Mestièr Avocat

L'avocat fa foncion de conselh e de redactor d'actes. Lo ministèri d'avocat es de vegadas obligatòri pel drech nacional, subretot per d'assegurar los drechs de la defensa devant unas jurisdiccions.

 

Dins l'Antiquitat, en Grècia e Roma oficiavan ja de defensors, mas mai sovent, l'accusat deguèt se defendre d'esperel. Segon lo còdi de Solon, l'accusat deviá pledajar la seuna causa devant lo tribunal, amb los servicis del logograf se se sentiá incapable de produire un discors convenable. A Roma, l'emperaire Justinian substituiguèt a la profession liberala de defensaires d'un collègi public, l’« Òrdre dels Avocats ».

En França, la primièra mencion relativa als avocats figura dins un capitular de Carlesmanhe de 802. Dins lo reialme de França, Felip III redigiguèt l'ordonança del 23 d'octobre de 1274 reconeissent als avocats membres du Parlament la qualitat de còrs constituit (drech al títol de « Mèstre »), somes al secret professional e organisant lo mestièr d'avocat: d'entre la règlas se trapa l'obligacion de far jurament, de defendre una causa justa e de recebre un salar moderat (onorari maximum fixat a 30 liuras). Una partida dels avocats de l'Edat Mejana essent de clergues, portant una raube negra que demòra lo vestit d'aquela profession en França. La practica del barrèl (nomenat ordo) comencèt amb la fixacion del Parlament de París en 1302 e la creacion del tablèu dels avocats (lista dels individús avent lo poder de defendre a la Cort) en 1327 per Felip de Valois. Apareguèron alara las primièras règlas de deontologia. En 1344, un arrèst de reglament del parlament de París oficializèt l'estatut d'avocat que sa profession comptava 51 membres en 1340. L'Ordonança de Villers-Cotterêt en 1539 limita lo ròtle de l'avocat, l'inculpat essent privat de defensor pendent l'instruccion e a l'audiença. La Revolucion francesa afirmèt de nòu lo seu ròtle, autorisant la preséncia pendent l'instruccion (sens drech d'intervencion) e lo pledejament.

Levat l'ajuda jurisdiccionala, presa en carga per l'Estat, que permet als justiciables (jos de condicions, coma las ressorsas) d'èsser assistits e/o representats en justícia gratuitament (ajuda jurisdiccionala totala) o de mendre còst (ajuda jurisdiccionala parciala), l'avocat percep d'onoraris. N'existisson tres menas: la primièra es calculada en foncion del nombre d'oras consacrada al tractament de l'afar; la segonda es calculada amb un barèma, quin que siá lo temps passat per l'afar; la tresena es calculada en foncion del resultat (per exemple, un percentatge de la soma balhada per una decision de justícia). Solide que los onoraris dels avocats son libres.

En cas de contenciós entre lo client e l'avocat, es legitim de far valer lo seus drechs davant lo bastonièr de l'Òrdre.

Ligams extèrnes

• D'informacions complètas suls professionels del drech dins l'Union Europèa