سکس شبیه‌سازی‌نشده

اگرچه در فیلم‌های پورنو، چنین عملی بسیار رایج و فراگیر است، اما در فیلم‌های غیر پورن، چنین چیزی بسیار نامعمول است. زمانی در ایالات متحدهٔ آمریکا این‌گونه اجراها و اصولاً نمایش چنین صحنه‌هایی، به‌دست قانون و برخی استانداردهای خودخواستهٔ صنعت سینما همچون نظامنامه تولید تصاویر متحرک محدود شده بود. فیلم‌هایی که آمیزش آشکار جنسی را نشان می‌دادند، محدود به فیلم‌های زیرزمینی توزیع‌شده خصوصی، مانند فیلم‌های استگ یا «حلقه‌های پورن» بودند. در دهه ۱۹۶۰، نگرش‌های اجتماعی در مورد رابطه جنسی کم‌کم رو به تغییر گذاشت و فیلم‌های حاوی آمیزش آشکار جنسی در بسیاری از کشورها جرم‌زدایی شدند.

با ساخت فیلم‌هایی همچون فیلم آبی به کارگردانی اندی وارهول، فیلم‌های جریان اصلی اندک‌اندک مرزهای نمایش صحنه‌های واقعی جنسی بر روی پرده سینما را جابجا کردند. نمونه‌های قابل توجه از این سبک فیلم‌ها، شامل دو فیلم از هشت فیلم کنار تخت و شش فیلم زودیاک در دهه ۱۹۷۰ است که همگی در دانمارک تولید شده‌اند و صحنه‌های جنسی پورنوگرافیک زیادی داشتند؛ اما با این وجود، فیلم‌های جریان اصلی در نظر گرفته می‌شدند و همگی، دست‌اندرکاران و بازیگران غیر پورن داشتند و نخستین اکرانشان در سینماهای معمولی و عمومی صورت پذیرفت. آخرین نمونهٔ این فیلم‌ها مأمور ۶۹ ینسن در برج عقرب در سال ۱۹۷۸ ساخته شد. از اواخر دهه ۱۹۷۰ تا اواخر دهه ۱۹۹۰ به‌ندرت شاهد صحنه‌های هاردکور را در سینمای جریان اصلی هستیم، اما با موفقیت فیلم پخمه‌ها (۱۹۹۸) به کارگردانی لارس فون تریه، که موجی از فیلم‌های هنری با محتوای جنسی آشکار همچون رمانس (۱۹۹۹)، بز-موآ (۲۰۰۰)، نزدیکی (۲۰۰۱)، خرگوش قهوه‌ای (۲۰۰۳ به کارگردانی وینسنت گالو)، ۹ آهنگ (۲۰۰۴ به کارگردانی مایکل وینترباتم) را در پی داشت، این امر تغییر کرد. البته برخی از صحنه‌های آمیزش جنسی شبیه‌سازی‌شده آنچنان واقع‌گرایانه هستند که منتقدان به اشتباه تصور می‌کنند که این صحنه‌ها واقعی هستند، مانند صحنهٔ فرج‌لیسی در فیلم رِد رُوْد در سال ۲۰۰۶ میلادی.

اگرچه معمولاً دربارهٔ فیلم‌هایی که بازیگران در صحنه فیلم‌برداری رابطه جنسی واقعی داشتند، از اصطلاحاتی چون «سکس واقعی» یا «سکس غیر شبیه‌سازی شده» استفاده می‌شود، اما برخی از پژوهشگران سینما ترجیح می‌دهند از عباراتی چون «سکس قابل مشاهده»، «سکس آشکار» یا «سکس هاردکور» استفاده کنند. به عنوان مثال، لیندا ویلیامز پیشنهاد نمود که «ما اصطلاحِ نامأنوسِ آمیزشِ جنسیِ شبیه‌سازی‌نشده را به‌طور کامل کنار بگذاریم». این نیز به این دلیل است که بیشترِ سانسورکنندگان فیلم، هنگام تصمیم‌گیری در مورد رتبه‌بندی فیلم به‌عنوان پورنوگرافی یا قابل پخش بودن در اکران عمومی، عمدتاً بر روی این موضوع تمرکز کرده‌اند که آیا اعمال جنسی (دخول جنسی، قضیب‌لیسی، فرج‌لیسی) یا برانگیختگی اندام‌های تناسلی قابل مشاهده است یا خیر. به عنوان مثال، مرسوم بود که دو نسخه متفاوت از فیلم‌های پورنوگرافی منتشر شود - یک نسخه هاردکور با اعمال محدودیت‌ها، و یک نسخه سافت‌کور که در سطح «بالای ۱۸ سال» تصویب می‌شد. در هر دو مورد، بازیگران فیلم، واقعاً اعمال جنسی را در صحنهٔ فیلمبرداری انجام می‌دادند، اما چنین صحنه‌هایی فقط در نسخه هاردکور قابل مشاهده بودند و نه در نسخه سافت‌کور. علاوه بر این، ابهامات فراوانی دربارهٔ استفاده از اندام جنسی مصنوعی (دردسر هرروزه، زندگی ادل، نبرد در بهشت، تعطیلات)، تماس جنسی واقعی اندام‌های تناسلیِ بازیگران (نزدیکی، بز-موآ، خرگوش قهوه‌ای، ۹ آهنگ) و اندام جنسی نرم‌افزاری که پس از تولید فیلم به صحنه‌ها افزوده می‌شد (برگشت‌ناپذیر) وجود داشت. قابل مشاهده بودنِ دخول/قضیب‌لیسی/فرج‌لیسی روی پرده سینما برای تجربه تماشای فیلم، و اغلب در ارتباط با نگرانی‌های سانسورچیان و منتقدان، بیشتر اهمیت داشت تا اینکه در صحنهٔ فیلمبرداری چه اتفاقی رخ داده و این صحنه‌ها چگونه ساخته شده‌اند.

اندیشهٔ «شبیه‌سازی سکس» وابسته به پرسش‌هایی در مورد هنر بازیگری و بدنامی ناشی از هرزه‌نگاری غیر ضروری هم بود، اما در مورد آنچه قرار بود دقیقاً شبیه‌سازی شود ابهاماتی داشت. به‌عنوان مثال، در حالی که آلت تناسلی یک بازیگر مرد ممکن است سر صحنهٔ فیلمی پورنو وارد واژن بازیگر زن شود، اما نحوه اجرای این اعمال، نوع احساسات، صداها و غیره ممکن است به‌شدت با آنچه در یک رابطهٔ جنسی در حریم خصوصی خانه خودشان صورت می‌پذیرد، متفاوت باشد: «[این آمیزش] هم واقعی است – چیزی که در واقع بین مردم اتفاق می‌افتد – و هم تصنعی است یعنی محض ساختن فیلم و برای دوربین و تجهیزات صدا انجام می‌شود. نه کارگردانان فیلم‌های پورنو و نه کارگردانان هنرهای هاردکور، از وارهول به بعد، نتوانسته‌اند «سکس واقعی» را به معنای آنچه مردم به تنهایی و در خلوت انجام می‌دهند، نشان دهند.»

گاسپار نوئه در مصاحبه‌ای پس از اکران فیلم عشق (۲۰۱۵)، وقتی از او پرسیده شد چرا مخاطبان می‌خواهند آمیزش جنسی واقعی را در فیلم‌ها ببینند، گفت که این ماجرا واقعاً شبیه به ساختارهای قدرت است: «در بیشتر جوامع، چه غربی باشند و چه نه، مردم می‌خواهند رفتار جنسی تحت کنترل باشد، یا در یک زمینه و شرایط مشخص و دقیق سازماندهی شود. رابطه جنسی همچون [پا گذاشتن] به یک منطقه خطرناک است. گاهی، موانع طبقاتی فرو می‌ریزد و بسیاری از مردم را دچار هراس می‌کند. این موضوع شبیه به حکومت‌هاست که سیستم‌های درونی خود، همچون مذهب، را کنترل می‌کنند.»

جیمز فرانکو «زیبایی‌شناسی و دلایل شخصی» را دلیلی برای ساخت فیلم خود داخلی، بار چرم‌پوشان (۲۰۱۳) می‌داند و در مصاحبه‌ای در این باره چنین گفت:

من ۱۷ سال است که بخشی از سینمای حرفه‌ای جریان اصلی بوده‌ام و علاوه بر آن، شهروند ایالات متحده آمریکا هستم، و می‌دانید، با فرهنگ جریان اصلی این کشور درگیر هستم، اما دربارهٔ نظریه کوئیر یا انواع فیلم‌های مستقل کوئیر هم مطالعات قابل توجهی داشته‌ام؛ بنابراین دریافته‌ام که جایگاه من، چیزی که موقعیت فعلی اجتماعی من مقدورش کرده، راهی است برای نزدیک کردن این دو دنیای متفاوت و همچنین به چالش کشیدن قوانین سینمای جریان اصلی یا فرهنگ جریان اصلی، تا بررسی کنم و بفهمم که چرا هر چیزی آنطور که فعلاً هست، ایجاد شده؛ چرا برخی از موضوعات به یک شکل ارائه می‌شود و نه به گونه‌ای دیگر؛ و چگونه این چیزها ما را به‌عنوان مردم یک جامعه شکل می‌دهند، چگونه باورهای ما را قوام می‌بخشند و چگونه بر روی شیوه زندگی ما اثر می‌گذارد. به نظرم خیلی خوب می‌شود اگر بتوانیم این چیزها را زیر سؤال ببریم، یا راه‌های جایگزینی برای تماشای سبک زندگی یا هر چیز دیگری که ممکن است در سینمای جریان اصلی یا سینمای مستقل یا سینمای هنری ارائه شده، معرفی کنیم. اگر سایر آرا یا انواع دیگر بحث‌ها یا داستان‌ها یا روایت‌ها از دیدگاه‌های گوناگون معرفی شوند، ما مردم [به لحاظ فرهنگی و فکری] غنی‌تر می‌شویم.

تعدادی از کارگردانان، آشکارا دربارهٔ مشکلات فنی موجود در فیلمبرداری از اعمال جنسی واقعی، به ویژه با بازیگران یا بازیگرانی که هرگز چنین اعمالی را در فیلم انجام نداده‌اند، بحث کرده‌اند یا نوشته‌اند. گاسپار نوئه در مصاحبه‌ای با بلک‌بوک اذعان می‌کند که این کار به چند دلیل دشوار است: «یک بازیگر مرد ممکن است نتواند نعوظ خود را حتی در حضور یک گروه کوچک فیلمسازی یا جلوی دوربین حفظ کند. هر یک از بازیگران ممکن است شریک زندگی داشته باشد؛ بنابراین، من فکر می‌کنم که بهترین راه برای نشان دادن رابطه جنسی واقعی در فیلم‌هایم، استفاده از دو بازیگر مجردی است که پیش‌تر زوجِ یکدیگر بوده‌اند.»

قبل از ظهور ویدئوهای خانگی، تعدادی از فیلم های پورنوگرافی هاردکور در سینماهای عمومی اکران شد. در بیشتر موارد، صحنه‌های دخول جنسی یا قطع می‌شدند یا با نماهای متناوب جایگزین می‌شدند. یک استثنا در این مورد دیپ تروت بود که بدون سانسور منتشر شد.

نمونه‌هایی از این نوع انتشارِ ترکیبی عبارتند از کافه فِـلِـش (۱۹۸۲) — نسخه درجه‌بندی R از این فیلمِ علمی-تخیلی پورنو در سینماهای جریان اصلی منتشر شد؛ سهام سرمایه و دختران بلوند (۱۹۸۴) که در ابتدا با نام «واندا به وال استریت شلاق می‌زند» در دسترس بود و انسان‌نما (۱۹۸۸) که در آغاز با عنوان «کافه گناه» در سال ۱۹۸۷ منتشر شد.

در فیلم‌های جریان اصلی زیر صحنه‌هایی با فعالیت جنسی واقعی و تأییدشده وجود دارند، به این معنی که بازیگران مرد یا زن در حال انجام آمیزش جنسی واقعی (بدون استفاده از بدل یا جلوه‌های ویژه) یا انجامِ اعمالِ جنسی مرتبط همچون قضیب‌لیسی و فرج‌لیسی واقعی نقش‌آفرینی می‌کنند. این فهرست شامل فیلم‌های مستند دربارهٔ پورنوگرافی نمی‌شود که ممکن است حاوی فعالیت جنسی شبیه‌سازی‌نشده و حقیقی باشند.

• فیلم سکسنتفاعی
• آمیزش جنسی در فیلم