ชาอีร์
ชาอีร์ (มลายู: syair, شعير) เป็นรูปแบบวรรณกรรมที่แพร่หลายตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 21 ปรับรูปแบบมาจากร้อยกรองภาษาอาหรับ-เปอร์เซีย จะยาวกี่บทก็ได้ แต่ละบทประกอบไปด้วยคำพื้นฐาน 4 คำ สัมผัสแบบกลอนหัวเดียว บทชาอีร์ที่เก่าที่สุดพบบนเสาหินหลุมฝังศพของพระราชาในอาเจะฮ์ เกาะสุมาตรา อินโดนีเซีย เขียนด้วยอักษรโบราณในสุมาตรา ที่ได้รับอิทธิพลมาจากอินเดีย เป็นภาษามลายูโบราณที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาเปอร์เซียและภาษาอาหรับ
ศัพทมูลวิทยา
คำว่า ชาอีร์ มาจากคำภาษาอาหรับว่า เชียะอร์ ซึ่งเป็นศัพท์ที่มีความหมายครอบคลุมกวีนิพนธ์อาหรับ/อิสลามทุกแบบ อย่างไรก็ตาม กวีนิพนธ์มลายูที่เรียกว่า ชาอีร์ มีความแตกต่างและไม่ได้มีต้นแบบมาจากกวีนิพนธ์อาหรับหรือกวีนิพนธ์เปอร์เซีย-อาหรับ
ดูเพิ่ม
อ้างอิง
- รัตติยา สาและ. "ภาษาและวรรณกรรมมลายู." ใน นิธิ เอียวศรีวงศ์, บรรณาธิการ. มลายูศึกษา ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับประชาชนมลายูมุสลิมในภาคใต้. กรุงเทพฯ : อมรินทร์, 2550, หน้า 85–106.
This article uses material from the Wikipedia ไทย article ชาอีร์, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). เนื้อหาอนุญาตให้เผยแพร่ภายใต้ CC BY-SA 4.0 เว้นแต่ระบุไว้เป็นอื่น Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki ไทย (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.