Reprezentacja Holandii W Piłce Nożnej Mężczyzn

Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Królewski Holenderski Związek Piłki Nożnej (KNVB). Drużyna od koloru strojów nazywana jest Pomarańczowymi (Oranje).

Holandia

Nederland

Przydomek	Oranje (Pomarańczowi)
Związek	Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Ronald Koeman (od 2023)
Asystent trenera	Erwin Koeman Sipke Hulshoff
Skrót FIFA	NED
Ranking FIFA	6. (1745.48 pkt.)
Miejsce w rankingu Elo	10. (1955 pkt.) (18 lipca 2023)
Zawodnicy
Kapitan	Virgil van Dijk
Najwięcej występów	Wesley Sneijder (134)
Najwięcej bramek	Robin van Persie (50)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Belgia 1:4 Holandia  (Antwerpia, Belgia; 30.04.1905)
Najwyższe zwycięstwo  Holandia 11:0 San Marino  (Eindhoven, Holandia; 2.09.2011)
Najwyższa porażka  Holandia 2:12 Anglia (amatorzy) (Haga, Holandia; 1.04.1907)
Medale
Igrzyska olimpijskie
1908, 1912, 1920
Mistrzostwa świata
1974, 1978, 2010 2014
Mistrzostwa Europy
1988 1976, 1992, 2000, 2004
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Pierwszy oficjalny mecz piłkarski rozegrała w 1905 roku, z Belgią w Antwerpii. Do europejskiej czołówki awansowała dopiero w latach 70.; wówczas także rozpowszechniła system gry zwany futbolem totalnym. Holendrzy są jedyną drużyną w historii, która trzykrotnie wystąpiła w finale mistrzostw świata i ani razu nie wygrała; w najważniejszym meczu przegrywali z RFN (1974), Argentyną (1978) oraz Hiszpanią (2010).

Ich jedynym zwycięskim finałem jest ostatnie spotkanie Euro 1988, w którym pokonali Związek Radziecki. Zwycięstwo w mistrzostwach Europy oraz trzykrotne wicemistrzostwo świata to najważniejsze osiągnięcia w historii holenderskiej piłki reprezentacyjnej.

Początki

 

Piłka nożna w Holandii pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku wraz z angielskimi robotnikami. Przez wiele kolejnych lat to właśnie piłkarze i trenerzy z Wysp Brytyjskich pozostawali wzorami dla Holendrów. Próbą przeszczepienia angielskiej myśli szkoleniowej do Kraju Tulipanów było zatrudnianie szkoleniowców znad Tamizy, zarówno w klubach, jak i reprezentacji. Od 1908 do 1940 roku selekcjonerami drużyny narodowej byli wyłącznie Anglicy. Pierwszym Holendrem, który otrzymał nominację na trenera kadry, był Otto Bonsema, pracujący w latach 1946–1947.

Reprezentacja Holandii pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy rozegrała 30 kwietnia 1905 roku z Belgią w Antwerpii. Mimo sukcesów na trzech kolejnych igrzyskach olimpijskich (brązowe medale w 1908, 1912 i 1920 roku), holenderscy zawodnicy nie cieszyli się uznaniem, nie pomagał im w tym utrzymujący się aż do połowy lat 50. brak zawodowstwa; piłkarze łączyli grę w futbol z pracą w kopalniach, urzędach i portach. Dopiero w 1956 roku wracający z Hiszpanii napastnik Faas Wilkes podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z klubem holenderskim.

 

Holendrzy nie wzięli udziału w pierwszych mistrzostwach świata w 1930 roku. Z dwu kolejnych – w 1934 i 1938 roku – odpadali już po jednym meczu. Najpierw ulegli 2:3 Szwajcarii, a cztery lata później 0:3 Czechosłowacji. Strzelcami goli w pierwszym spotkaniu byli Kick Smit i Leen Vente, a trenerem na obu turniejach – Anglik Bob Glendenning.

Po wojnie aż do 1974 roku nie zagrali w żadnym z pięciu mundiali. Sytuacja polityczna i społeczna (głównie zniszczenia wojenne) zmusiła ich do wycofania się z eliminacji do mistrzostw świata w 1950 i 1954. Między 1949 a 1955 rokiem Pomarańczowi nie wygrali ani jednego meczu. W grupie kwalifikacyjnej do kolejnych turniejów wyprzedzali ich Austriacy (1958), Węgrzy (1962), Szwajcarzy i Irlandczycy z Północy (1966) oraz Bułgarzy i Polacy (1970).

W Kraju Tulipanów nie brakowało w tym czasie talentów piłkarskich. Najbardziej znanymi graczami holenderskimi byli członkowie tzw. „złotej trójcy”: Faas Wilkes, Abe Lenstra i Kees Rijvers. Wilkes z czasem przeniósł się do Interu Mediolan, Lenstra był gwiazdą SC Heerenveen, a przyszły selekcjoner (to u niego debiutowali Frank Rijkaard, Marco van Basten i Ruud Gullit) Rijvers zarabiał w AS Saint-Étienne. Brakowało natomiast holenderskich szkoleniowców, którzy, tak w drużynach klubowych, jak i reprezentacji, musieli pogodzić się z prymatem trenerów z Anglii i Austrii.

W 1965 roku z pracy w Ajaksie Amsterdam zrezygnował Vic Buckingham. Jego następcą został jego asystent, były piłkarz i nauczyciel gimnastyki, Holender Rinus Michels. Był to początek zmian w klubowej piłce holenderskiej, które z czasem objęły również drużynę narodową.

Lata 1974–1978. Rozkwit futbolu totalnego

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1974-1978.

Lata 1988–1992. Powroty Rinusa Michelsa

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1988-1992.

 

Po porażkach do trzech turniejów rangi mistrzowskiej w marcu 1986 roku do pracy z kadrą powrócił Rinus Michels. Opiekun wicemistrzów świata z 1974 roku poprowadził Holendrów do zwycięstwa w grupie eliminacyjnej do Euro 1988, dzięki czemu Pomarańczowi po ośmioletniej przerwie wrócili do rywalizacji o najważniejsze europejskie trofeum. Mimo iż przed turniejem nie wymieniano ich w gronie głównych faworytów, to nazwisko uznanego i utytułowanego szkoleniowca oraz forma piłkarzy, już wówczas należących do europejskiej czołówki, sprawiły, że wielu komentatorów widziało w Pomarańczowych „czarnego konia” mistrzostw. Nie pomylili się: mimo porażki w pierwszym meczu ze Związkiem Radzieckim, podopieczni Michelsa w kolejnych spotkaniach ograli Anglię (3:1), Irlandię (1:0), RFN (2:1), a w spotkaniu finałowym zrewanżowali się ZSRR (2:0), i po raz pierwszy w historii wygrali mistrzostwa Europy. W prasowych komentarzach podkreślano, że Holandia grała nie tylko skutecznie, ale także szybko i ofensywnie. Wśród zawodników, którzy zebrali najwyższe noty, znaleźli się kapitan i najbardziej wszechstronny piłkarz w ekipie Pomarańczowych Ruud Gullit (26 lat, A.C. Milan) oraz napastnik Marco van Basten (24, AC Milan), któremu przypadła korona króla strzelców (pięć goli) oraz nagroda dla najlepszego gracza turnieju.

Dwa lata później ta sama drużyna startowała w mundialu w 1990. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego turnieju na mistrzostwach świata zespół był skonfliktowany i podzielony: kilka tygodni wcześniej piłkarze wymusili zmianę selekcjonera, ponadto zarzucano im arogancję i pychę, brak zaangażowania w grę oraz błędy w przygotowaniu do mundialu. W efekcie mistrzowie Europy odpadli już w 1/8 finału, a bilans ich gier zamknął się na trzech remisach (m.in. z Egiptem) i jednej porażce. Z czterech spotkań Holendrzy nie wygrali ani jednego, strzelili tylko trzy bramki.

Po tym niepowodzeniu do pracy w kadrą po raz kolejny powrócił Rinus Michels. Ponownie zaufał zawodnikom, z którymi w 1988 roku zdobył mistrzostwo Europy. Jednak inaczej niż na turnieju cztery lata wcześniej Holendrzy odpadli w fazie półfinałowej: po wygraniu grupy (m.in. ze Szkocją i Niemcami) w meczu decydującym o grze w finale spotkali się z Duńczykami, z którymi przegrali dopiero po serii rzutów karnych (4:5). Wśród komentatorów nie było zgodności, co do przyczyn porażki Holendrów. Niektórzy podkreślali brak szczęścia w konkursie jedenastek, inni zaś wskazywali słabszą formę w ostatnim meczu liderów, Ruuda Gullita i przede wszystkim Marca van Bastena, który nie wykorzystał rzutu karnego. Euro 1992 było jednym z ostatnich turniejów, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowało pokolenie triumfatorów Euro 1988. I ostatnim, na którym wspólnie wystąpiło trio van Basten – Gullit – Rijkaard.

Lata 1994–2004. Złote czy stracone pokolenie?

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Lata 1994-2004.

 

24 maja 1995 roku AFC Ajax pokonał 1:0 A.C. Milan w finale Ligi Mistrzów. Ośmiu piłkarzy, którzy wówczas wybiegli na boisko w barwach Ajaksu (plus Winston Bogarde, który w meczu finałowym siedział na ławce rezerwowych, ale wcześniej grał w czterech spotkaniach), przez kolejną dekadę występowało w pierwszej jedenastce drużyny narodowej na mistrzostwach świata i Europy. Najstarsi z nich – Edwin van der Sar, Bogarde i bracia Frank i Ronald de Boerowie – urodzili się w 1970 roku i w dniu wiedeńskiego zwycięstwa liczyli dwadzieścia pięć lat, najmłodsi – Clarence Seedorf i Patrick Kluivert to rocznik 1976; Puchar Mistrzów zdobyli nie mając nawet dwudziestu lat.

Na rok przed zwycięstwem Ajaksu w Lidze Mistrzów Pomarańczowi dotarli do ćwierćfinału mistrzostw świata. Ostatni raz zagrało w holenderskiej kadrze czterech mistrzów Europy z 1988 roku, a czterech przyszłych triumfatorów Pucharu Mistrzów (bracia de Boer i Overmars oraz van der Sar jako rezerwowy) na amerykańskich boiskach zaczynało reprezentacyjne przygody.

Na Euro 1996 spośród tej dziewiątki Guus Hiddink powołał siedmiu, ale dwaj nieobecni – Frank de Boer i Marc Overmars – nie znaleźli się w kadrze tylko z powodu urazów. Dwa lata później na mundialu wystąpili już wszyscy, jednego – kontuzjowanego Bogarde’a – zabrakło na Euro 2000. Ostatnim turniejem, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowała tamta generacja piłkarzy, było Euro 2004 (powołanie otrzymało siedmiu z nich). Po tych mistrzostwach nowy selekcjoner Marco van Basten postanowił radykalnie odmłodzić kadrę, co oznaczało pożegnanie z drużyną narodową dla wszystkich, oprócz bramkarza van der Sara.

W czasie tej dekady Holendrzy zdobyli dwukrotnie brązowy medal mistrzostw Europy i raz zajęli czwarte miejsce na mundialu, chociaż zawsze startowali z pozycji faworytów do zdobycia głównego trofeum. Zawodnicy z czasem przeszli z Ajaksu do najlepszych klubów Europy, wygrywali rankingi na najlepszych na Starym Kontynencie, ale grając w reprezentacji zazwyczaj zawodzili. Dlatego też wśród komentatorów obserwujących na przełomie wieków drużynę Holandii czasem pojawia się określenie „stracone pokolenie”.

Lata 2006–2012. „Pomarańczowa rewolucja”

Osobny artykuł: Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn/Od 2006.

 

Nowy selekcjoner Marco van Basten, były napastnik Ajaksu i Milanu, zdecydowanie odmłodził drużynę narodową. Zbudował reprezentację wokół grających na co dzień w rodzimych klubach młodych i niedoświadczonych piłkarzy lub starszych, ale dotychczas pomijanych przez kolejnych selekcjonerów. Zmiany kadrowe poczynione przez van Bastena były tak głębokie, że dziennikarze zaczęli pisać o „pomarańczowej rewolucji” w kadrze. To za jego kadencji miejsce w reprezentacji wywalczyli m.in. Khalid Boulahrouz, Joris Mathijsen, a także Wesley Sneijder, Robin van Persie i Dirk Kuyt, a na jej lidera wyrósł Arjen Robben. Jednak w podsumowaniach czteroletniej kadencji van Bastena przeważał niedosyt; podkreślano, że najpierw odsunął starsze pokolenie piłkarzy i zdecydowanie oparł kadrę na młodych graczach, konsekwentnie ignorował słowa krytyki zarówno działaczy, jak i kibiców oraz autorytetów sportowych (jak Johan Cruyff), jednak – wyniki na turniejach nie były satysfakcjonujące: Holendrzy odpadli już w drugiej rundzie zarówno mundialu w 2006, jak i Euro 2008, gdzie wcześniej w rozgrywkach grupowych wysoko pokonali aktualnych mistrzów (Włochy) i wicemistrzów świata (Francja).

Następcą van Bastena został Bert van Marwijk, który z piłkarzami wprowadzonymi przez niego do reprezentacji (plus Mark van Bommel i Gregory van der Wiel) zdobył srebrny medal na mundialu w 2010. W prasowych komentarzach zwracano uwagę na to, że chociaż van Marwijk był kontynuatorem koncepcji gry stworzonej przez van Bastena, to – inaczej niż jego poprzednik – rozsądniej wykorzystywał potencjał ofensywny zawodników, i przez to na mundialu Holendrzy nie zagrali ani jednego tak efektownego meczu, jak z Włochami czy Francją na mistrzostwach Europy. Selekcjoner wolał oszczędzać siły na decydujące spotkania nawet kosztem widowiskowego stylu gry oraz – jak sam podkreślał – położyć większy nacisk na grę w obronie. Taktyka van Marwijka odniosła sukces – Holendrzy po raz pierwszy od 1978 roku zagrali w finale mistrzostw świata, jednak – podobnie jak wtedy – zakończyli turniej na drugim miejscu; tym razem ulegli 0:1 Hiszpanii. W drodze do finału pokonali m.in. Danię, Brazylię i Urugwaj. Jednak kolejny wielki turniej okazał się dla Holendrów porażką.

Na Euro 2012, gdzie Holendrzy byli jednymi z faworytów do wygrania całego turnieju nie zdołali wyjść z „grupy śmierci” przegrywając wszystkie trzy mecze z Danią, Niemcami i Portugalią. Po bardzo nieudanym turnieju van Marwijk podał się do dymisji. Jego następcą został Louis van Gaal, który już po raz drugi został selekcjonerem kadry. 28 marca 2014 roku KNVB zdecydował, iż po zakończeniu mistrzostw świata w Brazylii funkcję selekcjonera obejmie po raz kolejny Guus Hiddink.

Od 2014. Czas rzemieślników

Pod wodzą Louisa van Gaala Holandia na Mistrzostwach w Brazylii bezproblemowo wyszła najpierw z grupy, zaczynając od spektakularnego zwycięstwa 5:1 z Hiszpanią, a później pokonując Australię oraz Chile. W 1/8 finału Holendrzy trafili na Meksyk, w którym pomarańczowi przegrywali 1:0, ale ostatecznie udało im się wygrać 2:1, lecz drugi gol dla Holandii padł po kontrowersyjnym rzucie karnym po faulu na Arjenie Robben. W ćwierćfinale Holandia trafiła na rewelację turnieju Kostarykę. Nie potrafili oni sforsować jednak bramki Keylora Navasa ani w regulaminowym czasie, ani w dogrywce. Ostatecznie wygrali jednak po rzutach karnych 4:3. W półfinale Oranje trafili na Argentynę. Mecz ten miał podobny scenariusz i po 120 minutach gry było 0:0. O tym kto awansuje do finału zadecydowały zatem karne, w których Holendrzy przegrali 2:4. Holandia zakończyła jednak swój udział w turnieju zwycięstwem z gospodarzami z Brazylii zwyciężając pewnie 0:3, a więc tak jak 4 lata wcześniej znów stanęli na podium mundialu.

Po mistrzostwach Holendrzy przygotowywali się do eliminacji mistrzostw Europy, ale pod wodzą innego już trenera, Guusa Hidinka. Holendrzy jednak od początku eliminacji nie zachwycała. Zaczęli od porażki z Czechami, a w październiku przegrali z Islandią. W marcu 2015 roku tylko zremisowali z Turcją. Latem Guus Hiddink zrezygnował z posady, a funkcję selekcjonera objął jego asystent, Danny Blind. Zmiana trenera nie pomogła jednak i we wrześniu 2015 Holendrzy przegrali kolejny raz z Islandią i Turcją, a na koniec eliminacji przegrali po raz drugi z Czechami. Holandia wygrała w eliminacjach tylko 4 mecze z najsłabszą Łotwą oraz z Kazachstanem. W meczach z trzema najlepszymi drużynami Holandia zdobyła zaledwie 1 punkt (na 18 możliwych) i Oranje z 13 punktami zajęli dopiero 4. miejsce w grupie i sensacyjnie nie awansowali do Mistrzostw Europy we Francji. Zabrakło ich więc na mistrzostwach po raz pierwszy od Euro 1984.

Po tych nieudanych dla Holendrów eliminacjach, przyszedł czas na kolejne eliminacje tym razem do rosyjskiego mundialu. Oranje znaleźli się w grupie A razem z Bułgarią, Szwecją, Białorusią, Francją i Luksemburgiem. Słaba gra „Pomarańczowych” w pierwszych pięciu spotkaniach eliminacyjnych (siedem punktów na piętnaście możliwych po dwóch zwycięstwach, remisie i dwóch porażkach), oraz wyjazdowa przegrana z Bułgarią w Sofii 0:2 sprawiły, że z posadą selekcjonera pożegnał się Danny Blind. Do maja 2017 roku kadrę tymczasowo prowadził jego asystent Fred Grim, natomiast od czerwca do listopada 2017 selekcjonerem ekipy „Oranje” był Dick Advocaat (który prowadził już kadrę narodową w latach 1992–1994, oraz 2002–2004). Pod jego wodzą Holendrzy dokończyli eliminacje do MŚ 2018, zajmując ostatecznie trzecie miejsce w grupie A, które nie dało im kwalifikacji do turnieju głównego (po raz pierwszy od mundialu 2002 w Korei i Japonii). Holandii zabrakło więc na drugiej wielkiej imprezie rangi mistrzowskiej z rzędu (dwa lata wcześniej nie zakwalifikowała się do Euro 2016). W następstwie tego wydarzenia Arjen Robben zakończył karierę reprezentacyjną. Po meczu towarzyskim z Rumunią Dick Advocaat zrezygnował z prowadzenia kadry narodowej. Jego asystentem był Ruud Gullit.

6 lutego 2018 roku nowym selekcjonerem Holendrów został Ronald Koeman.

Mistrzostwa świata 1974

7 lipca 1974 finał mundialu 1974	Holandia   Johan Neeskens   2k.'	1-2 1-2	RFN Paul Breitner   25k.' Gerd Müller   43'	Stadion Olimpijski, Monachium Widzów: 75 200 Sędzia:   Jack Taylor

HOLANDIA: GK 8 Jan Jongbloed DF 12 Ruud Krol DF 17 Wim Rijsbergen   69' DF 20 Wim Suurbier MF 2 Arie Haan MF 3 Willem van Hanegem   MF 6 Wim Jansen MF 13 Johan Neeskens   FW 14 Johan Cruijff     FW 15 Rob Rensenbrink   46' FW 16 Johnny Rep Zmiany: MF 7 Theo de Jong   69' MF 10 René van de Kerkhof   46' Selekcjoner:   Rinus Michels

RFN: GK 1 Sepp Maier DF 2 Berti Vogts   DF 3 Paul Breitner DF 4 Hans-Georg Schwarzenbeck DF 5 Franz Beckenbauer   MF 12 Wolfgang Overath MF 16 Rainer Bonhof FW 9 Jürgen Grabowski FW 13 Gerd Müller FW 14 Uli Hoeneß FW 17 Bernd Hölzenbein Selekcjoner:   Helmut Schön

Mistrzostwa świata 1978

25 czerwca 1978 finał mundialu 1978	Holandia   Dick Nanninga   82'	1-3 (po dogr.) 0-1	Argentyna Mario Kempes   38'   105' Daniel Bertoni   116'	Estadio Monumental, Buenos Aires Widzów: 71 483 Sędzia:   Sergio Gonella

HOLANDIA: GK 8 Jan Jongbloed SW 5 Ruud Krol   RB 6 Wim Jansen   75' CB 22 Ernie Brandts LB 2 Jan Poortvliet   RM 13 Johan Neeskens CM 9 Arie Haan LM 11 Willy van de Kerkhof RF 10 René van de Kerkhof CF 16 Johnny Rep   58' LF 12 Rob Rensenbrink Zmiany: FW 18 Dick Nanninga   58' DF 20 Wim Suurbier     75' Selekcjoner:   Ernst Happel

ARGENTYNA: GK 5 Ubaldo Fillol RB 15 Jorge Olguín CB 7 Luis Galván CB 19 Daniel Passarella   LB 20 Alberto Tarantini DM 6 Américo Gallego RM 2 Osvaldo Ardiles     66' LM 10 Mario Kempes RF 4 Daniel Bertoni CF 14 Leopoldo Luque LF 16 Oscar Alberto Ortiz   75' Zmiany: MF 12 Omar Larrosa   66' MF 9 René Houseman   75' Selekcjoner:   César Luis Menotti

Mistrzostwa Europy 1988

25 czerwca 1988 finał Euro 1988	ZSRR	0-2 0-1	Holandia Ruud Gullit   32' Marco van Basten   54'	Stadion Olimpijski, Monachium Widzów: 72 308 Sędzia:   Michel Vautrot

ZWIĄZEK RADZIECKI: GK 1 Rinat Dasajew RB 5 Anatolij Demjanenko   CB 3 Wagiz Chidijatullin   CB 7 Siarhiej Alejnikau LB 6 Wasyl Rac RM 8 Hennadij Łytowczenko   CM 9 Ołeksandr Zawarow CM 15 Ołeksij Mychajłyczenko LM 18 Siarhiej Hocmanau   68' CF 10 Ołeh Protasow   71' CF 11 Ihor Biełanow Rezerwowi: GK 16 Wiktor Czanow DF 14 Viačeslavas Sukristovas DF 13 Tengiz Sulakwelidze MF 19 Serhij Bałtacza   68' MF 20 Wiktor Pasulko   71' Selekcjoner:   Walery Łobanowski

HOLANDIA: GK 1 Hans van Breukelen RB 6 Berry van Aerle   CB 4 Ronald Koeman CB 17 Frank Rijkaard LB 2 Adri van Tiggelen RM 7 Gerald Vanenburg CM 8 Arnold Mühren CM 20 Jan Wouters   LM 13 Erwin Koeman CF 10 Ruud Gullit CF 12 Marco van Basten Rezerwowi: GK 16 Joop Hiele DF 18 Wilbert Suvrijn MF 11 John van 't Schip FW 9 John Bosman FW 14 Wim Kieft Selekcjoner:   Rinus Michels

Mistrzostwa świata 2010

11 lipca 2010 finał mundialu 2010	Holandia	0-1 (po dogr.) 0-0	Hiszpania Andrés Iniesta   116'	Soccer City Stadium, Johannesburg Widzów: 84 490 Sędzia:   Howard Webb

HOLANDIA: GK 1 Maarten Stekelenburg RB 2 Gregory van der Wiel   CB 3 John Heitinga   CB 4 Joris Mathijsen   LB 5 Giovanni van Bronckhorst       105' CM 6 Mark van Bommel   CM 8 Nigel de Jong     99' RW 11 Arjen Robben   AM 10 Wesley Sneijder LW 7 Dirk Kuyt   71' CF 9 Robin van Persie   Zmiany: MF 17 Eljero Elia   71' MF 23 Rafael van der Vaart   99' DF 15 Edson Braafheid   105' Selekcjoner:   Bert van Marwijk

Hiszpania: GK 1 Iker Casillas   RB 15 Sergio Ramos   CB 3 Gerard Piqué CB 5 Carles Puyol   LB 11 Joan Capdevila   DM 16 Sergio Busquets DM 14 Xabi Alonso   87' CM 8 Xavi   RW 6 Andrés Iniesta   LW 18 Pedro   60' CF 7 David Villa   106' Zmiany: MF 22 Jesús Navas   60' MF 10 Cesc Fàbregas   87' FW 9 Fernando Torres   106' Selekcjoner:   Vicente del Bosque

 

• Selekcjoner:   Louis van Gaal
• Asystent:   Danny Blind,   Henk Fraser
• Trener bramkarzy:   Frans Hoek
• Trener przygotowania fizycznego:   Jan Kluitenberg,   Martin Cruijff
• Menedżer:   Fernando Arrabal

26 osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbywają się w dniach 11 czerwca 2021 – 11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.

Nr	Imię i nazwisko	Data urodzenia (wiek)	Występy	Gole	Klub
Bramkarze
1	Remko Pasveer	8 listopada 1983	2	0	AFC Ajax
13	Justin Bijlow	22 stycznia 1998	6	0	Feyenoord
23	Andries Noppert	7 kwietnia 1994	3	0	Sc Heerenveen
Obrońcy
2	Jurriën Timber	17 czerwca 2001	12	0	AFC Ajax
3	Matthijs de Ligt	12 sierpnia 1999	39	2	Bayern Monachium
4	Virgil van Dijk	8 lipca 1991	52	6	Liverpool
5	Nathan Aké	18 lutego 1995	32	3	Manchester City
6	Stefan de Vrij	5 lutego 1992	59	3	Inter Mediolan
16	Tyrell Malacia	17 sierpnia 1999	6	0	Manchester United
17	Daley Blind	9 marca 1990	97	2	AFC Ajax
22	Denzel Dumfries	18 kwietnia 1996	40	5	Inter Mediolan
25	Jeremie Frimpong	10 grudnia 2000	0	0	Bayer 04 Leverkusen
Pomocnicy
14	Davy Klaassen	21 lutego 1993	38	10	AFC Ajax
15	Marten de Roon	29 marca 1991	33	0	Atalanta BC
20	Teun Koopmeiners	28 lutego 1998	13	1	Atalanta BC
21	Frenkie de Jong	12 maja 1997	48	2	FC Barcelona
24	Kenneth Taylor	16 maja 2002	3	0	AFC Ajax
26	Xavi Simons	21 kwietnia 2003	0	0	PSV Eindhoven
Napastnicy
7	Steven Bergwijn	8 października 1997	26	7	AFC Ajax
8	Cody Gakpo	7 maja 1999	12	6	PSV Eindhoven
9	Luuk de Jong	27 sierpnia 1990	38	8	PSV Eindhoven
10	Memphis Depay	13 marca 1994	84	42	FC Barcelona
11	Steven Berghuis	19 grudnia 1991	42	2	AFC Ajax
12	Noa Lang	17 czerwca 1999	5	1	Club Brugge
18	Vincent Janssen	15 czerwca 1994	22	7	Royal Antwerp
19	Wout Weghorst	7 sierpnia 1992	17	3	Beşiktaş JK

Grupa A

Osobny artykuł: Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2018 (eliminacje strefy UEFA)/Grupa 1.

Lp.	Drużyna	M	Mecze			Bramki			Pkt
			W	R	P	+	−	+/−
1.	Francja	10	7	2	1	18	6	+12	23
2.	Szwecja	10	6	1	3	26	9	+17	19
3.	Holandia	10	6	1	3	21	12	+9	19
4.	Bułgaria	10	4	1	5	14	19	−5	13
5.	Luksemburg	10	1	3	6	8	26	−18	6
6.	Białoruś	10	1	2	7	6	21	−15	5

     Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

Najwięcej występów w kadrze   Stan na 9 grudnia 2022 Lp. Zawodnik Lata gry Mecze 1. Wesley Sneijder 2003–2018 134 2. Edwin van der Sar 1995–2008 130 3. Frank de Boer 1990–2004 112 4. Rafael van der Vaart 2001–2013 109 5. Giovanni van Bronckhorst 1996–2010 106 6. Dirk Kuijt 2004–2014 104 7. Robin van Persie 2005–2017 102 8. Phillip Cocu 1996–2006 101 9. Daley Blind 2013– 99 10. Arjen Robben 2003–2017 96 Najwięcej goli w kadrze   Stan na 9 grudnia 2022 Lp. Zawodnik Lata gry Gole Mecze 1. Robin van Persie 2005–2017 50 102 2. Memphis Depay 2013– 43 85 3. Klaas-Jan Huntelaar 2006–2015 42 76 4. Patrick Kluivert 1994–2004 40 79 5. Dennis Bergkamp 1990–2000 37 79 Arjen Robben 2003–2017 37 96 7. Faas Wilkes 1946–1961 35 38 Ruud van Nistelrooy 1998–2011 35 70 9. Abe Lenstra 1940–1959 33 47 Johan Cruijff 1966–1977 33 48 11. Wesley Sneijder 2003–2018 31 134

• Pogrubioną czcionką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę przy ustalaniu obecnej kadry.

Pełna lista selekcjonerów kadry znajduje się tutaj.

Zdjęcie	Trener	Wiek1	Data zatrudnienia	Data rezygnacji	M	Z	R	P	%Z	Okoliczności rezygnacji
	Thijs Libregts	47	14 września 1988	28 marca 1990	13	6	4	3	46,1%	Na trzy miesiące przed Mundialem 1990 został zwolniony – mimo awansu do tego turnieju – na wniosek większości piłkarzy, niezawodolonych z jego metod szkoleniowych.
	Nol de Ruiter	50	20 lutego 1990	28 marca 1990	2	1	1	0	50,0%	Tymczasowo prowadził kadrę za chorego Libregtsa. W dwu meczach towarzyskich zanotował zwycięstwo (2:1 ze ZSRR) i remis (0:0 z Włochami).
	Leo Beenhakker	48	30 maja 1990	24 czerwca 1990	6	1	3	2	16,7%	Po nieudanym Mundialu 1990 – zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami – ustąpił miejsca wracającemu do pracy z reprezentacją Michelsowi.
	Rinus Michels	62	26 września 1990	22 czerwca 1992	19	11	4	4	57,9%	Po zdobyciu brązowego medalu na Euro 1992 nie tylko zrezygnował z prowadzenia kadry, ale i w ogóle zakończył karierę szkoleniową.
	Dick Advocaat	45	9 września 1992	14 grudnia 1994	26	15	5	6	57,7%	W grudniu 1994 roku, na początku eliminacji do Euro 1996, złożył dymisję, bo otrzymał korzystniejszą finansowo ofertę z PSV Eindhoven.
	Guus Hiddink	48	20 grudnia 1994	11 lipca 1998	37	22	7	8	59,4%	Po wywalczeniu czwartego miejsca na mundialu 1998 otrzymał propozycję pracy w Realu Madryt.
	Frank Rijkaard	36	10 października 1998	30 czerwca 2000	22	8	11	3	36,4%	Zrezygnował pod wpływem krytyki mediów po niesatysfakcjonującym występie drużyny na Euro 2000.
	Louis van Gaal	49	7 lipca 2000	5 grudnia 2001	14	8	4	2	57,1%	Podał się do dymisji po porażce w eliminacjach do mundialu 2002.
	Dick Advocaat	55	1 lutego 2002	1 lipca 2004	29	17	6	6	58,6%	Drugą przygodę na stanowisku selekcjonera zakończył po Euro 2004, po którym jego ustąpienia zażądały media.
	Marco van Basten	40	1 sierpnia 2004	1 lipca 2008	52	35	11	6	67,3%	Decyzję o odejściu z reprezentacji ogłosił już cztery miesiące przed Euro 2008. Po tym turnieju został szkoleniowcem Ajaksu Amsterdam.
	Bert van Marwijk	56	1 lipca 2008	27 czerwca 2012	52	34	10	8	65,4%	Mimo obowiązującego do 2016 kontraktu, podał się do dymisji po Euro 2012, gdzie Holendrzy przegrali wszystkie trzy mecze i odpadli już po rundzie grupowej.
	Louis van Gaal	60	1 sierpnia 2012	12 lipca 2014	28	17	9	2	60,7%	Przed rozpoczęciem mundialu 2014, gdzie zajął 3. miejsce, otrzymał propozycję pracy w Manchesterze United.
	Guus Hiddink	67	14 lipca 2014	30 czerwca 2015	10	4	1	5	40,0%	Decyzję o odejściu podjął z powodu fatalnej gry i wyników podczas eliminacji Euro 2016. Gdy opuszczał reprezentację, ta zajmowała 3 miejsce w swojej grupie eliminacyjnej.
	Danny Blind	54	1 lipca 2015	26 marca 2017	17	7	3	7	41,1%	Odszedł z powodu słabych wyników reprezentacji w eliminacjach do MŚ 2018, przez co awans na mundial dla Holandii bardzo się skomplikował.
	Dick Advocaat	69	1 czerwca 2017	14 listopada 2017	7	6	0	1	85,7%	Po tym jak reprezentacja nie zdołała zakwalifikować się na MŚ 2018, zrezygnował ze stanowiska.
	Ronald Koeman	54	6 lutego 2018	19 sierpnia 2020	20	11	5	4	55,0%	W sierpniu 2020 roku otrzymał ofertę od FC Barcelona, którą zdecydował się przyjąć, rezygnując tym samym z prowadzenia reprezentacji.
	Dwight Lodeweges	62	19 sierpnia 2020	23 września 2020	2	1	0	1	50,0%	Tymczasowo prowadził kadrę po nagłym odejściu Koemana.
	Frank de Boer	50	23 września 2020	29 czerwca 2021	15	8	4	3	53,3%	Po braku awansu do ćwierćfinału Euro 2020 postanowił podać się do dymisji.
	Louis van Gaal	69	4 sierpnia 2021	31 grudnia 2022	0	0	0	0	0%

• najlepsze miejsce: 1. (sierpień 2011)
• najgorsze miejsce: 36. (lipiec 2017)
• najwyższy awans: +19 (marzec 1998)
• największy spadek: -11 (maj 1998, kwiecień 2017)
• źródła:.

• Piłka Nożna, pojedyncze numery z lat 1987–2010 (szczegóły w przypisach).
• Przegląd Sportowy, pojedyncze numery z lat 1987–2010 (szczegóły w przypisach).
• Marek Ołdakowski, Droga do Euro 2000. Historia mistrzostw Europy, TELBIT, Warszawa 2000.
• Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Mistrzostwa świata, GiA, Katowice 1994.
• Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Mistrzostwa Europy, GiA, Katowice 1992.
• Andrzej Gowarzewski, Encyklopedia piłkarska Fuji. Europejskie finały od A do Z, GiA, Katowice 1999.
• David Winner, Brilliant Orange, Orion House, Amsterdam 2003.
• Simon Kuper, Ajax, The Dutch, The War, Londyn 2000.

• Oficjalna witryna związku (niderl.)
• Profil na stronie FIFA. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-17)]. (ang.).
• Profil na National Football Teams (ang.)
• KNVB – wszystkie mecze
• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą meczów i goli
• RSSSF – archiwum trenerów 1908–1999
• Planet World Cup – archiwum wyników na mistrzostwach świata
• Planet World Cup – archiwum wyników w eliminacjach do mistrzostw świata
• Planet World Cup – składy Holandii na poszczególnych mundialach