روادید شنگن

قرارداد شنگن Schengen نام خود را از دهکده‌ای به همین نام در لوکزامبورگ گرفته است جایی که مرز این کشور با آلمان و فرانسه تلاقی می‌کند، معاهده شنگن یک قرارداد است که در ۱۴ ژوئن سال ۱۹۸۵ در کشور لوکزامبورگ مابین ۵ کشور (هلند، آلمان، لوکزامبورگ، فرانسه و بلژیک) امضا شد، با این معاهده، تردد ساکنین این کشورها بدون ویزا در این منطقه آزاد شد تا مشکلات رفت و آمد بین مرزی برای آن‌ها کم شود. بعد از گذشت ۵ سال و در ۲۷ نوامبر ۱۹۹۰ ایتالیا، ۲۵ ژوئن ۱۹۹۱ پرتغال و اسپانیا، و در ۶ نوامبر ۱۹۹۲ یونان به این معاهده پیوستند و جزو منطقه شنگن شدند. در حال حاضر ۲۹ کشور عضو پیمان شنگن می‌باشند.

به قوانینی گفته می‌شود که توسط اتحادیه اروپا تعیین و در حوزه شنگن و دیگر اعضای اتحادیه اروپا به اجرا در می‌آید. این قوانین می‌گوید اگر فردی غیر اروپایی بخواهد به کشورهای عضو اتحادیه اروپا، حوزه اقتصادی اروپا، سوئیس یا قبرس وارد شود باید ویزای شنگن دریافت کند.

حوزه شنگن شامل ۲۵ کشور عضو اتحادیه اروپا و چهار کشور غیر عضو ایسلند، لیختن‌اشتاین، نروژ و سوئیس می‌شود. قبرس هنوز عضوی از شنگن نیست اما قوانین ویزای آن بر اساس قوانین ویزای شنگن بنا شده‌است. بلغارستان و رومانی عضو شنگن هستند اما تنها مقررات کنترل مرزهای هوایی و دریایی را برداشته‌اند؛ کنترل مرزهای زمینی آنها فعلا ادامه خواهد داشت. با در نظر گرفتن اهداف سفر، ویزای عادی شنگن به هفت نوع C, B، A , ویزای ملی ,ویزای دوبار ورود , ویزای یک بار ورود و ویزای چندبار ورود تقسیم می‌شود.

منطقه شنگن ۲۹ کشور را شامل می‌شود. این کشورها عبارتند از: اتریش، بلژیک، بلغارستان، کرواسی، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایتالیا، لتونی، لیختن اشتاین، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، نروژ، لهستان، پرتغال، رومانی، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد و سوئیس.