Гісторыя Ліхтэнштэйна

Межы Ліхтэнштэйна застаюцца нязменнымі ад 1434 года, калі па рацэ Рэйн была ўсталяваная мяжа паміж Свяшчэннай Рымскай імперыяй і Швейцарскімі кантонамі.

 

Рымскія дарогі перасякалі рэгіён з поўначы на поўдзень, праз Альпійскі перавал Шплюгенпас (ням.: Splugenpass), перасякаючы Альпы і выходзячы на край поймы на правым беразе Рэйна, які доўгі час заставаўся незаселеным з-за перыядычных паводак. Рымскія паселішчы былі выяўлены ў вёсках Шаанвальд (ням.: Schaanwald) і Нендельн (ням.: Nendeln). Пазней на поўначы Алеманні былі захаваныя рэшткі Рымскага форта Шан.

Частка Рэцыі была ўключана ў склад Франкскай дзяржавы, і падзялялася на часткі на працягу наступнага часу. Паколькі Герцагства Швабія спыніла сваё існаванне ў 1268 годзе, усе падданыя герцагства сталі васаламі імперскага пасаду (тое ж самае адбылося з Вестфаліяй, калі герцагства Саксонія было падзелена на некалькі княстваў пасля задушэння паўстання Генрыха Льва).

Сярэднявечнае графства Вадуц было ўтворана ў 1342 як малая частка графства Вердэнберг дынастыі Манфор (ням.: Grafen von Montfort). У 15-тым стагоддзі адбыліся тры войны, у выніку якіх былі панесены некаторыя разбурэнні.

Дынастыя Ліхтэнштэйнаў, ад якой Княства бярэ сваю назву, а не наадварот, носіць назву ад замка Ліхтэнштэйн (ням.: Schloss Lichtenstein) у Ніжняй Аўстрыі, якім яны валодалі сама меней з 1140 да 13-га стагоддзя і з 1807 года да цяперашняга часу. На працягу стагоддзяў дынастыя набывала вялікія надзелы зямлі пераважна ў Маравіі, Ніжняй Аўстрыі і Герцагстве Штырыя, але ўсе гэтыя шырокія і багатыя тэрыторыі былі часткамі феадальных маёнткаў іншых, буйнейшых феадалаў, у прыватнасці, розных галін сям'і Габсбургаў, у якіх шматлікія Ліхтэнштэйны былі прыдворнымі дараднікамі. Такім чынам, не маючы земляў, якія падпарадкоўваюцца непасрэдна імператарскаму пасаду, дынастыя Ліхтэнштэйнаў была не ў стане адпавядаць асноўнаму патрабаванню, каб атрымаць права на паседжанне ў Рэйхстазе Свяшчэннай Рымскай імперыі, хоць ім быў прысвоены ранг княства ў канцы 17-га стагоддзі.

Падчас Трыццацігадовай вайны (1618—1648 гады) у Ліхтэнштэйн уварваліся войскі Аўстрыйскай імперыі і Швецыі.

На працягу 17-га стагоддзя краіна і пакутавала ад чумы і Палявання на ведзьмаў, у выніку якой больш за 100 чалавек падвергліся пераследам і былі пакараныя.

Князь Іаган Адам Андрэас (ням.: Johann Adam Andreas von Liechtenstein) купіў маёнтак Шэленберг у 1669 годзе і графстве Вадуц у 1712 годзе. Ён таксама меў шырокія землеўладанні ў Аўстрыі, Багеміі і Маравіі, але гэтыя землі не падпарадкоўваліся непасрэдна імперыі. Такім чынам, князь быў пазбаўлены права доступу ў Раду князёў, і тых прывілеяў, якія спрычыніліся б да гэтага.

23 кастрычніка 1719 гады ўказам імператара Карла IV княства Шелленберг і графства Вадуц былі аб'яднаныя ў княства Ліхтэнштэйн, першым князем якога і стаў Антон Фларыян фон Ліхтэнштэйн (ням.: Anton Florian von und zu Liechtenstein). У перыяд з 1703 па 1711 год, падчас Вайны за іспанскую спадчыну Антон Фларыян служыў галоўным скарбнікам і прэм'ер міністрам пры двары эрцгерцага Карла, які пасля стаў імператарам Карлам VI. За свае заслугі Антон Фларыян атрымаў тытул іспанскага гранда.

 

Ліхтэнштэйн стаў суверэннай дзяржавай у 1806 годзе, пасля стварэння Напалеонам Рэйнскага саюза пасля распаду Вялікай Рымскай імперыі.

У 1804 годзе ў Францыі пачалася Эпоха імперыі Напалеона Банапарта, нягледзячы на гэта Ліхтэнштэйн захаваў сваю незалежнасць да 1815 года. Пасля ўтварэння Германскага саюза (ням.: Deutscher Bund) Ліхтэнштэйн увайшоў у яго склад, у якім і знаходзіўся да распаду Германскага саюза, які адбыўся з-за паразы Аўстрыйскай імперыі ў Аўстра-Прускай Вайне

Затым, у 1818, Іаган I падаў канстытуцыю, але яна была абмежавана па сваёй існасці. Гэтак жа ў 1818 годзе адбыўся першы візіт чальца сям'і Ліхтэнштэйнаў, прынца Алаіза II. У 1848 годзе ліхтэнштэйнскі гісторык Петэр Кайзер быў абраны прадстаўніком Ліхтэнштэйна ў Франкфурцкім нацыянальным зборы. Дзякуючы блізкасці Пеэера Кайзера да Алаіза II Ліхтэнштэйну атрымалася пазбегнуць рэвалюцыйных узрушэнняў.

У 1862 годзе была прынятая Новая канстытуцыя, якая прадугледжвала прадстаўніцтва насельніцтва ў парламенце. У 1868 годзе, пасля распаду Германскага саюза, Ліхтэнштэйн распусціў сваё войска, якое складалася з 80 мужчын і абвясціў аб сваім нязменным нейтралітэтце, які шанаваўся падчас абедзвюх сусветных войнаў.

Да канца Першай сусветнай вайны Ліхтэнштэйн быў цесна злучаны з Аўстрыяй, але эканамічная шкода, панесеная з-за ваеннага канфлікту, прымусіла краіну скласці мытны і валютны саюз са Швейцарыяй. У 1919 г. Ліхтэнштэйн і Швейцарыя падпісалі дамову, па якой Швейцарыя брала на сябе прадстаўленне інтарэсаў Ліхтэнштэйна на дыпламатычным і консульскім узроўні ў тых краінах, дзе ён не быў прадстаўлены.

Увесну 1938 года, адразу ж пасля Аншлюсу, 84-гадовы князь Ліхтэнштэйна Франц I зрокся ад пасады, прызначыўшы ў якасці свайго пераемніка свайго 31-гадовага траюраднага брата Франца Іосіфа II. Хоць князь Франц I сцвярджаў, што ён зрокся з пасады з-за свайго ўзросту, сцвярджаецца, што ён не жадаў заставацца на пасадзе ў той час, калі Германія паглыне Ліхтэнштэйн.

22 ліпеня 1929 гады Франц ажаніўся ў Вене з Лізаветаю фон Гутманн, дваранкаю яўрэйскага паходжання. Мясцовыя нацысты зважалі на яе нацыянальнасць. Хоць Ліхтэнштэйн не меў афіцыйнай нацысцкай партыі, партыя «Нацыянальны саюз» гадамі сімпатызавала і аказвала падтрымку Нацысцкаму руху.

Князь Франц Іосіф II стаў першым князем дзяржавы, які мае нязменную рэзідэнцыю менавіта ў Ліхтэнштэйне.

На працягу Другой сусветнай вайны Ліхтэнштэйн заставаўся нейтральным, нягледзячы на тое, што сямейныя рэліквіі з ваеннай зоны былі вывезены для захаванасці ў Ліхтэнштэйн (і Лондан). Пасля вайны Чэхаславакія і Польшча актывізавалі вяртанне таго, што яны лічылі германскай уласнасцю, заявіўшы свае правы на нашчадкавыя землі і валодання дынастыі Ліхтэнштэйнаў у Багеміі, Маравіі і Сілезіі (князі Ліхтэнштэйна жылі ў Вене да Аншлюсу). Экспрапрыяцыі падвергліся больш за 1,600 км. сельскагаспадарчых і лясных угоддзяў, у тым ліку некалькі замкаў і палацаў сям'і. Грамадзянам Ліхтэнштэйна было забаронена заязджаць на тэрыторыю Чэхаславакіі падчас халоднай вайны. Ліхтэнштэйн даў палітычнае сховішча каля пяці сотням салдатаў з Першага рускага нацыянальнага войска (ваеннае фарміраванне, якое дзейнічала ў складзе вермахта падчас Другой сусветнай вайны пад кіраўніцтвам Смыслоўскага). Гэтая падзея ўшанаваная ў Рускім помніку (помнік адзначаны на ўсіх турыстычных мапах краіны) на мяжы горада Хінтэршэлленбергу (англ.: Hinterschellenberg). Закон аб даванні сховішча меў велізарнае значэнне для краіны, паколькі краіна была беднай, і мела вялікія цяжкасці з забеспячэннем ежай і жыллём такой вялікай групы ўцекачоў. Урэшце, Аргенціна пагадзілася даць сталае жыллё і палітычнае сховішча ўцекачам.

Выпрабоўваючы цяжкае фінансавае становішча пасля вайны, дынастыя Ліхтэнштэйнаў часта звярталася да продажу мастацкіх каштоўнасцей сям'і, улічваючы, напрыклад, партрэт « Джыневра Бенчы» Леанарда і Вінчы, які быў набыты Нацыянальнай галерэй мастацтваў ЗША у 1967 годзе. Аднак на працягу наступнага дзесяцігоддзя Ліхтэнштэйн пачаў квітнець пасля мадэрнізацыі сваёй эканомікі дзякуючы прыцягненню шматлікіх кампаній з-за нізкіх падаткавых ставак. Ліхтэнштэйн станавіўся ўсё больш значным фінансавым цэнтрам у Еўропе. У 1998 годзе прынц Ханс-Адам II стаў пераемнікам свайго бацькі на пасадзе. У 1996 годзе Расія вярнула сям'і Ліхтэнштэйнаў архівы, тым самым скончыўшы даўнюю спрэчку паміж дзвюма краінамі. У 1978 годзе Ліхтэнштэйн стаў членам Рады Еўропы, затым у 1990 годзе далучыўся да Арганізацыі Аб'яднаных Нацый, у 1991 годзе — да Еўрапейскай асацыяцыі вольнага гандлю (ЕАВГ), і ўвайшоў у Еўрапейскую эканамічную зону (ЕЕС) і Сусветную гандлёвую арганізацыю (СГА) у 1995 годзе.

 

На рэферэндум 16 сакавіка 2003 года было вынесена пытанне аб занясенні значных змен у канстытуцыю, адносна павелічэння ўлады манарха да ўзроўню манархаў іншых Еўрапейскіх краін. Кіруючы Князь Ханс-Адам II абяцаў пакінуць краіну ў выпадку паразы на рэферэндуме, але атрымаў перамогу, набраўшы 64,3% галасоў. Новая Канстытуцыя дала Князю права распускаць урад, сцвярджаць суддзяў і тыражваць вета на законы, проста адмаўляючыся падпісваць іх на працягу 6 месяцаў.

15 жніўня 2003 года Ханс-Адам II заявіў, што ён сыдзе ў адстаўку на працягу аднаго года і перадасць стырны кіравання свайму сыну, Спадчыннаму Князю Ліхтэнштэйна Алаізу.

1 ліпеня 2007 года, кіруючы князь Ліхтэнштэйна, Ханс-Адам II, і прэм'ер-міністр Ліхтэнштэйна, Отмар Хаслер, прызначылі доктара Бруса С. Алена (англ.: Bruce S. Allen) і мр. Леадыса С. Мецьюза (англ.: Leodis C. Matthews), якія з'яўляюцца амерыканцамі, упершыню ў гісторыі Княства Ліхтэнштэйн Ганаровымі Консуламі. [1] Архівавана 29 чэрвеня 2009.