβλική θεμελίωση.

Διάδοση στη βόρεια Ευρώπη

Ο Λουθηρανισμός εξαπλώθηκε σε όλη τη Σκανδιναβία κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, καθώς ο μονάρχης της Δανίας-Νορβηγίας (που κυβερνούσε επίσης την Ισλανδία και τις Νήσους Φερόες) και ο μονάρχης της Σουηδίας (που κυβερνούσε επίσης τη Φινλανδία) υιοθέτησαν τον Λουθηρανισμό. Μέσω της Βαλτικής-Γερμανικής και Σουηδικής κυριαρχίας ο Λουθηρανισμός εξαπλώθηκε επίσης στην Εσθονία και τη Λετονία.

Από το 1520 στην Κοπεγχάγη τελούνταν τακτικές Λουθηρανικές λειτουργίες. Επί της βασιλείας του Φρειδερίκου Α΄ (1523-33) η Δανία-Νορβηγία παρέμεινε επισήμως καθολική. Παρόλο που ο Φρειδερίκος αρχικά υποσχέθηκε να καταδιώξει τους Λουθηρανούς, υιοθέτησε σύντομα μια πολιτική προστασίας των Λουθηρανών ιερέων και μεταρρυθμιστών, με σημαντικότερο μεταξύ αυτών τον Χανς Τάουσεν.

Επί της βασιλείας του Φρειδερίκου ο Λουθηρανισμός σημείωσε σημαντική πρόοδο στη Δανία. Σε μια ανοιχτή συνάντηση στην Κοπεγχάγη που παρακολούθησε ο βασιλιάς το 1536 ο λαός φώναξε. «Θα σταθούμε δίπλα στο ιερό Ευαγγέλιο και δεν θέλουμε πια τέτοιους επισκόπους» . Ο γιος του Φρειδερίκου Χριστιανός ήταν ανοιχτά Λουθηρανός, πράγμα που εμπόδισε την εκλογή του στον θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ωστόσο, μετά τη νίκη του στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, το 1537 έγινε βασιλιάς ως Χριστιανός Γ΄ και προώθησε τη Μεταρρύθμιση στη Δανία-Νορβηγία.

Η αρχή στην οποία στηριζόταν η Δανική Νορβηγική Εκκλησία σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της ήταν «ο καθαρός λόγος του Θεού, που είναι ο Νόμος και το Ευαγγέλιο» [10]. Δεν αναφέρεται η [7] Ομολογία της Αυγούστας. Οι ιερείς έπρεπε να κατανοούν την Αγία Γραφή αρκετά καλά για να κηρύξουν και να εξηγήσουν το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές στο εκκλησίασμά τους.

Τα παιδιά διδάσκονταν από τη Μικρή Κατήχηση του Λούθηρου, που ήταν διαθέσιμη στα Δανικά από το 1532. Διδάσκονταν να προσδοκούν στο τέλος της ζωής τους: «τη συχώρεση των αμαρτιών τους», «να θεωρηθούν δίκαιοι» και «αιώνια ζωή». Η κατήχηση εξακολουθεί να είναι παρόμοια.

 

Η πρώτη πλήρης Βίβλος στα δανικά βασίστηκε στη μετάφραση του Μαρτίνου Λούθηρου στα γερμανικά. Εκδόθηκε το 1550 με 3.000 αντίτυπα τυπωμένα στην πρώτη έκδοση. Μια δεύτερη έκδοση έγινε το 1589. Σε αντίθεση με τον Καθολικισμό η Λουθηρανική Εκκλησία δεν πιστεύει ότι η παράδοση είναι φορέας του «Λόγου του Θεού» ή ότι μόνο στην κοινωνία του Επισκόπου της Ρώμης έχει ανατεθεί η ερμηνεία του «Λόγου του Θεού».

Η Μεταρρύθμιση στη Σουηδία ξεκίνησε με τους Ολαους και Λαουρέντιους Πέτρι, αδελφούς που έφεραν τη Μεταρρύθμιση στη Σουηδία μετά από σπουδές στη Γερμανία. Αυτοί οδήγησαν τον Γουσταύο Βάσα, που εξελέγη βασιλιάς το 1523, στον Λουθηρανισμό. Η άρνηση του Πάπα να επιτρέψει την αντικατάσταση ενός αρχιεπισκόπου που είχε υποστηρίξει τις δυνάμεις εισβολής εναντίον του Γουσταύο Βάσα] κατά το Λουτρό Αίματος της Στοκχόλμης, οδήγησε στη διακοπή οιασδήποτε επίσημης σχέσης μεταξύ Σουηδίας και παπισμού το 1523.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στη Δίαιτα του Βέστερος, ο βασιλιάς κατάφερε να αναγκάσει τη Δίαιτα να δεχτεί την κυριαρχία του πάνω στην εθνική εκκλησία. Δόθηκε στον βασιλιά η κατοχή όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας, καθώς και οι διορισμοί στην εκκλησία και η έγκριση του κλήρου. Ενώ αυτό έδωσε ουσιαστικά επίσημη έγκριση στις λουθηρανικές ιδέες , ο Λουθηρανισμός δεν έγινε επίσημος μέχρι το 1593. Τότε η Σύνοδος της Ουψάλας κήρυξε την Αγία Γραφή ως μοναδική κατευθυντήρια γραμμή για την πίστη, με την αποδοχή τεσσάρων κειμένων ως πιστών και έγκυρες ερμηνειών της: το Σύμβολο των Αποστόλων, το Το Σύμβολο της Νικαίας, το Σύμβολο του Αγίου Αθανασίου και την αμετάκλητη Ομολογία της Αυγούστας του 1530. Η μετάφραση του Μίκαελ Αγκρίκολα της πρώτης Φινλανδικής Καινής Διαθήκης εκδόθηκε το 1548.

Αντιμεταρρύθμιση και αντιπαραθέσεις

Μετά τον θάνατο του Μαρτίνου Λούθηρου το 1546 ξεκίνησε ο Σμαλκαλδικός Πόλεμος, μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο Γερμανούς Λουθηρανούς ηγεμόνες το 1547. Σύντομα οι δυνάμεις της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επενέβησαν και νίκησαν τα μέλη της Σμαλκαλδικής Ένωσης, καταπιέζοντας και εξορίζοντας πολλούς Γερμανούς Λουθηρανούς, εφαρμόζοντας τους όρους του Διατάγματος της Αυγούστας. Η θρησκευτική ελευθερία σε κάποιες περιοχές εξασφαλίστηκε για τους Λουθηρανούς με την Ειρήνη του Πάσσαου το 1552 και σύμφωνα με τη νομική αρχή Cuius regio, eius religio (η θρησκεία του ηγεμόνα να υπαγορεύει τη θρησκεία των υπηκόων του) και τους όρους της Declaratio Ferdinandei (περιορισμένης θρησκευτικής ανεκτικότητας) της Ειρήνης της Αυγούστας του 1555..

 

Οι θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ των Κρυπτοκαλβινιστών, των Φιλιππιστών, των Σακραμενταριανών, των Ουμπικουϊταριανών και των Γνησιολουθηρανών μαίνονταν μέσα στον Λουθηρανισμό στα μέσα του 16ου αιώνα. Αυτό τελικά έληξε με την επίλυση των ζητημάτων με τη Δήλωση Ομόνοιας. Πολλοί σημαντικοί πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες συναντήθηκαν, συζήτησαν και επέλυσαν αυτά τα θέματα με βάση τη Γραφή, καταλήγοντας στη Δήλωση, που υπέγραψαν πάνω από 8.000 ηγέτες. Το Βιβλίο της Ομόνοιας αντικατέστησε προγενέστερες, ατελείς δογματικές συλλογές δόγματος, ενοποιώντας όλους τους Γερμανούς Λουθηρανούς με το ίδιο δόγμα και ξεκινώντας την περίοδο της Λουθηρανικής Ορθοδοξίας.

Στις χώρες όπου ο Ρωμαιοκαθολικισμός ήταν η κρατική θρησκεία, ο Λουθηρανισμός ήταν επίσημα παράνομος, αν και η επιβολή αυτή ποίκιλε. Μέχρι το τέλος της Αντιμεταρρύθμισης, μερικοί Λουθηρανοί ασκούσαν τη λατρεία τους κρυφά, όπως στη Hundskirke (που μεταφράζεται ως εκκλησία σκύλου ή βωμός σκύλου). Πρόκειται για ένα τριγωνικό Βράχο Κοινωνίας σε ένα χαντάκι ανάμεσα σε σταυρούς στο Πατέρνιον της Αυστρίας. Το στεφανωμένο φίδι είναι πιθανώς ένας υπαινιγμός για τον Φερδινάνδο Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ ο σκύλος ενδεχομένως αναφέρεται στον Πέτερ Κανίσιους (φανατικό Καθολικό ιερέα). Μια άλλη μορφή που ερμηνεύεται ως σαλιγκάρι που φέρει έναν πύργο εκκλησίας είναι πιθανώς μια μεταφορά για την προτεσταντική εκκλησία. Επίσης στον βράχο είναι ο αριθμός 1599 και μια φράση που μεταφράζεται ως «έτσι παίρνει τον κόσμο».

Λουθηρανική ορθοδοξία

 

Η ιστορική περίοδος της Λουθηρανικής Ορθοδοξίας χωρίζεται σε τρεις υποπεριόδους: την Πρώιμη (1580-1600), τη Μέση (1600-1685) και την Ύστερη Ορθοδοξία (1685-1730). Ο Λουθηρανικός σχολαστικισμός αναπτύχθηκε σταδιακά ειδικά με σκοπό να αντιπαρατεθεί στους Ιησουίτες και τελικά καθιερώθηκε από τον Γιόχαν Γκέρχαρντ. Ο Αβραάμ Καλόβιους αντιπροσωπεύει την κορύφωση του σχολαστικού παραδείγματος στον ορθόδοξο Λουθηρανισμό. Άλλοι ορθόδοξοι Λουθηρανοί θεολόγοι ήταν οι Μάρτιν Κέμνιτς, Αιγκίντιους Χούνιους, Λέονχαρντ Χούτερ, Νικόλαους Χούνιους, Γέσπερ Ράσμουσεν Μπρόχμαντ, Σάλομο Γκλάσιους, Γιόχαν Χύλσεμαν, Γιόχαν Κόνραντ Ντανχάουερ, Γιόχανες Αντρεας Κβένστεντ, Γιόχαν Φρήντριχ Κένιχ και Γιόχαν Βίλχελμ Μπάγερ.

Προς το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου το συμβιβαστικό πνεύμα του Φίλιππου Μελάγχθωνα ξαναεμφανίστηκε στη Σχολή του Χέλμστεντ και ιδιαίτερα στη θεολογία του Γεωργίου Κάλιξτου, προκαλώντας τη συγκρητιστική αντιπαράθεση. Ένα άλλο θεολογικό θέμα που προέκυψε ήταν η Κρυπτο-Καινοτική αντιπαράθεση.

 

Η Ύστερη Ορθοδοξία διχάστηκε από τις επιρροές του ρασιοναλισμού, της φιλοσοφίας που βασίζεται στη λογική, και του Ευσεβισμού, ενός αναγεννητικού κινήματος του Λουθηρανισμού. Μετά από έναν αιώνα ζωτικότητας οι Ευσεβιστές θεολόγοι Φίλιπ Γιάκομπ Σπένερ και Αουγκουστ Χέρμαν Φράνκε προειδοποίησαν ότι η ορθοδοξία είχε εκφυλιστεί σε άσκοπο πνευματισμό και φορμαλισμό, ενώ οι ορθόδοξοι θεολόγοι θεωρούσαν ότι οι συναισθηματικοί και υποκειμενικοί στόχοι του Ευσεβισμού ήταν ευάλωτοι στη ρασιοναλιστική προπαγάνδα. Το 1688 ο Φινλανδός Ριζοσπάστης Ευσεβιστής Λαρς Ουλστάντιους έτρεξε στην κεντρική πτέρυγα του Καθεδρικού Ναού του Τούρκου γυμνός, φωνάζοντας ότι θα αποκαλυφθεί το όνειδος των Φινλανδών κληρικών, όπως και το δικό του.

Ο τελευταίος διάσημος ορθόδοξος Λουθηρανός θεολόγος πριν από το ρασιοναλιστικό Aufklärung, ή Διαφωτισμό, ήταν ο Ντάβιντ Χόλατς. Ο Υστερος ορθόδοξος θεολόγος Βάλεντιν Ερνστ Λέσερ έλαβε μέρος στη διαμάχη εναντίον του Ευσεβισμού. Οι μεσαιωνικές μυστικιστικές παραδόσεις συνεχίστηκαν στα έργα των Μάριν Μόλερ, Γιόχαν Αρντ και Γιόακιμ Λύτκεμαν. Ο Ευσεβισμός έγινε αντίπαλος της ορθοδοξίας, αλλά υιοθέτησε εν μέρει τη λατρευτική λογοτεχνία ορθόδοξων θεολόγων, όπως οι Αρντ, Κρίστιαν Σκρίβερ και Στέφαν Πρετόριους.

Ρασιοαναλισμός

Ρασιοαναλιστές φιλόσοφοι από τη Γαλλία και την Αγγλία είχαν τεράστια επίδραση τον 18ο αιώνα, μαζί με τους Γερμανούς Ρασιοαναλιστές Κρίστιαν Βολφ, Γκότφριντ Λάιμπνιτς και Ιμμάνουελ Καντ. Το έργο τους οδήγησε σε αύξηση των ρασιοαναλιστικών πεποιθήσεων «εις βάρος της πίστης στον Θεό και της συμφωνίας με τη Βίβλο» .

Το 1709 ο Βαλεντίν Ερνστ Λέσερ προειδοποίησε ότι αυτή η νέα ρασιοαναλιστική άποψη του κόσμου άλλαζε θεμελιωδώς την κοινωνία θέτοντας υπό αμφισβήτηση κάθε πτυχή της θεολογίας. Αντί να αποδεχθούν την αυθεντία της θείας αποκάλυψης, εξήγησε, οι Ρασιοαναλιστές στηρίχθηκαν αποκλειστικά στην προσωπική τους κατανόηση όταν έψαχναν για την αλήθεια.

Ο Γιόχαν Μέλχιορ Γκέζε (1717-1786), ιερέας της εκκλησίας της Αγίας Αικατερίνης του Αμβούργου, έγραψε απολογητικά έργα εναντίον των Ρασιοαναλιστών, συμπεριλαμβανομένης της θεολογικής και ιστορικής άμυνας κατά του ιστορικού κριτικισμού της Βίβλου..

Οι διαφωνούντες Λουθηρανοί ιερείς συχνά επιπλήττονταν από την κυβερνητική γραφειοκρατία που τους επόπτευε, για παράδειγμα όταν προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τις ρασιοαναλιστικές επιρροές στις ενοριακές σχολές . Ως αποτέλεσμα της επίπτωσης μιας τοπικής μορφής ορθολογισμού, που ονομάστηκε Νεολογία, από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, η γνήσια ευλάβεια περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά σε μικρές Ευσεβιστικές παρασυναγωγές. Ωστόσο μερικοί από τους λαϊκούς διέσωσαν τη Λουθηρανική ορθοδοξία τόσο από τον Ευσεβισμό όσο και από το ρασιοναλισμό με την επαναχρησιμοποίηση παλαιών κατηχήσεων, ψαλτηρίων, σχολίων της Βίβλου και λατρευτικών γραφών, όπως εκείνες των Γιόχαν Γκέρχαρντ, Χάινριχ Μύλερ και Κρίστιαν Σκρίβερ.

Αναγέννηση

 

Ένας λαϊκός μελετητής του Λούθηρου, ο Γιόχαν Γκέοργκ Χάμαν (1730-1788), έγινε διάσημος για την αντιμετώπιση του ρασιοναλισμού και την προσπάθεια να προωθήσει μια αναγέννηση γνωστή ως Erweckung ή Αφύπνιση. Το 1806 η Εισβολή του Ναπολέοντα στη Γερμανία προώθησε το ρασιοναλισμό και εξόργισε τους Γερμανούς Λουθηρανούς, προκαλώντας την επιθυμία των ανθρώπων να διασώσουν τη λουθηρανική θεολογία από την απειλή του ρασιοναλισμού. Εκείνοι που συνδέθηκαν με αυτή την Αφύπνιση έκριναν ότι η λογική ήταν ανεπαρκής και υπογράμμισαν τη σημασία των συναισθηματικών θρησκευτικών εμπειριών.

Μικρές ομάδες ξεπήδησαν, συνήθως σε πανεπιστήμια, που αφιερώθηκαν στη μελέτη της Βίβλου, στην ανάγνωση λατρευτικών κειμένων και συναντήσεις για την αναγέννηση. Αν και η αρχή αυτής της Αφύπνισης έκλινε έντονα προς τον ρομαντισμό, τον πατριωτισμό και τον εμπειρισμό, η έμφαση της Αφύπνισης μετατοπίστηκε γύρω στο 1830 στην αποκατάσταση των παραδοσιακών λειτουργιών, δογμάτων και ομολογιών της Λουθηρανικής εκκλησίας με το Νεολουθηρανικό κίνημα.

Αυτή η Αφύπνιση σάρωσε όλη τη Σκανδιναβία αλλά όχι την Ισλανδία. Αναπτύχθηκε τόσο από τον Γερμανικό Νεολουθηρανισμό όσο και από τον Ευσεβισμό. Ο Δανός πάστορας και φιλόσοφος Ν. Φ. Σ. Γκρούντβιγκ ανάπλασε την εκκλησιαστική ζωή σε όλη τη Δανία μέσα από ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα που ξεκίνησε το 1830. Έγραψε επίσης περίπου 1.500 ύμνους, συμπεριλαμβανομένου του Ο Λόγος του Θεού Είναι η Μεγάλη Μας Κληρονομιά.

Στη Νορβηγία ο Χανς Νήλσεν Χάουγκε, ένας λαϊκός ιεροκήρυκας του δρόμου, τόνισε την πνευματική πειθαρχία και πυροδότησε το Χαουγκενικό κίνημα, που το ακολούθησε η Γιονσονιακή Αφύπνιση μέσα στην κρατική εκκλησία. Η Αφύπνιση οδήγησε στην ανάπτυξη ιεραποστολών από τη Νορβηγία στο εξωτερικό σε μη Χριστιανούς σε μέγεθος, που δεν έχει επιτευχθεί ποτέ από τότε . Στη Σουηδία ο Λαρς Λέβι Λαιστάντιους ξεκίνησε το Λαισταντιανό κίνημα, που έδινε έμφαση στην ηθική μεταμόρφωση. Στη Φινλανδία ένας αγρότης, ο Πάαβο Ρουοτσαλάινεν, ξεκίνησε τη Φινλανδική Αφύπνιση όταν ανέλαβε το κήρυγμα για μετάνοια και προσευχή.

 

Το 1817 ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ της Πρωσίας διέταξε τις Λουθηρανικές και τις Μεταρρυθμισμένες εκκλησίες της επικράτειάς του να ενωθούν, σχηματίζοντας την Πρωσική Ένωση Εκκλησιών. Η ενοποίηση των δύο κλάδων του Γερμανικού Προτεσταντισμού πυροδότησε το Σχίσμα των Παλαιών Λουθηρανών. Πολλοί Λουθηρανοί, που ονομάστηκαν «Παλαιού Λουθηρανοί», επέλεξαν να εγκαταλείψουν τις κρατικές εκκλησίες παρά τη φυλάκιση και τη στρατιωτική βία. Κάποιοι σχημάτισαν ανεξάρτητα εκκλησιαστικά σώματα ή «ελεύθερες εκκλησίες» στην πατρίδα, ενώ άλλοι έφυγαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Αυστραλία. Μια παρόμοια νομοθετική συγχώνευση στη Σιλεσία ώθησε χιλιάδες να ενταχθούν στο κίνημα των Παλαιών Λουθηρανών. Η διαμάχη για τον οικουμενισμό επισκίασε άλλες αντιπαραθέσεις μέσα στον Γερμανικό Λουθηρανισμό..

Παρά την πολιτική εμπλοκή στην εκκλησιαστική ζωή οι τοπικοί και εθνικοί ηγέτες επεδίωξαν να αποκαταστήσουν και να ανανεώσουν τον Χριστιανισμό. Τόσο ο Νεολουθηρανός Γιόχαν Κόνραντ Βίλχελμ Λέε όσο και ο ηγέτης Παλαιολουθηρανικής ελεύθερης εκκλησίας Φρήντριχ Αουγκουστ Μπρυν έστειλαν νέους στο εξωτερικό για να υπηρετήσουν ως πάστορες σε Γερμανοαμερικανούς, ενώ η Εσωτερική Ιεραποστολή επικεντρώθηκε στην ανανέωση της κατάστασης στην πατρίδα. Ο Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ, εκκλησιαστικός επιθεωρητής στη Βαϊμάρη και μέλος του κινήματος Εσωτερική Ιεραποστολή, συνδέθηκε με το κίνημα του Ρομαντισμού στην προσπάθειά του να διασώσει το ανθρώπινο συναίσθημα και την εμπειρία από τον Ρασιοναλισμό .

Ο Ερνστ Βίλχελμ Χένγκστενμπεργκ, αν και ανατράφηκε ως Μεταρρυθμιστής, νεαρός πλέον πείσθηκε για την αλήθεια του ιστορικού Λουθηρανισμού . Ηγήθηκε της Νεολουθηρανικής θεολογικής Προσχωρητικής Σχολής, που υποστήριζε την επιστροφή στους ορθόδοξους θεολόγους του 17ου αιώνα και ήταν αντίθετη στη σύγχρονη ερμηνεία της Βίβλου. Ως συντάκτης του περιοδικού Evangelische Kirchenzeitung το κατέστησε μείζονα υποστηρικτή της Νεολουθηρανικής αναγέννησης και το χρησιμοποίησε για να επιτεθεί σε όλες τις μορφές θεολογικού φιλελευθερισμού και ρασιοναλισμού. Παρότι υπέστη μεγάλη συκοφαντία και χλευασμό επί σαράντα χρόνια ως επικεφαλής της αναγέννησης, ποτέ δεν εγκατέλειψε τις θέσεις του.

Η θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου του Έρλανγκεν στη Βαυαρία αποτέλεσε άλλη μία μεταρρυθμιστική δύναμη. Εκεί ο καθηγητής Αντολφ φον Χάρλες, αν και προηγουμένως οπαδός του ρασιοναλισμού και του Γερμανικού ιδεαλισμού, έκανε το Έρλανγκεν μαγνήτη για τους θεολόγους τους προσανατολισμένους στην αναγέννηση.. Ονομαζόμενοι Θελογική Σχολή του Έρλανγκεν, ανέπτυξαν μια νέα εκδοχή της ενανθρώπησης., που αισθάνονταν ότι τόνιζε καλύτερα την ανθρώπινη ουσία του Ιησού καλύτερα από τα Σύμβολα της Πίστεως . Ως θεολόγοι χρησιμοποίησαν τόσο τις σύγχρονές τους ιστορικές κριτικές όσο και τις Εγελιανές φιλοσοφικές μεθόδους αντί να προσπαθήσουν να αναβιώσουν την ορθοδοξία του 17ου αιώνα .

Ο Φρήντριχ Γιούλιους Σταλ ηγήθηκε των Λουθηρανών της Ανω Εκκλησίας. Αν και ανατράφηκε ως Εβραίος, βαφτίστηκε Χριστιανός στην ηλικία των 19 ετών, επηρεασμένος από τη Λουθηρανική σχολή που παρακολούθησε. Ως ηγέτης ενός νεοφεουδαρχικού Πρωσικού πολιτικού κόμματος, αγωνίστηκε για το ελέω Θεού των βασιλιάδων, την εξουσία των ευγενών και την επισκοπική διοίκηση της εκκλησίας. Μαζί με τον Τέοντορ Κλήφοτ και τον Αουγκουστ Φρίντριχ Κρίστιαν Βίλμαρ προώθησε συμφωνία με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία όσον αφορά την αυθεντία της θεσμικής εκκλησίας, την ex opere operato αποτελεσματικότητα των μυστηρίων και τη θεία εξουσία των κληρικών. Αντίθετα από τους Καθολικούς, ωστόσο, απαιτούσαν επίσης την πλήρη συμφωνία με το Βιβλίο της Ομόνοιας.

 

Το Νεολουθηρανικό κίνημα κατάφερε να επιβραδύνει την εκκοσμίκευση και να αντιμετωπίσει τον αθεϊστικό Μαρξισμό, αλλά δεν είχε πλήρως επιτυχία στην Ευρώπη. Εν μέρει πέτυχε να συνεχίσει την κίνηση του Ευσεβιστικού κινήματος προς τη διόρθωση της κοινωνικής αδικίας και να επικεντρωθεί στην ατομική βελτίωση. Η Νεολουθηρανική έκκληση για ανανέωση δεν κατάφερε να τύχει ευρείας λαϊκής αποδοχής, διότι άρχισε και συνεχίστηκε με έναν υψηλό, ιδεαλιστικό ρομαντισμό που δεν είχε σχέση με μια Ευρώπη ολοένα και πιο εκβιομηχανισμένη και κοσμική. Στην καλύτερη περίπτωση το έργο των τοπικών ηγετών είχε ως αποτέλεσμα συγκεκριμένες περιοχές με ζωντανή πνευματική ανανέωση, αλλά οι άνθρωποι στις Λουθηρανικές περιοχές γενικά συνέχιζαν να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την εκκλησιαστική ζωή. Επιπλέον τα κινήματα αναγέννησης διχάζονταν από φιλοσοφικές παραδόσεις. Η Προσχωρητική σχολή αναγέννησης και οι Παλαιοί Λουθηρανοί έκλιναν προς τον Καντιανισμό, ενώ η σχολή του Ερλανγκεν προωθούσε μια συντηρητική εγελιανή προοπτική. Το 1969 ο Μάνφρηντ Κόμπερ παραπονέθηκε ότι «η απιστία είναι αχαλίνωτη», ακόμη και μέσα στις γερμανικές λουθηρανικές εταιρείες .

Bίβλος

 

 

Παραδοσιακά οι Λουθηρανοί έχουν τη Βίβλο (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ως το μοναδικό θεϊκό βιβλίο, τη μόνη πηγή της αποκαλυπτόμενης θείας γνώσης και το μοναδικό κανόνα για τη χριστιανική διδασκαλία . Μόνο η Γραφή είναι η επίσημη αρχή της πίστης, η τελική αυθεντία για όλα τα θέματα της πίστης και της ηθικής λόγω της έμπνευσης, της εξουσίας, της αυθεντία, της αποτελεσματικότητας και της επάρκειάς της.

Η αυθεντία των Γραφών έχει αμφισβητηθεί κατά την ιστορία του Λουθηρανισμού. Ο Μαρτίνος Λούθηρος δίδασκε ότι η Αγία Γραφή είναι ο γραπτός Λόγος του Θεού και ο μόνος αξιόπιστος οδηγός για την πίστη και την πρακτική. Υποστήριζε ότι κάθε απόσπασμα της Γραφής έχει ένα απλό νόημα, την κυριολεκτική έννοια όπως ερμηνεύεται από άλλη Γραφή. Αυτές οι διδασκαλίες έγιναν αποδεκτές κατά τον ορθόδοξο Λουθηρανισμό του 17ου αιώνα. Κατά τον 18ο αιώνα ο ρασιοναλισμός υποστήριζε περισσότερο τη λογική παρά την αυθεντία της Βίβλου ως την τελική πηγή γνώσης, αλλά οι περισσότεροι λαϊκοί δεν δέχονταν αυτή την ορθολογική θέση. Τον 19ο αιώνα μια ομολογιακή αναγέννηση υπογράμμισε εκ νέου την αυθεντία της Αγίας Γραφής και τη συμφωνία με τις Λουθηρανικές Ομολογίες.

Σήμερα οι Λουθηρανοί διαφωνούν για την έμπνευση και την αυθεντία της Βίβλου. Οι συντηρητικοί θεολόγοι χρησιμοποιούν την ιστορική-γραμματική μέθοδο της βιβλικής ερμηνείας, ενώ οι φιλελεύθεροι θεολόγοι την ιστορική-κριτική μέθοδο. Η Αμερικανική Θρησκευτική Επισκόπηση του 2008, του Ερευνητικό Κέντρου Pew, κατέγραψε 1.926.000 ενήλικες στις Ηνωμένες Πολιτείες που αυτοπροσδιορίστηκαν ως Λουθηρανοί. Η μελέτη διαπίστωσε ότι το 30% πίστευαν ότι η Βίβλος είναι ο Λόγος του Θεού και πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά λέξη, το 40% έκριναν ότι η Βίβλος είναι ο Λόγος του Θεού, αλλά δεν ήταν κατά λέξη αληθινή για τον λόγο ή δεν βέβαιοι γι αυτό, το 23% δήλωσαν ότι η Αγία Γραφή ήταν γραμμένη από ανθρώπους και όχι Λόγος του Θεού και 7% δεν ήξεραν, δεν ήταν σίγουροι ή είχαν άλλες θέσεις.

Θεόπνευστο

Αν και πολλοί Λουθηρανοί υποστηρίζουν σήμερα λιγότερο συγκεκριμένες απόψεις για το Θεόπνευστο, οι Λουθηρανοί ανέκαθεν δέχονται ότι η Βίβλος δεν περιέχει απλώς τον Λόγο του Θεού, αλλά κάθε λέξη της είναι, λόγω της απόλυτης, λεκτικής θεοπνευστίας της, τον άμεσο, αδιαμεσολάβητο λόγο του Θεού. Η Απολογία της Ομολογίας της Αυγούστας ταυτίζει την Αγία Γραφή με τον Λόγο του Θεού και αποκαλεί το Άγιο Πνεύμα συγγραφέα της Βίβλου . Εξαιτίας αυτού οι Λουθηρανοί ομολογούν στο Βιβλίο της Ομόνοιας ότι «δεχόμαστε και αγκαλιάζουμε με όλη μας την καρδιά τις προφητικές και αποστολικές Γραφές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης ως την αμόλυντη και καθαρή πηγή του Ισραήλ» . Τα απόκρυφα βιβλία δεν γράφτηκαν από τους προφήτες ούτε είναι θεόπνευστα. Περιέχουν σφάλματα και δεν συμπεριλήφθηκαν ποτέ στον Ιουδαϊκό Κανόνα, που χρησιμοποιούσε ο Ιησούς και επομένως δεν αποτελούν μέρος της Αγίας Γραφής . Οι προφητικές και αποστολικές Γραφές είναι αυθεντικές, καθώς γράφτηκαν από τους προφήτες και τους απόστολους. Μια σωστή μετάφραση των κειμένων τους είναι ο Λόγος του Θεού επειδή έχει το ίδιο νόημα με τα πρωτότυπα Εβραϊκά και Ελληνικά [55]. Μια εσφαλμένη μετάφραση δεν είναι ο λόγος του Θεού και καμία ανθρώπινη εξουσία δεν μπορεί να της προσδώσει θεϊκή αυθεντία. A mistranslation is not God's word, and no human authority can invest it with divine authority.

Σαφήνεια

Οι Λουθηρανοί αντιλαμβάνονται την Αγία Γραφή ως παρουσιάζουσα με σαφήνεια όλα τα δόγματα και τις εντολές της χριστιανικής πίστης. Επιπλέον πιστεύουν ότι ο Λόγος του Θεού είναι ελεύθερα προσβάσιμος σε κάθε αναγνώστη ή ακροατή συνηθισμένης νοημοσύνης, χωρίς να απαιτείται ειδική εκπαίδευση. Κάθε Λουθηρανός πρέπει να κατανοεί τη γλώσσα στην οποία παρουσιάζονται οι γραφές και δεν πρέπει να είναι τόσο προκατειλημμένος για σφάλμα ώστε να αποφεύγεται η κατανόηση. Ως αποτέλεσμα αυτού οι Λουθηρανοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ανάγκη να περιμένουμε οποιονδήποτε κληρικό, παπά, λόγιο ή οικουμενική σύνοδο να εξηγήσει την πραγματική έννοια οποιουδήποτε μέρους της Βίβλου..

Αποτελεσματικότητα

Οι Λουθηρανοί ομολογούν ότι η Γραφή είναι ενωμένη με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και μαζί της όχι μόνο απαιτεί, αλλά και δημιουργεί την αποδοχή της διδασκαλίας της . Αυτή η διδασκαλία παράγει πίστη και υπακοή. Η Αγία Γραφή δεν είναι νεκρό γράμμα, αλλά αντίθετα είναι εγγενής σε αυτή η δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Η Γραφή δεν επιβάλλει μόνο μια πνευματική σύμφωνη γνώμη για το δόγμα της, βασιζόμενη σε λογική επιχειρηματολογία, αλλά μάλλον δημιουργεί τη ζωντανή συμφωνία της πίστης . Όπως επιβεβαιώνουν τα Σμαλκαλδικά Άρθρα «σε αυτά που αφορούν τον προφορικό, εξωτερικό Λόγο, πρέπει να υποστηρίξουμε ακράδαντα ότι ο Θεός δεν παραχωρεί το Πνεύμα ή τη χάρη Του σε κανένα, παρά μόνο με το προηγηθέντα εξωτερικό Λόγο» .

Επάρκεια

 

. Η αριστερή πλευρά δείχνει την καταδίκη του ανθρώπου κατά τον νόμο του Θεού, ενώ η δεξιά πλευρά παρουσιάζει τη χάρη του Θεού στον Χριστό.|alt=]]

Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι η Βίβλος περιέχει όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για να εξασφαλίσουμε τη σωτηρία και να ζήσουμε μια χριστιανική ζωή. Δεν υπάρχουν κενά στη Γραφή που πρέπει να καλυφθούν από την παράδοση, ανακοινώσεις του Πάπα, νέες αποκαλύψεις ή σύγχρονη ανάπτυξη του δόγματος.

Νόμος και Ευαγγέλιο

Οι Λουθηρανοί θεωρούν ότι η Βίβλος περιέχει δύο διαφορετικά είδη περιεχομένου, που ονομάζονται Νόμος και Ευαγγέλιο. Η σωστή διάκριση μεταξύ Νόμου και Ευαγγελίου εμποδίζει την απόκρυψη της διδασκαλίας του Ευαγγελίου περί δικαίωσης από τη χάρη μόνο μέσω της πίστης.

Οι Λουθηρανικές Ομολογίες

Το Βιβλίο της Ομόνοιας, που εκδόθηκε το 1580, περιέχει δέκα κείμενα που ορισμένοι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι είναι πιστές και αυθεντικές εξηγήσεις της Αγίας Γραφής. Εκτός από τα τρία οικουμενικά Σύμβολα της Πίστεως, που χρονολογούνται από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, το Βιβλίο της Ομόνοιας περιέχει επτά ανάλογα κείμενα που αρθρώνουν τη Λουθηρανική θεολογία την εποχή της Μεταρρύθμισης.

 

Οι δογματικές θέσεις των Λουθηρανικών εκκλησιών δεν είναι ταυτόσημες, γιατί το Βιβλίο της Ομόνοιας δεν κατέχει την ίδια θέση σε όλες. Για παράδειγμα οι κρατικές εκκλησίες της Σκανδιναβίας θεωρούν μόνο την Ομολογία της Αυγούστας ως «περίληψη της πίστης» πέραν των τριών οικουμενικών Σύμβολων της Πίστεως . Λουθηρανοί πάστορες, πιστοί και εκκλησιαστικά σώματα στη Γερμανία και την Αμερική συμφωνούν συνήθως να διδάσκουν αρμονικά με το σύνολο των Λουθηρανικών Ομολογιών. Ορισμένα Λουθηρανικά εκκλησιαστικά σώματα απαιτούν αυτό να γίνεται άνευ όρων, επειδή πιστεύουν ότι οι ομολογίες εκφράζουν ορθά τις διδαασκαλίες της Βίβλου. Άλλοι επιτρέπουν στις εκκλησίες τους να το πράξουν «στο βαθμό που» οι ομολογίες συμφωνούν με τη Βίβλο.

Επιπλέον οι Λουθηρανοί αποδέχονται τις διδασκαλίες των πρώτων επτά οικουμενικών συνόδων της Χριστιανικής Εκκλησίας. Η Ομολογία της Αυγούστας διδάσκει ότι «η πίστη όπως ομολογήθηκε από τον Λούθηρο και τους οπαδούς του δεν είναι τίποτε νέο, αλλά η αληθινή καθολική πίστη και ότι οι εκκλησίες τους αντιπροσωπεύουν την αληθινή καθολική ή παγκόσμια εκκλησία». Όταν οι Λουθηρανοί παρουσίασαν την Ομολογία της Αυγούστας στον Κάρολο Ε΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξήγησαν «ότι κάθε άρθρο πίστης και πρακτικής ήταν αληθινό πρώτα απ 'όλα στην Αγία Γραφή και στη συνέχεια στη διδασκαλία των εκκλησιαστικών πατέρων και συνόδων».

Δικαίωση

 

Το βασικό δόγμα ή η ουσιώδης αρχή του Λουθηρανισμού είναι το δόγμα της δικαίωσης. Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι σώζονται από τις αμαρτίες τους μόνο από τη χάρη του Θεού (Sola Gratia), μόνο με την πίστη (Sola Fide), με βάση μόνο τη Γραφή (Sola Scriptura). Η ορθόδοξη Λουθηρανική θεολογία υποστηρίζει ότι ο Θεός έκανε τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της ανθρωπότητας, τέλειο, άγιο και αναμάρτητο. Ωστόσο ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να παρακούσουν τον Θεό, εμπιστευόμενοι τη δική τους δύναμη, γνώση και σοφία. Κατά συνέπεια οι άνθρωποι είναι επιβαρυμένοι με το προπατορικό αμάρτημα, γεννημένοι αμαρτωλοί και ανίκανοι να αποφύγουν να διαπράξουν αμαρτωλές πράξεις. Για τους Λουθηρανούς το προπατορικό αμάρτημα είναι η «κύρια αμαρτία, ρίζα και πηγή όλων των πραγματικών αμαρτιών».

Οι Λουθηρανοί διδάσκουν ότι οι αμαρτωλοί, αν και είναι ικανοί να κάνουν έργα που είναι «καλά» εξωτερικά, δεν είναι ικανοί να κάνουν έργα που ικανοποιούν τη δικαιοσύνη του Θεού. Κάθε ανθρώπινη σκέψη και πράξη είναι μολυσμένη με αμαρτία και αμαρτωλά κίνητρα. Εξαιτίας αυτού όλη η ανθρωπότητα αξίζει αιώνια καταδίκη στην κόλαση . Ο Θεός στην αιωνιότητα έχει στρέψει την Πατρική καρδιά του προς αυτόν τον κόσμο και έχει σχεδιάσει τη λύτρωσή του επειδή αγαπά όλους τους ανθρώπους και δεν θέλει κανέναν να καταδικαστεί αιώνια.

Για τον σκοπό αυτό «ο Θεός έστειλε τον Υιό Του Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας, στον κόσμο για να μας λυτρώσει και να μας ελευθερώσει από τη δύναμη του διαβόλου και να μας φέρει κοντά Του και να μας κυβερνήσει ως Βασιλιάς της δικαιοσύνης, της ζωής και της σωτηρίας κατά της αμαρτίας, του θανάτου και της κακής συνείδησης», όπως εξηγεί η Μεγάλη Κατήχηση του Λούθηρου.. Εξαιτίας αυτού οι Λουθηρανοί διδάσκουν ότι η σωτηρία είναι δυνατή μόνο λόγω της χάρης του Θεού που εκδηλώνεται με τη γέννηση, τη ζωή, τον πόνο, τον θάνατο και την ανάσταση και τη συνεχή παρουσία, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, του Ιησού Χριστού.Με τη χάρη του Θεού, που έγινε γνωστή και αποτελεσματική στο πρόσωπο και στο έργο του Ιησού Χριστού, ένα πρόσωπο συγχωρείται, υιοθετείται ως παιδί και κληρονόμος του Θεού και λαμβάνει την αιώνια σωτηρία. Ο Χριστός, επειδή ήταν εντελώς υπάκουος στον νόμο σεβόμενος τόσο την ανθρώπινη όσο και τη θεϊκή φύση του, «είναι μια τέλεια ικανοποίηση και συμφιλίωση της ανθρώπινης φυλής», όπως ισχυρίζεται το Βιβλίο της Ομόνοιας και συνοψίζει:

Ο [Χριστός] υπάκουσε στον νόμο για μας, έφερε την αμαρτία μας και πηγαίνοντας στον Πατέρα του ακολούθησε πλήρη και τέλεια υπακοή για μας τους φτωχούς αμαρτωλούς, από την αγία γέννησή του ως τον θάνατό του. Με αυτό τον τρόπο κάλυψε όλη μας την ανυπακοή, που είναι ενσωματωμένη στη φύση μας και στις σκέψεις, στα λόγια και στις πράξεις της, έτσι ώστε αυτή η ανυπακοή να μην θεωρείται ως καταδίκη, αλλά συγχωρείται από τη χάρη και μόνο, μόνο μέσω του Χριστού.

Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι τα άτομα λαμβάνουν αυτό το δώρο της σωτηρίας μόνο μέσω της πίστης. Η σωτήρια πίστη είναι η γνώση, η αποδοχή και η εμπιστοσύνη στην υπόσχεση του Ευαγγελίου. Ακόμη και η ίδια η πίστη θεωρείται ως δώρο του Θεού, που δημιουργήθηκε στις καρδιές των χριστιανών από το έργο του Αγίου Πνεύματος μέσω του Λόγου και του Βαπτίσματος. Η πίστη λαμβάνει το δώρο της σωτηρίας παρά προκαλεί τη σωτηρία. Έτσι οι Λουθηρανοί απορρίπτουν τη «θεολογία της απόφασης» που είναι κοινή μεταξύ των σύγχρονων Ευαγγελικών.

Δεδομένου ότι ο όρος χάρη έχει οριστεί διαφορετικά από άλλα χριστιανικά εκκλησιαστικά σώματα (π.χ. Ρωμαιοκαθολικισμός ), είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Λουθηρανισμός ορίζει τη χάρη ως εξ ολοκλήρου περιορισμένη στα δώρα του Θεού προς εμάς. Η δικαίωση έρχεται ως καθαρό δώρο, όχι κάτι που αξίζουμε από την αλλαγή της συμπεριφοράς μας ή στο οποίο συνεργαζόμαστε. Η χάρη δεν αφορά στην ανταπόκρισή μας στα δώρα του Θεού, αλλά μόνο σε αυτά.

Αγία Τριάδα

 

Οι Λουθηρανοί είναι Τριαδιστές. Απορρίπτουν την ιδέα ότι ο Πατέρας και ο Υιός είναι απλώς όψεις του ίδιου προσώπου, δηλώνοντας ότι τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη τους δείχνουν ότι είναι δύο ξεχωριστά πρόσωπα. Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται τόσο από τον Πατέρα όσο και από τον Υιό, δηλαδή στο Filioque. Σύμφωνα με το Σύμβολο του αγίου Αθανασίου: «Λατρεύουμε έναν Θεό στην Τριάδα και την Τριάδα στην Ενότητα. ούτε συγχέουμε τα Πρόσωπα ούτε διαιρούμε την Ουσία», επειδή υπάρχει ένα Πρόσωπο του Πατέρα, ένα άλλο του Υιού και ένα τρίτο του Αγίου Πνεύματος. Όμως η Θεότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι όλα ένα: η δόξα ίση, η μεγαλοσύνη συναιώνια».

Οι δύο φύσεις του Χριστού

Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, δηλαδή ο σωτήρας τον οποίο υπόσχεται η Παλαιά Διαθήκη. Πιστεύουν ότι είναι τόσο από τη φύση του Θεός όσο και από τη φύση του άνθρωπος σε ένα πρόσωπο, καθώς ομολογούν στη Μικρή Κατήχηση του Λούθηρου ότι είναι «αληθινός Θεός, που γεννήθηκε από τον Πατέρα από την αιωνιότητα και επίσης αληθινός άνθρωπος που γεννήθηκε από τη Θεοτόκο».

Η Ομολογία της Αυγούστας εξηγεί:

Ο Υιός του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στη μήτρα της Παναγίας, έτσι ώστε να υπάρχουν δύο φύσεις, η θεϊκή και η ανθρώπινη, ενωμένες αδιαχώριστα σε ένα Πρόσωπο, ένα Χριστό, αληθινό Θεό και αληθινό άνθρωπο, που γεννήθηκε από την Παναγία, υπέφερε πραγματικά, σταυρώθηκε, πέθανε και ετάφη, για να συμφιλιώσει τον Πατέρα με εμάς και να θυσιαστεί όχι μόνο για το προπατορικό αμάρτημα αλλά και για όλες τις πραγματικές αμαρτίες των ανθρώπων.

Μυστήρια

Οι Λουθηρανοί θεωρούν τα μυστήρια ιερά και θεοσύστατα. Όταν τελούνται σωστά με τη χρήση των φυσικών συστατικών που επιτάσσει ο Θεός μαζί με τα θεοσύστατα λόγια , ο Θεός είναι, με έναν τρόπο συγκεκριμένο για κάθε μυστήριο, παρών με τον Λόγο και τα φυσικά συστατικά. Προσφέρει με ειλικρίνεια σε όλους όσους μετέχουν του μυστηρίου συγχώρεση των αμαρτιών και αιώνια σωτηρία . Εργάζεται επίσης σε αυτούς για να τους κάνει να αποδεχθούν αυτές τις ευλογίες.

Οι Λουθηρανοί δεν είναι δογματικοί με τον αριθμό των μυστηρίων. Σε συμφωνία με την αρχική δήλωση του Λούθηρου στη Μεγάλη Κατήχησή του, μερικοί μιλάνε μόνο για δύο μυστήρια, το Βάπτισμα και τη Θεία Κοινωνία, αν και στη συνέχεια στο ίδιο έργο ονομάζει την Εξομολόγηση και την Άφεση των Αμαρτιών «το τρίτο μυστήριο». Ο ορισμός του μυστηρίου στην Απολογία της Ομολογίας της Αυγούστας παραθέτει την Άφεση των Αμαρτιών ως ένα από αυτά. Με την εξαίρεση των Λαισαντιανών Λουθηρανών η Κατ' ιδίαν Εξομολόγηση δεν ασκείται μεταξύ των Λουθηρανών τόσο συχνά όσο στην Καθολική Εκκλησία. Περισσότερο συνηθίζεται πριν από την πρώτη φορά της Θείας Ευχαριστίας. Ορισμένες εκκλησίες επιτρέπουν επίσης την Κατ' ιδίαν Εξομολόγηση τα Σάββατα πριν από τη Θεία Ευχαριστία. Μια γενική εξομολόγηση και άφεση των αμαρτιών ανακοινώνεται στη λειτουργία της Θείας Ευχαριστίας.

Bάπτισμα

 

Οι Λουθηρανοί θεωρούν ότι το βάπτισμα είναι ένα έργο σωτηρίας του Θεού, εντεταλμένο και θεσμοθετημένο από τον Ιησού Χριστό . Το βάπτισμα είναι ένα «μέσο χάριτος» μέσω του οποίου ο Θεός δημιουργεί και ενισχύει τη «σωτήρια πίστη» ως την «κάθαρση της αναγέννησης» , με την οποία αναγεννώνται τα βρέφη και οι ενήλικες. Από τη στιγμή που η δημιουργία της πίστης είναι αποκλειστικά έργο του Θεού, δεν εξαρτάται από τις ενέργειες του βαπτισμένου, είτε του βρέφους είτε του ενήλικα. Παρόλο που τα βαπτισμένα βρέφη δεν μπορούν να αρθρώσουν αυτή την πίστη, οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι αυτή είναι το ίδιο παρούσα.

Μόνο η πίστη δέχεται αυτά τα θεία δώρα, έτσι οι Λουθηρανοί ομολογούν ότι το βάπτισμα «ενεργεί συγχώρεση των αμαρτιών, απαλλάσσει από τον θάνατο και τον διάβολο και δίνει αιώνια σωτηρία σε όλους όσους το πιστεύουν, όπως δηλώνουν τα λόγια και οι υποσχέσεις του Θεού». Οι Λουθηρανοί πιστεύουν στέρεα στη Γραφή που αναφέρει στην Α΄ Επιστολή Πέτρου 3:21: «Το βάπτισμα, που αντιστοιχεί σε αυτό, σας σώζει τώρα όχι ως αφαίρεση της βρωμιάς από το σώμα αλλά ως έκκληση προς τον Θεό για καλή συνείδηση, μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστο». Συνεπώς οι Λουθηρανοί εφαρμόζουν το βάπτισμα τόσο σε βρέφη όσο και σε ενήλικες . Στο ειδικό τμήμα για το νηπιοβαπτισμό στη Μεγάλη Κατήχησή του ο Λούθηρος υποστηρίζει ότι το βάπτισμα των νηπίων είναι ευχάριστο από τον Θεό επειδή τα άτομα που βαφτίζονται έτσι αναγεννώνται και καθαγιάζονται από το Άγιο Πνεύμα.

Θεία Ευχαριστία

 

Οι Λουθηρανοί υποστηρίζουν ότι κατά τη Θεία Ευχαριστία, που αναφέρεται επίσης ως Δείπνο του Κυρίου, το αληθινό σώμα και αίμα του Χριστού είναι πραγματικά παρόντα «μέσα, με και υπό τη μορφή» του καθαγιασμένου ψωμιού και κρασού για όλους εκείνους που το τρώνε και το πίνουν, ένα δόγμα που το Βιβλίο της Ομόνοιας ονομάζει «μυστηριακή ένωση».

Εξομολόγηση

Πολλοί Λουθηρανοί μετέχουν του μυστήριου της μετάνοιας πριν λάβουν τη Θεία Ευχαριστία [129] [115] Πριν πάνε να εξομολογηθούν και λάβουν τη Συγχώρεση, οι πιστοί πρέπει να εξετάσουν τη ζωή τους υπό το φως των Δέκα Εντολών. [114] Μια οδηγία Εξομολόγησης και Συγχώρεσης περιέχεται στη Μικρή Κατήχηση, καθώς και σε λειτουργικά βιβλία [114]. Οι Λουθηρανοί γονατίζουν χαρακτηριστικά στο κιγκλίδωμα προ της αγίας τράπεζας για να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους, ενώ ο εξομολόγος ακούει και στη συνέχεια προσφέρει τη συγχώρεση, ενώ βάζει το πετραχήλι του στο κεφάλι του μετανοούντος. [114] Οι κληρικοί απαγορεύεται να αποκαλύψουν οτιδήποτε ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της ιδιωτικής Εξομολόγησης και Συγχώρεση σύμφωνα με τη σφραγίδα του διεπιστημονικού και αντιμετωπίζουν την αποβολή από την παραβίαση. Εκτός από αυτό οι Λαισταντιανοί Λουθηρανοί έχουν μια πρακτική εξομολόγησης σε λαϊκό. [130]

Μετατροπή

Στον Λουθηρανισμό η μετατροπή, ή η αναγέννηση υπό την αυστηρή έννοια του όρου, είναι το έργο της θείας χάριτος και δύναμης με το οποίο ο άνθρωπος, που γεννήθηκε από σάρκα και χωρίς δύναμη να σκεφτεί, να θέλει ή να κάνει οτιδήποτε καλό και νεκρός μέσα στην αμαρτία, μέσω του ευαγγελίου και του ιερού βαπτίσματος, μεταφέρεται από μια κατάσταση αμαρτίας και πνευματικού θανάτου υπό την οργή του Θεού σε μια κατάσταση πνευματικής ζωής πίστης και χάριτος, καθιστάμενος ικανός να θέλει και να κάνει ό, τι είναι πνευματικά καλό και ιδίως να εμπιστευτεί τα οφέλη της λύτρωσης που είναι ο Ιησούς Χριστός .

Κατά τη μετατροπή κάποιος μετακινείται από την αμετανοησία στη μετάνοια. Η Ομολογία της Αυγούστας χωρίζει τη μετάνοια σε δύο μέρη: «Το ένα είναι η συντριβή, δηλαδή ο τρόμος που πλήττει τη συνείδηση ​​μέσω της γνώσης της αμαρτίας, και το άλλο είναι η πίστη, που γεννιέται από το Ευαγγέλιο ή τη συγχώρεση και πιστεύει ότι χάριν του Χριστού οι αμαρτίες συγχωρούνται, ανακουφίζουν τη συνείδηση ​​και την απαλλάσσουν από τον τρόμο».

Προορισμός

 

Οι Λουθηρανοί ακολουθούν το θεϊκό μονεργισμό, τη διδασκαλία ότι η σωτηρία γίνεται μόνο από τη δράση του Θεού και επομένως απορρίπτουν την ιδέα ότι οι άνθρωποι στην κατάσταση της πτώσης τους έχουν ελεύθερη βούληση σε σχέση με τα πνευματικά ζητήματα. Πιστεύουν ότι αν και οι άνθρωποι έχουν ελεύθερη βούληση όσον αφορά την πολιτική δικαιοσύνη, δεν μπορούν να εργαστούν για την πνευματική δικαιοσύνη στην καρδιά τους χωρίς την παρουσία και τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι οι Χριστιανοί «σώζονται», ότι όλοι όσοι εμπιστεύονται μόνο τον Χριστό και τις υποσχέσεις του μπορούν να είναι σίγουροι για τη σωτηρία τους.

Σύμφωνα με τον Λουθηρανισμό η κεντρική τελική ελπίδα του Χριστιανού είναι «η ανάσταση του σώματος και η αιώνια ζωή» όπως ομολογείται στο Σύμβολο της Πίστεως και όχι στον προορισμό. Οι Λουθηρανοί διαφωνούν με αυτούς που θεωρούν τον προορισμό - παρά τον πόνο, τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού - πηγή της σωτηρίας. Σε αντίθεση με κάποιους Καλβινιστές οι Λουθηρανοί δεν πιστεύουν σε προορισμό σε καταδίκη , συνήθως αναφέροντας «τον Θεό τον Σωτήρα μας, που επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν στη γνώση της αλήθειας» σαν αντίθετη μαρτυρία σε ένα τέτοιο ισχυρισμό. Αντ 'αυτού οι Λουθηρανοί διδάσκουν ότι η αιώνια καταδίκη είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών του άπιστου, της απόρριψης της συγχώρεσης των αμαρτιών και της απιστίας .

Θεία πρόνοια

Σύμφωνα με τους Λουθηρανούς ο Θεός προστατεύει τη δημιουργία του, συμπράττει σε οτιδήποτε συμβαίνει και καθοδηγεί το σύμπαν. Ενώ ο Θεός συμπράττει τόσο στις καλές όσο και στις κακές πράξεις, στις κακές πράξεις το κάνει μόνο στο βαθμό που είναι πράξεις, αλλά όχι με στο κακό μέσα σε αυτές. Ο Θεός συνδράμει στην επιτέλεση μιας πράξης, αλλά δεν συνεργάζεται στη διαφθορά μιας πράξης ή στο κακό του αποτελέσματός της . Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι όλα υπάρχουν για χάρη της Χριστιανικής Εκκλησίας και ότι ο Θεός καθοδηγεί τα πάντα για την ευημερία και την ανάπτυξή της.

Η εξήγηση του Σύμβολου της Πίστεως που δίνεται στη Μικρή Κατήχηση αναφέρει ότι όλα όσα καλά έχουν οι άνθρωποι δίνονται και προστατεύονται από τον Θεό, είτε άμεσα είτε μέσω άλλων ανθρώπων ή πραγμάτων [144]. Από τις υπηρεσίες που μας παρέχουν άλλοι μέσω της οικογένειας, της κυβέρνησης και της εργασίας, «δεχόμαστε αυτές τις ευλογίες όχι από αυτούς, αλλά μέσω αυτών από τον Θεό». Of the services others provide us through family, government, and work, "we receive these blessings not from them, but, through them, from God." Επειδή ο Θεός χρησιμοποιεί τα ωφέλιμα έργα όλων για το καλό, οι άνθρωποι δεν πρέπει να υποτιμούν κάποια χρήσιμα επαγγέλματα ως λιγότερο άξια από άλλα. Αντίθετα οι άνθρωποι πρέπει να τιμούν τους άλλους, οσοδήποτε ταπεινούς, ως τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να εργαστούν στον κόσμο.

 

Καλές πράξεις

Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι οι καλές πράξεις είναι ο καρπός της πίστης, πάντα και σε κάθε περίπτωση. Οι καλές πράξεις έχουν την προέλευσή τους στον Θεό όχι στην εκπεσούσα ανθρώπινη καρδιά ή στην ανθρώπινη προσπάθεια και η απουσία τους αποδεικνύει ότι η πίστη απουσιάζει. Οι Λουθηρανοί δεν πιστεύουν ότι οι καλές πράξεις αποτελούν παράγοντα για τη σωτηρία. Πιστεύουν ότι σωζόμαστε από τη χάρη του Θεού - με βάση τα πάθη και τον θάνατο του Χριστού- και την πίστη στον Τριαδικό Θεό. Οι καλές πράξεις είναι το φυσικό αποτέλεσμα της πίστης, όχι η αιτία της σωτηρίας. Παρόλο που οι Χριστιανοί δεν είναι πλέον υποχρεωμένοι να τηρούν τον νόμο του Θεού, υπηρετούν ελεύθερα και πρόθυμα τον Θεό και τους πλησίον τους.

 

Κρίση και αιώνια ζωή

Οι Λουθηρανοί δεν πιστεύουν σε κανένα είδος γήινης χιλιετούς βασιλείας του Χριστού ούτε πριν ούτε μετά τη δεύτερη του έλευση την τελευταία ημέρα. 104/5000 Οι Λουθηρανοί διδάσκουν ότι, στον θάνατο, οι ψυχές των Χριστιανών μεταφέρονται αμέσως στην παρουσία του Ιησού, Διδάσκουν ότι, κατά τον θάνατο, οι ψυχές των χριστιανών παρουσιάζονται αμέσως στον Ιησού, όπου περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία του την τελευταία ημέρα.. Την τελευταία ημέρα θα αναστηθούν όλα τα σώματα των νεκρών

Οι ψυχές τους θα επανενωθούν με τα ίδια σώματα που είχαν πριν πεθάνουν. Τα σώματα τότε θα αλλάξουν, εκείνα των ασεβών σε μια κατάσταση αιώνιας ντροπής και μαρτυρίου 159 και εκείνα των δίκαιων σε μια αιώνια κατάσταση ουράνιας δόξας. Μετά την ανάσταση όλων των νεκρών και την αλλαγή αυτών που θα εξακολουθούν να ζουν όλα τα έθνη θα συγκεντρωθούν ενώπιον του Χριστού και θα χωρίσει τους δίκαιους από τους φαύλους.

Ο Χριστός θα κρίνει δημοσίως όλους τους ανθρώπους με τη μαρτυρία των πράξεών τους, των καλών πράξεων των δικαίων ως μαρτυρία της πίστης τους και τα κακών πράξεων των ασεβών ως μαρτυρία της απιστίας τους. Θα κρίνει με δικαιοσύνη παρουσία όλων των ανθρώπων και των αγγέλων και η τελική του κρίση θα είναι απλώς καταδίκη σε αιώνια τιμωρία για τους πονηρούς και χαρίεν δώρο ζωής αιώνιας για τους δίκαιους.

Λειτουργία

Οι Λουθηρανοί δίνουν μεγάλη έμφαση σε μια λειτουργική προσέγγιση των λατρευτικών εκδηλώσεων , αν και υπάρχουν σημαντικές μη-λειτουργικές μειονότητες, για παράδειγμα, οι Χαουγκεανοί Λουθηρανοί από τη Νορβηγία. Ο Μαρτίνος Λούθηρος ήταν μεγάλος θιασώτης της μουσικής και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή αποτελεί μεγάλο μέρος των Λουθηρανικών λειτουργιών. Συγκεκριμένα ο Λούθηρος θαύμαζε τους συνθέτες Ζοσκέν ντε Πρε και Λούντβιχ Ζενφλ και ήθελε τα άσματα στην εκκλησία για να απομακρυνθεί από την ars perfecta (Καθολική Ιερή Μουσική ύστερης της Αναγέννησης) προς άσματα Gemeinschaft (της κοινότητας). Οι Λουθηρανικοί ύμνοι είναι μερικές φορές γνωστοί ως Choral. Η λουθηρανική υμνωδία είναι γνωστή για το δογματικό, διδακτικό και μουσικό πλούτο της. Οι περισσότερες Λουθηρανικές εκκλησίες δραστηριοποιούνται μουσικά με χορωδίες, ενηλίκων και παιδικές. Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, αφοσιωμένος Λουθηρανός, συνέθεσε μουσική για τη Λουθηρανική εκκλησία.

Οι Λουθηρανοί διατηρούν επίσης μια λειτουργική προσέγγιση για την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, υπογραμμίζοντας το μυστήριο ως την κεντρική πράξη της χριστιανικής λατρείας. Πιστεύουν ότι το πραγματικό σώμα και αίμα του Ιησού Χριστού είναι παρόντα εντός και υπό τη μορφή του ψωμιού και του κρασιού. Αυτή η πεποίθηση ονομάζεται Πραγματική Παρουσία ή μυστηριακή ένωση και είναι διαφορετική από τη συνουσίωση και τη μετουσίωση. Επιπλέον οι Λουθηρανοί απορρίπτουν την ιδέα ότι η θεία κοινωνία είναι ένα απλό σύμβολο ή ανάμνηση. Ομολογούν στην Απολογία της Ομολογίας της Αυγούστας:

Μην καταργείτε τη Θεία Ευχαριστία, αλλά να τη διατηρείτε και να την υπερασπίζετε με θρησκευτικότητα. Ανάμεσά μας η Θεία Ευχαριστία τελείται κάθε Κυριακή και σε άλλες εορτές, όταν το Μυστήριο διατίθεται σε όποιους επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αυτό, αφού έχουν εξομολογηθεί και συγχωρεθεί. Διατηρούμε επίσης τους παραδοσιακούς λειτουργικούς τύπους, όπως η σειρά των αναγνωσμάτων, των προσευχών, των αμφίων και άλλα παρόμοια πράγματα.

Εκτός από τη Θεία Κοινωνία (Θεία Ευχαριστία), τα εκκλησιάσματα τελούν επίσης λειτουργίες, που είναι λατρευτικές τελετές χωρίς αυτή. Μπορούν να περιλαμβάνουν Όρθρους, Εσπερινούς, Λυχνικούς και την Ανάσταση. Οι ιδιωτικές ή οικογενειακές τελετές περιλαμβάνουν τις Πρωινές και Εσπερινές προσευχές από τη Μικρή Κατήχηση του Λούθηρου. Τα γεύματα ευλογούνται με την Κοινή προσευχή της τραπέζης, τον Ψαλμό 145, 15-16, ή άλλες προσευχές και μετά το γεύμα ευχαριστούν τον Κύριο, για παράδειγμα, με τον Ψαλμό 136, 1. Ο ίδιος ο Λούθηρος ενθάρρυνε τη χρήση στίχων των Ψαλμών, όπως αυτοί που ήδη αναφέρθηκαν, μαζί με την Κυριακή Προσευχή και μια άλλη σύντομη προσευχή πριν και μετά από κάθε γεύμα την Ευλογία και Ευχαριστίες στα Γεύματα από τη Μικρή Κατήχηση του Λούθηρου. Επιπλέον οι Λουθηρανοί χρησιμοποιούν λατρευτικά βιβλία, με μικρές καθημερινές προσευχές.

Το κυρίαρχο τελετουργικό που χρησιμοποιούν οι Λουθηρανικές Εκκλησίες είναι Δυτικό που βασίζεται στη Formula missae («Τυπική λειτουργία»), αν και χρησιμοποιούνται και άλλα Λουθηρανικά τελετουργικά, όπως στις Λουθηρανικές Εκκλησίες με Βυζαντινό Τελετουργικό, όπως η Ουκρανική Λουθηρανική Εκκλησία και η Ευαγγελική Εκκλησία της Ομολογίας της Αυγούστας στη Σλοβενία. ​Παρόλο που η Deutsche Messe (Γερμανική Λειτουργία) του Λούθηρου ήταν εξ ολοκλήρου ψαλτή εκτός από το κήρυγμα, αυτό δεν συμβαίνει συνήθως σήμερα.

Τη δεκαετία του '70, πολλές Λουθηρανικές εκκλησίες άρχισαν να τελούν μοντέρνες μορφές λατρείας με σκοπό τη διάδοση του ευαγγελίου. Αυτές οι μορφές ήταν διάφορων ειδών, ανάλογα με τις προτιμήσεις του εκκλησιάσματος. Συχνά τελούνταν παράλληλα με μια παραδοσιακή λειτουργία για να εξυπηρετούν εκείνους που προτιμούσαν τη σύγχρονη λατρευτική μουσική. Σήμερα λίγα Λουθηρανικά εκκλησιάσματα ακολουθούν μοντέρνες λειτουργίες ως μόνες μορφές λειτουργίας τους. Η διάδοση δεν είναι πλέον το κύριο κίνητρό τους, μάλλον αυτή η μορφή λατρείας θεωρείται περισσότερο σύμφωνη με τις επιθυμίες συγκεκριμένων εκκλησιασμάτων.. Στη Φινλανδία οι Λουθηρανοί έχουν πειραματιστεί με την Tuomasmessu (Λειτουργία του Αγίου Θωμά) και τη Metallimessu (Μέταλ Λειτουργία), στην οποία οι παραδοσιακοί ύμνοι είναι προσαρμοσμένοι στη χέβι μέταλ. Μερικοί Λαισταντιανοί φθάνουν σε μια έντονα συναισθηματική και εκστατική κατάσταση κατά τη διάρκεια της λατρείας. Η Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία, στη Διακήρυξη του Ναϊρόμπι για τη Λατρεία και τον Πολιτισμό, συνέστησε να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε οι εκκλησιαστικές τελετές να καταστούν πιο ευαίσθητες σε σχέση με το πολιτιστικό πλαίσιο .

Ιεραποστολές

 

Μεγάλες Λουθηρανικές αποστολές εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα. Οι πρώτες ιεραποστολικές απόπειρες τον αιώνα μετά τη Μεταρρύθμιση δεν τελεσφόρησαν. Ωστόσο Ευρωπαίοι έμποροι έφεραν τον Λουθηρανισμό στην Αφρική από τον 17ο αιώνα, καθώς εγκαταστάθηκαν κατά μήκος των ακτών. Κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα η ιεραποστολική δραστηριότητα στην Αφρική επεκτάθηκε, συμπεριλαμβανομένου του κηρύγματος από ιεραποστόλους, της μετάφρασης της Γραφής και εκπαίδευσης .

Ο Λουθηρανισμός έφθασε στην Ινδία ξεκινώντας από το έργο του Βαρθολομαίου Ζήγκενμπαλγκ, όπου αναπτύχθηκε μια κοινότητα με αρκετές χιλιάδες, ολοκληρωμένη με τη δική της μετάφραση της Βίβλου, κατήχηση, ύμνους και σύστημα Λουθηρανικών σχολείων. Τη δεκαετία του 1840 αυτή η εκκλησία γνώρισε αναβίωση μέσω του έργου της αποστολής της Λειψίας, με τον Καρλ Γκάουλ. Μετά την απομάκρυνση των Γερμανών ιεραποστόλων το 1914 οι Λουθηρανοί στην Ινδία έγιναν εντελώς αυτόνομοι, διατηρώντας όμως τον Λουθηρανικό χαρακτήρα τους. Τα τελευταία χρόνια η Ινδία χαλάρωσε τους νόμους της κατά του θρησκευτικού προσηλυτισμού, επιτρέποντας την αναζωπύρωση του ιεραποστολικού έργου.

Στη Λατινική Αμερική οι ιεραποστολές άρχισαν να εξυπηρετούν τους Ευρωπαίους μετανάστες Λουθηρανικής προέλευσης, τόσο εκείνους που μιλούσαν γερμανικά όσο και εκείνους που πλέον δεν τα μιλούσαν. Αυτές οι εκκλησίες με τη σειρά τους άρχισαν να προσηλυτίζουν εκείνους στις περιοχές τους που δεν ήταν ευρωπαϊκής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένων των αυτοχθόνων λαών .

Το 1892 οι πρώτοι Λουθηρανοί ιεραπόστολοι έφτασαν στην Ιαπωνία. Αν και το έργο άρχισε σταδιακά και σημειώθηκε σημαντική υποχώρηση με τις δυσκολίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λουθηρανισμός εκεί επιβίωσε και έγινε αυτοσυντηρούμενος. Μετά την εκδίωξη των ιεραποστόλων της Κίνας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Λουθηρανικής Εκκλησίας της Κίνας, συνέχισαν το έργο τους στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ, που έγινε κέντρο του Λουθηρανισμού στην Ασία .

Η Λουθηρανική Αποστολή στη Νέα Γουινέα, αν και ιδρύθηκε μόλις το 1953, έγινε η μεγαλύτερη στον κόσμο μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες. Μέσα από το έργο των ντόπιων ιεραπόστολων, πολλές φυλές διαφορετικών γλωσσών γνώρισαν το Ευαγγέλιο .

Σήμερα η Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία λειτουργεί τη Λουθηρανική Παγκόσμια Πρόνοια, μια υπηρεσία ανακούφισης και ανάπτυξης που δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 50 χώρες.

Εκπαίδευση

 

Η κατηχητική διδασκαλία θεωρείται θεμελιώδης στις περισσότερες Λουθηρανικές εκκλησίες. Σχεδόν όλες διατηρούν Κυριακάτικα σχολεία και μερικές Λουθηρανικά σχολεία σε επίπεδο προσχολικό, πρωτοβάθμιο, γυμνασιακό, λυκειακό, πανεπιστημιακό ή σχολείου ενηλίκων. Η δια βίου μελέτη της κατήχησης προορίζεται για όλες τις ηλικίες, ώστε να μην επαναληφθούν οι καταχρήσεις της Εκκλησίας πριν από τη Μεταρρύθμιση. Τα Λουθηρανικά σχολεία αποτελούσαν πάντοτε βασική πτυχή του έργου των Λουθηρανών ιεραπόστολων, ξεκινώντας από τον Βαρθολομαίο Ζήγκενμπαλγκ και τον Χάινριχ Π., που άρχισε να εργάζεται στην Ινδία το έτος 1706. Κατά την περίοδο της Αντιμεταρρύθμισης στις γερμανόφωνες περιοχές, τα κρυφά Λουθηρανικά σχολεία ήταν ο κύριος λουθηρανικός θεσμός μεταξύ των κρυπτολουθηρανών.

Οι πάστορες λαμβάνουν σχεδόν πάντα σημαντική θεολογική εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της Ελληνιστικής Κοινής και της Βιβλικής Εβραϊκής γλώσσας, ώστε να μπορούν να προσφεύγουν στις χριστιανικές γραφές στο πρωτότυπο. Οι πάστορες συνήθως διδάσκουν στην κοινή γλώσσα του τοπικού εκκλησιάσματος.

Συναδέλφωση των εκκλησιών

Οι Λουθηρανοί χωρίστηκαν για το ζήτημα της συναδέλφωσης (των εκκλησιών) τα πρώτα τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του Λούθηρου. Ο Φίλιππος Μελάγχθων και η Φιλιππιστική ομάδα του θεώρησαν ότι οι Χριστιανοί των διαφορετικών δογμάτων έπρεπε να ενωθούν μεταξύ τους χωρίς να συμφωνούν απόλυτα για το δόγμα. Ενάντια σε αυτούς στάθηκαν οι Γνησιολουθηρανοί, με επικεφαλής τον Ματίας Φλάσιους και τη Σχολή του Πανεπιστήμιου της Ιένας. Καταδίκασαν τη θέση των Φιλιππιστών περί αδιαφορισμού, χαρακτηρίζοντάς τη ως «φιλενωτικό συμβιβασμό» της πολύτιμης θεολογίας της Μεταρρύθμισης. Αντίθετα υποστήριξαν ότι η γνήσια ενότητα μεταξύ των Χριστιανών και η πραγματική θεολογική ειρήνη ήταν δυνατή μόνο με μια έντιμη συμφωνία για κάθε θέμα δογματικής διαμάχης.

 

Πλήρης συμφωνία επιτεύχθηκε τελικά το 1577, μετά τον θάνατο τόσο του Μελάγχθωνα όσο και του Φλάσιους, όταν μια νέα γενιά θεολόγων επέλυσε τις δογματικές διαμάχες με βάση τη Γραφή με το Βιβλίο της Ομόνοιας. Αν και κατέκριναν την ορατή διαίρεση των Χριστιανών στη γη, οι ορθόδοξοι Λουθηραίοι απέφευγαν την οικουμενική αδελφότητα με άλλες εκκλησίες, πιστεύοντας ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει, για παράδειγμα, να τελούν μαζί τη Θεία Ευχαριστία ή να ανταλλάσσουν ιερείς αν δεν συμφωνούν απόλυτα για το τι διδάσκει η Βίβλος. Τον 17ο αιώνα, ο Γεώργιος Κάλιξτος ξεκίνησε μια εξέγερση εναντίον αυτής της πρακτικής, πυροδοτώντας τη Συγκρητιστική Διαμάχη με τον Αβραάμ Καλόβιο ως τον κύριο αντίπαλό του.

Τον 18ο αιώνα υπήρχε κάποιο οικουμενικό ενδιαφέρον μεταξύ της Εκκλησίας της Σουηδίας και της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ο Τζον Ρόμπινσον, Επίσκοπος του Λονδίνου, σχεδίαζε την ένωση της Αγγλικής και της Σουηδικής εκκλησίας το 1718. Το σχέδιο απέτυχε επειδή οι περισσότεροι Σουηδοί επισκόποι απέρριψαν τον Καλβινισμό της Εκκλησίας της Αγγλίας, αν και ο Γέσπερ Σβέντμπεργκ και ο Γιοχάνες Γκεζέλιους ο νεότερος, οι επίσκοποι της Σκάρα της Σουηδίας και του Τούρκου της Φινλανδίας, ήταν υπέρ. Με την ενθάρρυνση του Σβέντμπεργκ η αδελφότητα των εκκλησιών επετεύχθη μεταξύ Σουηδών Λουθηρανών και Αγγλικανών στις Μέσες Αποικίες (σήμερα ΒΔ ΗΠΑ). Τον 18ο αιώνα και στις αρχές του 19ου οι Σουηδοί Λουθηρανοί απορροφήθηκαν σε Αγγλικανικές εκκλησίες, ενώ η τελευταία αρχικά Σουηδική εκκλησία ολοκλήρωσε τη συγχώνευση στην Επισκοπική Εκκλησία το 1846.

 

Το 1867 Λουθηρανοί της Γερμανίας με ομολογητικές και φιλελεύθερες ανησυχίες συνενώθηκαν για να σχηματίσουν την Κοινή Ευαγγελική Λουθηρανική Διάσκεψη ενάντια στην απειλητική προοπτική μιας κρατικής ένωσης με τους Μεταρρυθμισμένους. Ωστόσο δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε συναίνεση σχετικά με το βαθμό κοινής διδασκαλίας που είναι απαραίτητος για την ένωση των εκκλησιών. Τελικά το φασιστικό κίνημα των Γερμανοχριστιανών ώθησε στην τελική εθνική συγχώνευση των εκκλησιαστικών σωμάτων των Λουθηρανών, των Ενωτιστών και των Μεταρρυθμισμένων σε μια ενιαία Εκκλησία του Ράιχ το 1933, καταργώντας την προηγούμενη Ομοσπονδία της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας (DEK). Στο πλαίσιο της αποναζιστοποίησης η Εκκλησία του Ράιχ καταργήθηκε επισήμως το 1945 και ορισμένοι κληρικοί απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους. Ωστόσο η συγχώνευση των Λουθηρανικών, των Ενωτικών και των Μεταρρυθμισμένων κρατικών εκκλησιών διατηρήθηκε με την ονομασία Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας (EKD). Το 1948 τα Λουθηρανικά εκκλησιαστικά σώματα εντός της EKD ίδρυσαν την Ενιαία Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Γερμανίας (VELKD), αλλά αργότερα περιορίσθηκε από ανεξάρτητο νομικό πρόσωπο σε διοικητική μονάδα εντός της EKD.

Σήμερα οι Λουθηρανοί είναι διαιρεμένοι για τον τρόπο αλληλεπίδρασης με τα άλλα χριστιανικά δόγματα. Κάποιοι Λουθηρανοί υποστηρίζουν ότι όλοι πρέπει να μοιράζονται την «πλήρη συμβουλή του Θεού» (Πράξεις 20:27) σε πλήρη ενότητα (1 Κορ. 1:10) προτού οι ποιμένες μπορέσουν να μοιραστούν ο ένας τον άμβωνα του άλλου και πριν οι κοινωνούντες κοινωνήσουν ο ένας στην αγία τράπεζα του άλλου, μια πρακτική που ονομάζεται κλειστή (ή στενή) κοινωνία. Από την άλλη πλευρά άλλοι Λουθηρανοί εφαρμόζουν ποικίλους βαθμούς ανοιχτής κοινωνίας και επιτρέπουν σε ιεροκήρυκες από άλλα χριστιανικά δόγματα να κηρύττουν από τον άμβωνά τους.

Αν και δεν αποτελεί ζήτημα για την πλειοψηφία των Λουθηρανικών εκκλησιαστικών σωμάτων, ορισμένα από αυτά απαγορεύουν την ένταξη στη Μασονία. Εν μέρει αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η στοά αυτός θεωρείται ότι διαδίδει τον Ουνιταριανισμό, όπως αναφέρει η Σύντομη Δήλωση της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Συνόδου του Ουισκόνσιν: «Ως εκ τούτου προειδοποιούμε ενάντια στον Ουνιταριανισμό, που στη χώρα μας έχει σε μεγάλο βαθμό ξεπεράσει τις αιρέσεις και εξαπλώνεται ιδιαίτερα μέσω της επιρροής των στοών.» Μια αναφορά του 1958 από τον εκδοτικό οίκο της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Συνόδου του Ουισκόνσιν δηλώνει ότι «η Μασονία είναι ένοχη ειδωλολατρίας. Η λατρεία και οι προσευχές της είναι λατρεία ειδώλων. Οι μασόνοι μπορεί να μην έχουν κατασκευάσει με τα χέρια τους ένα είδωλο από χρυσό, ασήμι, ξύλο ή πέτρα, αλλά δημιούργησαν ένα με το δικό τους μυαλό και τον λόγο τους από καθαρά ανθρώπινες σκέψεις και ιδέες. Το τελευταίο δεν είναι λιγότερο είδωλο από το πρώτο».

Οι μεγαλύτερες οργανώσεις Λουθηρανικών εκκλησιών ανά τον κόσμο είναι η Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία (LWF), το Παγκόσμιο Ομολογιακό και Ιεραποστολικό Λουθηρανικό Φόρουμ, το Διεθνές Λουθηρανικό Συμβούλιο (ILC) και η Ομολογιακή Ευαγγελική Λουθηρανική Διάσκεψη (CELC). Αυτές οι οργανώσεις αντιπροσωπεύουν μαζί τη μεγάλη πλειοψηφία των Λουθηρανικών εκκλησιών. Η LCMS και η Λουθηρανική Εκκλησία-Καναδάς είναι μέλη της ILC. Πολλές Λουθηρανικές εκκλησίες δεν ανήκουν στην LWF, το ILC ή τη CELC: Τα εκκλησιάσματα της Εκκλησίας της Λουθηρανικής Ομολογίας (CLC) ανήκουν στις ιεραποστολικές τους οργανώσεις αποστολής τους στον Καναδά, την Ινδία, το Νεπάλ, τη Μιανμάρ και πολλά αφρικανικά κράτη και εκείνα που ανήκουν στην Εκκλησία των Λουθηρανικών Αδελφών, είναι ιδιαίτερα δραστήρια σε ιεραποστολικό έργο στην Αφρική και την Ανατολική Ασία.

Οι εκκλησίες που ευθυγραμμίζονται με τη Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία πιστεύουν ότι καμία εκκλησία δεν είναι μοναδικά αληθινή στις διδασκαλίες της. Σύμφωνα με αυτή την πεποίθηση ο Λουθηρανισμός είναι περισσότερο ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα παρά κίνημα δογματικής ορθότητας. Στο πλαίσιο αυτό το 1999 η LWF και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξέδωσαν από κοινού μια δήλωση, την Κοινή Δήλωση για το Δόγμα της Δικαίωσης, όπου δηλώνεται ότι η LWF και οι Καθολικοί συμφώνησαν σε κάποιες βασικές αρχές της Δικαίωσης και ήραν ορισμένα καθολικά αναθέματα στις εκκλησίες-μέλη του LWF. Ενώ ορισμένοι Λουθηρανοί θεολόγοι είδαν την Κοινή Δήλωση ως ένδειξη ότι οι Καθολικοί υιοθέτησαν ουσιαστικά τη λουθηρανική θέση, άλλοι διαφώνησαν υποστηρίζοντας ότι, αν ληφθεί υπόψη η δημόσια τεκμηρίωση της καθολικής θέσης, ο ισχυρισμός αυτός δεν στέκει.

 

Εκτός από τις ενδολουθηρανικές τους διευθετήσεις μερικές εκκλησίες-μέλη του LWF έχουν δηλώσει επίσης πλήρη κοινωνία με μη Λουθηρανικές Προτεσταντικές εκκλησίες. Η Ένωση Πόρβοο είναι μια ένωση των Λουθηρανικών και Αγγλικανικών εκκλησιών της Ευρώπης. Εκτός από την ένταξή της στην Ένωση Πόρβοο η Εκκλησία της Σουηδίας έχει επίσης δηλώσει πλήρη κοινωνία με την Ανεξάρτητη Εκκλησία των Φιλιππίνων και την Ενιαία Εκκλησία των Μεθοδιστών. Οι κρατικές Προτεσταντικές εκκλησίες στη Γερμανία και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν υπογράψει τη Συμφωνία του Λόιενμπεργκ, σχηματίζοντας την Κοινότητα των Προτεσταντικών Εκκλησιών της Ευρώπης. Η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής έχει συμμετάσχει σε οικουμενικούς διαλόγους με πολλές εκκλησίες και έχει δηλώσει πλήρη κοινωνία με πολλές αμερικανικές προτεσταντικές εκκλησίες.

Αν και στα χαρτιά οι εκκλησίες της LWF έχουν όλες δηλώσει πλήρη κοινωνία μεταξύ τους, στην πράξη μερικές εκκλησίες στο εσωτερικό της έχουν αρνηθεί δεσμούς με συγκεκριμένες άλλες εκκλησίες. Μία εξέλιξη σε αυτό το συνεχιζόμενο σχίσμα είναι το Παγκόσμιο Ομολογιακό και Ιεραποστολικό Λουθηρανικό Φόρουμ, που αποτελείται από εκκλησίες και εκκλησιαστικές οργανώσεις, που η κληρονομιά τους ανάγεται στο κύριο ρεύμα του Αμερικανικού Λουθηρανισμού της Βόρειας Αμερικής, ευρωπαϊκές κρατικές εκκλησίες, καθώς και ορισμένες αφρικανικές. Σήμερα (2019) το Φόρουμ δεν είναι οργάνωση πλήρους κοινωνίας. Παρόμοια με αυτή τη δομή είναι το Διεθνές Λουθηρανικό Συμβούλιο, όπου τα θέματα της κοινωνίας αφήνονται στις επιμέρους εκκλησίες. Δεν έχουν όλες οι εκκλησίες της ILC δηλώσει συναδέλφωση μεταξύ τους. Αντίθετα την αμοιβαία συναδέλφωση συνεπάγεται η συμμετοχή στη CELC και, αντίθετα με την LWF, αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με τις μεμονωμένες δηλώσεις οποιασδήποτε συγκεκριμένης εκκλησίας-μέλους.

 

Οι Λαισταντιανοί σε ορισμένες ευρωπαϊκές κρατικές εκκλησίες διατηρούν στενούς δεσμούς με άλλους Λαισταντιανούς, που συχνά ονομάζονται Αποστολικοί Λουθηρανοί. Συνολικά οι Λαισταντιανοί βρίσκονται σε 23 χώρες σε πέντε ηπείρους, αλλά δεν υπάρχει ενιαία οργάνωση που να τους εκπροσωπεί. Λειτουργούν Ειρηνευτικές Ενώσεις για να συντονίζουν το εκκλησιαστικό τους έργο. Σχεδόν όλες βρίσκονται στην Ευρώπη, αν και υπάρχουν 15 συνολικά στη Βόρεια Αμερική, τον Ισημερινό, το Τόγκο και την Κένυα.

Αντίθετα η Ομολογιακή Ευαγγελική Λουθηρανική Διάσκεψη και το Διεθνές Λουθηρανικό Συμβούλιο, καθώς και μερικές ανεξάρτητες εκκλησίες, όπως η Εκκλησία της Λουθηρανικής Ομολογίας και οι Λαισταντιανοί της Βόρειας Αμερικής, υποστηρίζουν ότι οι ορθόδοξες ομολογιακές Λουθηρανικές εκκλησίες είναι οι μόνες με απόλυτα σωστό δόγμα. Διδάσκουν ότι ενώ άλλες χριστιανικές εκκλησίες διδάσκουν μερικώς ορθόδοξα δόγματα και έχουν αληθινούς Χριστιανούς ως μέλη, τα δόγματα αυτών των εκκλησιών περιέχουν σημαντικά λάθη. Οι πιο συντηρητικοί Λουθηρανοί προσπαθούν να διατηρήσουν την ιστορική ιδιαιτερότητά τους, ενώ ταυτόχρονα τονίζουν τη δογματική καθαρότητα παράλληλα με τη διάδοση με κίνητρο το Ευαγγέλιο. Ισχυρίζονται ότι οι Λουθηρανοί της LWF ασκούν «ψεύτικο οικουμενισμό» επιθυμώντας τη συναδέλφωση των εκκλησιών έξω από την πραγματική ενότητα της διδασκαλίας.

Διοίκηση

 

Η Λουθηρανική διοίκηση ποικίλλει ανάλογα με τις επιρροές. Αν και το Άρθρο XIV της Ομολογίας της Αυγούστας ορίζει ότι κάποιος πρέπει να «καλείται σωστά» να κηρύξει ή να τελέσει τα Μυστήρια, ορισμένοι Λουθηρανοί έχουν μια ευρεία άποψη για το τι συνιστά αυτό και έτσι επιτρέπουν το κήρυγμα σε λαϊκούς ή σε σπουδαστές, που εξακολουθούν να σπουδάζουν για πάστορες, να τελούν τη Θεία Ευχαριστία. Παρά τη σημαντική ποικιλομορφία οι τάσεις της Λουθηρανικής διοίκησης με γεωγραφικά κριτήρια στην Ευρώπη, είναι η επισκοπική διακυβέρνηση στον βορρά και την ανατολή, και η συνοδική στη Γερμανία.

Σκανδιναβία

 

Στον βορρά στη Σκανδιναβία οι πληθυσμοί ήταν πιο απομονωμένοι από την επιρροή και την πολιτική της Μεταρρύθμισης και έτσι η Εκκλησία της Σουηδίας (που τότε περιλάμβανε τη Φινλανδία) διατήρησε την Αποστολική διαδοχή,, αν και δεν τη θεωρούσε απαραίτητη για την εγκυρότητα των μυστηρίων, όπως έκαναν οι Δονατιστές τον 4ο και τον 5ο αιώνα και κάνουν σήμερα οι Ρωμαιοκαθολικοί. Πρόσφατα η σουηδική διαδοχή εισήχθη σε όλες τις εκκλησίες της Ένωσης του Πόρβοο, που έχουν επισκοπική διοίκηση. Παρόλο που οι Λουθηρανικές εκκλησίες δεν το απαιτούν ή δεν άλλαξαν το δόγμα τους, αυτό ήταν σημαντικό προκειμένου οι πιο αυστηροί και τυπικοί της Αγγλικανικής Εκκλησίας να αισθάνονται άνετα αναγνωρίζοντας τα μυστήριά τους ως έγκυρα. Η περιστασιακή χειροτονία ενός επισκόπου από έναν ιερέα δεν θεωρείτο αναγκαστικά ως άκυρη κατά τον Μεσαίωνα, οπότε η εικαζόμενη διακοπή της σειράς διαδοχής στις άλλες Σκανδιναβικές Εκκλησίες θεωρείτο μάλλον παραβίαση του κανόνα δικαίου και όχι άκυρη χειροτονία. Επιπλέον δεν υπάρχουν σαφή αρχεία που να περιγράφουν λεπτομερώς τις χειροτονίες πριν από τη Μεταρρύθμιση πριν από τον 12ο αιώνα.

Στο βορειότερο άκρο της Σκανδιναβικής χερσονήσου βρίσκονται οι Σαάμι, μερικοί από τους οποίους ακολουθούν μια μορφή Λουθηρανισμού που ονομάζεται Αποστολικός Λουθηρανισμός ή Λαισταντιανισμός, από τον Λαρς Λέβι Λαιστάντιους. Ωστόσο άλλοι ακολουθούν το ορθόδοξο δόγμα. Μερικοί Αποστολικοί Λουθηρανοί θεωρούν την κίνησή τους ως μέρος μιας αδιάσπαστης γραμμής που ανάγεται στους Αποστόλους. Σε περιοχές όπου οι Αποστολικοί Λουθηρανοί έχουν τους δικούς τους επισκόπους, χωριστά από άλλες Λουθηρανικές εκκλησιαστικές οργανώσεις, οι επίσκοποι ασκούν πιο πρακτική εξουσία από ό, τι συνήθως κάνουν οι Λουθηρανοί κληρικοί. Στη Ρωσία οι Λαισταντιανοί Λουθηρανοί συνεργάζονται με την Εκκλησία της Ίνγκριας, αλλά δεδομένου ότι ο Λαισταντιανισμός είναι ένα διεκκλησιακό κίνημα, μερικοί είναι Ορθόδοξοι. Οι Ορθόδοξοι Λαισταντιανοί είναι γνωστοί ως Ουσκοβάιζετ.

Ανατολική Ευρώπη και Ρωσία

 

Παρόλο που ιστορικά ο Ευσεβισμός είχε σημαντική επιρροή μεταξύ των Λουθηρανών στη Ρωσική Αυτοκρατορία, σήμερα σχεδόν όλοι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί Λουθηρανοί επηρεάζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην κουλτούρα τους η απόδοση μεγάλου σεβασμού και αυθεντίας στους επισκόπους τους είναι απαραίτητη για να θεωρηθεί η πίστη τους ως νόμιμη και όχι αιρετική. Στη Ρωσία οι γραμμές διαδοχής των επισκόπων και η κανονική εξουσία της σημερινής ιεραρχίας διατηρούνται επίσης προσεκτικά προκειμένου να νομιμοποιούνται οι υπάρχουσες Λουθηρανικές εκκλησίες ως σημερινοί διάδοχοι της πρώην Λουθηρανικής Εκκλησίας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας που είχε αρχικά αναγνωρισθεί από τη Μεγάλη Αικατερίνη. Αυτό επιτρέπει τη μετασοβιετική επιστροφή λουθηρανικών εκκλησιαστικών κτιρίων στις τοπικές εκκλησίες βάσει αυτής της ιστορικής σχέσης.

Γερμανία

Στη Γερμανία πολλές δυναμικές ενθάρρυναν τους Λουθηρανούς να διατηρήσουν μια διαφορετική μορφή διοίκησης. Πρώτον, λόγω της de facto πρακτικής κατά τη Θρησκευτική Ειρήνη της Νυρεμβέργης, και της εν συνεχεία νομικής αρχής Cuius regio, eius religio της Ειρήνης της Αυγούστας του 1555, τα Γερμανικά κράτη ήταν επισήμως είτε Καθολικά είτε «Ευαγγελικά» (δηλαδή Λουθηρανικά κατά την Ομολογία της Αυγούστας). Σε μερικές περιοχές επιτράπηκε να συνυπάρχουν τόσο οι Καθολικές όσο και οι Λουθηρανικές εκκλησίες. Επειδή οι γερμανόφωνες καθολικές περιοχές ήταν κοντά, οι Καθολικοί Χριστιανοί ήταν εφικτό να μεταναστεύσουν και υπήρξε ελάχιστο θέμα με Καθολικούς που επέλεγαν να ζουν ως κρυπτοπαπικοί στις Λουθηρανικές περιοχές. Αν και οι Καλβινιστές δεν είχαν την άδεια να έχουν εκκλησίες, ο Μελάγχθων έγραψε την Augsburg Confession Variata, που κάποιοι χρησιμοποίησαν για να διεκδικήσουν νομική προστασία ως «Ευαγγελικές» εκκλησίες. Πολλοί επέλεξαν να ζήσουν ως κρυπτοκαλβινιστές με ή χωρίς την προστασία που προσέφερε η Variata, αλλά αυτό δεν επέτρεψε τη διεύρυνση της επιρροής τους και ως εκ τούτου η Προτεσταντική εκκλησία στη Γερμανία το 2017 ήταν μόνο περίπου 40% Λουθηρανική και το μεγαλύτερο μέρος του υπολοίπου Ενωμένοι Προτεστάντες, ένας συνδυασμός Λουθηρανικών και Καλβινιστικών πεποιθήσεων και πρακτικών.

 

Όσον αφορά τη διοίκηση τον 17ο και τον 18ο αιώνα οι προσεκτικά συμφωνημένες και εξαιρετικά περιγραφικές εκκλησιαστικές εντολές της εποχής της Μεταρρύθμισης έδωσαν τη θέση τους σε μια κοινή συνεργασία μεταξύ κρατικού ελέγχου και ενός μεταρρυθμιστικού συνδυασμού επισκοπικής και συνοδικής διοίκησης. Ακριβώς όπως στις διαπραγματεύσεις για τις λεπτομέρειες των εκκλησιαστικών εντολών συμμετείχαν οι λαϊκοί, το ίδιο έγινε και με τη νέα συνοδική διοίκηση. Η συνοδική διακυβέρνηση είχε ήδη εφαρμοστεί στην Καλβινιστική Ολλανδία πριν από την υιοθέτησή της από τους Λουθηρανούς. Κατά το σχηματισμό του σύγχρονου Γερμανικού κράτους οι ιδέες για τη φύση της εξουσίας και το άριστο σχέδιο των κυβερνήσεων και οργανώσεων προήλθαν από τη φιλοσοφία των Καντ και Χέγκελ, αλλάζοντας περαιτέρω την Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ. Όταν η μοναρχία και η κυρίαρχη Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ της εκκλησίας τερματίστηκαν το 1918 οι σύνοδοι ανέλαβαν την Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ των κρατικών εκκλησιών.

Δυτικό Ημισφαίριο και Αυστραλία

 

Την περίοδο της μετανάστευσης οι Λουθηρανοί μετέφεραν μαζί τους τις υπάρχουσες ιδέες τους για τη διοίκηση της εκκλησίας, με εξαίρεση τους πρώτους Σουηδούς Λουθηρανούς μετανάστες της αποικίας της Νέας Σουηδίας, που αποδέχτηκαν την κυριαρχία των Αγγλικανών επισκόπων και εντάχθηκαν στην υπάρχουσα εκκλησία, και έπρεπε τώρα να φτιάξουν εκκλησίες μόνοι τους. Αυτό αύξησε την εκκλησιαστική δυναμική στη μεικτή συνοδική διοίκηση. Το πρώτο οργανωμένο εκκλησιαστικό σώμα των Λουθηρανών στην Αμερική ήταν το Pennsylvania Ministerium, που ακολούθησε την καλβινιστική συνοδική διοίκηση τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Η συμβολή τους στην εξέλιξη της διοίκηση ήταν ότι οι μικρότερες σύνοδοι θα μπορούσαν με τη σειρά τους να αποτελέσουν ένα μεγαλύτερο σώμα, επίσης με συνοδική διοίκηση, χωρίς όμως να χάσουν το χαμηλότερο επίπεδο διοίκησής τους. Ως αποτέλεσμα οι μικρότερες σύνοδοι κέρδισαν άνευ προηγουμένου ευελιξία να εντάσσονται, να αποχωρούν, να συγχωνεύονται ή να παραμένουν χωριστές, όλα χωρίς την επέμβαση του κράτους, όπως συνέβαινε στην Ευρώπη.

Κατά τις διώξεις του 19ου αιώνα οι Παλαιολουθηρανοί πιστοί έμειναν βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Η αντίσταση στην εξουσία αποτελούσε ανυπακοή, όπως επίσης και η υποστήριξη της πραγματικής διδασκαλίας και ορθής πρακτικής. Ευτυχώς μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το δόγμα του κατώτερου αρμόδιου, σύμφωνα με το οποίο ο κλήρος μπορούσε να αντισταθεί θεμιτά στο κράτος και ακόμη και να φύγει. Στη Γερμανία δημιουργήθηκαν παράνομες ελεύθερες εκκλησίες και σημειώθηκε μαζική μετανάστευση. Για δεκαετίες οι νέες εκκλησίες εξαρτώνταν κυρίως από τις ελεύθερες εκκλησίες για να τους στέλνουν νέους υποψήφιους για χειροτονία. Αυτά τα νέα εκκλησιαστικά σώματα έκαναν επίσης χρήση της συνοδικής διοίκησης, αλλά είχαν την τάση να αποκλείουν τον Εγελιανισμό από τα συντάγματά τους λόγω της ασυμβατότητάς του με το δόγμα του κατώτερου αρμόδιου. Σε αντίθεση με τον Εγελιανισμό, όπου η εξουσία απορρέει από όλα τα επίπεδα, ο ΚαντΚαντιανισμός]] πρεσβεύει ότι η εξουσία απορρέει μόνο από την κορυφή προς τα κάτω, εξ ου και η ανάγκη για ένα κατώτερου αρμόδιο να γίνει ο νέος ανώτατος.

 

Τον 20ο και το 20ού αιώνα, ορισμένα Λουθηρανικά εκκλησιαστικά σώματα υιοθέτησαν μια πιο εκκλησιαστική προσέγγιση, όπως η Προτεσταντική Συνδιάσκεψη και οι Λουθηρανικές Εκκλησίες στην Αποστολή για τον Χριστό (LCMC). Η LCMC δημιουργήθηκε λόγω ενός εκκλησιαστικού σχίσματος, όταν η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής (ELCA) υπέγραψε συμφωνία με τους Επισκοπαλιανούς να αρχίσουν να χειροτονούν όλους τους νέους επισκόπους της κατά την επισκοπική αποστολική διαδοχή. Με άλλα λόγια αυτό σήμαινε ότι οι νέοι επίσκοποι της ELCA, τουλάχιστον στην αρχή, θα ορίζονταν από κοινού από τους Αγγλικανούς και τους Λουθηρανούς επισκόπους, έτσι ώστε οι πιο αυστηροί Επισκοπαλιανοί να αναγνωρίζουν τα μυστήρια τους ως έγκυρα. Αυτό ήταν προσβλητικό για μερικούς τότε στην ELCA, λόγω των συνεπειών που είχε αυτό στο ιερατείο όλων των πιστών και στη φύση της χειροτονίας.

Σήμερα μερικές εκκλησίες επιτρέπουν τη διπλή ένταξη. Οι καταστάσεις όπως αυτή, όπου μια εκκλησία ή ένα εκκλησιαστικό σώμα ανήκει σε πολλούς μεγαλύτερους οργανισμούς που δεν έχουν δεσμούς μεταξύ τους, ονομάζονται «τριγωνική σχέση». Αλλη παραλλαγή είναι ανεξάρτητες Λουθηρανικές εκκλησίες, αν και για κάποιες ανεξάρτητες εκκλησίες οι κληρικοί είναι μέλη μιας μεγαλύτερης εκκλησίες. Σε άλλες περιπτώσεις μια εκκλησία μπορεί να ανήκει σε μια σύνοδο, αλλά ο ιερέας μπορεί να μην είναι συνδεδεμένος με αυτή. Στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής τη Συνδιάσκεψη του Ουισκόνσιν, την Ευαγγελική Λουθηρανική Σύνοδο, την Εκκλησία της Λουθηρανικής Ομολογίας και τη Σύνοδο του Μισσούρι, οι δάσκαλοι των ενοριακών σχολείων θεωρούνται κληρικοί, ζήτημα που τέθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το 2012. Ωστόσο οι διαφορές παραμένουν ως προς το ακριβές καθεστώς των δασκάλων τους και τη μεταβίβαση εξουσίας σε αυτούς.

 

Σήμερα εκατομμύρια ανήκουν σε Λουθηρανικές εκκλησίες, που είναι παρούσες σε όλες τις κατοικημένες ηπείρους. Η Λουθηρανική Παγκόσμια Ομοσπονδία εκτιμά το συνολικό αριθμό των μελών των εκκλησιών της σε πάνω από 74 εκατομμύρια. Αυτός ο αριθμός δεν είναι σωστός για τους Λουθηρανούς παγκοσμίως, καθώς δεν ανήκουν σε αυτή την οργάνωση όλες οι Λουθηρανικές εκκλησίες και πολλά μέλη των συγχωνευμένων εκκλησιαστικών σωμάτων της δεν αυτοπροσδιορίζονται ως Λουθηρανοί . Οι Λουθηρανικές εκκλησίες της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της περιοχής της Καραϊβικής παρουσιάζουν ελάττωση και όχι αύξηση μελών, ενώ εκείνες της Αφρικής και της Ασίας εξακολουθούν να αναπτύσσονται. Ο Λουθηρανισμός είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική ομάδα στη Δανία, τις Νήσους Φερόες, τη Γροιλανδία, την Ισλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία, τη Λετονία και τη Ναμίμπια.

 

Ακόμη ο Λουθηρανισμός είναι το κύριο προτεσταντικό δόγμα στη Γερμανία (στην Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας ανήκει περίπου το 25,5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας), την Εσθονία, την Πολωνία, την Αυστρία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Κροατία, τη Σερβία, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν, την Παπούα Νέα Γουινέα και την Τανζανία.. Παρόλο που ορισμένα μοναστήρια έκλεισαν οικειοθελώς κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης και πολλά από τα εναπομείναντα ιδρύματα είχαν κλείσει από τις κομμουνιστικές αρχές μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Αββαεία του Λύνε παραμένουν ανοιχτά. Σχεδόν όλα τα ενεργά Λουθηρανικά μοναστικά τάγματα βρίσκονται στην Ευρώπη.

 

Παρόλο που η Ναμίμπια είναι η μόνη χώρα εκτός Ευρώπης που έχει λουθηρανική πλειοψηφία υπάρχουν μεγάλα ποσοστά Λουθηρανών και σε άλλες αφρικανικές χώρες. Στις ακόλουθες χώρες της Αφρικής ο συνολικός αριθμός των Λουθηρανών υπερβαίνει τις 100.000: Νιγηρία, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Κένυα, Μαλάουι, Κονγκό, Καμερούν, Αιθιοπία, Ζιμπάμπουε και Μαδαγασκάρη. Επιπλέον τα ακόλουθα κράτη έχουν επίσης μεγάλους πληθυσμούς Λουθηρανών: Καναδάς, Γαλλία, Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Βραζιλία, Μαλαισία, Ινδία, Ινδονησία, Ολλανδία, Νότια Αφρική, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Λουθηρανισμός είναι επίσης κρατική θρησκεία στην Ισλανδία, τη Δανία, τη Γροιλανδία και τις Νήσους Φερόες. Η Φινλανδία έχει τη Λουθηρανική της Εκκλησία που ιδρύθηκε ως εθνική εκκλησία. Ομοίως η Σουηδία έχει επίσης την εθνική εκκλησία της, που ήταν κρατική εκκλησία μέχρι το 2000.

Αυτός ο χάρτης δείχνει τα μέλη των εκκλησιών-μελών της Λουθηρανικής Παγκόσμιας Ομοσπονδίας το 2019.

 

Μέλη της Λουθηρανικής Παγκόσμιας Ομοσπονδίας κατά χώρα το 2019.

      Πάνω από 10 εκατομμύρια       Πάνω από 5 εκατομμύρια       Πάνω από 1 εκατομμύριο       Πάνω από 500 χιλιάδες       Πάνω από 100 χιλιάδες       Πάνω από 25 χιλιάδες

 

Πρώιμος Χριστιανισμός

Σύνοδος της Εφέσου 431

Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής

Σύνοδος της Χαλκηδόνας 451

Ανατολίτικες Ορθόδοξες Εκκλησίες

Μεγάλο Σχίσμα

(11ος αιώνας)

Ορθόδοξη Εκκλησία

Καθολική Εκκλησία

(Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες)

(Λατινική Εκκλησία)

Θρησκευτική Μεταρρύθμιση

(16ος αιώνας)

Προτεσταντισμός

Kίνημα Αποκατάστασης

Λουθηρανοί

Καλβινιστές

Αγγλικανοί

Αναβαπτιστές

Αναπαράσταση των κυρίων δογμάτων του Χριστιανισμού. Δεν αποτελεί εξαντλητική αναπαράσταση.

• Quentin Skinner,«Η απολυταρχία και η Λουθηρανική Μεταρρύθμιση», στο: Τα θεμέλια της νεότερης πολιτικής σκέψης, μτφρ.Μαρίνος Σαρηγιάννης, εκδ.Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2005, σελ.307-421