Stanislav Libenský (ur.
27 marca 1921 w Sezemicach, zm. 24 lutego 2002 w Železným Brodzie) – czeski artysta w szkle, twórca szkła artystycznego oraz projektant szkła użytkowego, pedagog, uznawany za jednego z najbardziej znaczących twórców w dziedzinie europejskiego szkła artystycznego drugiej połowy XX wieku. Od 1954 tworzył w duecie artystycznym z żoną Jaroslavą Brychtovą.
Stanislav Libenský, 1999 | |
Data i miejsce urodzenia | 27 marca 1921 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 24 lutego 2002 |
Alma Mater | Wyższa Szkoła Artystyczno-Przemysłowa w Pradze |
Dziedzina sztuki | szkło artystyczne |
Epoka | modernizm |
Stanislav Libenský urodził się w rodzinie kowala we wsi Sezemice, w pobliżu miejscowości Mnichovo Hradiště w Czechosłowacji. Ponieważ wykazywał talent artystyczny, w 1937 został zapisany do najbliższej szkoły artystycznej, którą była ponadpodstawowa szklarska szkoła artystyczno-przemysłowa (Střední uměleckoprůmyslová škola sklářská) w Novým Borze. Rok później przeszedł do analogicznie profilowanej szkoły artystyczno-przemysłowej w Železným Brodzie, gdzie uczył się do 1939. Kolejnym etapem edukacji były studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze (ówcześnie UMPRUM) u prof. Jaroslava Holečka (1939–1944), które uzupełnił w latach 1949–1950, uzyskując absolutorium w pracowni malarstwa, rysunku i szkła u prof. Josefa Kaplickiego (szkoła nosiła już wówczas miano Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze, VŠUP).
Już w 1945 Libenský zaczął uczyć w swojej dawnej szkole w Novým Borze, gdzie był odpowiedzialny za naukę malowania na szkle i jego trawienia. Kiedy w latach 50. rząd czechosłowacki rozwiązał wydziały artystyczne szkoły w Novým Borze, w ramach ukierunkowywania edukacji na potrzeby przemysłu ciężkiego, Libenský został zatrudniony na stanowisku dyrektora w kolejnej swojej dawnej szkole – w Železným Brodzie. Pełnił tę funkcję od 1954 do 1963.
W 1963 Libenský zwyciężył w konkursie na stanowisko kierownika pracowni szkła na VŠUP, wakujące po śmierci Kaplickiego w 1962. Sprawował je do 1987, kiedy to w wyniku nacisku władz został zmuszony do przejścia na emeryturę, a stanowisko objął Jaroslav Svoboda. Podczas swojej ponad czterdziestoletniej działalności pedagogicznej w trzech szkołach związanych z wytwórczością szklarską Libenský kształcił dwa pokolenia czeskich artystów i pedagogów parających się tą dziedziną sztuki. Należeli do nich m.in. Pavel Ježek, Vladimír Klein, Pavel Werner, František Janák, Pavel Trnka, Jiří Šuhájek. W 2002 macierzysta uczelnia przyznała Stanislavowi Libenskiemu jedyny w swojej historii tytuł doktora honoris causa.
W 1954 poznał swoją przyszłą małżonkę Jaroslavę Brychtovą, z którą rozpoczął współpracę artystyczną. W centrum zainteresowania pary znajdowały się szklane rzeźby oraz szkło architektoniczne. Stosowali technikę zatapiania szkła w formach. W 1958 na Wystawie Światowej EXPO w Brukseli artyści zaprezentowali odlewane, osadzone w ścianie tzw. kamienie zoomorficzne, inspirowane malowidłami naskalnymi z Lascaux i Altamiry, które przyniosły im nagrodę Grand Prix. W drugiej połowie lat 60. XX w. wpisali się w rodzący się w Czechosłowacji trend na szklane rzeźby ze szkła szlifowanego, wykorzystujące efekty optyczne. Okres ten w twórczości pary nosi nazwę okresu kryształowego. Jego flagowym przykładem jest Kula w sześcianie (1970), przedstawiająca powtarzający się motyw w zgeometryzowanych rzeźbach pary – zatopioną w pryzmacie kulę. Apogeum okresu kryształowego przypadło na początek lat 80. Rzeźby okresu kryształowego wykonane są w szkle bezbarwnym, kolor pojawia się jako czynnik w twórczości pary w pierwszej połowie lat 80. Swoje prace prezentowali m.in. na wystawach światowych EXPO 1967 w Montrealu (odlewane, również wieloelementowe szklane rzeźby znaczących rozmiarów) oraz EXPO 1970 w Osace (22-metrowa Rzeka życia, nawiązująca do okupacji Czechosłowacji). Artyści wykorzystywali również odlewanie szkła w formach, co pozwalało uzyskiwać dzieła dużych rozmiarów, a zarazem o wysokiej przejrzystości, współgrające z architekturą budynków. W latach 80. byli wiodącymi postaciami w zakresie stosowania tej techniki.
W zakresie szkła architektonicznego Libenský i Brychtová są autorami m.in. witraży do kaplicy św. Wacława w praskiej katedrze św. Wita (1964–1968). Z 1987 pochodzi projekt na okna w gotyckiej kaplicy w Horšovskim Týnie, zaś z 1990 – szklana ściana osadzona w ratuszu staromiejskim w Pradze. Dla architektury współczesnej para wykonała m.in. reliefy do hallu wejściowego muzeum szkła w Corning i osadzone na konstrukcji nośnej budynku nadajnika i hotelu na Ještědzie odlane w formie szklane kule, kojarzące się z rojem meteorów (1973–1975). Libenský uczestniczył również w budowie Nowej Sceny Teatru Narodowego w Pradze, dla której wykonał unikatową, reliefową szklaną fasadę oraz szklane elementy wyposażenia wnętrza (1982–1983).
Od 2009 z inicjatywy Jaroslavy Brychtovej przyznawana jest Cena Stanislava Libenského (The Stanislav Libensky Award). Jest to coroczny międzynarodowy, połączony z konkursem przegląd prac dyplomowych absolwentów uczelni ukierunkowanych na szkło artystyczne. Przedsięwzięciem od strony realizacyjnej zajmuje się Pražská galerie českého skla (Praska Galeria Czeskiego Szkła).
This article uses material from the Wikipedia Polski article Stanislav Libenský, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.