Nilon

Se genèra formalament per policondensacion d'un diacid amb una diamina. La quantitat d'atòms de carbòni dins las cadenas de l'amina e de l'acid se pòt indicar rèire las inicialas de la poliamida. la mai coneguda, la PA6.6 es alara lo produch formal de l'acid butandicarboxilic (acid adipinic) e de l'exametilendiamina.

Nilon
Densitat	1150 kg/m³
Ponch de fusion	463 K-624 K 190°C-350°C 374°F-663°F
Conductivitat electrica(σ)	10-12 (m·ohm)-1
Conductivitat termica	0.25 W/(m·K)

Per de rasons practicas s'utiliza pas l'acid e l'amina, mas de solucions d'amina e de clorur de diacid.

Entre las doas capas se forma lo polimèr que pòt èsser espandit (tibat) per obténer lo fil de nilon.

Un polimèr semblabla es lo perlon (nilon 6) que se forma de la dubertura e la polimerizacion ulteriora d'una lactama, mai sovent la caprolactama. La diferéncia es que pel nilon las cadenas son formadas de polimèrs de la formula de generala ( ..-NH-C(=O)-(CH₂)_n-C(=O)-NH-(CH₂)_m-...) alara pel perlon las cadenas an la sequéncia ( ..-NH-C(=O)-(CH₂)_n-NH-C(=O)-(CH₂)_n-...).

Lo nilon foguèt descobèrt per Wallace Hume Carothers. A sa mòrt l'entrepresa DuPont conservèt lo brevet. Los Laboratòris DuPont, en 1938, produguèron aquesta fibra sintetica fòrta e elastica, que se pòt substituir en partida la seda e la raiona.

Lo nilon es una fibra texila elastica e resistenta, es pas atacada per las arnas, es pas necessari de l'alisar e s'utiliza dins la confeccion de debàs, teissuts, tricotatges e "sedariá". Lo nilon motlar s'utiliza coma material dur dins la fabricacion de diferents instruments, coma ponhada de bròssas, penches, eca.

Aquesta invencion revolucionèt en 1938 lo mercat dels debás, amb la fabricacion de las debás de nilon, mas foguèt dificil de los obténer, que amb l'esclatament de la Segonda Guèrra Mondiala, lo mai important èra de realizar de material de guèrra, coma las còrdas de paracasudas. alara los primièrs parelhs arribèron en Euròpa en 1945.