پایونیر۱۰ (به انگلیسی: Pioneer به معنی پیشگام) (که پایونیرF هم خوانده میشود) نخستین فضاپیمایی بود که توانست به کمربند سیارکها سفر و نیز مشتری را بهطور مستقیم رصد کند.
پایونیر۱۰ در ۱۵ ژوئیهٔ ۱۹۷۲ وارد کمربند سیارکها شد، و همچنین در ۳ دسامبر ۱۹۷۳ نیز به مشتری رسید. این کاوشگر، در ساعت ۱:۴۹:۰۰ (به وقت بینالمللی) روز ۳ مارس ۱۹۷۲ از قسمت پرتاب ۳۶A ایستگاه کیپ کاناورال نیروی دریایی پرتاب شد. عکاسی از مشتری در سوم نوامبر ۱۹۷۳ از یک محدوده ۲۵٬۰۰۰٬۰۰۰ آغاز گشت و حدود ۵۰۰ قطعه عکس به زمین مخابره شد. پایونیر ۱۰ هماکنون به سمت ستارهٔ دبران واقع در صورت فلکی گاو در حال حرکت است.
گونه مأموریت | کاوش در نقاط دوردست فضا |
---|---|
اپراتور | ناسا |
وبگاه | |
مدت مأموریت | نامشخص (۱۱۲۸۳ روز فاصله از زمان پرتاب تا آخرین تماس) (آخرین تماس: ۲۳ ژانویۀ ۲۰۰۳؛ ۱۶ سال پیش) |
ویژگیهای فضاپیما | |
جرم پرتاب | ۲۵۸ کیلوگرم |
آغاز مأموریت | |
تاریخ راهاندازی | ۳ مارس ۱۹۷۲ در ۱:۴۹:۰۰ به وقت بینالمللی (۱۸۳۰۸ روز قبل) |
موشک | Atlas/Centaur/TE364-4 |
مشخصات مداری | |
رژیم مأموریت | مشتری (۳ دسامبر ۱۹۷۳م؛ ۴۹ سال پیش)، نقاط بیرونی منظومهٔ خورشیدی |
پایونیر ۱۰ به بیانی، نخستین شیء مصنوعی ساخته بشر است که منظومه شمسی را ترک کردهاست. اما بهطور قطع، این کاوشگر اولین شیء ساخته بشر است که به قصد خارج شدن از منظومه خورشیدی ساخته شدهاست. با این حال این کاوشگر هنوز موفق به گذر از ناحیه هلیوپاز یا ابرهای اورت نشدهاست.
مأموریت پایونیر ۱۰، مطالعه میدان مغناطیسی سیاره ای و بین سیارهای، بادهای خورشیدی، پرتوهای کیهانی، مرحله گذر از هلیوسفر، فراوانی هیدروژن خالص، توزیع، اندازه، جرم، جریان و سرعت ذرات غبار معلق، جو مشتری و برخی از قمرهای آن - به خصوص آیو -، و همچنین تصویربرداری از مشتری و ماههای آن بود.
در سال ۱۹۶۹، پایونیر ۱۰ و کاوشگر همسانش پایونیر ۱۱ طراحی شدند تا همانطور که نامگذاری شده بودند، نخستین کاوشگرهایی باشند که از کمربند سیارکها و فضای مشتری اطلاعات جمعآوری و ارسال کنند. اینکه آنها چقدر موفق شدند در فناوری و نقشۀ ماموریتهای بعدی مشخص میشد.
پایونیر ۱۰ به عنوان بخشی از مأموریت پایونیر مرکز تحقیقات ناسا طراحی شد. جرم آن نسبتاً سبک بود: این کاوشگر در مجموع تنها ۲۶۰ کیلوگرم جرم داشت، که شامل تجهیزات و سوخت آنکه به ترتیب ۳۰ و ۲۷ کیلوگرم جرم داشتند میشد. همانند ویجرها، توان پایونیر ۱۰ توسط ژنراتورهای ترموالکتریک رادیوایزوتوپ (SNAP-19s) که شامل پلوتونیم ۲۳۸ بود میشد و توانی در حدود ۱۵۵ وات برای لحظۀ پرتاب و ۱۴۰ وات برای کاوش مشتری فراهم میکرد. این ژنراتورها به قدر کافی دور از بدنۀ کاوشگر نصب شده بودند تا تابشهای آنها موجب اختلال در عملکرد تجهیزات دیگر نصب شده نشوند.
پایونیر ۱۰ در برگیرندۀ لوحی بود که به عنوان پیامی برای هر موجودات فرازمینی بر آن نصب شده بود.
یک نمونۀ مشابه از پایونیر ۱۰، یعنی پایونیر H، هماکنون در موزۀ ملی هوافضای واشینگتن نگهداری میشود.
پایونیر ۱۰ پس از رسیدن به مشتری در دسامبر ۱۹۷۳، موفق شد نخستین فضاپیمایی باشد که به سیارۀ مشتری دست پیدا میکند. این فضاپیما پس از آن تا پایان مأموریتش در ۳۱ مارس ۱۹۹۷، موفق به کاوشهای علمی ارزشمندی از مناطق بیرونی منظومۀ خورشیدی شد.
تاریخهای مهم در مأموریت پایونیر۱۰ عبارت است از:
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ پایونیر ۱۰ موجود است. |
This article uses material from the Wikipedia فارسی article پایونیر ۱۰, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.