Zengzi

505 p.n.e., zm. 435 p.n.e.) – wczesny uczony konfucjański.

Zengzi

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 曾子 Pismo tradycyjne 曾子 Hanyu pinyin Zēngzǐ Wade-Giles Tseng-tzu Wymowa (IPA) [tsə́ŋtsɨ̀]
Multimedia w Wiki Commons

Podobnie jak Konfucjusz, którego był bezpośrednim uczniem, pochodził z państwa Lu. Należał do grupy pięciu uczniów, którzy przekazali nauki Konfucjusza następnym generacjom (inni to Ziyu, Zizhang, Zixia i Yuzi). Wszyscy ci uczniowie są określani mianem zi (子), czyli „mistrz”, co ukazuje szacunek, jakim ich otaczano, ale fakt, że Zengzi jest zawsze określany w ten sposób, może zaznaczać jego wyższy jeszcze status. Jego wypowiedzi i czyny są często cytowane w księgach Xunzi i Mencjusza, a także w Dialogach konfucjańskich. Wspominają o nim Liji i Taitai Liji.

Był najmłodszym uczniem Konfucjusza. Przypisuje mu się autorstwo Wielkiej Nauki, w której porusza między innymi zagadnienia związane z wywieraniem wpływu moralnego na otoczenie. Część badaczy przypisuje mu także zestawienie Dialogów konfucjańskich.

Znany jest z rozwinięcia koncepcji zhong („lojalności”) i shu („dobroci”), jaką miały zachowywać wedle siebie podporządkowana i nadrzędna osoba w hierarchii społecznej. W swoich wypowiedziach przejawiał wielką troskę o dobrobyt innych. Stąd też wiązany jest z wypracowaniem koncepcji xiao (nabożności synowskiej). Miał opracować Księgę nabożności synowskiej, bardzo popularną u schyłku cesarstwa.

Jego uczniem był między innymi Zisi.

• Xinzhong Yao: Konfucjanizm. Wprowadzenie. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 68. ISBN 978-83-233-2602-1.