Verzal

u ćirilici i A, B, C, Č, Ć, D itd. u latinici.

Verzalna slova razlikuju samo latinično, ćirilično, grčko i jermensko pismo. Većina ostalih pisama (kao što su gruzijsko, glagoljičko, arapsko, hebrejsko i devangari) ne razlikuju mala i velika slova (a neki logografski sistemi, kao što je kineski, uopšte nemaju slova). Štaviše, čak ni evropski jezici nisu pravili razliku u veličini slova prije 14. vijeka; postojao je i verzal i kurent, ali jedan tekst bi koristio samo jedno pismo, a drugi samo drugo.

Istorijski, velika slova su nastala prije malih. Mala slova su nastala prilagođavanjem velikih za brže rukopisno pisanje.

U pismima koja razlikuju velika i mala slova, velika slova se koriste za kapitalizaciju, pisanje akronima, zbog navodne bolje čitljivosti i za naglašavanje teksta.

Velika slova su se pri upotrebi mehaničkih pisaćih mašina koristila za tipografsko naglašavanje u tekstu. Međutim, duži niz velikih slova teže je čitljiv. S napredovanjem modernog kompjuterskog uređivanja teksta i razvojem interneta, naglašavanje se izvodi ispisivanjem samo jedne riječi velikim slovima, ili upotrebom kurziva, ili podebljanih slova, što je već duža praksa i u štamparstvu. U slovoslaganju, kada je neophodno upotrijebiti niz velikih slova, često se koriste umanjena velika slova kako bi se izbjeglo prenaglašavanje riječi u tekstu koji je ispisan uglavnom kurentom.

U elektronskoj komunikaciji upotreba isključivo velikih slova smatra se elektronskom nepismenošću, a upotreba nekih riječi ispisanih svim velikim slovima u tekstu koji se sastoji od malih slova tumači se kao vikanje.