Ślizgunowate: Rodzina pająków

Rodzina została opisana przez Tamerlana Thorella(inne języki) w artykule pt. On European spiders, który ukazał się w 7. numerze czasopisma „Nova Acta Regiae Societatis Scientiarum Upsaliensis(inne języki)” w 1870 roku. Ślizgunowate były łączone w jedną rodzinę z ukośnikowatymi, jednak Heinrich Homann wykazał w 1975 roku, że ślizgunowate nie są blisko spokrewnione z ukośnikowatymi, a ich rodziną siostrzaną są spachaczowate. Ślizgunowate występują co najmniej od kredy.

Według World Spider Catalog(inne języki) rodzina obejmuje 536 gatunków ujętych w 31 rodzajach:

• Apollophanes(inne języki) O. Pickard-Cambridge, 1898
• Bacillocnemis(inne języki) Mello-Leitão, 1938
• Berlandiella(inne języki) Mello-Leitão, 1929
• Celerrimus(inne języki)Lecigne, Cornic, Oger & Van Keer, 2019
• Cleocnemis(inne języki)Simon, 1886
• Ebo(inne języki) Keyserling, 1884
• Eminella(inne języki) Özdikmen, 2007
• Fageia(inne języki)Mello-Leitão, 1929
• Gephyrellula(inne języki) Strand, 1932
• Gephyrina(inne języki) Simon, 1895
• Gephyrota(inne języki) Strand, 1932
• Halodromus(inne języki)Muster, 2009
• Hirriusa(inne języki) Strand, 1932
• Metacleocnemis(inne języki)Mello-Leitão, 1929
• Pagiopalus(inne języki)Simon, 1900
• Paracleocnemis(inne języki)Schiapelli & Gerschman, 1942
• Pedinopistha(inne języki) Karsch, 1880
• Petrichus(inne języki) Simon, 1886
• Philodromops(inne języki) Mello-Leitão, 1943
• Philodromus(inne języki) Walckenaer, 1826 – rodzaj typowy
• Procleocnemis(inne języki)Mello-Leitão, 1929
• Psellonus(inne języki)Simon, 1897
• Pseudopsellonus(inne języki) Balogh, 1936
• Pulchellodromus(inne języki) Wunderlich, 2012
• Rhysodromus(inne języki) Schick, 1965
• Suemus(inne języki)Simon, 1895
• Thanatus(inne języki) C. L. Koch, 1837
• Tibellus(inne języki) Simon, 1875
• Tibitanus(inne języki) Simon, 1907
• Titanebo(inne języki) Gertsch, 1933
• Vacchellia(inne języki)Caporiacco, 1935

Ślizgunowate występują niemal na całym świecie. Występują w bardzo różnych środowiskach, zamieszkują m.in. lasy, sawanny, łąki.

Pająki małe lub średniej wielkości, o długości ciała od 3 do 16 mm. Oddychają za pomocą dwóch płucotchawek. Ciało lekko grzbietobrzusznie spłaszczone, niekiedy znacznie wydłużone. Ośmioro oczu, zazwyczaj podobnej wielkości, w dwóch rzędach (4:4), oczy wtórne pozbawione tapetum. Szczękoczułki pozbawione ząbków. Odnóża długie i delikatne, zbliżonych rozmiarów, nogi II pary zwykle najdłuższe; stopy z dwoma pazurkami; włoski przy pazurkach oraz skopule zapewniają im dobrą adhezję do śliskich podłoży. Proste kądziołki przędne, brak stożeczka i cribellum. Ubarwienie często kryptyczne.

Aktywni łowcy, nie budują sieci, przemieszczają się bardzo szybko (ludzkiemu oku może być trudno nadążyć za ruchem przedstawicieli rodzaju Philodromus), polują na roślinach lub na ziemi; nie wykorzystują przędzy do łapania ofiar. Bardzo mało wiadomo na temat naturalnych ofiar ślizgunowatych. Zastygają w bezruchu, przypominając niemal istoty dwuwymiarowe. Samice tworzą wełniste kokony na m.in. liściach, pod korą. W chłodniejszych, północnych regionach formy niedorosłe (subadult) zimują, osiągają dorosłość wiosną.