An-124 Rusłan

Ten artykuł od 2023-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

W chwili oblotu 26 grudnia 1982 roku i późniejszej oficjalnej prezentacji podczas paryskiego salonu lotniczego (Paris Air Show) 28 maja 1985 był największym produkowanym samolotem transportowym świata, odbierając palmę pierwszeństwa amerykańskiemu Lockheed C-5 Galaxy.

An-124

An-124 Rusłan nad lotniskiem w Luksemburgu
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Zakład Lotniczy Aviant, zakłady lotnicze w Uljanowsku
Konstruktor	biuro konstrukcyjne Antonowa
Typ	ciężki samolot transportowy
Konstrukcja	metalowa
Załoga	6-7 osób (2 pilotów, nawigator, radiotelegrafista, inżynier pokładowy, inżynier elektryk, technik urządzeń desantowych)
Historia
Data oblotu	26 grudnia 1982
Lata produkcji	od 1985
Liczba egz.	56 [stan: koniec 2007]
Liczba wypadków  • w tym katastrof	5
Dane techniczne
Napęd	4 x dwuprzepływowe, silniki odrzutowe Łotariew D-18T
Ciąg	4 × 229,75 kN (4 × 23 430 kG)
Wymiary
Rozpiętość	73,3 m
Długość	69,1
Powierzchnia nośna	628 m²
Masa
Własna	175 000 kg
Startowa	392 000 kg
Do lądowania	330 000 kg
Paliwa	213 740 kg
Zapas paliwa	270 000 l
Osiągi
Prędkość maks.	850 km/h
Prędkość przelotowa	750 km/h
Prędkość minimalna	245 km/h
Pułap	12 000 m
Pułap praktyczny	9500 m
Zasięg	16 090 km
Długotrwałość lotu	20 godz.
Dane operacyjne
Przestrzeń ładunkowa
długość – 36,5 m szerokość – 6,40-6,68 m wysokość – 4,40 m
Rzuty
Multimedia w Wiki Commons

Prototyp o numerze (SSSR 82002, Nr 318) oblatano 26 grudnia 1982 roku w Kijowie. Produkcję seryjną rozpoczęto, według różnych źródeł, w 1982 lub 1984 roku, w dwóch zakładach: Aviant w Kijowie (obecnie Ukraina) (w latach 1982–2003) oraz Aviastar w Uljanowsku (obecnie Rosja) (w latach 1984–2004). Maszyna weszła do służby w radzieckich wojskowych siłach transportowych w styczniu 1987 roku. Wraz z rozpadem Związku Radzieckiego zaprzestano wytwarzania samolotu; niektóre źródła mówią o zakończeniu produkcji w połowie lat 90. XX wieku. W latach od 2000 do 2004 ukończono 5 egzemplarzy, których produkcji nie doprowadzono do końca wcześniej. W latach 2001 i 2002 dostarczono klientom po 1, a w roku 2004 – 3 egzemplarze maszyn w wersji An-124-100. Od tego czasu zaczęto rozważać ponowne uruchomienie produkcji wersji ze zmodernizowaną awioniką i ładownością podwyższoną o 30 t do 150 t. Pierwotnie wznowienie produkcji planowano na lata 2007/2008. Na przeszkodzie stanęły problemy natury formalno-prawnej, m.in. spór o miejsce produkcji pomiędzy – obecnie ukraińskimi zakładami Antonowa a Rosją jako prawnym następcą ZSRR. W 2009 roku, na rosyjskich targach lotniczych MAKS w Moskwie, rosyjskie ministerstwo obrony miało podać, według agencji RIA Novosti, że zapadły decyzje dotyczące wznowienia produkcji. 10 grudnia 2009 roku Dmitrij Miedwiediew podjął decyzję o transakcji dotyczącej dostaw 20 sztuk An-124 do roku 2020 dla sił powietrznych Federacji Rosyjskiej, za podpisanie umów do dnia 10 czerwca 2010 roku miał odpowiadać Władimir Putin.

Największy cywilny użytkownik An-124 (10 sztuk), linie lotnicze Volga-Dnepr Airlines, czarterowy przewoźnik cargo, wyraziły zainteresowanie nabyciem od 20 do 40 (zależnie od źródeł) nowych egzemplarzy w latach 2011–2020.

 

Półskorupowa, w układzie górnopłatu, wykonana z duraluminium. Kabina dla sześcioosobowej załogi hermetyzowana. W nowszych wersjach, np. An-124-100, kabina planowana jako czteroosobowa. Za nią znajduje się kabina socjalna, przeznaczona do wypoczynku i snu załogi zamiennej, w dalszej części górnego pokładu, przewidziano również hermetyzowaną kabinę dla ekipy obsługi ładowni lub do 88 osób.

Duża, częściowo hermetyzowana ładownia, ma wymiary 36,5 × 6,4 × 4,4 m (dł. x szer. x wys.) i kubaturę 1160 m³ (w porównaniu ładownia Lockheed C-5 Galaxy: 36,91 × 5,79 × 4,09 m i kubatura 880 m³). Wrota ładowni znajdują się w hydraulicznie unoszonej sekcji dziobowej oraz w części ogonowej kadłuba. Komora ładunkowa wyposażona w dwie suwnice o łącznej nośności 20 000 kg. Podwozie 24-kołowe, chowane do kadłuba, w układzie trójpodporowym: podwozie główne składa się dwóch zespołów po pięć dwukołowych goleni po obu stronach kadłuba, podwozie przednie z dwóch dwukołowych goleni. Dzięki niezwykle solidnej konstrukcji podwozia samolot może lądować na lotniskach o słabej infrastrukturze i na nieprzygotowanych, bądź nieutwardzonych pasach lub na zmrożonym śniegu. Specyficzna konstrukcja przedniego podwozia z podwójną golenią umożliwia jego częściowe wciągnięcie na ziemi, pochylenie całego kadłuba do przodu i załadunek np. pojazdów, mogących wjeżdżać do ładowni wprost z płyty lotniska, bez użycia dodatkowych ramp i podnośników. Znajdujące się na wyposażeniu dwa agregaty APU umożliwiają samodzielne uruchomienie silników maszyny, nawet w przypadku braku urządzeń rozruchowych na danym lotnisku. Taka konstrukcja samolotu zapewnia mu znaczną niezależność od wyposażenia docelowych lotnisk, istotnie zwiększając jego uniwersalność i zakres zastosowania.

An-124 Rusłan
Ciężki strategiczny samolot transportowy (wersja wojskowa)
An-124-100
Ciężki cywilny samolot transportowy
An-124-100M-150
Ciężki cywilny samolot transportowy z zachodnią awioniką
An-124-102
Ciężki cywilny samolot transportowy z kokpitem wyposażonym w nowoczesną awionikę typu EFIS

 

An-124-130
Planowana wersja rozwojowa
An-124-135

An-124-150
Nowa wersja rozwojowa
An-124-200
Planowana wersja rozwojowa z silnikami General Electric CF6-80C2, o ciągu 263 kN każdy
An-124-210
Wersja planowana wspólnie z Air Foyle, mająca spełnić wymogi brytyjskiego programu Short Term Strategic Airlifter (STSA) z silnikami Rolls-Royce RB211-524H-T, o ciągu 264 kN każdy oraz awioniką Honeywell; program STSA przerwano w sierpniu 1999 r., po wznowieniu wygrał go Boeing C-17A.

Użytkownicy wojskowi

  Rosja

• Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej (25)

Użytkownicy cywilni

  Bułgaria

• AirCargo Bulgaria (1)
• Russian Cargo (1)

  Libia

• Libyan Arab Air Cargo (2)

  Rosja

• Volga-Dnepr (10)
• Polet Airlines (8)

  Ukraina

• Antonov Airlines (7)

  Zjednoczone Emiraty Arabskie

• Maximus Air Cargo (1)

„Rusłanem” ustanowiono kilka rekordów:

• osiągnięcie pułapu 10 750 m z ładunkiem 171 219 kg
• przelot bez międzylądowania na trasie 20 150 km w ciągu 25,5 godziny
• 1993 rok – najcięższy pojedynczy ładunek: ważący 135,2 t wraz ze stelażem transportowym generator Siemensa (sam generator 124 t). Rekord pobity dopiero 11 sierpnia 2009 przez An-225 Mrija.

• An-225 Mrija
• Lockheed C-5 Galaxy

• Samoloty niezapomniane modele. Warszawa: Grupa Wydawn. Foksal, 2013. ISBN 978-83-280-0077-3. OCLC 881384238.

• An-124 [online], Antonov [dostęp 2020-03-17]  (ang.).
• An-124-100 Ruslan / Ruslan heavy transport and its modifications [online], Antonov [dostęp 2014-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21]  (ang.).