ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ

ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ (ਜਨਮ ਦਾ ਨਾਮ ਘਨਸ਼ਿਆਮ ਪਾਂਡੇ) ਦਾ ਜਨਮ ਛੱਪਈਆ, ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ 1781 ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। 1792 ਵਿਚ, ਉਸਨੇ ਨੀਲਕੰਠ ਵਰਨੀ ਨਾਮ ਅਪਣਾਉਂਦਿਆਂ 11 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸੱਤ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਯਾਤਰਾ ਦੌਰਾਨ, ਉਸਨੇ ਭਲਾਈ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਇਸ ਯਾਤਰਾ ਦੇ 9 ਸਾਲਾਂ ਅਤੇ 11 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਨੇ ਗੁਜਰਾਤ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 1799 ਵਿੱਚ ਬਸੇਰਾ ਕਰ ਲਿਆ। 1800 ਵਿਚ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਸਵਾਮੀ ਰਾਮਾਨੰਦ ਦੁਆਰਾ ਊਧਵ ਸੰਪ੍ਰਦਾਯ ਵਿੱਚ ਦੀਖਿਆ ਦਿੱਤੀ ਗਈ, ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਨਾਮ ਸਹਿਜਾਨੰਦ ਸਵਾਮੀ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ। 1802 ਵਿਚ, ਉਸ ਦੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਊਧਵ ਸੰਪ੍ਰਦਾਏ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਸਹਿਜਾਨੰਦ ਸਵਾਮੀ ਨੇ ਇੱਕ ਇਕੱਠ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਮੰਤਰ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ, ਉਹ ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਊਧਵ ਸੰਪ੍ਰਦਾਯ ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਸੰਪ੍ਰਦਾਯ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਨੇ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਰਾਜ ਨਾਲ ਚੰਗੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤੇ। ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਨਾ ਸਿਰਫ ਹਿੰਦੂ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਤੋਂ ਸਨ, ਬਲਕਿ ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਜ਼ੋਰਾਸਟ੍ਰਿਸਟਿਜ਼ਮ ਦੇ ਵੀ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਛੇ ਮੰਦਿਰ ਬਣਾਏ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਫੈਲਾਉਣ ਲਈ 500 ਪਰਮਹਾਮਾਸਸ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ। 1826 ਵਿਚ, ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਨੇ ਸਮਾਜਕ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ, ਸਿੱਖਿਆਪਤ੍ਰੀ ਲਿਖੀ। 1 ਜੂਨ 1830 ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਗੱਡਾ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਆਪਣੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੋਦ ਲਏ ਭਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਸੰਪ੍ਰਦਾਏ ਦੇ ਦੋ ਰਾਜਿਆਂ ਦਾ ਮੁਖੀਆ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਚਾਰੀਆ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਵਾਮੀਨਾਰਾਇਣ ਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਗਰੀਬਾਂ, ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਅਹਿੰਸਕ ਯਜਾ (ਅਗਨੀ ਬਲੀਦਾਨ) ਕਰਨ ਲਈ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪੰਥ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।