ورزش معلولین

نیاز به ورزش و تأثیر سلامتی آن در افراد معلول بسیار بیشتر از افراد سالم احساس می‌شود. ورزش معلول را به سطح جامعه می‌کشاند و آنان را مستقل می‌سازد، افراد معلول در سطح وسیعی در فعالیتهای اجتماعی و مسابقات شرکت دارند و هویت خود را به جامعه شناسانده‌اند.

قرن‌های ۱۸ و ۱۹ میلادی زمانی بود که تأثیر ورزش در سلامت معلولان شناخته شده‌بود. بعد از جنگ جهانی اول فیزیوتراپی و ورزش‌درمانی به اندازهٔ اورتوپدی و جراحی مهم شده بودند. در سال ۱۸۸۸ م. کلوپ ناشنوایان در برلین آغاز به کار کرد. سازمان جهانی ورزش ناشنوایان (CISS) در سال ۱۹۲۲ تأسیس شد ولی افراد ناشنوا با دیگر معلولان همراه نشدند و مسابقات جهانی مربوط به خود را با نام «مسابقات خاموش» برگزار می‌کنند. بعد از جنگ جهانی دوم به دلیل تعداد زیاد معلولین جنگی، ورزش‌های افراد معلول جسمی-حرکتی پا به عرصهٔ وجود نهاد. در تحقیقاتی که برای سلامتی این افراد انجام شد، مشخص گردید که ورزش یکی از بهترین درمان‌های معلولیت است. در سال ۱۹۴۴ لودویگ گوتمن بر اساس درخواست دولت بریتانیا بیمارستان استوک مندویل که یک مرکز جراحی نخاعی بود را تأسیس کرد. در این مرکز ورزش یکی از درمان‌های مؤثر معلولین به حساب می‌آمد.