Język Liturgiczny

Ten artykuł od 2021-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stosunek takiego języka do innych języków codziennego użytku jest różny w różnych kulturach. Niekiedy język taki jest używany w życiu codziennym (np. arabski wśród Arabów), ale często zdarza się, że jest on uznawany za element religii i stanowi język święty, którego użycie w życiu świeckim jest zabronione. Bardzo często uznaje się, że tylko w danym języku możliwe jest przekazanie prawdy objawionej w pismach religijnych (zobacz: święte księgi). Wiele języków liturgicznych to języki martwe, które przetrwały dzięki temu, że były używane w ceremoniach religijnych (np. łacina, hebrajski, gyyz).

¹ – Sobór watykański II zezwolił na sprawowanie liturgii w językach narodowych, natomiast łacina jest językiem urzędowym w Watykanie.
² – ostatnio również język arabski.
³ – gudźarati jest językiem liturgicznym jedynie części zaratusztrian (mieszkających w Indiach), jego znaczenie we wspólnocie nie jest również zbyt wielkie. ⁴ – również języki narodowe.

• język literacki