Ινδονησία: χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας

Η Ινδονησία είναι νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, που απαρτίζεται από 17.508 νησιά. Με πληθυσμό 278.696.200 κατοίκων σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό μουσουλμάνων. Πρωτεύουσα είναι η Τζακάρτα, παλαιότερα γνωστή ως Μπατάβια, αν και η πρωτεύουσα θα μεταφερθεί στην Νουσαντάρα, μια σχεδιασμένη πόλη στο Βόρνεο, το 2024. Η Ινδονησία συνορεύει με την Παπούα Νέα Γουινέα, το Ανατολικό Τιμόρ και τη Μαλαισία. Άλλες γειτονικές χώρες είναι οι: Σιγκαπούρη, Φιλιππίνες, Αυστραλία, καθώς και η ινδική επικράτεια του Ανταμάν και Νικομπάρ. Η Ινδονησία είναι ιδρυτικό μέλος της ASEAN και μέλος του G20 των μεγάλων οικονομιών. Η ινδονησιακή οικονομία είναι η δέκατη έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, όσον αφορά το ονομαστικό ΑΕΠ και η δέκατη πέμπτη μεγαλύτερη από την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης.

Δημοκρατία της Ινδονησίας Republik Indonesia
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: Bhinneka Tunggal Ika (στην παλιά γλώσσα της Ιάβας) Ενωμένοι στη διαφορετικότητα Εθνική ιδεολογία: Pancasila
Εθνικός ύμνος: Indonesia Raya «Μεγάλη Ινδονησία»
Η θέση της Ινδονησίας (πράσινο)
Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη	Τζακάρτα 18°56′19″S 47°31′17″E / 18.9386°S 47.5214°E / -18.9386; 47.5214 (Τζακάρτα)
Επίσημες γλώσσες	Ινδονησιακά
Πολίτευμα	Προεδρική Δημοκρατία
Πρόεδρος Αντιπρόεδρος	Τζόκο Ουιντόντο Γιουσούφ Καλά
Ανεξαρτησία από την Ολλανδία Ισχύον Σύνταγμα	17 Αυγούστου 1945 5 Ιουλίου 1959
Έκταση  • Σύνολο  • % Νερό  • Σύνορα Ακτογραμμή	1.904.569 km2 (15η) 4,85% 2.830 km 54.716 km
Πληθυσμός  • Εκτίμηση 2023   • Απογραφή 2010   • Πυκνότητα	278.696.200 (4η)  237.641.326   146,3 κατ./km2 (86η)
ΑΕΠ (ΙΑΔ)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	3.032,092 δισ. $ (15η)   11.720 $ (122η)
ΑΕΠ (ονομαστικό)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	932,448 δισ. $ (18η)   3.604 $ (117η)
ΔΑΑ (2021)	0,705 (114η) – υψηλός
Νόμισμα	Ρουπία (IDR)
Ζώνη ώρας	Διάφορες (UTC +7 ως +9)
Internet TLD	.id
Οδηγούν στα	αριστερά
Κωδικός κλήσης	+62

Το ινδονησιακό αρχιπέλαγος ήταν μια εμπορική σημαντική περιοχή τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα, όταν oι Σριβιτζάγια και αργότερα oι Ματζαπαχίτ έκαναν εμπόριο με την Κίνα και την Ινδία. Οι τοπικοί άρχοντες απορρόφησαν σταδιακά τα ξένα πολιτιστικά, θρησκευτικά και πολιτικά πρότυπα από τους πρώτους αιώνες μ.Χ., και ινδουιστικά και βουδιστικά βασίλεια άκμασαν. Η ιστορία της Ινδονησίας έχει επηρεαστεί από τις ξένες δυνάμεις που τις προσέλκυσαν οι φυσικοί πόροι της. Οι μουσουλμάνοι έμποροι έφεραν το Ισλάμ και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις πολέμησαν η μία την άλλη για το μονοπώλιο του εμπορίου των μπαχαρικών στα νησιά Μολούκες κατά τη διάρκεια της Εποχής των Ανακαλύψεων. Μετά από τρεις και μισούς αιώνες ολλανδικής αποικιοκρατίας, η Ινδονησία εξασφάλισε την ανεξαρτησία της μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1949. Η ιστορία της Ινδονησίας έκτοτε είναι ταραγμένη, με προκλήσεις που δημιουργήθηκαν από τις φυσικές καταστροφές, τη διαφθορά, τις αποσχιστικές τάσεις, τη διαδικασία εκδημοκρατισμού και περιόδους ταχείας οικονομικής αλλαγής. Το σημερινό κράτος της Ινδονησίας είναι ενιαίο με προεδρική δημοκρατία που αποτελείται από τριάντα τέσσερις επαρχίες.

Το αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, ειδικότερα το νησί Ιάβα, κατοικήθηκε από τον Homo erectus περίπου 1.500.000 χρόνια πριν έως και 35.000 χρόνια πριν. Ο σύγχρονος άνθρωπος (Homo Sapiens) πρέπει να έφτασε στην Ινδονησία πριν περίπου 45.000 χρόνια.

Οι πρώτοι κάτοικοι & τα πρώτα βασίλεια

Οι Αυστρονήσιοι, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα του σύγχρονου πληθυσμού, μετανάστευσαν στη Νοτιοανατολική Ασία από την Ταϊβάν. Έφτασαν στην Ινδονησία περίπου το 2000 ΠΚΕ και εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος, με αποτέλεσμα οι ιθαγενείς Μελανήσιοι να μετακινηθούν σε ανατολικότερες περιοχές. Οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη της τεχνικής της καλλιέργειας ρυζιού σε ορυζώνες τον 8ο αιώνα ΠΚΕ οδήγησε στην ακμή των χωριών, πόλεων και βασιλείων τον πρώτο αιώνα ΚΕ. Η στρατηγική θέση της Ινδονησίας ώθησε στην ανάπτυξη εμπορίου, μεταξύ άλλων των μπαχαρικών, συνδέοντας μεταξύ άλλων τα βασίλεια της Ινδίας και την Κίνα μέσω δρόμων που εγκαθιδρύθηκαν αρκετούς αιώνες ΠΚΕ. Το εμπόριο έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ινδονησιακή ιστορία. Ο ινδουισμός και ο βουδισμός Μαχαγιάνα έφτασαν στην Ινδονησία τον 4ο και 5ο αιώνα, καθώς το εμπόριο με την Ινδία εντατικοποιήθηκε κατά την εποχή της νότιας δυναστείας Παλλάβα στην Ινδία.

Από τον 7ο αιώνα, το ισχυρό βασίλειο Σριβιτζάγια άνθησε ως αποτέλεσμα του εμπορίου και επηρεάστηκε από τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό. Ανάμεσα στον 8ο και στο 10ο αιώνα, οι αγροτικές δυναστείες Σαϊλέντρα (βουδιστές) και Ματαράμ (ινδουιστές) άκμασαν και παρήκμασαν στην ενδοχώρα της Ιάβας, αφήνοντας πίσω σπουδαία θρησκευτικά μνημεία όπως το Μπορομπουντούρ, το Σαϊλέντρα και το Πραμπανάν ή Ματαράμ. Το ινδουιστικό βασίλειο Ματζαπαχίτ ιδρύθηκε στην ανατολική Ιάβα στο τέλος του 13ου αιώνα, και υπό τον Γκάνταχ Μάντα, η επιρροή του εξαπλώθηκε σε μεγάλο τμήμα της Ινδονησίας. Αν και μουσουλμάνοι έμποροι ταξίδευαν στη Νοτιοανατολική Ασία από την αρχή της ισλαμικής περιόδου, τα παλαιότερα στοιχεία μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ινδονησία χρονολογούνται από το 13ο αιώνα στη βόρεια Σουμάτρα. Σταδιακά, και άλλες περιοχές ασπάστηκαν το Ισλάμ ενώ ήταν η κυρίαρχη θρησκεία στη Σουμάτρα και στην Ιάβα μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα.

Ως αποικία

Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους ξεκίνησε το 1512, όταν Πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών από τις Μολούκες. Ακολούθησαν Ολλανδοί και Βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη. Μετά τη χρεωκοπία της, οι Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες διαλύθηκαν το 1800 και η κυβέρνηση της Ολλανδίας εγκαθίδρυσε τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες ως εθνικοποιημένη αποικία.

Σύγχρονη εποχή

Από τις αρχές του 20ού αιώνα σε πολλά νησιά εκδηλώνονταν εξεγέρσεις ενάντια στις ξένες αρχές. Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα κατοχής από την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ινδονήσιοι με αρχηγό το Σουκάρνο κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας το 1945 και ο Σουκάρνο διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας. Μετά από τετραετείς συγκρούσεις (Ινδονησιακή Επανάσταση) με τους Ολλανδούς, οι οποίοι προσπάθησαν να επανακάμψουν στην περιοχή μετά τον πόλεμο, πέτυχαν την αναγνώριση του κράτους τους ως ενιαίου και ανεξάρτητου (1949). Η εξουσία του Σουκάρνο άλλαξε από δημοκρατική σε απολυταρχική και κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία ισορροπώντας ανάμεσα στον στρατό και το κομμουνιστικό κόμμα της Ινδονησίας. Το 1965 ένα πραξικόμημα εναντίον του κατεστάλλη από τον στρατό και οδήγησε σε εκτεταμένες αντικομμουνιστικές δράσεις, διαλύοντας το κομμουνιστικό κόμμα. Ο στρατηγός Σουχάρτο κατάφερε να παραγκωνίσει τον αποδυναμομένο Σουκάρνο και να γίνει πρόεδρος το 1968, επιβάλλοντας τη Νέα Τάξη, η οποία υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και προσέλκυσε ξένες επενδύσεις με αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη λίγων στην Ινδονησία και τη φτωχοποίηση του λαού. Όμως η απολυταρχική Νέα Τάξη κατηγορήθηκε για διαφθορά και καταστολή της αντιπολίτευσης.

Ασιατική κρίση

Η Ινδονησία ήταν η χώρα που επλήγη περισσότερο από την ασιατική οικονομική κρίση το 1997 με το ΑΕΠ να κατρακυλά στα 34 δισεκατομμύρια δολάρια από τα 205 δισεκατομμύρια δολάρια που ήταν πριν,

με αποτέλεσμα λαϊκές εξεγέρσεις που οδήγησαν τον Σουχάρτο να παραιτηθεί. Το 1999, το Ανατολικό Τιμόρ ψήφισε να αποσχιστεί από την Ινδονησία μετά από 25χρονη στρατιωτική κατοχή. Τον Ιανουάριο του 1999 θρησκευτικές διαμάχες ξέσπασαν στα νησιά των Μολούκων ανάμεσα στους μουσουλμανικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς, κυρίως στο Άμπον και τη Χαλμαχέρα. Οι διαμάχες θεωρούνται ότι έληξαν τις 13 Φεβρουαρίου 2002. Στη μετά Σουχάρτο εποχή, η δημοκρατία ενισχύθηκε και το 2004 πραγματοποιήθηκε η πρώτη άμεση εκλογή προέδρου. Η πολιτική και οικονομική αστάθεια, πολιτική αναταραχή, διαφθορά και τρομοκρατία επιβράδυναν την πρόοδο, αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια η οικονομία της χώρας είναι ισχυρή.

Η Ινδονησία αποτελείται από 17.508 νησιά διασκορπισμένα βόρεια και νότια του ισημερινού, εκ των οποίων τα 6.000 είναι κατοικημένα. Τα πέντε μεγαλύτερα νησιά είναι η Ιάβα, η Σουμάτρα, το Καλιμαντάν (το τμήμα του Βόρνεο που ανήκει στην Ινδονησία), η Νέα Γουινέα (τμήμα της ανήκει στην Παπούα Νέα Γουινέα) και το Σουλαουέζι (παλιότερα γνωστό ως Κελέβη). Η Ινδονησία συνορεύει με τη Μαλαισία στα νησιά Βόρνεο και Σεμπατίκ, με την Παπούα Νέα Γουινέα στο νησί Νέα Γουινέα και το Ανατολικό Τιμόρ στο νησί Τιμόρ. Συνορεύει επίσης με τη Σιγκαπούρη, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες στα βόρεια. Στον νότο, βρίσκονται τα υδάτινα σύνορα με την Αυστραλία. Η πρωτεύουσα Τζακάρτα, που βρίσκεται στη νήσο Ιάβα, είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, ακολουθούμενη από τη Σουραμπάγια, το Μπαντούνγκ, το Μεντάν και το Σεμαράνγκ.

Η Ινδονησία είναι η 15η μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως με έκταση 1.904.569 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η πληθυσμιακή πυκνότητα είναι 140,8 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, γεγονός που την κατατάσσει 84^η στον κόσμο, παρόλο που το πιο πολυπληθές νησί του κόσμου, η Ιάβα έχει πληθυσμιακή πυκνότητα 940 ατόμων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Υψηλότερο βουνό είναι το Πούντσακ Τζάγια στην Παπούα με μέγιστο ύψος 4.884 μέτρων, ενώ μεγαλύτερη λίμνη η Τόμπα στη Σουμάτρα με έκταση 1.145 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Τα μεγαλύτερα ποτάμια της χώρας, πολλά από τα οποία είναι πλωτά, βρίσκονται στο Καλιμαντάν.

Η θέση της Ινδονησίας στα σημεία όπου ενώνονται η Ευρασιατική, η Αυστραλιανή και η τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού δικαιολογεί την ύπαρξη πολλών ηφαιστείων και τη συχνή σεισμική δραστηριότητα. Στην Ινδονησία υπάρχουν τουλάχιστον 150 ενεργά ηφαίστεια ανάμεσα στα οποία το Κρακατόα και το Ταμπόρα. Η έκρηξη του υπερηφαιστείου Τόμπα 70.000 σχεδόν χρόνια πριν ήταν μία από τις μεγαλύτερες ηφαιστειακές εκρήξεις στην ιστορία και μία καταστροφή με παγκόσμιες επιπτώσεις. Πρόσφατες καταστροφές εξαιτίας της σεισμικής δραστηριότητας αποτελεί το Τσουνάμι του 2004 που σκότωσε 167.736 άτομα στη βόρεια Σουμάτρα, και ο σεισμός στη Γιογκιακάρτα το 2006. Οι σεισμοί όμως, έχουν επιδράσει και θετικά καθώς η ηφαιστειακή τέφρα επιδρά στη γονιμότητα των εδαφών, ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν ιστορικά στη διατήρηση της υψηλής πληθυσμιακής πυκνότητας στο Μπαλί και την Ιάβα..

Το κλίμα της Ινδονησίας είναι τροπικό με δύο εποχές: την υγρή εποχή των μουσώνων (Νοέμβριος-Μάρτιος) και την ξηρή εποχή (Ιούνιος-Οκτώβριος). Η μέση ετήσια βροχόπτωση ποικίλλει από 1.780 μέχρι 3.175 χιλιοστά, ενώ στις ορεινές περιοχές φτάνει τα 6.100 χιλιοστά. Η υγρασία είναι γενικά υψηλή και κυμαίνεται γύρω στο 80%. Οι θερμοκρασίες μεταβάλλονται ελάχιστα κατά τη διάρκεια του έτους. Το μέσο ημερήσιο εύρος της θερμοκρασίας στην πρωτεύουσα Τζακάρτα είναι 26-30 °C.

Διοικητικά η χώρα διαιρείται σε 34 επαρχίες, από τις οποίες 5 έχουν ειδικό καθεστώς. Κάθε επαρχία έχει τη δικιά της νομοθεσία και κυβερνήτη. Οι επαρχίες Άτσεχ, Τζακάρτα, Γιογκιακάρτα, Παπούα και Δυτική Παπούα έχουν περισσότερα νομοθετικά προνόμια και μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας από την κεντρική κυβέρνηση απ' ό,τι οι άλλες επαρχίες.

 

Η Ινδονησία είναι μια δημοκρατία με προεδρικό σύστημα. Μετά την πτώση της Νέας Τάξης το 1998, οι πολιτικές και κυβερνητικές δομές έχουν υποστεί σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, με τέσσερις συνταγματικές τροποποιήσεις που ανανέωσαν την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία. Η κυριότερη από αυτές ήταν η ανάθεση εξουσίας και εξουσίας σε διάφορες περιφερειακές οντότητες παραμένοντας ένα ενιαίο κράτος. Ο Πρόεδρος της Ινδονησίας είναι ο αρχηγός του κράτους και αρχηγός της κυβέρνησης, αρχηγός των Εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων της Ινδονησίας (Tentara Nasional Indonesia, TNI) και διευθυντής εσωτερικής διακυβέρνησης, χάραξης πολιτικής και εξωτερικών υποθέσεων. Ο πρόεδρος μπορεί να υπηρετήσει το πολύ δύο συνεχόμενες πενταετείς θητείες.

Το ανώτατο αντιπροσωπευτικό όργανο σε εθνικό επίπεδο είναι η Λαϊκή Συμβουλευτική Συνέλευση (Majelis Permusyawaratan Rakyat, MPR). Οι κύριες λειτουργίες της είναι η υποστήριξη και η τροποποίηση του συντάγματος, η ορκωμοσία και η παραπομπή του προέδρου και η επισημοποίηση γενικών περιγραμμάτων της κρατικής πολιτικής. Η MPR περιλαμβάνει δύο τμήματα: το Λαϊκό Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο (Dewan Perwakilan Rakyat, DPR), με 575 μέλη, και το Περιφερειακό Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο (Dewan Perwakilan Daerah, DPD), με 136. Το DPR ψηφίζει νομοθεσίες και ελέγχει την εκτελεστική εξουσία. Οι μεταρρυθμίσεις από το 1998 έχουν αυξήσει σημαντικά τον ρόλο του στην εθνική διακυβέρνηση, ενώ το DPD είναι ένα νέο επιμελητήριο για θέματα περιφερειακής διαχείρισης.

Από το 1999, η Ινδονησία έχει πολυκομματικό σύστημα. Σε όλες τις βουλευτικές εκλογές από την πτώση της Νέας Τάξης, κανένα πολιτικό κόμμα δεν κατάφερε να κερδίσει τη απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Το Ινδονησιακό Δημοκρατικό Κόμμα Αγώνα (PDI-P), το οποίο εξασφάλισε τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές του 2019, είναι το κόμμα του νυν προέδρου, Τζόκο Ουιντόντο.

Εξωτερικές σχέσεις

Η Ινδονησία διατηρεί 132 διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων 95 πρεσβειών. Η χώρα ακολουθεί αυτό που αποκαλεί «ελεύθερη και ενεργή» εξωτερική πολιτική, επιδιώκοντας να έχει ρόλο στις περιφερειακές υποθέσεις ανάλογο με το μέγεθος και την τοποθεσία της, αλλά αποφεύγοντας τη συμμετοχή σε συγκρούσεις μεταξύ άλλων χωρών.

Η Ινδονησία ήταν ένα σημαντικό πεδίο μάχης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Πολυάριθμες απόπειρες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση, και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας σε κάποιο βαθμό, κορυφώθηκαν με την απόπειρα πραξικοπήματος του 1965 και την επακόλουθη αναταραχή που οδήγησε σε επαναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής. Η αθόρυβη ευθυγράμμιση με τον δυτικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα αδέσμευτη στάση, χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική της Ινδονησίας από τότε. Σήμερα, διατηρεί στενές σχέσεις με τους γείτονές της και είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας ( ASEAN) και της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Ασίας. Όπως και το μεγαλύτερο μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, η Ινδονησία δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ και έχει υποστηρίξει ενεργά την Παλαιστίνη. Ωστόσο, παρατηρητές επεσήμαναν ότι η Ινδονησία έχει δεσμούς με το Ισραήλ, αν και διακριτικά.

Η Ινδονησία είναι μέλος των Ηνωμένων Εθνών από το 1950 και ήταν ιδρυτικό μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας. Η Ινδονησία έχει υπογράψει τη συμφωνία για τη ζώνη ελεύθερων συναλλαγών της ASEAN, ανήκει στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) και είναι περιστασιακό μέλος του ΟΠΕΚ. Η Ινδονησία είναι αποδέκτης ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας από το 1966, και πρόσφατα, η χώρα καθιέρωσε το πρώτο της πρόγραμμα υπερπόντιας βοήθειας στα τέλη του 2019.

Στρατός

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ινδονησίας (TNI) περιλαμβάνουν τον Στρατό (TNI–AD), το Ναυτικό (TNI–AL, που περιλαμβάνει το Σώμα Πεζοναυτών) και την Πολεμική Αεροπορία (TNI–AU). Ο στρατός έχει περίπου 400.000 εν ενεργεία στελέχη. Οι αμυντικές δαπάνες στον εθνικό προϋπολογισμό ήταν 0,7% του ΑΕΠ το 2018, με αμφιλεγόμενη εμπλοκή εμπορικών συμφερόντων και ιδρυμάτων στρατιωτικής ιδιοκτησίας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια της Εθνικής Επανάστασης της Ινδονησίας όταν ανέλαβαν ανταρτοπόλεμο μαζί με άτυπους πολιτοφυλακές. Έκτοτε, οι εδαφικές γραμμές αποτέλεσαν τη βάση της δομής όλων των υποκαταστημάτων της TNI, με στόχο τη διατήρηση της εσωτερικής σταθερότητας και την αποτροπή εξωτερικών απειλών. Ο στρατός έχει ισχυρή πολιτική επιρροή από την ίδρυσή του, η οποία κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της Νέας Τάξης. Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις το 1998 περιελάμβαναν την αφαίρεση της επίσημης εκπροσώπησης του TNI από το νομοθετικό σώμα. Ωστόσο, η πολιτική επιρροή του παραμένει, αν και σε μειωμένο επίπεδο.

Από την ανεξαρτησία, η χώρα αγωνίστηκε να διατηρήσει την ενότητα ενάντια στις τοπικές εξεγέρσεις και τα αυτονομιστικά κινήματα. Ορισμένοι, ιδίως στο Ατσέχ και την Παπούα, οδήγησαν σε ένοπλη σύγκρουση και στη συνέχεια καταγγελίες για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βαρβαρότητα από όλες τις πλευρές. Η πρώτη επιλύθηκε ειρηνικά το 2005, ενώ η δεύτερη συνεχίστηκε, εν μέσω μιας σημαντικής, αν και ατελούς, εφαρμογής περιφερειακής αυτονομίας και με αναφερόμενη μείωση των επιπέδων βίας και των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσον αφορά το 2006. Άλλες εμπλοκές του στρατού περιλαμβάνουν την εκστρατεία κατά της Ολλανδικής Νέας Γουινέας για την ενσωμάτωσή της εδάφους στην Ινδονησία, την αντίθεση στη δημιουργία της Μαλαισίας τη δεκαετία του 1960, τις μαζικές δολοφονίες μελών του ινδονησιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (PKI) και την εισβολή στο Ανατολικό Τιμόρ, που παραμένει η πιο μαζική στρατιωτική επιχείρηση της Ινδονησίας.

 

 

Η Ινδονησία έχει μικτή οικονομία στην οποία τόσο ο ιδιωτικός τομέας όσο και η κυβέρνηση διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο. Ως το μόνο κράτος μέλος της G20 στη Νοτιοανατολική Ασία, η χώρα έχει τη μεγαλύτερη οικονομία στην περιοχή και έχει ταξινομηθεί ως μια πρόσφατα βιομηχανοποιημένη χώρα. Σύμφωνα με μια εκτίμηση του 2021, είναι η 17η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο ως προς το ονομαστικό ΑΕΠ και η 7η ως προς το ΑΕΠ σε ΙΑΔ, που εκτιμάται ότι είναι 1,159 τρις $ και 3,507 τρις $, αντίστοιχα. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ΙΑΔ είναι 12.882 $, ενώ το ονομαστικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 4.256 $. Ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ είναι 29,2%. Οι υπηρεσίες είναι ο μεγαλύτερος κλάδος της οικονομίας και αντιπροσωπεύουν το 43,4% του ΑΕΠ (2018), ακολουθούμενες από τη βιομηχανία (39,7%) και τη γεωργία (12,8%). Από το 2009, απασχολεί περισσότερους ανθρώπους από άλλους κλάδους, αντιπροσωπεύοντας το 47,7% του συνολικού εργατικού δυναμικού, ακολουθούμενη από τη γεωργία (30,2%) και τη βιομηχανία (21,9%).

Με την πάροδο του χρόνου, η δομή της οικονομίας έχει αλλάξει σημαντικά. Ιστορικά, βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στη γεωργία, αντανακλώντας τόσο το στάδιο της οικονομικής ανάπτυξης όσο και τις κυβερνητικές πολιτικές τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 για την προώθηση της αγροτικής αυτάρκειας. Μια σταδιακή διαδικασία εκβιομηχάνισης και αστικοποίησης ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και επιταχύνθηκε στη δεκαετία του 1980, καθώς η πτώση των τιμών του πετρελαίου οδήγησε την κυβέρνηση να επικεντρωθεί στη διαφοροποίηση από τις εξαγωγές πετρελαίου και στις βιομηχανικές εξαγωγές. Αυτή η εξέλιξη συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και την επόμενη δεκαετία παρά το σοκ στις τιμές του πετρελαίου το 1990, κατά το οποίο το ΑΕΠ αυξήθηκε με μέσο ρυθμό 7,1%. Ως αποτέλεσμα, το επίσημο ποσοστό φτώχειας μειώθηκε από το 60% στο 15%. Η μείωση των εμπορικών φραγμών από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έκανε την οικονομία πιο ολοκληρωμένη παγκοσμίως. Η ανάπτυξη έληξε με την ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση του 1997 που επηρέασε σοβαρά την οικονομία, συμπεριλαμβανομένης της συρρίκνωσης του πραγματικού ΑΕΠ κατά 13,1% το 1998 και πληθωρισμού 78%. Η οικονομία έφτασε στο χαμηλό της σημείο στα μέσα του 1999 με αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ μόνο 0,8%.

Ο σχετικά σταθερός πληθωρισμός και η αύξηση του αποπληθωριστή του ΑΕΠ και του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή συνέβαλαν στην ισχυρή οικονομική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Από το 2007 έως το 2019, η ετήσια ανάπτυξη επιταχύνθηκε σε μεταξύ 4% και 6% ως αποτέλεσμα της βελτίωσης του τραπεζικού τομέα και της εγχώριας κατανάλωσης, βοηθώντας την Ινδονησία να αντιμετωπίσει τη Μεγάλη Ύφεση 2008–2009 και να ανακτήσει το 2011 αξιολόγηση επενδυτικού βαθμού είχε χάσει το 1997. Όσον αφορά το 2019, το 9,41% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας και το επίσημο ποσοστό ανεργίας ήταν 5,28%. Ωστόσο, στα τέλη του 2020, η Ινδονησία υπέστη την πρώτη της ύφεση σε 22 χρόνια λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας COVID-19.

Η Ινδονησία έχει άφθονους φυσικούς πόρους όπως πετρέλαιο και φυσικό αέριο, γαιάνθρακα, κασσίτερο, χαλκό, χρυσό και νικέλιο, ενώ η γεωργία παράγει ρύζι, φοινικέλαιο, τσάι, καφέ, κακάο, φαρμακευτικά φυτά, μπαχαρικά και καουτσούκ. Αυτά τα εμπορεύματα αποτελούν μεγάλο μέρος των εξαγωγών της χώρας, με το φοινικέλαιο και τις μπρικέτες άνθρακα ως κορυφαία εξαγώμενα προϊόντα. Εκτός από το διυλισμένο και το αργό πετρέλαιο ως πρωτογενείς εισαγωγές, τα τηλέφωνα, τα ανταλλακτικά οχημάτων και το σιτάρι καλύπτουν την πλειονότητα των πρόσθετων εισαγωγών. Η Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ιαπωνία, η Σιγκαπούρη, η Ινδία, η Μαλαισία, η Νότια Κορέα και η Ταϊλάνδη είναι οι κύριες αγορές εξαγωγών και εισαγωγών της Ινδονησίας.

Μεταφορές

Το σύστημα μεταφορών της Ινδονησίας έχει διαμορφωθεί με την πάροδο του χρόνου από τη βάση οικονομικών πόρων ενός αρχιπελάγους και την κατανομή των 250 εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώθηκαν ιδιαίτερα στην Ιάβα. Όλοι οι τρόποι μεταφοράς παίζουν ρόλο στο σύστημα μεταφορών της χώρας και είναι γενικά συμπληρωματικοί παρά ανταγωνιστικοί. Το 2016, ο τομέας των μεταφορών παρήγαγε περίπου 5,2% του ΑΕΠ.

Το σύστημα οδικών μεταφορών κυριαρχεί, με συνολικό μήκος 542.310 χιλιόμετρα όσον αφορά το 2018. Η Τζακάρτα έχει το πιο εκτεταμένο σύστημα ταχείας μεταφοράς λεωφορείων παγκοσμίως, με 251,2 χιλιόμετρα σε 13 διαδρόμους και δέκα διαδρομές. Τα ρίκσο όπως το bajaj και το becak και τα κοινά ταξί όπως το Angkot και το Metromini είναι ένα συνηθισμένα στη χώρα.

Οι περισσότεροι σιδηρόδρομοι βρίσκονται στην Ιάβα και χρησιμοποιούνται για εμπορευματικές και επιβατικές μεταφορές, όπως τοπικές σιδηροδρομικές υπηρεσίες προαστιακού (κυρίως στην Τζακάρτα και στη Γιογκιακάρτα-Σόλο) που συμπληρώνουν το υπεραστικό σιδηροδρομικό δίκτυο σε πολλές πόλεις. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010, η Τζακάρτα και το Παλεμπάνγκ ήταν οι πρώτες πόλεις στην Ινδονησία που διέθεταν συστήματα μετρό, με περισσότερα προγραμματισμένα για άλλες πόλεις στο μέλλον. Το 2015, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ένα σχέδιο για την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας, η οποία θα ήταν η πρώτη στη Νοτιοανατολική Ασία.

Το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Ινδονησίας, το Διεθνές Αεροδρόμιο Σουκάρνο-Χάτα, είναι από τα πιο πολυσύχναστα στο Νότιο Ημισφαίριο, εξυπηρετώντας 54 εκατομμύρια επιβάτες το 2019. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Νγκούρα Ράι και το Διεθνές Αεροδρόμιο Τζουάντα είναι το δεύτερο και το τρίτο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της χώρας, αντίστοιχα. Η Garuda Indonesia, ο εθνικός αερομεταφορέας της χώρας από το 1949, είναι μία από τις κορυφαίες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο και μέλος της παγκόσμιας εροπορικής συμμαχίας SkyTeam. Το λιμάνι του Ταντζούγκ Πρίοκ, κοντά στην Τζακάρτα, είναι το πιο πολυσύχναστο και πιο προηγμένο λιμάνι της Ινδονησίας, που διαχειρίζεται περισσότερο από το 50% της κίνησης μεταφορτώσεων της Ινδονησίας.

Ενέργεια

Το 2017, η Ινδονησία ήταν ο 9ος μεγαλύτερος παραγωγός ενέργειας στον κόσμο με 4.200 TWh και ο 15ος μεγαλύτερος καταναλωτής ενέργειας, με 2.100 TWh. Η χώρα διαθέτει σημαντικούς ενεργειακούς πόρους, συμπεριλαμβανομένων συμβατικών αποθεμάτων πετρελαίου 22 δις βαρελιών και φυσικού αερίου (εκ των οποίων περίπου 4 δισεκατομμύρια βαρέλια είναι αξιοποιήσιμα), 8 δισεκατομμύρια βαρέλια ισοδύναμου πετρελαίου πόρων μεθανίου με βάση τον άνθρακα (CBM) και 28 δισεκατομμύρια τόνους αξιοποιήσιμου γαιάνθρακα. Ενώ η εξάρτηση από τον εγχώριο άνθρακα και το εισαγόμενο πετρέλαιο έχει αυξηθεί, η Ινδονησία έχει σημειώσει πρόοδο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με την υδροηλεκτρική ενέργεια να είναι η πιο άφθονη πηγή. Επιπλέον, η χώρα έχει τη δυνατότητα για γεωθερμική, ηλιακή, αιολική, βιομάζα και ωκεάνια ενέργεια. Όσον αφορά το 2019, η συνολική εθνική εγκατεστημένη ισχύς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Ινδονησίας ανέρχεται σε 69.678,85 MW.

Το μεγαλύτερο φράγμα της χώρας, το Τζατιλουχούρ, έχει πολλούς σκοπούς, όπως η παροχή υδροηλεκτρικής παραγωγής, παροχής νερού, ελέγχου πλημμυρών, άρδευσης και υδατοκαλλιέργειας. Το χωματουργικό φράγμα έχει ύψος 105 μέτρα και συγκρατεί 3 δις κυβικά μέτρα νερού. Βοηθά στην παροχή νερού στην Τζακάρτα και στην άρδευση 240.000 εκταρίων ορυζώνων και έχει εγκατεστημένη ισχύ 186,5 MW.

Τουρισμός

 

Ο τουρισμός συνέβαλε περίπου 19,7 δις $ ΗΠΑ στο ΑΕΠ το 2019. Το 2018, η Ινδονησία υποδέχθηκε 15,8 εκατομμύρια επισκέπτες, σημειώνοντας αύξηση 12,5% από την προηγούμενη φορά. Η Κίνα, η Σιγκαπούρη, η Μαλαισία, η Αυστραλία και η Ιαπωνία είναι οι πέντε κορυφαίες πηγές επισκεπτών στην Ινδονησία. Από το 2011, το Wonderful Indonesia είναι το σλόγκαν της διεθνούς καμπάνιας μάρκετινγκ της χώρας για την προώθηση του τουρισμού.

 

Η φύση και ο πολιτισμός είναι τα κύρια αξιοθέατα του ινδονησιακού τουρισμού. Η πρώτη μπορεί να υπερηφανεύεται για έναν μοναδικό συνδυασμό τροπικού κλίματος, τεράστιου αρχιπελάγους και μεγάλης έκτασης παραλιών, ενώ η δεύτερη συμπληρώνει αυτές με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που αντικατοπτρίζει τη δυναμική ιστορία και την εθνική ποικιλομορφία της Ινδονησίας. Η Ινδονησία έχει ένα καλά διατηρημένο φυσικό οικοσύστημα με τροπικά δάση που εκτείνονται σε περίπου 57% της γης της Ινδονησίας (225 εκατομμύρια στρέμματα). Τα δάση στη Σουμάτρα και το Καλιμαντάν είναι παραδείγματα δημοφιλών προορισμών, όπως το καταφύγιο άγριας ζωής των Ουρακοτάγκων. Επιπλέον, η Ινδονησία έχει μια από τις μεγαλύτερες ακτογραμμές στον κόσμο, με μήκος 54.716 χιλιόμετρα. Οι αρχαίοι ναοί Μπορομπουντούρ και Πραμπανάν, καθώς και οι Τοράτζα και το Μπαλί με τις παραδοσιακές τους γιορτές, είναι μερικοί από τους δημοφιλείς προορισμούς για πολιτιστικό τουρισμό.

Η Ινδονησία έχει εννέα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, συμπεριλαμβανομένου του εθνικού πάρκου Κομόντο, και άλλα 19 στην ενδεικτική λίστα που περιλαμβάνει το εθνικό πάρκο Μπουνάκεν και τα νησιά Ράτζα Αμπάτ. Άλλα αξιοθέατα περιλαμβάνουν τα συγκεκριμένα σημεία της ινδονησιακής ιστορίας, όπως η αποικιακή κληρονομιά των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών στις παλιές πόλεις της Τζακάρτα και του Σεμαράνγκ και τα βασιλικά ανάκτορα στο Παγκαρουγιούνγκ, Ουμπούντ και τη Γιογκιακάρτα.

 

Η απογραφή του 2020 κατέγραψε τον πληθυσμό της Ινδονησίας ως 270,2 εκατομμύρια, τον τέταρτο μεγαλύτερο στον κόσμο, με μέτρια υψηλό ρυθμό πληθυσμιακής αύξησης 1,25%. Η Ιάβα είναι το πολυπληθέστερο νησί του κόσμου, όπου ζει το 56% του πληθυσμού της χώρας. Η πυκνότητα πληθυσμού είναι 141 άτομα ανά km² (365 ανά τετραγωνικό μίλι), κατατάσσεται στην 88η θέση στον κόσμο, αν και η Ιάβα έχει πυκνότητα πληθυσμού 1.067 άτομα ανά km² (2.435 ανά τετραγωνικό μίλι). Το 1961, η πρώτη μετα-αποικιακή απογραφή κατέγραψε συνολικά 97 εκατομμύρια ανθρώπους. Αναμένεται να αυξηθεί σε περίπου 295 εκατομμύρια έως το 2030 και 321 εκατομμύρια έως το 2050. Η χώρα διαθέτει επί του παρόντος έναν σχετικά νέο πληθυσμό, με μέση ηλικία τα 30,2 έτη (εκτίμηση 2017). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 71,3 χρόνια (69,4 χρόνια οι άνδρες και 73,3 οι γυναίκες).

Η εξάπλωση του πληθυσμού είναι άνιση σε όλο το αρχιπέλαγος, με διαφορετικό βιότοπο και επίπεδο ανάπτυξης, που κυμαίνεται από τη μεγαλούπολη της Τζακάρτα έως τις φυλές που δεν έχουν επαφές με άλλους ανθρώπους με την Παπούα. Όσον αφορά το 2017, περίπου το 54,7% του πληθυσμού ζει σε αστικές περιοχές. Η Τζακάρτα είναι η κύρια πόλη της χώρας και η δεύτερη πιο πολυπληθής αστική περιοχή παγκοσμίως, με πάνω από 34 εκατομμύρια κατοίκους. Περίπου 8 εκατομμύρια Ινδονήσιοι ζουν στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στη Μαλαισία, τις Κάτω Χώρες, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία.

Εθνοτικές ομάδες και γλώσσες

 

Η Ινδονησία είναι μια εθνοτικά ποικιλόμορφη χώρα, με περίπου 1.300 ξεχωριστές αυτόχθονες εθνοτικές ομάδες. Οι περισσότεροι Ινδονήσιοι κατάγονται από αυστρονησιακούς λαούς των οποίων οι γλώσσες είχαν προέλευση στην πρωτοαυστρονησιακή, η οποία πιθανώς προέρχεται από τη σημερινή Ταϊβάν. Μια άλλη σημαντική ομάδα είναι οι Μελανήσιοι, οι οποίοι κατοικούν στην ανατολική Ινδονησία (τα νησιά Μολούκες και τη Δυτική Νέα Γουινέα).

Οι Ιαβανοί είναι η μεγαλύτερη εθνότητα, αποτελώντας το 40,2% του πληθυσμού, και είναι πολιτικά κυρίαρχοι. Βρίσκονται κυρίως στα κεντρικά προς τα ανατολικά μέρη της Ιάβας και επίσης σε μεγάλο αριθμό στις περισσότερες επαρχίες. Οι Σουνδανοί είναι η επόμενη μεγαλύτερη ομάδα (15,4%), ακολουθούμενοι από τους Μπατάκ, Μαντουρέζους, Μπετάουι, Μιναγκαμπάου, Μπουκινέζους και Μαλαισιανούς. Υπάρχει μια αίσθηση ινδονησιακής εθνικότητας παράλληλα με ισχυρές περιφερειακές ταυτότητες.

Η επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η ινδονησιακή, μια παραλλαγή της Μαλαϊκής, η οποία ήταν η lingua franca του αρχιπελάγους για αιώνες. Προωθήθηκε από εθνικιστές τη δεκαετία του 1920 και απέκτησε επίσημη ιδιότητα το 1945 με το όνομα Bahasa Indonesia. Ως αποτέλεσμα αιώνων επαφής με άλλες γλώσσες, είναι πλούσια σε τοπικές και ξένες επιρροές, συμπεριλαμβανομένων των Ιαβαϊκών, Σουνδανικών, Μινανγκαμπάου, Μακασαρέζικων, Ινδουστάνι, Σανσκριτικών, Ταμίλ, Κινεζικών, Αραβικών, Ολλανδικών, Πορτογαλικών και Αγγλικών. Σχεδόν κάθε Ινδονήσιος μιλάει τη γλώσσα λόγω της ευρείας χρήσης της στην εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, τις επικοινωνίες, τις επιχειρήσεις, την πολιτική και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι περισσότεροι Ινδονήσιοι μιλούν επίσης τουλάχιστον μία από τις 700 τοπικές γλώσσες, συχνά ως την πρώτη τους γλώσσα. Οι περισσότερες ανήκουν στην οικογένεια των αυστρονησιακών γλωσσών, ενώ στην ανατολική Ινδονησία ομιλούνται περισσότερες από 270 γλώσσες Παπούα. Από αυτές, η Ιαβαϊκή είναι η πιο ευρέως ομιλούμενη και έχει συν-επίσημο καθεστώς στην Ειδική Περιοχή της Γιογκιακάρτα.

Θρησκεία

Παρά την εγγύηση ανεξιθρησκείας στο σύνταγμα, η κυβέρνηση αναγνωρίζει επίσημα μόνο έξι θρησκείες: Ισλάμ, Προτεσταντισμός, Ρωμαιοκαθολικισμός, Ινδουισμός, Βουδισμός και Κομφουκιανισμός με τις ιθαγενείς θρησκείες που αναγνωρίζονται μόνο εν μέρει. Με 231 εκατομμύρια μουσουλμάνους (86,7%) το 2018, η Ινδονησία είναι η πιο πολυπληθής χώρα στον κόσμο με μουσουλμανική πλειοψηφία, με τους Σουνίτες να αποτελούν την πλειοψηφία (99%). Οι Σιίτες και οι Αχμαντί, αντίστοιχα, αποτελούν το 1% (1–3 εκατομμύρια) και το 0,2% (200.000–400.000) των μουσουλμάνων. Σχεδόν το 11% των Ινδονήσιων είναι Χριστιανοί, ενώ οι υπόλοιποι είναι Ινδουιστές, Βουδιστές και άλλοι. Οι περισσότεροι Ινδουιστές είναι Μπαλινέζοι, και οι περισσότεροι Βουδιστές είναι Κινέζοι Ινδονήσιοι.

 

Οι ιθαγενείς του ινδονησιακού αρχιπελάγους άσκησαν αρχικά τον ιθαγενή ανιμισμό και τον δυναμισμό, πεποιθήσεις που είναι κοινές στους Αυστρονησιακούς λαούς. Λάτρευαν και σεβόντουσαν το πνεύμα των προγόνων και πίστευαν ότι υπερφυσικά πνεύματα (hyang) μπορεί να κατοικούν σε ορισμένα μέρη όπως μεγάλα δέντρα, πέτρες, δάση, βουνά ή ιερές τοποθεσίες. Είχαν σημαντικό αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο ασκούνται άλλες θρησκείες, όπως αποδεικνύεται από ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων -όπως οι οι Μπαλινέζοι Ινδουιστές και οι Χριστιανοί Νταγιάκ- που ασκούν μια λιγότερο ορθόδοξη, συγκρητική μορφή της θρησκείας τους.

Οι ινδουιστικές επιρροές έφτασαν στο αρχιπέλαγος ήδη από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Το Σουνδανικό Βασίλειο της Σαλακαναγκάρα στη δυτική Ιάβα γύρω στο 130 ήταν το πρώτο ιστορικά καταγεγραμμένο ινδικό βασίλειο στο αρχιπέλαγος. Ο Βουδισμός έφτασε γύρω στον 6ο αιώνα, και η ιστορία του στην Ινδονησία σχετίζεται στενά με αυτή του Ινδουισμού, καθώς ορισμένες αυτοκρατορίες που βασίζονται στον Βουδισμό είχαν τις ρίζες τους περίπου την ίδια περίοδο. Το αρχιπέλαγος έχει δει την άνοδο και την πτώση ισχυρών και επιδραστικών ινδουιστικών και βουδιστικών αυτοκρατοριών. Αν και δεν αποτελούν πλέον πλειοψηφία, ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός εξακολουθούν να έχουν ουσιαστική επιρροή στον ινδονησιακό πολιτισμό.

 

Το Ισλάμ εισήχθη από σουνίτες εμπόρους της σχολής Σάφι καθώς και έμπορους Σούφι από την Ινδική υποήπειρο και τη νότια Αραβία ήδη από τον 8ο αιώνα μ.Χ. Ως επί το πλείστον, το Ισλάμ επικαλύπτεται και αναμειγνύεται με υπάρχουσες πολιτιστικές και θρησκευτικές επιρροές που οδήγησαν σε μια ξεχωριστή μορφή Ισλάμ (pesantren). Το εμπόριο, η ισλαμική ιεραποστολική δραστηριότητα όπως του Γουάλι Σάνγκα και του Κινέζου εξερευνητή Τσενκ Χι, και στρατιωτικές εκστρατείες από διάφορα σουλτανάτα βοήθησαν στην επιτάχυνση της εξάπλωσης του Ισλάμ. Μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, είχε αντικαταστήσει τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό ως την κυρίαρχη θρησκεία της Ιάβας και της Σουμάτρας.

Τον καθολικισμό έφεραν Πορτογάλοι έμποροι και ιεραπόστολοι όπως ο Ιησουίτης Φραγκίσκος Χαβιέρ, ο οποίος επισκέφτηκε και βάφτισε αρκετές χιλιάδες ντόπιους. Η εξάπλωσή του αντιμετώπισε δυσκολίες λόγω της πολιτικής της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών για την απαγόρευση της θρησκείας και της ολλανδικής εχθρότητας λόγω του ογδονταετούς πολέμου κατά της καθολικής εξουσίας της Ισπανίας. Ο προτεσταντισμός είναι ως επί το πλείστον αποτέλεσμα των καλβινιστικών και λουθηρανικών ιεραποστολικών προσπαθειών κατά την ολλανδική αποικιακή εποχή. Αν και είναι ο πιο κοινός κλάδος, υπάρχει ένα πλήθος άλλων ονομασιών σε άλλα μέρη της χώρας.

Παιδεία

Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για 12 χρόνια. Οι γονείς μπορούν να επιλέξουν μεταξύ κρατικών, μη θρησκευτικών σχολείων ή ιδιωτικών ή ημιιδιωτικών θρησκευτικών (συνήθως ισλαμικών) σχολείων, που εποπτεύονται από τα υπουργεία Παιδείας και Θρησκευμάτων, αντίστοιχα. Διατίθενται επίσης ιδιωτικά διεθνή σχολεία που δεν ακολουθούν το εθνικό πρόγραμμα σπουδών. Το ποσοστό εγγραφής είναι 93% για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, 79% για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και 36% για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (2018). Το ποσοστό αλφαβητισμού είναι 96% (2018) και η κυβέρνηση δαπανά περίπου το 3,6% του ΑΕΠ (2015) για την εκπαίδευση. Το 2018, υπήρχαν 4.670 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Ινδονησία, με τα περισσότερα από αυτά (74%) να βρίσκονται στη Σουμάτρα και την Ιάβα. Σύμφωνα με την QS World University Rankings, τα κορυφαία πανεπιστήμια της Ινδονησίας είναι το Πανεπιστήμιο της Ινδονησίας, το Πανεπιστήμιο Γκανττζάχ Μάντα και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Μπαντούνγκ.

Η πολιτιστική ιστορία του ινδονησιακού αρχιπελάγους εκτείνεται σε περισσότερες από δύο χιλιετίες. Οι επιρροές από την ινδική υποήπειρο, την ηπειρωτική Κίνα, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τους αυστρονησιακούς λαούς έχουν ιστορικά διαμορφώσει την πολιτιστική, γλωσσική και θρησκευτική σύνθεση του αρχιπελάγους. Ως αποτέλεσμα, η σύγχρονη Ινδονησία έχει μια πολυπολιτισμική, πολυγλωσσική και πολυεθνική κοινωνία, με σύνθετο πολιτισμικό μείγμα που διαφέρει σημαντικά από τους αρχικούς αυτόχθονες πολιτισμούς. Η Ινδονησία κατέχει επί του παρόντος δώδεκα αντικείμενα της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, συμπεριλαμβανομένου ενός θεάτρου κουκλοθεάτρου γουάγιανγκ, του κρις, του μπατίκ, του πέντσιχ σιλάτ, αγκλούνγκ, γκαμελάν και τα τρία είδη παραδοσιακού μπαλινέζικου χορού.

Τέχνη και αρχιτεκτονική

Οι ινδονησιακές τέχνες περιλαμβάνουν τόσο παλαιές μορφές τέχνης που αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες όσο και σύγχρονη τέχνη που αναπτύχθηκε πρόσφατα. Παρά το γεγονός ότι συχνά επιδεικνύουν τοπική εφευρετικότητα, οι ινδονησιακές τέχνες έχουν απορροφήσει ξένες επιρροές - κυρίως από την Ινδία, τον αραβικό κόσμο, την Κίνα και την Ευρώπη, λόγω των επαφών και των αλληλεπιδράσεων που διευκολύνονται και συχνά υποκινούνται από το εμπόριο. Η ζωγραφική είναι μια καθιερωμένη και ανεπτυγμένη τέχνη στο Μπαλί. Η ζωγραφική τους παράδοση ξεκίνησε ως κλασική οπτική αφήγηση σε στυλ Καμασάν ή Γουαγιάνγκ, που προέρχεται από την εικαστική τέχνη που ανακαλύφθηκε σε ανάγλυφα candi στην ανατολική Ιάβα.

 

Έχουν ανακαλυφθεί πολλά μεγαλιθικά γλυπτά στην Ινδονησία. Στη συνέχεια, η φυλετική τέχνη άκμασε μέσα στον πολιτισμό των Νίας, των Μπατάκ, των Ασμάτ, των Νταγιάκ και των Τοράτζα. Το ξύλο και η πέτρα είναι κοινά υλικά που χρησιμοποιούνται ως μέσα για τη γλυπτική μεταξύ αυτών των φυλών. Μεταξύ του 8ου και του 15ου αιώνα, ο πολιτισμός της Ιάβας ανέπτυξε μια εκλεπτυσμένη πέτρινη γλυπτική τέχνη και αρχιτεκτονική επηρεασμένη από τον ινδουιστικό-βουδιστικό δαρμικό πολιτισμό. Οι ναοί του Μπορομπουντούρ και του Πραμπανάν είναι από τα πιο διάσημα παραδείγματα πρακτικής.

Όπως και με τις τέχνες, η ινδονησιακή αρχιτεκτονική έχει απορροφήσει ξένες επιρροές που έχουν φέρει πολιτιστικές αλλαγές και βαθιά επίδραση στα στυλ και τις τεχνικές δόμησης. Η πιο κυρίαρχη ήταν παραδοσιακά η Ινδία, ωστόσο, οι κινεζικές, αραβικές και ευρωπαϊκές επιρροές ήταν επίσης σημαντικές. Οι τεχνικές και οι διακοσμήσεις της παραδοσιακής ξυλουργικής, τοιχοποιίας, πέτρας και ξύλου έχουν ευδοκιμήσει στη δημοτική αρχιτεκτονική, με πολλά στυλ παραδοσιακών σπιτιών που έχουν αναπτυχθεί. Τα παραδοσιακά σπίτια και οι οικισμοί διαφέρουν ανάλογα με τις εθνότητες και το καθένα έχει ένα συγκεκριμένο έθιμο και ιστορία.

Μουσική, χορός και ρούχα

 

Η μουσική της Ινδονησίας προηγείται των ιστορικών αρχείων. Διάφορες αυτόχθονες φυλές ενσωματώνουν άσματα και τραγούδια που συνοδεύονται από μουσικά όργανα στις τελετουργίες τους. Το ανγκλούγκ, το κασάπι σούλινγκ, το γκονγκ, το γκαμελάν, το ταλεμπόνγκ, το κουλιντάγκ και το σασαντό είναι παραδείγματα παραδοσιακών ινδονησιακών οργάνων. Ο ποικιλόμορφος κόσμος των ειδών μουσικής της Ινδονησίας προκύπτει από τη μουσική δημιουργικότητα των ανθρώπων της και τις επακόλουθες πολιτιστικές συναντήσεις με ξένες επιρροές. Αυτά περιλαμβάνουν τα γκαμπούς και καντίντα από τη Μέση Ανατολή, κερονκόνγκ από την Πορτογαλία και νταγκντούτ —ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά είδη της Ινδονησίας. Σήμερα, η ινδονησιακή μουσική βιομηχανία είναι δημοφιλής τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, στη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη και το Μπρουνέι, λόγω της κοινής κουλτούρας και της αμοιβαίας κατανοητής γλώσσας.

Οι ινδονησιακοί χοροί έχουν ποικίλη ιστορία, με περισσότερους από 3.000 πρωτότυπους χορούς. Οι μελετητές πιστεύουν ότι ανάγονται στις τελετουργίες και τη θρησκευτική λατρεία. Παραδείγματα περιλαμβάνουν πολεμικούς χορούς, χορό μαγισσών και χορό για βροχή ή οποιαδήποτε αγροτική τελετουργία. Οι ινδονησιακοί χοροί αντλούν τις επιρροές τους από την προϊστορική και φυλετική, ινδουιστική-βουδιστική και ισλαμική περίοδο του αρχιπελάγους. Πρόσφατα, οι σύγχρονοι χοροί έχουν γίνει δημοφιλείς λόγω της επιρροής του δυτικού πολιτισμού και αυτών της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας σε κάποιο βαθμό. Ωστόσο, διάφοροι παραδοσιακοί χοροί, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Ιάβας, του Μπαλί συνεχίζουν να είναι μια ζωντανή και δυναμική παράδοση.

Η Ινδονησία έχει διάφορα στυλ ένδυσης ως αποτέλεσμα της μακράς και πλούσιας πολιτιστικής ιστορίας της. Η εθνική φορεσιά έχει τις ρίζες της στον ιθαγενή πολιτισμό της χώρας και στις παραδοσιακές κλωστοϋφαντουργικές παραδόσεις. Το Μπατίκ και η Κεμπάγια της Ιάβας είναι αναμφισβήτητα η πιο αναγνωρισμένη εθνική φορεσιά της Ινδονησίας, αν και έχουν επίσης Σουνδανική και Μπαλινέζικη προέλευση. Κάθε επαρχία έχει μια αναπαράσταση παραδοσιακής ενδυμασίας. Οι άνθρωποι φορούν εθνικές και τοπικές φορεσιές κατά τη διάρκεια παραδοσιακών γάμων, επίσημων τελετών, μουσικών παραστάσεων, κυβερνητικών και επίσημων περιστάσεων και ποικίλλουν από παραδοσιακή έως σύγχρονη ενδυμασία.

Θέατρο και κινηματογράφος

Το Γουαγιάνγκ, το κουκλοθέατρο σκιών της Ιάβας, της Σούνδας και του Μπαλί παρουσιάζουν αρκετούς μυθολογικούς θρύλους όπως η Ραμαγιάνα και η Μαχαμπαράτα. Άλλες μορφές τοπικού δράματος περιλαμβάνουν τα λουντρούκ and κετοπράκ στην Ιάβα, το σαντιβάρα στη Σούνδα και διάφορα μπαλινέζικα χορευτικά δράματα. Ενσωματώνουν χιούμορ και συχνά εμπλέκουν το κοινό στις παραστάσεις τους. Ορισμένες παραδόσεις του θεάτρου περιλαμβάνουν επίσης μουσική, χορό και πολεμική τέχνη σιλάτ. Η σύγχρονη παραστατική τέχνη αναπτύχθηκε επίσης στην Ινδονησία με το ξεχωριστό στυλ του δράματος. Αξιοσημείωτοι θίασοι θεάτρου, χορού και δράματος όπως το Teater Koma είναι διάσημοι καθώς συχνά απεικονίζουν την κοινωνική και πολιτική σάτιρα της ινδονησιακής κοινωνίας.

Η πρώτη ταινία που παρήχθη στο αρχιπέλαγος ήταν το Loetoeng Kasaroeng, μια βουβή ταινία του Ολλανδού σκηνοθέτη Λ. Χέουβερλντορτπ. Η κινηματογραφική βιομηχανία επεκτάθηκε μετά την ανεξαρτησία, με έξι ταινίες που γυρίστηκαν το 1949 να ανέρχονται σε 58 το 1955. Ο Ουσμάρ Ισμαήλ, θεωρείται γενικά ο πρωτοπόρος των ινδονησιακών ταινιών. Το τελευταίο μέρος της εποχής Σουκάρνο είδε τη χρήση του κινηματογράφου για εθνικιστικούς, αντιδυτικούς σκοπούς και οι ξένες ταινίες στη συνέχεια απαγορεύτηκαν, ενώ η Νέα Τάξη χρησιμοποίησε έναν κώδικα λογοκρισίας που είχε ως στόχο τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης. Η παραγωγή ταινιών κορυφώθηκε κατά τη δεκαετία του 1980, αν και μειώθηκε σημαντικά την επόμενη δεκαετία.

ΜΜΕ και λογοτεχνία

Η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης αυξήθηκε σημαντικά μετά την πτώση της Νέας Τάξης, κατά την οποία το Υπουργείο Πληροφοριών παρακολουθούσε και έλεγχε τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης και περιόριζε τα ξένα μέσα. Η τηλεοπτική αγορά περιλαμβάνει πολλά εθνικά εμπορικά δίκτυα και επαρχιακά δίκτυα που ανταγωνίζονται το δημόσιο TVRI, το οποίο κατείχε το μονοπώλιο στην τηλεοπτική μετάδοση από το 1962 έως το 1989. Στις αρχές του 21ου αιώνα, το βελτιωμένο σύστημα επικοινωνίας είχε φέρει τηλεοπτικά σήματα σε κάθε χωριό και οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν από έως και 11 κανάλια. Οι ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταφέρουν δελτία ειδήσεων ενώ οι ξένοι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς παρέχουν προγράμματα. Ο αριθμός των έντυπων εκδόσεων έχει αυξηθεί σημαντικά από το 1998.

 

Η παλαιότερη απόδειξη γραφής στο ινδονησιακό αρχιπέλαγος είναι μια σειρά σανσκριτικών επιγραφών που χρονολογούνται στον 5ο αιώνα. Πολλοί από τους λαούς της Ινδονησίας έχουν γερά ριζωμένες προφορικές παραδόσεις, οι οποίες βοηθούν στον καθορισμό και τη διατήρηση της πολιτιστικής τους ταυτότητας Στη γραπτή ποίηση και πεζογραφία κυριαρχούν αρκετές παραδοσιακές μορφές.

Η πρώιμη σύγχρονη ινδονησιακή λογοτεχνία προέρχεται από την παράδοση της Σουμάτρας. Η λογοτεχνία και η ποίηση άκμασαν κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν την ανεξαρτησία. Το Balai Pustaka, το κυβερνητικό γραφείο για τη λαϊκή λογοτεχνία, ιδρύθηκε το 1917 για να προωθήσει την ανάπτυξη της αυτόχθονης λογοτεχνίας. Πολλοί μελετητές θεωρούν τη δεκαετία του 1950 και του 1960 ως τη Χρυσή Εποχή της Ινδονησιακής Λογοτεχνίας. Το ύφος και τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ινδονησιακής λογοτεχνίας ποικίλλουν ανάλογα με τη δυναμική του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου της χώρας, κυρίως τον πόλεμο της ανεξαρτησίας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940 και τις αντικομμουνιστικές μαζικές δολοφονίες στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Κουζίνα

 

Η ινδονησιακή κουζίνα είναι μια από τις πιο ποικίλες, ζωντανές και πολύχρωμες στον κόσμο, γεμάτη έντονη γεύση. Υπάρχουν πολλές τοπικές κουζίνες, οι οποίες συχνά βασίζονται στον πολιτισμό των ιθαγενών και στις ξένες επιρροές, όπως η κινεζική, η ευρωπαϊκή, η Μέση Ανατολή και η Ινδία. Το ρύζι είναι η κύρια βασική τροφή και σερβίρεται με συνοδευτικά κρέας και λαχανικά. Τα μπαχαρικά (κυρίως τσίλι), το γάλα καρύδας, το ψάρι και το κοτόπουλο είναι βασικά συστατικά.

Ορισμένα δημοφιλή πιάτα όπως το nasi goreng, το gado-gado, το σατέ και το soto είναι πανταχού παρόντα και θεωρούνται εθνικά πιάτα. Το Υπουργείο Τουρισμού, ωστόσο, επέλεξε το τούμπενγκ ως επίσημο εθνικό πιάτο το 2014, χαρακτηρίζοντάς το ως πιο αντιπροσωπευτικό της ποικιλομορφίας των διαφόρων γαστρονομικών παραδόσεων.

• Ινδονησία στο Curlie

Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

•   Εξάντας: Η κραυγή (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
•   Εξάντας: Η κραυγή (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
•   Εξάντας: Η κραυγή (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)