Kietrz: Miasto w województwie opolskim

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: Kietrz (ujednoznacznienie).

Kietrz

miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Kolumna maryjna na dawnym Rynku
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Powiat	głubczycki
Gmina	Kietrz
Prawa miejskie	przed 1321 (1321 r. – pierwsza zachowana wzmianka o Kietrzu jako mieście)
Burmistrz	Dorota Przysiężna - Bator
Powierzchnia	18,74 km²
Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość	6076 324,2 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 77
Kod pocztowy	48-130 (UP Kietrz Śl.)
Tablice rejestracyjne	OGL
Położenie na mapie gminy Kietrz Kietrz
Położenie na mapie Polski Kietrz
Położenie na mapie województwa opolskiego Kietrz
Położenie na mapie powiatu głubczyckiego Kietrz
50°04′45″N 18°00′32″E/50,079167 18,008889
TERC (TERYT)	1602044
SIMC	0965602
Urząd miejski ul. 3 Maja 1 48-130 Kietrz
Multimedia w Wiki Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Według danych z 31 grudnia 2014 miasto miało 6167 mieszkańców.

Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosi 18,74 km².

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do poprzedniego województwa opolskiego.

Pod względem historycznym Kietrz leży na Morawach, a ściślej na obszarze morawskiej enklawy otoczonej terytorium Górnego Śląska, stanowiącej dawniej własność biskupstwa ołomunieckiego.

Osada słowiańska z XI wieku. Lokacji miasta dokonał w 1321 roku biskup Konrad z Ołomuńca.

W latach 1557–1877 Kietrz był własnością śląskiego rodu von Gaschin. Kietrz z okolicami stanowił od średniowiecza majątek biskupstwa ołomunieckiego, co czyniło z niego tzw. morawską enklawę na Śląsku. W XVIII wieku Kietrz podlegał inspekcji podatkowej w Prudniku. Po I wojnie śląskiej od 1742 znalazł się w granicach Królestwa Prus i stał się głównym ośrodkiem kościelnego dystryktu kietrzańskiego formalnie podległego archidiecezji ołomunieckiej do 1972.

Jednym z głównych zajęć mieszkańców Kietrza było tkactwo. Znajdowała się tu filia zakładów włókienniczych Samuela Fränkla z siedzibą w Prudniku (późniejsze ZPB „Frotex”). W 1905 r. kierownictwo Królewskiej Szkoły Tkackiej w Kietrzu objął Richard Keilholz, który uruchomił tu m.in. tkalnię mechaniczną z maszyną żakardową oraz propagował produkcję dywanów typu „perskiego”. Po wybuchu I wojny światowej Keilholz zorganizował w Kietrzu system chałupniczych szwalni, szyjących bieliznę dla armii pruskiej. Szkoła Tkacka działała w Kietrzu do 1935 r.

Podczas II wojny światowej w miejscowości od 1942 roku funkcjonował jeden z sieci niemieckich obozów koncentracyjnych przeznaczonych dla Polaków na Śląsku – Polenlager 92.

Zabytkowe centrum zostało spalone przez wojska radzieckie. Po II wojnie ruiny rozebrano, a odzyskaną cegłę wywieziono z miasta. Powojenny rozwój miasta ściśle związany był Fabryką Dywanów „Welur” i kombinatem rolnym.

Po 1945 r. ludność niemiecką, która pozostała w Kietrzu wysiedlono do Niemiec. W maju 1946 administracyjnie zatwierdzono obecną nazwę.

W latach 1945–1991 stacjonowała tu strażnica Wojsk Ochrony Pogranicza. Z dniem 16 maja 1991 roku strażnica została przejęta przez Straż Graniczną i funkcjonowała do 30 czerwca 2006 r., kiedy to została rozformowania.

Kietrz podlega pod Urząd Statystyczny w Opolu, oddział w Prudniku.

• Piramida wieku mieszkańców Kietrza w 2014 roku.

 

 

Obecnie w centrum dominuje zabudowa współczesna. Zachowało się też kilka kamienic i barokowe figury na rynku.

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są:

• Stare Miasto, wypisane z księgi rejestru
• kościół par. pw. św. Tomasza, barokowy z XVI-XVIII w., wypisany z księgi rejestru
• kościół klasztorny franciszkanek pw. Trzech Króli, ul. Raciborska 81, wybudowany w latach 1928–29
• kaplica cmentarna pw. Świętego Krzyża, wybudowana w 1783 r., połowie XIX w.
• plebania, obecnie dom mieszkalny, ul. Kościelna 6, wybudowany w XVIII wieku
• ruiny zamku-pałacu, z XVI w.-XIX wieku
• zagroda, ul. Górska 2, wybudowany ok. 1800 r.
  • dom
  • ogrodzenie z bramą i furtą, nie istnieje
• dom, ul. Górska 6, wybudowany w 1728 r.
• dom, ul. Górska 16, z pocz. XIX w., nie istnieje
• dom zagroda, ul. Górska 32, wybudowany na początku XIX w.
• dom zagroda, ul. Górska 40, wybudowany na początku XIX w.
  • dom
  • spichrz, nie istnieje
  • ogrodzenie z bramą i dwie furty, nie istnieje

inne zabytki:

• stacja towarowa
• cmentarz żydowski.

 

W Kietrzu działa Kombinat Rolny „Kietrz” Sp. z o.o, jednoosobowa spółka Skarbu Państwa, będąca następcą Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych „Kietrz”. Kombinat o powierzchni 9002 ha, zatrudniający ponad 300 osób jest często potocznie określany mianem ostatniego polskiego PGR-u – jedynego, który działa mimo przejścia przez nakazaną ustawowo likwidację.

W Kietrzu planowana była w latach 2009-2011 budowa biogazowni o mocy 2 MW kosztem 40 mln zł, jednak w 2012 odstąpiono od tych planów wskutek sprzeciwu mieszkańców.

 

• Kościół rzymskokatolicki:
  • parafia pw. świętego Tomasza Apostoła
  • Dom Zakonny franciszkanek misjonarek Maryi.
• Kościół Zielonoświątkowy:
  • Zbór „Betlejem”
• Świadkowie Jehowy:
  • zbór, Sala Królestwa.

Osobny artykuł: Stadion Miejski w Kietrzu.

W Kietrzu istnieje drużyna piłkarska Włókniarz Kietrz, która grała w sezonach 1999/2000, 2000/2001 oraz 2001/2002 w 2. (obecnie 1.) lidze polskiej.^{[potrzebny przypis]}

 

Przez miasto przebiegają dwie drogi wojewódzkie:

• Droga wojewódzka nr 416
• Droga wojewódzka nr 420

Do 21 grudnia 2007 roku w miejscowości funkcjonowało Przejście graniczne Kietrz - Třebom.

Miasto Kietrz jest udziałowcem Powiatowo-Gminnego Związku Transportu „Pogranicze”, który organizuje publiczne przewozy pasażerskie w powiatach prudnickim i głubczyckim.

 

Miastami partnerskimi są:

• Bílovec, Czechy – od 8 czerwca 2001 r.
• Tyśmienica, Ukraina

Osobna strona: Kategoria:Ludzie związani z Kietrzem.

• W Kietrzu wychowywała się Olga Tokarczuk, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018.

• Kietrz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 52 .