Delta Orinoca

Nalazi se na sjeveroistoku Venecuele, uz obale Karipskog mora i Atlantika, u venecuelanskoj saveznoj državi Delta Amacuro.

Delta Orinoca Delta del Orinoco
Stara karta Delte Orinoca
Država	Venecuela
Površina
- Ukupna	22.500 km²

Delta Orinoca ima površinu od 22.500 km², od toga 20.000 km² otpada na močvare i bare. Delta ima formu tipičnog trokuta, široka je oko 442 km (proteže se duž atlantske obale od zaljeva Paríje na sjeverozapadu, sve do zaljeva Boca Grande na jugoistoku. Duboka je oko 200 km. Orinoco počinje formirati svoju veliku deltu 50 km nizvodno od grada Ciudad Guayana, od tud se rijeka počinje razlivati u brojne kanale (zvane caños), između kojih ostaju veliki otoci.

 

Delta Orinoca je veliki mozaik močvara, bara, kanala (cañosa) i otoka među njima. Otoci u moru te vode su tek nešto viši, tako da redovno plavljeni za sezonskih poplava, i prekriveni muljem i blatom u gornjem i jugoistočnom dijelu delte, a tresetom u centralnom i sjeverozapadnom dijelu. Dio njih je gusto pošumljen, a neki sa rijetkom travom što ovisno o blizini glavnih rukavaca, trajanju poplava i stupnju slanosti voda.

Iako je moguće razlikovati riječne od plimnih kanala u delti, u suštini svi kanali postaju rukavci Orinoca za sezone kiša (od maja do septembra), a tokom sušne sezone u njima poraste uticaj plime. Rukavci (caños) u gornjem dijelu delte su relativno uski i vijugavi, a u donjem dijelu delte postaju široki plimni kanali. Nekoliko većih rukavaca je preusmjereno u priobalje sjeverozapada pod utjecajem snažne Gujanske struje, koja nosi brojne sedimente i zatrpava muljem taj dio delte. Delta Orinoca ima 26 rukavaca, od kojih su dva najveća Rio Grande i Caño Manamo. Oni čitavim svojim tokom imaju široka korita koja se u blizini obale pretvaraju u estuarije. Rio Grande je daleko najveći, jer preko njega otiče većina voda Orinoca i sedimenata. Rukavci (caños) Araguao, Mariusa, Macareo i Manamo su kanali drugog reda, dok su rukavci; Pedernales i Capure primjeri kanala trećeg reda. Zbog utjecaja plime i oseke, formirala se i mreža kanala koji teku paralelno s obalom, i povezuju glavne rukavce rijeke.

Više od 75 % voda Orinoca istječe u Zaljevu Boca Grande. Velika količina vode i sedimenata koja otječu rijekom i dnevne plime su glavni procesi u formiranju složene obalne geomorfologije u jugoistočnoj četvrtini delte. S druge strane Gujanska struja je glavni faktor koji oblikuje ostalih 3 / 4 na sjeverozapadu Delte.

Klima

Klima u delti je tropska i vlažna. Oborine variraju od 1000 do 2000 mm godišnje. Kiše baš ne padaju po nekom pravilu, ali kišna sezona počinje u aprilu / maju i obično traje do decembra, sa kraćom pauzom u julu.

Geologija

Teren delte je ravnica bez velikih visinskih razlika, većina uzvišenja ima do 1 metar, rekordna po visoni je naplavina Terra Firma pored obale, koja ima devet metara. Tlo u ekoregiji delte su gotovo u potpunosti aluvijalne naslage, koje je rijeka donijela iz dalekih sjevernih Anda od Kolumbije do Venecuele tokom hiljada godina. Samo u 20. vijeku Delta Orinoca je povećala svoju površinu na račun Atlantika za 1000 km². Delta se širi u Atlantik 40 metara godišnje, po dužini od 360 km.

Hidrologija

Dvije vrste vodotoka teku deltom, muljevite smeđe vode, koje donose neki rukavci, sa puno sedimenata i rukavci crnih voda (koji teku kroz močvare u delti i ispiru njihove obale bogato biljem, i tako se pročišćavaju.

Ekoregija močvara delte Orinoca sastoji od nekoliko većih i manjih krpa plavljenih travnjaka, između kojih je mozaik močvarnih šuma i mangrovih močvara. Ova ekoregija je stanište brojnih ugroženih vrsta. Prijetnje toj regiji su porast onečišćenja, gradnja brana, bušenje nafte i povećanje broja stanovnika u regiji.

Jedini veći grad u Delti Orinoca je Tucupita, administrativni centar države Delta Amacuro, koji leži na rukavcu Caño Manamo. Njegova izgradnja i rast omogućena je izgradnjom brane na Caño Manamu, između 1966. i 1967. Njome je grad zaštićen od sezonskih poplava, a s druge strane je povećan nivo voda u rukavcu Rio Grande i time povećana njegova plovnost.