โรคบูลิเมีย เนอร์โวซา

บูลิเมีย เนอร์โวซา
ชื่ออื่น	Bulimia
ฟันบนด้านหน้าสึกกร่อน เป็นผลมาจากโรคบูลิเมีย
สาขาวิชา	จิตเวชศาสตร์
อาการ	กินอาหารปริมาณมากในเวลาอันสั้น แล้วขับออกด้วยการอาเจียนหรือใช้ยาระบาย, ผู้ป่วยมักมีน้ำหนักตามเกณฑ์
ภาวะแทรกซ้อน	ฟันสึกกร่อน, ซึมเศร้า, วิตกกังวล, ปัญหาสารเสพติด, การฆ่าตัวตาย
สาเหตุ	พันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม
วิธีวินิจฉัย	ประวัติของผู้ป่วย
โรคอื่นที่คล้ายกัน	โรคเบื่ออาหารเหตุจิตใจ, binge eating disorder, กลุ่มอาการไคลน์-เลวิน, ความผิดปกติทางบุคลิกภาพแบบก้ำกึ่ง
การรักษา	การบําบัดทางความคิดและพฤติกรรม
ยา	Selective serotonin re-uptake inhibitors, ยาแก้ซึมเศร้าไตรไซคลิก
พยากรณ์โรค	50% ของผู้ป่วยที่รับการรักษาเกิน 10 ปี มีอาการดีขึ้น
ความชุก	3.6 ล้านคน (ค.ศ. 2015)

โรคบูลิเมียมีเปอร์เซ็นต์ที่เกิดจากพันธุกรรมประมาณ 30-80% และอาจเกิดจากปัจจัยอื่นเช่น การถูกกดดันจากสังคมที่ให้คุณค่ากับความผอม โรคอ้วน ความเครียดและความภูมิใจแห่งตนต่ำ การวินิจฉัยจะใช้การซักประวัติ แต่บางครั้งอาจยากที่จะวินิจฉัยเนื่องจากผู้ป่วยปกปิดพฤติกรรมตัวเอง โรคบูลิเมียมีอาการบางอย่างที่คล้ายกับโรคเบื่ออาหารเหตุจิตใจ binge eating disorder กลุ่มอาการไคลน์-เลวินและความผิดปกติทางบุคลิกภาพแบบก้ำกึ่ง

การรักษาหลักของโรคบูลิเมียคือการบําบัดทางความคิดและพฤติกรรม ยาแก้ซึมเศร้าชนิด Selective serotonin re-uptake inhibitors และยาแก้ซึมเศร้าไตรไซคลิกให้ผลการรักษาที่ดีปานกลาง มีรายงานว่าผู้ป่วยประมาณ 50% ที่เข้ารับการรักษาเกินกว่า 10 ปี มักมีอาการดีขึ้น

ในปี ค.ศ. 2015 มีผู้ป่วยบูลิเมียทั่วโลกประมาณ 3.6 ล้านคน โรคนี้พบไม่บ่อยในประเทศกำลังพัฒนา ผู้หญิงประมาณ 2-3% จะประสบโรคบูลิเมียในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ผู้หญิงมีโอกาสป่วยเป็นโรคนี้มากกว่าผู้ชายประมาณ 9 เท่า โดยมีอัตราการเกิดกับผู้หญิงวัยผู้ใหญ่ตอนต้นมากที่สุด เจอรัลด์ รัสเซล จิตแพทย์ชาวอังกฤษเป็นผู้ตั้งชื่อและอธิบายโรคนี้เป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1979 โดยมาจากคำในภาษากรีก βουλιμία (boulīmia) ที่แปลว่า "ผู้ที่กินอย่างตะกละ" ดังนั้น bulimia nervosa จึงมีความหมายว่า "ผู้ป่วยทางจิตที่กินอย่างตะกละตะกลาม"