Rybitwa Królewska

Nie jest zagrożony.

Rybitwa królewska

Thalasseus maximus
(Boddaert, 1783)
Szata godowa
Szata spoczynkowa
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	mewowce
Rodzina	mewowate
Podrodzina	rybitwy
Rodzaj	Thalasseus
Gatunek	rybitwa królewska
Synonimy
Sterna maxima Boddaert, 1783 Thalasseus maxima (Boddaert, 1783)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Zasięg występowania
w sezonie lęgowym      występuje przez cały rok      poza sezonem lęgowym
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wiki Commons

Za podgatunek T. maximus uznawano rybitwę jasnogrzbietą (T. albididorsalis), zamieszkującą wybrzeża zachodniej Afryki (w sezonie lęgowym od Mauretanii do Gwinei). W 2017 roku w oparciu o badania genetyczne dowiedziono, że mimo fizycznego podobieństwa ptaki te nie są ze sobą bardzo blisko spokrewnione, a taksonem siostrzanym rybitwy jasnogrzbietej jest rybitwa bengalska (T. bengalensis). W 2020 roku podział na dwa osobne gatunki został zaakceptowany przez większość ornitologicznych autorytetów, w tym Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC), North American Classification Committee (NACC) czy Clements Checklist of Birds of the World. Na liście ptaków świata opracowywanej przez BirdLife International i autorów Handbook of the Birds of the World (wersja z grudnia 2020) zmiany tej na razie nie uwzględniono.

 

Wygląd
Obie płcie są do siebie podobne. Białe pióra na ciele, szary płaszcz oraz czarna czapka, z białymi plamkami na czole i czubkiem na potylicy. W upierzeniu spoczynkowym oraz młodocianym czoło jest białe. Dziób duży, pomarańczowy do żółtopomarańczowego. W locie widać jasny spód lotek I rzędu.

 

Wymiary

• Długość ciała: 45–51 cm
• Rozpiętość skrzydeł: 100–135 cm
• Masa ciała: 320–500 g

W sezonie lęgowym południowa Kalifornia do stanu Sinaloa (Meksyk), Maryland (rzadko New Jersey) do Teksasu, oraz przez Indie Zachodnie do regionu Gujana i być może Brazylii; osobne populacje lęgowe na półwyspie Jukatan, w południowej Brazylii, Urugwaju i północnej Patagonii. Zimą zasięg występowania rozszerza się na południe po Peru, Urugwaj i Argentynę.

Żyje w wielkich stadach. Zjada ryby, skorupiaki i stawonogi. Gniazduje na piaszczystych plażach, wyspach barierowych czy sztucznych wyspach powstałych z wysypywania urobku wydobytego przez pogłębiarki. Gniazdo stanowi niewielkie zagłębienie w podłożu wydrapane stopami i ukształtowane własnym ciałem; nie jest ono niczym wyścielone. Samica składa jedno lub dwa jaja. Okres inkubacji: 28–31 dni.

Ptaki te żyją zazwyczaj do 17 lat. Najstarszy znany osobnik, odnaleziony w 2013 roku w Belize, miał 30 lat i 6 miesięcy.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje rybitwę królewską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern), stosuje jednak starsze ujęcie systematyczne – z rybitwą jasnogrzbietą jako podgatunkiem. W 2017 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność światowej populacji lęgowej na 250 tysięcy osobników. Trend liczebności w Ameryce Północnej uznawany jest za stabilny lub lekko wzrostowy, choć na Florydzie odnotowano znaczące spadki liczebności.

• Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
• Royal Tern. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-07-03]. (ang.).