Cato Maior De Senectute
Cato maior de senectute est dialogus philosophicus a M.
Tullio Cicerone anno 44 a.C.n. scriptus, paulo antequam mortuus est. Qui dialogus de senectute et morte in colloquio inter tres personas consistit: Cato Maior disputat de senectute cum P. Scipione Aemiliano et C. Laelio.
Cato Maior quattuor causas indicat cur senectus hominibus misera videatur: primum quod avocet a rebus gerendis, deinde quod corpus faciat infirmius, tum quod privet voluptatibus, denique quod haud procul absit a morte. Quas causas tum singillatim refellit. Multa etiam exempla senum egregiorum affert.
Nexus externi
- Textus apud The Latin Library
 | Vide Cato maior de senectute apud Vicifontem. |
 | ||||||||||
| ||||||||||
 |
 | Haec stipula ad philosophiam spectat. Amplifica, si potes! |
This article uses material from the Wikipedia Latina article Cato maior de senectute, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Textus sub CC BY-SA 4.0 praebetur nisi aliter indicatus. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Latina (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.