Зюзя

Паходзіць ад дзеяслова «зюзець» — мерзнуць, калець ад марозу. Зьяўляецца ўвасабленьнем зімовае сьцюжы, а таксама каляндарнага пэрыяду ад Калядаў да веснавога раўнадзеньня. Пэрсанаж блізкі да Дзеда Мароза, Санта-Кляўса.

Сэмантыка імя Зюзі зьвязаная з такімі беларускімі словамі, як «зюзець» (мерзнуць, калець ад марозу), «азызнуць» (азглець, зьмерзнуць на марозе). Імаверна, этымалягічна імя гэтае стасуецца са словамі бел. Жыж, Жыжа, Жыжаль і лет. žiužė — агонь, у аснове сэмантыкі якіх — сема «быць пякучым», бел. «жыжкі» (пякучы).

Па-палеску «зюзя» азначае холад, мароз.

Паводле паданьняў Зюзя ўяўляецца як дзед нізкага росту, зь белымі валасамі ды доўгай сівой барадой. Жыве ў лесе, ходзіць басанож, без капелюшу, у белым кажуху. У руцэ трымае жалезную булаву. Брат Перуна і Чарнабога. Верылі, што большую частку зімы Зюзя праводзіць у лесе, але часам наведвае і вёскі, прыносячы туды моцную сьцюжу. Раззлаваўшыся, Зюзя б’е булавой па пні, спрычыняючы траскучыя маразы.

Пад Новы год беларусы варылі для Зюзі куцьцю, каб задобрыць.

Зюзя мае памочніка — дзядулю з чырвоным ці сінім носам, Мароза (Дзед Мароз, Ледзяны Дзед).

• «Зюзя ў хаце, а тут ужо ні снапа на палаце…»
• «Зюзя на дварэ — куцьця на стале»

• Беларуская міфалогія: Энцыклап. слоўн. / С. Санько, Т. Валодзіна, У. Васілевіч і інш. — Менск: Беларусь, 2004.— 592 с.: іл. ISBN 985-01-0473-2.
• Зюзя // Міфы Бацькаўшчыны: Літаратурна-мастацкае выданьне. — Мн. : БелЭн, 1994. — 109 с. ISBN 5-85700-162-5.

• Зюзя (Зюзик) (рас.). Энциклопедия вымышленных существ. Праверана 27 сьнежня 2009 г.