Nansen-Premio

Nansen-premio
honorigo
Nomita laŭ	Fridtjof Nansen
Organizanto	Oficejo de Supera komisaro de UN por rifuĝintoj
Fondita en	1954
En TTT	Oficiala retejo vd
v • d • r

La premio estis nomita laŭ Fridtjof Nansen, la norvega polus-esploristo kaj unua Alta Komisaro pri Rifuĝintoj. La premio inkluzivas medalon kaj depost 1979 la donacon de 100.000 usonaj dolaroj al iu projekto por rifuĝintoj, kiun la premioto rajtas nomumi.

La premion aljuĝas Nansen Refugee Award Committee, kies prezidento estas la Alta Komisaro pri Rifuĝintoj de la Unuiĝintaj Nacioj.

2022: Angela Merkel (Germanio)
2021: Jeel Albena Association for Humanitarian Developmen (Jemeno)
2020: Mayerlín Vergara Pérez (Kolombio)
2019: Azizbek Ashurov (Kirgizio)
2018: Evan Atar Adaha (Sud-afriko)
2017: Zannah Mustapha (Niĝerio)
2016: Konstantinos Mitragas of the Hellenic Rescue Team kaj Efi Latsoudi de PIKPA Vilaĝo (Grekio)
2015: Aqeela Asifi (Afganio)
2014: Butterflies with New Wings Building a Future (Kolombio)
2013: Angélique Namaika (Demokratia Respubliko Kongo)
2012: Hawa Aden Mohamed (Somalio)
2011: Society for Humanitarian Solidarity (Jemeno)
2010: Alixandra Fazzina (Britio)
2009: Edward Kennedy (postmorte) (Usone)
2008: Christopher Clark kaj la UN-Centro pri Kunordigo de Kontraŭminaj Agadoj en Suda Libano (angle UN Mine Action Coordination Centre South Lebanon)
2007: Katrine Camilleri (Malto)
2006: D-ro Akio Kanai (Japanio)
2005: Maggie Barankitse (Burundo)
2004: Memorial, rusa centro por homaj rajtoj (Rusio)
2003: Annalena Tonelli (Italio)
2002: Arne Rinnan, kapitano, teamo kaj posedantoj de norvega ŝipo Tampa (Norvegio)
2001: Luciano Pavarotti (Italio)
2000: Jelena Silajdzic (Bonsnio-Hercegovino), Abune Paulos (Etiopio), Lao Mong Hay (Kamboĝo), Miguel Angel Estrella (Arĝentino) kaj Libervolula programo de Unuiĝintaj Nacioj (UNV, United Nations Volunteers)
1998: Mustaf Dzemilev (Ukrainio)
1997: Joannes Klas (Usono)
1996: Handikapo Internacia [1]
1995: Graça Machel (Mozambiko)
1993: Médicins sans Frontières (Kuracistoj sen limoj)
1992: Richard von Weizsäcker, prezidento de Federacia Respubliko de Germanio
1991: Paul Weis (postmorte) (Aŭstrio) kaj Libertina Appolus Amathila (Namibio)
1987: Juan Carlos I., reĝo de Hispanio
1988: Syed Munir Husain (Pakistano)
1986: La kanada popolo
1985: Kardinalo Paulo Evaristo Arns, ĉefepiskopo de São Paulo (Brasilo)
1984: Lewis M. Hiller, Jeff Kass kaj Gregg Turay (Usono)
1983: Julius Nyerere, prezidento de Tanzanio
1982: Sonja, princino de Norvegio
1981: Generalmajor Paul A. Cullen (Aŭstralio)
1980: Maryluz Schloeter Paredes (Venezuelo)
1979: Valéry Giscard d’Estaing, prezidento de Francio
1978: Seretse Kharma, KBE, (Bocvano)
1977: Malaja Ruĝa Krescento (Ruĝa Kruco en islamaj landoj)
1976: Olav Hodne (Norvegio) kaj Marie-Louise Bertschinger (postmorte) (Svisio)
1975: Pastro James J. Norris (Usono)
1974: Episkopo Helmut Frenz (Ĉilio)
1972: Svana Fridriksdottir (Islando)
1969: Shap, princino de Nepalo
1968: Bernard Arcens (Senegalo) kaj Charles H. Jordan (postmorte) (Usono)
1967: Bernardo, princo de Nederlando
1965: Lucie Chevalley (Francio), Ana Rosa Schliepper de Martinez Guerrero (postmorte) (Argentino) kaj Jorgen Norredam (postmorte) (Danio)
1964: May Curwen, DBE, François Preziosi (postmorte) (Italio) kaj Jean Plicque (postmorte) (Francio)
1963: Internacia Konsilantaro de Libervolulaj Asocioj (ICVA)
1962: Tasman Heyes, CBE (Aŭstralio)
1961: Olav la 5-a, reĝo de Norvegio
1960: Christopher Chataway, Colin Jones, Trevor Philpott kaj Timothy Raison (Britio)
1959: Oskar Helmer (Aŭstrio)
1958: David Hoggett (Britio) kaj Pierre Jacobsen (postmorte) (Francio)
1957: Internacia Ligo de la Ruĝa Kruco
1956: Dorothy D. Houghton (Usono) kaj Gerrit J van Heuven Goedhart,
1955: Juliana, reĝino de Nederlando
1954: Eleanor Roosevelt (Usono)

• germanlingva artikolo pri la Nansen-premio en la retejo de la Alta Komisaro pri Rifuĝintoj^{[rompita ligilo]}