Jacques-Louis David: Francuski malarz

[ʒakkə-lwi davi]; ur. 30 sierpnia 1748 w Paryżu, zm. 29 grudnia 1825 w Brukseli) – francuski malarz, główny reprezentant klasycyzmu, nadworny malarz Napoleona Bonapartego. Uważany za filar sztuki oświecenia, oficjalny artysta rewolucji francuskiej, stworzył czytelny i nośny symbol rewolucyjny – Przysięgę Horacjuszy.

Jacques-Louis David

Jacques-Louis David, autoportret
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1748 Paryż
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 1825 Bruksela
Narodowość	francuska
Dziedzina sztuki	malarstwo, rysunek
Epoka	klasycyzm
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

Studiował w pracowniach François Bouchera i Josepha-Marie Viena. Udał się z nim razem do Rzymu i tam pod wpływem malarstwa nowożytnego oraz rzeźb antyku odsunął się od malarstwa rokokowego. W roku 1774 otrzymał Prix de Rome. W latach 1775–1780 namalował Portret konny Stanisława Kostki Potockiego oraz obraz przedstawiający oślepionego, żebrzącego Belizariusza.

Po powrocie do Paryża w roku 1780, został w 1783 roku przyjęty do Akademii, za obraz Cierpienie Andromachy. Uznanie wywołał swoim obrazem wykonanym na zlecenie króla Francji Ludwika XVI Przysięga Horacjuszy (1784, obecnie w Luwrze), odpowiadającym nastrojom epoki rewolucji francuskiej. Oddźwiękami rewolucji są: niedokończony obraz Przysięga rewolucjonistów malowany na polecenie Zgromadzenia Ustawodawczego oraz realistycznie ujęte Śmierć Marata, Przysięga w sali do gry w piłkę (1790), Portret Madame Sèriziat (1795, Luwr). Namalował też Porwanie Sabinek (1799).

Jako członek Corps Electoral Paryża i deputowany Konwentu Narodowego głosował w 1792 roku za śmiercią króla. Zasiadał w Komitecie Bezpieczeństwa Powszechnego. Aresztowany jako przyjaciel Robespierre’a; uratowała go amnestia z 1795 roku.

Był dyktatorem mody. To jego pomysłem była fryzura à la Tytus oraz ubiór składający się z kusej bluzy, obcisłych spodni i wysokich do połowy uda butów. Marzeniem artysty było ozdobić rewolucję tak, by strój odpowiadał jej ideałom (na tym prawzorze oparty był uniform żołnierza z okresu cesarstwa). Zaprojektował również wiele dekoracji na uroczystości państwowe oraz komplet mebli wzorowanych na meblach rzymskich do swego atelier, który został wykonany przez czołowego ebenistę tamtych czasów Georges’a Jacoba.

Napoleon mianował go w roku 1804 swym nadwornym malarzem i z tego okresu pochodzą główne dzieła Davida: Portret konny Napoleona na górze św. Bernarda, Le sacre zwany Koronacją Napoleona (1805–1807), portret Napoleona w stroju koronacyjnym i Rozdanie orłów w 1810 roku. Był też portrecistą (portret Madame Récamier na szezlongu).

Po upadku Napoleona musiał uchodzić z Francji jako „królobójca”; w roku 1816 osiadł w Brukseli gdzie nadal malował, skupiając swoje dzieła wokół starożytności oraz mitologii (Gniew Achillesa 1819). Wiek Jacques-Louisa sprawił, że dzieła te nie dorównywały już poprzednim.

Jacques-Louis David wywarł decydujący wpływ na malarstwo francuskie i belgijskie XIX wieku. Pozostawił ponad czterystu uczniów, z których najwybitniejszymi byli m.in.: Antoine-Jean Gros, François Gérard, Jean-Germain Drouais, Anne-Louis Girodet de Roussy-Trioson, Jean-Auguste-Dominique Ingres, François Rude, Jean-Baptiste Isabey czy François Marius Granet; z Polaków m.in. Antoni Brodowski.

• Jan Baszkiewicz: Historia Francji. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1978.brak strony w książce
• Jan Baszkiewicz, Stefan Meller: Rewolucja francuska 1789-1794: Społeczeństwo obywatelskie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983. ISBN 83-06-00848-0.brak strony w książce
• Karol Estreicher: Historia sztuki w zarysie. Warszawa-Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982. ISBN 83-01-03664-8.brak strony w książce

• Le Sacre – dzieło sztuki i propagandy. napoleon.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-22)].