Muzika Fuga

Fuga može biti jedini kompozicioni princip u muzičkom delu, ali strukture rađene po ovom principu se mogu nalaziti i u drugim muzičkim formama, poput kantata, misi, koncerata ili uvertira.

Termin fuga se koristio još u 14. veku da označi muzički kanon, a kasnije i imitacije. Svoje današnje značenje ovaj izraz je dobio u toku 17. veka. U doba visokog Baroka, fuga je postala zaseban muzički oblik.

Karakteristika fuge je kompleksna razrada muzičkog motiva. Ona počinje ekspozicijom u prvom glasu, koji drugi glas ponavlja za kvintu više ili kvartu niže. Ostali glasovi se uvode po sličnom principu. Najčešće ih ima 3 ili 4. Fuge sa dva muzička motiva se nazivaju dvostruke fuge (postoje i trostruke, četvorostruke).

Najveći majstor komponovanja fuga bio je Johan Sebastijan Bah.

U vreme posle Baroka, fuga je smatrana zastarelim muzičkim oblikom. Neki od kompozitora novijeg doba koji su komponovali fuge su: Feliks Mendelson Bartoldi (prelidi i fuge, opus 37), Žorž Bize (šest fuga), Dmitri Šostakovič (24 prelida i fuge za klavir, opus 87).

•   Fuga br. 2 za 3 glasa u ce-molu (7 KB)^?/i (Johan Sebastijan Bah)

 

Fuga (muzika) na Wikimedijinoj ostavi

• Primeri fuga iz „Dobro temperovanog klavira“ Arhivirano 2014-03-27 na Wayback Machine-u
• O fugama