Janusz Sidło: Polski lekkoatleta oszczepnik, olimpijczyk

Łokietek, Gruby (ur. 19 czerwca 1933 w Szopienicach, zm. 2 sierpnia 1993 w Warszawie) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w rzucie oszczepem. Najwybitniejszy polski zawodnik w historii tej konkurencji. Rekordzista Europy, świata, olimpijski oraz wielokrotny Polski. Pierwszy Europejczyk, który rzucił oszczepem ponad 80 metrów. Pięciokrotny olimpijczyk: Helsinki 1952, Melbourne 1956, Rzym 1960, Tokio 1964 i Meksyk 1968. Srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw Europy. Kapitan polskiej reprezentacji lekkoatletycznej w okresie Wunderteamu i najlepszy polski sportowiec pierwszych 20 lat po II wojnie światowej. Dwukrotnie wybrany najlepszym sportowcem Polski w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w latach 1954 i 1955). Przez magazyn Track & Field News uznany został najlepszym lekkoatletą w historii, gdyż przez 20 kolejnych sezonów należał do dziesiątki najlepszych oszczepników świata. Czternastokrotny mistrz Polski w rzucie oszczepem oraz dwukrotny w rzucie granatem (konkurencja ta była tylko dwukrotnie rozgrywana podczas mistrzostw Polski). 64 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych odnosząc w nich 43 zwycięstwa. Podopieczny słynnego trenera Zygmunta Szelesta. Zwyciężał, przeważnie, już pierwszym rzutem. W ciągu swojej kariery startował w barwach Stali Katowice (1949–1950), Spójni Gdańsk (1951–1954) oraz Spójni Warszawa (1955–1973). Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku (1952) oraz warszawskiej AWF (1971). Tytuł magistra otrzymał za pracę „Oszczep – od narzędzia do przyboru sportowego”.

Janusz Jan Sidło

Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1933 Szopienice – dziś dzielnica Katowic
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1993 Warszawa
Wzrost	182 cm
Informacje klubowe
Klub	Stal Katowice (1949–1950), Spójnia Gdańsk (1951–1954), Spójnia Warszawa (1955–1973)
Trener	Zygmunt Szelest
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Melbourne 1956 lekkoatletyka (rzut oszczepem) Mistrzostwa Europy złoto Berno 1954 rzut oszczepem złoto Sztokholm 1958 rzut oszczepem brąz Ateny 1969 rzut oszczepem Uniwersjada srebro Sofia 1961 rzut oszczepem Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1951 rzut oszczepem złoto Wrocław 1952 rzut oszczepem złoto Warszawa 1953 rzut oszczepem złoto Warszawa 1954 rzut oszczepem złoto Łódź 1955 rzut oszczepem złoto Zabrze 1956 rzut oszczepem złoto Poznań 1957 rzut oszczepem złoto Bydgoszcz 1958 rzut oszczepem złoto Gdańsk 1959 rzut oszczepem złoto Olsztyn 1960 rzut oszczepem złoto Nowa Huta 1961 rzut oszczepem srebro Warszawa 1962 rzut oszczepem złoto Bydgoszcz 1963 rzut oszczepem srebro Warszawa 1964 rzut oszczepem srebro Szczecin 1965 rzut oszczepem złoto Poznań 1966 rzut oszczepem brąz Chorzów 1967 rzut oszczepem złoto Kraków 1969 rzut oszczepem srebro Warszawa 1970 rzut oszczepem złoto Warszawa 1951 rzut granatem złoto Wrocław 1952 rzut granatem Plebiscyt „Przeglądu Sportowego” 1. miejsce 1954 1. miejsce 1955 2. miejsce 1953 2. miejsce 1956 2. miejsce 1957 2. miejsce 1959 3. miejsce 1958
Multimedia w Wiki Commons

Janusz Sidło urodził się w robotniczej rodzinie śląskiej. Syn Romana Sidły i Elfrydy Papoń. W Szopienicach (obecnie dzielnica Katowic) mieszkał w jednej kamienicy z innym znakomitym sportowcem – ciężarowcem Czesławem Białasem. Przy tej samej ulicy (noszącej wówczas nazwę Piastowska) mieszkała także olimpijka Magdalena Bregulanka. W młodości chciał uprawiać hokej na lodzie lub piłkę nożną.

1948–1949

Swoją przygodę z lekkoatletyką zaczął w Chorzowie w roku 1948. W czerwcu 1949 podczas ogólnopolskich zawodów szkół średnich wystąpił w rzucie dyskiem. Zawodnikowi występ ten się jednak nie udał, więc, zdenerwowany, poszedł na rzutnię do oszczepu. Z wynikiem 41,90 wygrał. Miesiąc później, 31 lipca zadebiutował w reprezentacji Polski podczas pierwszego od zakończenia II wojny światowej meczu międzypaństwowego. Na Stadionie Wojska Polskiego Polska zmierzyła się z Rumunią. Szesnastoletni zawodnik zajął ostatnie – czwarte – miejsce (z wynikiem 51,29), a mecz zakończył się przegraną Polaków. Warto zaznaczyć, że młody lekkoatleta „wygryzł” z kadry na mecz z Rumunią swojego przyszłego trenera – Zygmunta Szelesta.

Ważnym wydarzeniem były międzynarodowe zawody w Katowicach. Jesienią 1949 pierwszy (i ostatni zarazem) raz doszło do potyczki Sidły z Szelestem. Zawody wygrał József Várszegi – węgierski oszczepnik, który przed wojną był rywalem Eugeniusza Lokajskiego. Sidło był trzeci, a Szelest czwarty.

1950

Wiosną 1950 roku Janusz Sidło przebywał wraz z innymi miotaczami na obozie szkoleniowym w Zakopanem. Wzbudził tam zachwyt wybitnego specjalisty – Witolda Gerutty. Ten lekkoatleta i działacz wspomina ów zakopiański obóz następująco:

W lipcu wystąpił w Warszawie w kolejnym meczu międzypaństwowym. 2 lipca Polska podejmowała reprezentację Czechosłowacji. Sidło ponownie zajął ostatnie – czwarte – miejsce. Rzucił 53,78. 1 października ustanowił swój najlepszy wynik w sezonie. Na mityngu w Lublinie osiągnął wynik 59,10 i sezon zakończył na drugim miejscu na liście najlepszych oszczepników kraju.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
58,76 m	Katowice	16 kwietnia
55,06 m	Szczecin	25 czerwca
53,78 m	Warszawa	2 lipca
57,25 m	Złocieniec	30 lipca
59,10 m	Lublin	1 października
55,70 m	Katowice	7 października

1951

 

W 1951 Janusz Sidło pierwszy raz wystąpił w mistrzostwach Polski. Podczas zawodów rozegranych 12 września w Warszawie osiągnął wynik 63,01. Wygrał i zdobył pierwszy ze swoich 14 tytułów najlepszego oszczepnika w kraju. Trzy dni później został mistrzem kraju w rzucie granatem. Kilka miesięcy później, w grudniu trenerem Sidły został ojciec polskiej szkoły oszczepu – Zygmunt Szelest. To właśnie on zaprowadzi Sidłę do największych sukcesów. Swój najlepszy wynik w sezonie Sidło osiągnął na mityngu w Bukareszcie. 24 września rzucił tam 67,88.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
62,59 m	Gdańsk	22 kwietnia
63,50 m	Kraków	20 maja
64,28 m	Moskwa	15 lipca
65,45 m	Warszawa	29 lipca
66,38 m	Berlin	9 sierpnia
62,98 m	Berlin	18 sierpnia
57,31 m	Warszawa	10 września
63,01 m	Warszawa	12 września
67,88 m	Bukareszt	24 września
64,93 m	Warszawa	7 października

1952

Sezon 1952 był bardzo ważny dla Sidły. Po 3 latach rzucania oszczepem udało mu się zdobyć minimum olimpijskie i wraz ze Zbigniewem Radziwonowiczem pojechał reprezentować Polskę na igrzyska olimpijskie w Helsinkach. Pierwszy występ na imprezie tej rangi nie był dla Sidły udany. W eliminacjach rzucił 62,16 i nie awansował do finału. Kilka tygodni później, 16 sierpnia, został drugi raz w karierze mistrzem Polski. Dzień później zdobył złoto mistrzostw kraju w rzucie granatem (konkurencja ta pojawiła się wtedy w programie polskiego czempionatu po raz drugi i zarazem ostatni). We wrześniu w Warszawie wziął udział w meczu międzypaństwowym Polska – NRD. Swój najlepszy rzut w sezonie oddał już w pierwszym starcie – 6 kwietnia w Warszawie osiągnął 68,42.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
68,42 m	Warszawa	6 kwietnia
60,56 m	Warszawa	21 czerwca
66,46 m	Kraków	28 czerwca
62,16 m	Helsinki (IO)	23 lipca
64,75 m	Wrocław	16 sierpnia
64,38 m	Wrocław	18 sierpnia
64,48 m	Warszawa	5 września
67,42 m	Katowice	4 października

1953

W 1953 o Januszu Sidle usłyszała cała Europa. Początek sezonu pokazywał ciągły wzrost poziomu sportowego zawodnika. Oszczepnik oddawał rzuty regularnie w okolice 70 metra, jednak magiczną granicę „siedemdziesiątki” przekroczył dopiero 21 września – na zawodach w Warszawie pokonał wówczas znakomitych fińskich oszczepników. Był to pierwszy tak odległy rzut w historii powojennego oszczepu w Polsce (a jednocześnie trzeci wynik w historii tej dyscypliny w kraju). Kulminacyjnym punktem sezonu okazał się jednak mecz międzypaństwowy NRD – Polska, który odbył się 2 października na stadionie w Jenie. Sidło w drugiej kolejce osiągnął wynik: 77,32. Był to nowy rekord Polski. W związku z doskonałym wynikiem Sidło postanowił zrezygnować z kolejnych prób. Jednak za namową ekipy filmowej stanął ponownie na rozbiegu i posłał oszczep na odległość 80,15. Tym samym ustanowił nowy rekord Europy i jako drugi człowiek na świecie (a pierwszy Europejczyk) przekroczył nieosiągalną wówczas barierę 80 metrów. Do rekordu świata Franklina Helda zabrakło mu tylko 26 centymetrów. Warto dodać, że Sidło rzucał w Jenie starym oszczepem produkcji fińskiej, a Held rekord pobił aerodynamicznym oszczepem własnej produkcji. Rekord Sidły był pierwszym po II wojnie światowej lekkoatletycznym rekordem Europy ustanowionym przez Polaka. Od 1953 do końca sierpnia 1956 Sidło dominował w światowym oszczepie nie przegrywając żadnego pojedynku z zagranicznym rywalem. Ówczesna prasa okrzyknęła wówczas Sidłę „ambasadorem Polski”, a miłośnicy lekkoatletyki entuzjastycznie witali polskiego zawodnika na całym świecie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
61,50 m	Warszawa	10 maja
63,31 m	Warszawa	17 maja
69,84 m	Warszawa	20 czerwca
66,66 m	Warszawa	18 lipca
69,76 m	Gdańsk	25 lipca
68,93 m	Bukareszt	7 sierpnia
67,88 m	Warszawa	30 sierpnia
65,35 m	Warszawa	5 września
69,80 m	Warszawa	5 września
71,40 m	Warszawa	21 września
80,15 m (RE)	Jena	2 października
76,00 m	Warszawa	10 października

1954

Kulminacyjnym punktem sezonu były mistrzostwa Europy w szwajcarskim Bernie. Sidło w 1954 osiągał bardzo dobre wyniki – rzucał głównie w granicach 75 metra. Najlepszy swój wynik w sezonie udało mu się osiągnąć w Warszawie – 20 czerwca uzyskał rezultat 79,03. Miesiąc później został mistrzem kraju i jako faworyt udał się do Szwajcarii, gdzie zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie – rzucił 76,35 i został mistrzem Europy. Wyniki Sidły sprawiły, że po raz pierwszy wygrał w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
67,00 m	Warszawa	26 marca
60,94 m	Warszawa	14 kwietnia
73,38 m	Warszawa	30 kwietnia
70,60 m	Warszawa	1 maja
75,02 m	Płock	16 maja
74,65 m	Budapeszt	29 maja
74,53 m	Kraków	6 czerwca
79,03 m	Warszawa	20 czerwca
71,60 m	Seinäjoki	25 czerwca
71,06 m	Spała	11 lipca
72,05 m	Warszawa	22 lipca
75,24 m	Budapeszt	8 sierpnia
76,35 m	Berno	29 sierpnia
75,26 m	Kraków	11 września
76,05 m	Budapeszt	25 września
74,72 m	Szczecin	2 października
73,57 m	Bielawa	10 października
74,09 m	Łódź	24 października
73,62 m	Chorzów	30 października
70,29 m	Warszawa	7 listopada

1955

W sezonie przedolimpijskim zawodnik prezentował równą formę, osiągnął liczne zwycięstwa i zdobył tytuł najlepszego sportowca kraju w kolejnej edycji Plebiscytu Przeglądu Sportowego. Był to kolejny rok, w którym Sidło nie został pokonany przez żadnego rywala. W tym też roku zaczął startować w wielu zagranicznych mityngach, których był ozdobą. Najlepszy wyniki w roku 1955 osiągnął na zawodach w Pradze – 28 czerwca rzucił 80,07 i drugi raz w karierze przekroczył barierę osiemdziesięciu metrów.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
71,30 m	Spała	8 maja
72,60 m	Spała	13 maja
74,98 m	Warszawa	21 maja
74,92 m	Helsinki	26 maja
79,30 m	Kouvola	30 maja
78,01 m	Warszawa	19 czerwca
75,28 m	Moskwa	26 czerwca
80,07 m	Praga	28 czerwca
76,54 m	Uście nad Łabą	3 lipca
79,07 m	Oslo	15 lipca
76,23 m	Kopenhaga	20 lipca
77,93 m	Warszawa	6 sierpnia
75,08 m	Bielawa	15 sierpnia
77,78 m	Budapeszt	20 sierpnia
79,05 m	Berno	30 sierpnia
78,81 m	Budapeszt	10 września
76,73 m	Poznań	25 września
78,61 m	Paryż	2 października
76,47 m	Jena	16 października
78,42 m	Łódź	23 października
71,81 m	Szczecin	30 października
74,98 m	Sofia	5 listopada
72,79 m	Sofia	13 listopada

1956

Sezon olimpijski Sidło rozpoczął od znakomitego startu we włoskim Mediolanie. 30 czerwca, rzucając 83,66 pobił, należący od 6 dni do Fina Soini Nikkinena, rekord świata. Sidło użył wówczas – pierwszy raz w swojej karierze – oszczepu skonstruowanego przez Franklina Helda, którym ów amerykański sportowiec kilka lat wcześniej ustanowił rekord świata i jako pierwszy w historii przekroczył barierę 80 metrów. Po tym sukcesie włoski dyskobol Adolfo Consolini wziął polskiego miotacza na barki i zrobił z nim rundę honorową wokół stadionu. Podczas meczu międzypaństwowego Polska – Norwegia, 30 sierpnia w Oslo przegrał po raz pierwszy, od 1953 roku, z zagranicznym oszczepnikiem. Na stadionie w norweskiej stolicy Sidło był drugi. Wygrał Egil Danielsen – późniejszy złoty medalista olimpijski. Mimo to na jesienne igrzyska olimpijskie do Melbourne pojechał w roli faworyta. Sidło prowadził w konkursie po rzucie, w trzeciej kolejce, na odległość 79,98 i był bliski olimpijskiego złota. Zdecydował się jednak pożyczyć oszczep (marki Sandvik produkcji szwedzkiej) Egilowi Danielsenowi, który słabo radził sobie w zawodach. Danielsen oszczepem Polaka osiągnął znakomity rezultat: 85,71, odbierając reprezentantowi Polski szanse na złoty medal olimpijski. Wyczyn ten uważany jest za jeden z najpiękniejszych gestów fair-play w historii olimpizmu.

Osobny artykuł: Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1956 - rzut oszczepem mężczyzn.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
72,38 m	Warszawa	20 maja
83,66 m (RŚ)	Mediolan	30 czerwca
78,09m	Poznań	8 lipca
78,50 m	Warszawa	15 lipca
77,35 m	Chorzów	22 lipca
75,19 m	Oslo	30 sierpnia
75,20 m	Poznań	9 września
80,47 m	Bukareszt	16 września
80,44 m	Zagrzeb	23 września
76,11 m	Kopenhaga	27 września
78,02 m	Zabrze	2 października
78,63 m	Split	21 października
72,00 m	Melbourne (IO)	26 listopada
79,98 m	Melbourne (IO)	26 listopada

1957

W roku 1957 Sidło startował głównie za granicą. Ponownie zdobył tytuł mistrza kraju, zajął także drugie miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego. Po raz pierwszy od 1951 roku nie osiągnął najlepszego, spośród polskich oszczepników, wyniku w sezonie. 13 października lepszy rezultat osiągnął bowiem inny lekkoatleta – Jan Kopyto.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
76,10 m	Warszawa	12 maja
78,02 m	Warszawa	18 maja
77,86m	Sopot	26 maja
75,44 m	Warszawa	1 czerwca
82,98 m	Warszawa	9 czerwca
79,92 m	Kopenhaga	13 czerwca
71,32 m	Helsingborg	14 czerwca
80,28 m	Helsinki	17 czerwca
82,88 m	Hamar	22 czerwca
79,39 m	Oslo	24 czerwca
79,83 m	Kraków	29 czerwca
82,35 m	Budapeszt	7 lipca
79,49 m	Stuttgart	14 lipca
80,12 m	Moskwa	1 sierpnia
80,95 m	Helsinki	9 sierpnia
79,37 m	Lappeenranta	11 sierpnia
77,03 m	Imatra	13 sierpnia
80,95 m	Oslo	26 sierpnia
76,42 m	Warszawa	6 września
77,11 m	Łódź	10 września
79,88 m	Poznań	15 września
76,02 m	Bruksela	18 września
82,84 m	Londyn	25 września
76,29 m	Glasgow	28 września
76,96 m	Chorzów	5 października
75,04 m	Krywałd	8 października
71,29 m	Bari	17 października

1958

Główną imprezą sezonu 1958 były mistrzostwa Europy w Sztokholmie. Sidło był faworytem tej imprezy. Przed mistrzostwami, które odbywały się w drugiej połowie sierpnia potwierdzał swoją świetną dyspozycję wygrywając tak w Polsce, jak i na stadionach Europy. Pierwszej porażki w sezonie doznał w eliminacjach do konkursu podczas mistrzostw Europy. Z wynikiem 73,41 był drugi. W finale uzyskał jednak wynik 80,18 i po raz drugi w karierze zdobył złoty medal oraz tytuł najlepszego oszczepnika Europy.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
72,83 m	Warszawa	3 maja
70,93 m	Spała	9 maja
78,17m	Spała	10 maja
77,16 m	Mantes	15 maja
75,06 m	Paryż	17 maja
74,97 m	Warszawa	24 maja
81,22 m	Helsinki	11 czerwca
79,46 m	Warszawa	15 czerwca
80,38 m	Hanower	19 czerwca
79,45 m	Belgrad	22 czerwca
78,14 m	Bratysława	29 czerwca
80,15 m	Moskwa	6 lipca
75,55 m	Helsinki	8 lipca
74,40 m	Łódź	13 lipca
77,16 m	Bydgoszcz	19 lipca
81,97 m	Warszawa	1 sierpnia
73,41 m	Sztokholm	23 sierpnia
80,18 m	Sztokholm	24 sierpnia
78,44 m	Warszawa	13 października

1959

 

Rok 1959 pozbawiony był międzynarodowych imprez rangi mistrzowskiej. Sidło wystartował natomiast w 3 (z 4 rozegranych), meczach międzypaństwowych – 14 sierpnia w Londynie przeciwko Wielkiej Brytanii, 5 września w Berlinie przeciwko NRD oraz 20 września w Kolonii przeciwko NRF. 23 sierpnia w Gdańsku wywalczył kolejny złoty medal mistrzostw Polski.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
76,65 m	Tourcoing	10 maja
78,85 m	Algier	16 maja
73,87 m	Warszawa	24 maja
77,73 m	Warszawa	14 czerwca
79,69 m	Warszawa	27 czerwca
74,14 m	Zabrze	4 lipca
84,00 m	Budapeszt	11 lipca
79,47 m	Warszawa	26 lipca
76,53 m	Wiedeń	1 sierpnia
76,70 m	Gävle	10 sierpnia
81,50 m	Västerås	12 sierpnia
82,54 m	Londyn	14 sierpnia
80,81 m	Gdańsk	23 sierpnia
83,45 m	Oslo	25 sierpnia
80,19 m	Sarpsborg	26 sierpnia
85,56 m	Berlin	5 września
81,78 m	Göteborg	8 września
80,46 m	Hagfors	14 września
78,79 m	Växjö	15 września
81,76 m	Kolonia	20 września
77,80 m	Poznań	26 września
77,98 m	Rzym	11 października

1960

Kolejny olimpijski sezon początkowo nie przynosił sukcesów i zadowalających rezultatów. Szczyt formy przyszedł w pierwszym tygodniu września – wówczas w Rzymie odbywał się konkurs igrzysk olimpijskich. 7 września na Stadio Olimpico Sidło uzyskał znakomity wynik – 85,14 i tym samym wygrał eliminacje. Dzień później rezultat ten dałby mu olimpijskie złoto. Wynik ten był najlepszy, jaki osiągnęli oszczepnicy w sezonie 1960. Niestety następnego dnia – 8 września – podczas rozgrzewki oszczep jednego z zawodników o mało nie trafił Polaka w twarz. Roztrzęsiony tym wydarzeniem Sidło uzyskał w zawodach wynik 76,46 i zajął 8. miejsce nie awansując do wąskiego finału. Zwycięstwo odniósł wówczas reprezentant ZSRR – Wiktor Cybulenko. Oprócz nieudanego występu w Rzymie Sidło wziął udział w 2 meczach międzypaństwowych oraz zdobył tytuł mistrza Polski podczas zawodów w Olsztynie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
74,70 m	Warszawa	28 maja
77,02 m	Warszawa	29 maja
76,00 m	Brema	8 czerwca
77,97 m	Warszawa	12 czerwca
77,37 m	Kolonia	15 czerwca
75,14 m	Hamburg	17 czerwca
75,80 m	Tuła	25 czerwca
69,79 m	Gdańsk	2 lipca
73,68 m	Gdańsk	2 lipca
75,86 m	Rostock	10 lipca
75,84 m	Helsinki	13 lipca
80,00 m	Hyvinkää	16 lipca
80,98 m	Helsinki	19 lipca
78,73 m	Olsztyn	6 sierpnia
80,65 m	Zabrze	15 sierpnia
81,57 m	Berno	21 sierpnia
85,14 m	Rzym (IO)	7 września
76,46 m	Rzym (IO)	8 września
80,95 m	Oslo	11 września
80,15 m	Dortmund	14 września
78,24 m	Kolonia	16 września
81,18 m	Warszawa	17 września
80,44 m	Warszawa	2 października
76,59 m	Bydgoszcz	8 października

1961

Po nie do końca udanym sezonie olimpijskim w roku 1961 jedyną imprezą międzynarodową rangi mistrzowskiej była uniwersjada, która odbyła się w bułgarskiej Sofii. Janusz Sidło uzyskał tam rezultat 77,48 i przegrał z Węgrem Gergelym Kulcsárem zajmując drugie miejsce. Oprócz tego wystartował w czterech meczach międzypaństwowych oraz zwyciężył w mistrzostwach Polski w Nowej Hucie. W ciągu całego sezonu Sidło tylko dwa razy posłał oszczep poza granicę 80 metra – 22 czerwca i 15 października. Najlepszy rezultat sezonu – 82,12 – uzyskał właśnie w październikowym mityngu w Rzymie na zakończenie sezonu.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
70,65 m	Hanower	30 kwietnia
75,72 m	Bydgoszcz	7 maja
76,17 m	Nantes	11 maja
74,78 m	Warszawa	13 maja
79,90 m	Łódź	14 maja
76,89 m	Warszawa	21 maja
75,43 m	Warszawa	10 czerwca
79,14 m	Warszawa	18 czerwca
80,39 m	Kemi	22 czerwca
72,00 m	Karelja	25 czerwca
76,73 m	Sohija	26 czerwca
77,94 m	Poznań	2 lipca
78,50 m	Solingen	6 lipca
78,10 m	Rostock	9 lipca
77,21 m	Kolonia	12 lipca
76,28 m	Szczecin	15 lipca
78,02 m	Łódź	21 lipca
79,21 m	Warszawa	29 lipca
77,66 m	Łódź	13 sierpnia
70,02 m	Nowa Huta	24 sierpnia
78,16 m	Nowa Huta	24 sierpnia
79,53 m	Bratysława	27 sierpnia
77,57 m	Warszawa	6 września
77,48 m	Sofia	9 września
79,84 m	Bergamo	17 września
74,83 m	Szczecin	30 września
76,77 m	Palermo	8 października
82,12 m	Rzym	15 października

1962

Główną imprezą sezonu były wrześniowe mistrzostwa Europy. Sidło miał tam bronić złotego medalu wywalczonego cztery lata wcześniej. Niestety start w Belgradzie nie był udany, podobnie jak cały sezon. Głównym sukcesem było więc wicemistrzostwo Polski oraz cztery zwycięstwa w meczach międzypaństwowych, także w prestiżowym spotkaniu z reprezentacją Stanów Zjednoczonych w Chicago.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
75,05 m	Bydgoszcz	16 maja
77,97 m	Warszawa	17 czerwca
75,23 m	Chicago	1 lipca
77,55 m	Warszawa	20 lipca
72,59 m	Helsinki	30 lipca
78,03 m	Londyn	4 sierpnia
78,80 m	Warszawa	18 sierpnia
76,33 m	Warszawa	3 września
74,77 m	Belgrad	14 września
75,01 m	Belgrad	15 września
77,70 m	Lublin	22 września
77,35 m	Mielec	30 września
76,46 m	Sopot	6 października
80,98 m	Frankfurt nad Menem	14 października
80,49 m	Lublin	23 października
80,70 m	Siedlce	28 października

1963

Rok 1963 był kolejnym sezonem pozbawionym międzynarodowych imprez rangi mistrzowskiej. Sidło zdobył następny złoty medal mistrzostw Polski, wystąpił w kilku zagranicznych mityngach oraz w pięciu meczach międzypaństwowych. Oszczepnik zajął także 7. miejsce w kolejnej edycji plebiscytu Przeglądu Sportowego.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
78,71 m	Działdowo	1 maja
79,35 m	Warszawa	11 maja
79,64 m	Elbląg	12 maja
78,20 m	Warszawa	19 maja
78,63 m	Warszawa	19 maja
81,68 m	Trento	27 maja
80,95 m	Warszawa	2 czerwca
79,71 m	Warszawa	2 czerwca
80,93 m	Bydgoszcz	16 czerwca
79,75 m	Kraków	22 czerwca
73,04 m	Wałbrzych	28 czerwca
77,71 m	Wałbrzych	28 czerwca
78,34 m	Kolonia	16 lipca
78,81 m	Hamburg	18 lipca
77,20 m	Bremerhaven	20 lipca
79,85 m	Warszawa	27 lipca
82,27 m	Leverkusen	17 sierpnia
74,10 m	Bydgoszcz	23 sierpnia
80,30 m	Bydgoszcz	23 sierpnia
80,82 m	Helsinki	8 września
81,10 m	Moskwa	14 września
80,96 m	Kielce	22 września
81,72 m	Warszawa	6 października

1964

Główną imprezą roku 1964 były zaplanowane na październik igrzyska olimpijskie w Tokio. Po uzyskaniu 27 września w Rzymie wyniku 85,09 był jednym z faworytów japońskich igrzysk. W czasie konkursu olimpijskiego padał deszcz, więc rozbieg pokryły kałuże. W porannej i deszczowej rundzie eliminacyjnej tylko jeden zawodnik – Szwajcar Urs von Wartburg – uzyskał minimum, które wynosiło 77 metrów (rzucił 79,92). Sidło uzyskał wynik 76,93 i zajął ostatecznie drugie miejsce w eliminacjach. Po rundzie kwalifikacyjnej Polak udał się do wioski olimpijskiej, do konkursu pozostało ledwie półtorej godziny. Na stadion udało mu się wrócić 10 minut przed rozpoczęciem finału. Tuż po godzinie 14 polski oszczepnik oddał swój pierwszy finałowy rzut. Osiągnął wynik 80,17 i objął prowadzenie. W drugiej kolejce Polak spalił próbę, a lepszy rzut udał się reprezentantowi ZSRR – Jānisowi Lūsisowi. Lūsis rzucił na odległość 80,57 i zepchnął Sidłę na drugie miejsce. Polski zawodnik spalił swoje próby w 2, 3 i 4 kolejce, co było efektem bólu mięśni nóg (wynik zbyt krótkiej rozgrzewki). Czwarta kolejka przyniosła jednak poprawę pogody – przestało padać. Właśnie wtedy zawodnika radzieckiego oraz polskiego oszczepnika wyprzedziło dwóch innych sportowców: Pauli Nevala z Finlandii oraz Węgier Gergely Kulcsár. W piątej kolejce Sidło nie zbliżył się do swojego najlepszego wyniku. Przebywający na trybunach trener Zygmunt Szelest przed ostatnim rzutem przekazywał naszemu reprezentantowi znaki i dyspozycje. Sidło wykonał rzut prawidłowy, jednak zbyt krótki, by uzyskać medal – 78,17. Ostatecznie zajął 4. miejsce podczas olimpijskiego konkursu w Tokio.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
73,60 m	Działdowo	1 maja
74,65 m	Warszawa	9 maja
78,20 m	Warszawa	31 maja
80,04 m	Budapeszt	7 czerwca
76,50 m	Warszawa	13 czerwca
79,43 m	Jyväskylä	20 czerwca
76,90 m	Rauma	21 czerwca
83,01 m	Tampere	23 czerwca
81,37 m	Warszawa	27 czerwca
80,27 m	Moskwa	5 lipca
85,03 m	Moskwa	5 lipca
76,21 m	Warszawa	19 lipca
82,14 m	Warszawa	19 lipca
83,29 m	Oslo	22 lipca
80,60 m	Siena	25 lipca
83,76 m	Londyn	3 sierpnia
75,43 m	Kalisz	8 sierpnia
81,68 m	Kalisz	8 sierpnia
80,24 m	Oslo	10 sierpnia
78,62 m	Radom	6 września
80,59 m	Katowice	13 września
78,79 m	Warszawa	21 września
85,09 m	Rzym	27 września
76,93 m	Tokio (IO)	14 października
80,17 m	Tokio (IO)	14 października
82,84 m	Kyoto	27 października
78,89 m	Nara	29 października
78,39 m	Odawara	31 października

1965

W 1965 roku Sidło zdobył kolejny, tym razem srebrny medal mistrzostw Polski. Poza występem w meczu przeciwko Wielkiej Brytanii w Londynie, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 73,12, Polak bronił barw narodowych w pierwszej edycji pucharu Europy oraz wystąpił w kilku mityngach w zachodniej Europie. Najlepszy rezultat sezonu – 85,50 – uzyskał w Zurychu 29 czerwca.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
79,29 m	Warszawa	2 maja
79,46 m	Warszawa	8 maja
81,01 m	Kielce	9 maja
80,00 m	Madryt	14 maja
82,40 m	Barcelona	16 maja
83,80 m	Warszawa	22 maja
81,71 m	Warszawa	5 czerwca
83,65 m	Ryga	9 czerwca
82,61 m	Warszawa	20 czerwca
79,10 m	Łódź	22 czerwca
70,05 m	Gdańsk	26 czerwca
81,53 m	Gdańsk	27 czerwca
85,50 m	Zurych	29 czerwca
83,66 m	Oslo	7 lipca
83,80 m	Hyvinkää	8 lipca
84,84 m	Varkaus	10 lipca
82,02 m	Oslo	14 lipca
83,60 m	Mikkeli	18 lipca
82,88 m	Kouvola	19 lipca
80,44 m	Matsala	21 lipca
77,47 m	Siena	24 lipca
75,57 m	Grosseto	27 lipca
73,13 m	Londyn	31 lipca
72,20 m	Szczecin	15 sierpnia
77,72 m	Szczecin	15 sierpnia
79,46 m	Rzym	22 sierpnia
77,02 m	Rzym	28 sierpnia
68,04 m	Rieti	29 sierpnia
80,30 m	Rzym	4 września
81,18 m	Stuttgart	12 września
80,86 m	Drezno	25 września
76,11 m	Białystok	2 października

1966

Rok 1966 to kolejny złoty medal mistrzostw Polski, trzy występy w meczach międzypaństwowych oraz (po obiecujących startach poprzedzających imprezę) nieudany występ w mistrzostwach Europy. Podczas piątkowych eliminacji 1 września Polak z wynikiem 80,16 zajął trzecie miejsce. Finał odbył się dzień później. W pierwszej kolejce Sidło uzyskał swój najlepszy wynik – 78,86. Po pierwszej serii rzutów Polak był piąty, a ostatecznie (nie poprawiając już swojego najlepszego rezultatu) zajął siódme miejsce.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
77,15 m	Warszawa	23 kwietnia
77,36 m	Warszawa	1 maja
79,66 m	Warszawa	7 maja
75,80 m	Kielce	8 maja
78,71 m	Warszawa	14 maja
80,94 m	Warszawa	15 maja
81,22 m	Warszawa	9 czerwca
82,96 m	Warszawa	18 czerwca
79,66 m	Warszawa	26 czerwca
77,10 m	Zielona Góra	2 lipca
80,12 m	Zielona Góra	2 lipca
82,76 m	Katowice	17 lipca
84,86 m	Mińsk	25 lipca
72,38 m	Poznań	5 sierpnia
83,12 m	Poznań	6 sierpnia
80,94 m	Warszawa	13 sierpnia
81,10 m	Londyn	29 sierpnia
80,16 m	Budapeszt	1 września
78,66 m	Budapeszt	2 września
78,80 m	Warszawa	10 września
81,46 m	Warszawa	17 września
76,40 m	Radom	21 września
80,42 m	Mielec	25 września
83,70 m	Magdeburg	1 października
80,88 m	Kraków	8 października
80,11 m	Stargard	16 października
79,20 m	Brwinów	23 października

1967

W sezonie 1967 Sidło zdobył swój pierwszy i jedyny brązowy medal mistrzostw kraju. Oprócz serii występów zagranicznych wystartował także w dwóch meczach międzypaństwowych oraz reprezentował Polskę w zawodach półfinałowych pucharu Europy. Swój najlepszy rezultat w sezonie uzyskał na mityngu w Grosseto 12 czerwca – rzucił wówczas 82,96.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
79,66 m	Warszawa	16 kwietnia
79,02 m	Warszawa	23 kwietnia
80,96 m	Warszawa	1 maja
80,50 m	Puławy	7 maja
78,59 m	Kielce	14 maja
80,70 m	Warszawa	20 maja
77,74 m	Warszawa	27 maja
81,66 m	Warszawa	2 czerwca
79,68 m	Siena	10 czerwca
82,96 m	Grosseto	12 czerwca
82,74 m	Poznań	25 czerwca
80,24 m	Lublin	27 czerwca
80,54 m	Chorzów	1 lipca
79,38 m	Oslo	11 lipca
81,40 m	Oslo	12 lipca
78,72 m	Ostrawa	23 lipca
78,72 m	Białystok	29 lipca
78,95 m	Szczecin	2 sierpnia
75,34 m	Chorzów	20 sierpnia
77,76 m	Chorzów	20 sierpnia
78,98 m	Gdańsk	26 sierpnia
77,46 m	Katowice	2 września
82,46 m	Poznań	14 września
77,90 m	Mielec	24 września
80,70 m	Białystok	1 października
81,02 m	Stargard	8 października
82,62 m	Warszawa	15 października
81,78 m	Hawana	29 października

1968

W roku 1968 mistrzostwa Polski odbyły się w Zielonej Górze, Sidło jednak nie wystąpił w tych zawodach. W okresie letnim startował głównie za granicą. 27 lipca w Sienie uzyskał swój najlepszy wynik w sezonie – 84,40. Główną imprezą były październikowe igrzyska olimpijskie w Meksyku. Oprócz Sidły w zawodach tych brał udział inny Polak – Władysław Nikiciuk. Po pierwszej kolejce rzutów Janusz Sidło zajmował piąte miejsce z wynikiem 80,00. Ostatecznie z wynikiem 80,58 Sidło zajął miejsce 7., a Nikiciuk, uzyskując w drugiej kolejce rezultat 85,70, uplasował się na 4. pozycji.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
82,56 m	Formia	12 maja
83,90 m	Rzym	18 maja
79,40 m	Warszawa	6 czerwca
83,86 m	Helsinki	6 czerwca
78,26 m	Warszawa	9 czerwca
80,14 m	Warszawa	15 czerwca
78,74 m	Tampere	19 czerwca
78,00 m	Keuruu	21 czerwca
81,50 m	Saarijärvi	23 czerwca
78,64 m	Helsinki	27 czerwca
76,84 m	Londyn	14 lipca
84,40 m	Siena	27 lipca
81,10 m	Grosseto	30 lipca
78,66 m	Sofia	3 sierpnia
81,18 m	Chorzów	17 sierpnia
82,02 m	Londyn	2 września
78,74 m	Łódź	7 września
81,50 m	Font-Romeu-Odeillo-Via	29 września
80,12 m	Meksyk (IO)	15 października
80,58 m	Meksyk (IO)	16 października

1969

W roku 1969 Sidło zdobył w Krakowie złoto mistrzostw Polski, zajął drugie miejsce w tabelach krajowych z wynikiem 84,28 (uzyskał go 1 lipca w Helsinkach) oraz wystąpił dwóch meczach międzypaństwowych. Jego największym sukcesem w sezonie 1969 był niespodziewany brązowy medal mistrzostw Europy. W Atenach zrezygnowano z przeprowadzenia rundy eliminacyjnej. W pierwszej kolejce Polak osiągnął wynik 82,90 – Sidło był wówczas drugi (za Jānisem Lūsisem). W drugiej kolejce rzutów Polaka wyprzedził jeszcze Fin Pauli Nevala i ostatecznie Janusz Sidło zdobył brązowy krążek w wieku 36 lat.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
78,72 m	Stargard	11 maja
80,44 m	Warszawa	15 maja
76,50 m	Łódź	24 maja
75,62 m	Kraków	7 czerwca
76,48 m	Zabrze	8 czerwca
79,36 m	Warszawa	20 czerwca
78,78 m	Lublin	21 czerwca
83,80 m	Helsinki	1 lipca
77,56 m	Sztokholm	2 lipca
80,80 m	Paryż	6 lipca
80,42 m	Oslo	9 lipca
79,22 m	Chorzów	13 lipca
81,86 m	Kraków	17 lipca
77,50 m	Tarnów	26 lipca
80,68 m	Siena	10 sierpnia
81,86 m	Kraków	17 sierpnia
80,28 m	Warszawa	29 sierpnia
82,90 m	Ateny	19 września
79,60 m	Lublin	27 września

1970

W roku 1970 Sidło zdobył swój ostatni medal mistrzostw kraju (srebrny). Polak wystąpił także w dwóch meczach międzypaństwowych oraz zajął trzecie miejsce w półfinale pucharu Europy. W wieku 37 lat ustanowił także 7 maja rekord Polski oraz poprawił swój, mający już 11 lat, rekord życiowy. Na stadionie w Mantes uzyskał wynik 86,22. Rezultat ten otwierał polskie tabele w sezonie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
82,38 m	Warszawa	1 maja
86,22 m	Mantes	7 maja
80,14 m	Poznań	14 maja
76,02 m	Warszawa	30 maja
80,06 m	Warszawa	3 czerwca
82,88 m	Tampere	7 czerwca
83,08 m	Mänttä	13 czerwca
78,30 m	Virrat	14 czerwca
73,42 m	Kouvola	15 czerwca
72,98 m	Tampere	16 czerwca
77,74 m	Warszawa	20 czerwca
78,30 m	Syrakuzy	4 lipca
80,42 m	Sztokholm	25 lipca
79,30 m	Sztokholm	29 lipca
78,18 m	Helsinki	2 sierpnia
69,72 m	Warszawa	9 sierpnia
80,42 m	Warszawa	9 sierpnia
76,28 m	Warszawa	2 września

1971

W 1971 Sidle nie udało się zdobyć medalu mistrzostw kraju. Oszczepnik, który chorował przez dwa tygodnie poprzedzające zawody, nie zakwalifikował się do finałowej „ósemki”.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
75,60 m	Warszawa	15 maja
77,70 m	Warszawa	18 maja
77,56 m	Warszawa	23 maja
76,00 m	Poznań	29 maja
78,24 m	Budapeszt	11 czerwca
74,78 m	Warszawa	26 czerwca
69,48 m	Warszawa	26 czerwca
79,26 m	Warszawa	25 lipca
76,70 m	Warszawa	5 sierpnia
75,76 m	Piatigorsk	17 sierpnia
77,66 m	Zabrze	5 września
77,14 m	Siena	19 września
74,10 m	Warszawa	25 września
73,96 m	Białystok	2 października

1972

W 1972 Sidło wystartował tylko trzy razy, a swój najlepszy wynik osiągnął 28 czerwca rzucając w Warszawie podczas memoriału Kusocińskiego 73,54.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
73,54 m	Warszawa	28 czerwca
73,34 m	Warszawa	19 lipca
68,84 m	Kielce	30 września

1973

Rok 1973 to ostatni sezon Sidły. W wieku 40 lat postanowił zakończyć swoją karierę sportową. 29 września udało mu się osiągnąć wynik 74,48 – był to wówczas 13. rezultat w Polsce w całym sezonie.

Progresja wyników w sezonie

Wynik	Miejsce	Data
71,82 m	Warszawa	9 czerwca
73,56 m	Warszawa	21 czerwca
73,60 m	Bydgoszcz	1 lipca
74,48 m	Warszawa	29 września
73,49 m	Rzym	12 października

W ciągu 21 lat startów w reprezentacji Polski Janusz Sidło wystąpił w 64 meczach międzypaństwowych. Żaden inny polski lekkoatleta nie bronił barw narodowych w większej liczbie zawodów tego typu. Sidło był też wieloletnim kapitanem reprezentacji.

Rok	Przeciwnicy	Pozycja	Wynik
1949	Rumunia	4	51,29
1950	Czechosłowacja	4	53,78
1951	ZSRR,   Rumunia	1	64,28
1951	NRD	1	64,93
1952	NRD	1	64,48
1953	NRD	1	80,15 (RE)
1954	NRD,   Belgia	1	75,26
1955	Czechosłowacja	1	79,05
1955	Węgry	1	78,81
1955	Norwegia	1	76,23
1955	Francja	1	78,67
1955	NRD,   Belgia	1	76,47
1956	Węgry	1	78,09
1956	Norwegia	3	75,19
1956	Francja	3	75,20
1956	Jugosławia	1	80,44
1957	Czechosłowacja	1	79,83
1957	Węgry	1	82,35
1957	RFN	1	79,49
1957	Norwegia	1	80,95
1957	Wielka Brytania	1	76,42
1958	Czechosłowacja	1	78,14
1958	Stany Zjednoczone	1	81,97
1958	RFN	1	78,44
1959	RFSRR	1	79,69
1959	Wielka Brytania	1	82,54
1959	NRD	1	85,56
1959	RFN	1	81,76
1960	RFSRR	1	75,80
1960	NRD,   Węgry	5	75,86
1960	RFN	1	80,44
1961	Czechosłowacja	1	76,28
1961	Stany Zjednoczone	2	79,21
1961	Wielka Brytania	1	77,57
1961	Włochy	2	76,36
1962	Stany Zjednoczone	1	75,23
1962	Wielka Brytania	1	78,03
1962	RFSRR	2	78,82
1962	RFN	1	80,98
1963	Włochy	1	79,75
1963	Stany Zjednoczone	1	79,85
1963	Finlandia	1	80,82
1963	NRD,   RFSRR	1	81,10
1963	RFN	1	81,72
1964	RFN	1	80,59
1965	Wielka Brytania	2	73,12
1965	Puchar Europy – półfinał	1	79,46
1965	Puchar Europy – finał	2	81,18
1966	ZSRR	2	84,86
1966	RFN	1	81,46
1966	NRD	2	83,70
1967	Puchar Europy – półfinał	3	80,54
1967	Wielka Brytania	2	78,95
1968	ZSRR,   NRD	3	76,84
1968	Włochy	1	81,18
1968	Wielka Brytania	2	82,02
1969	Francja	2	80,80
1969	NRD,   ZSRR	3	79,22
1970	Włochy	2	78,30
1970	Szwecja	2	80,42
1970	Puchar Europy – półfinał	3	78,18

Poniższa tabela prezentuje progresje wyników Janusza Sidły oraz porównanie do najlepszego wyniku w Polsce i na świecie w danym sezonie.

Ranking czasopisma Track & Field News

Janusz Sidło pięciokrotnie zajmował pierwsze miejsce w prestiżowym rankingu amerykańskiego pisma Track & Field News. W sumie sportowiec zgromadził w tym plebiscycie 139 punktów, co daje mu 2. lokatę w klasyfikacji wszech czasów w rzucie oszczepem (za Janem Železným). Wśród mężczyzn, przy zestawieniu zawodników wszystkich konkurencji, wynik ten plasuje go na 5. miejscu.

 

Janusz Sidło został wiele razy odznaczony za swe osiągnięcia. Odznaczony przez Radę Państwa Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Przyznano mu także złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (dwukrotnie). Był laureatem Bislett Medal przyznawanego za najlepsze występy na Bislett Stadion. Od 1996 w Sopocie rozgrywany jest Memoriał Janusza Sidły. W 2004 żona Sidły – Ewa Chodorowska – odsłoniła podczas Festiwalu Sportu we Władysławowie gwiazdę lekkoatlety w Alei Gwiazd Sportu. Wydarzenie to tak opisuje żona oszczepnika:

Plebiscyt Przeglądu Sportowego

Janusz Sidło dwukrotnie wygrywał organizowany przez Przegląd Sportowy plebiscyt na najlepszego polskiego sportowca.

 

Karierę sportową Sidło zdecydował się przerwać w 1973 roku – miał 40 lat. Był działaczem sportowym – pracował w biurze Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Przez krótki okres był także trenerem kadry narodowej oszczepników. W VII Liceum Ogólnokształcącym im. Juliusza Słowackiego w Warszawie był doradcą ds. sportu. Był także pracownikiem naukowym Akademii Wychowania Fizycznego na Bielanach. Jako weteran wziął jeszcze udział w zawodach w Zduńskiej Woli w latach 1983 i 1984 uzyskując bardzo dobre wyniki (odpowiednio 53,68 i 56,68). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera AII-8-8). W bliskim sąsiedztwie jego grobu znajdują się mogiły Zygmunta Szelesta – jego wieloletniego wychowawcy, oraz Zbigniewa Radziwonowicza – głównego krajowego rywala w latach 50. XX wieku.

Janusz Sidło był żonaty z Ewą Chodorowską, nauczycielką, absolwentką AWF w Warszawie. Ślub wzięli w latach 50. XX wieku. W 1960 przyszła na świat ich córka Roma. Imię córki zaczerpnięto od włoskiej nazwy Rzymu – miasta igrzysk roku 1960.

• 1964; Barbara i Jan (odcinek 3) – jako on sam, lekkoatleta trenujący na stadionie AWF.
• 1971; Motodrama – jako on sam, uczestnik Balu Mistrzów Sportu.

• Jerzy Szymonek, Janusz Rozum: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Rzut oszczepem mężczyzn.. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.brak strony w książce
• Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.brak strony w książce
• Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.brak strony w książce
• Mała Encyklopedia Sportu, tom I.. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1984. ISBN 83-217-2565-1.brak strony w książce
• Biuletyn Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Warszawa: 1999.brak strony w książce
• Jerzy Waśko: Polscy lekkoatleci na listach światowych 1921–2002. Warszawa – Zamość: 2003.brak strony w książce
• Asko Koski’s – Javelin World. [dostęp 2009-02-20]. (ang.).

• Polski Komitet Olimpijski: Janusz Sidło – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 września 2015)]. (pol.).
• Biografia na stronach Kieleckiego Klubu Lekkoatletycznego. kkl.kielce.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)].