Kabineto De Britio

La membroj de la kabineto estas elektitaj de la brita Ĉefministro. La ministroj kiuj estas membroj de la kabineto portas la titolon "Ŝtatsekretarioj". Kabinetanoj devas esti membroj de unu el la domoj de la brita parlamento. La Kabineto estas la centra decida organo de la plenuma povo en Britio .

Kabineto de Britio
registara komitato vd
Dum	1644 - nekonata/nuntempe
Sidejo	10 Downing Street
Lando	Unuiĝinta Reĝlando (Britio)
filiaj kompanioj	Joint Intelligence Committee • Joint Intelligence Committee • Committee of Imperial Defence • War Cabinet (First World War) • War Cabinet (Second World War) • War Cabinet (Falklands War) • National Security Council vd
TTT	Oficiala retejo
v • d • r

En la pasinteco, la kabineto estis komisiono en la Reĝa konsilio (Privy Council) kaj oficiale tio estas ĝia statuso ĝis nuntempe . En la Mezepoko kaj poste, la reĝo aŭ reĝino estris la "kabineton" - komitato kiun la reĝo uzis en decidoj. La membroj de la kabineto estis homoj kiuj "Lojalis al la Reĝo" .

La tradicia kabineto de Anglio fakte konsistis el tri konsilioj:

• La doma konsilio, kiu inkluzivis la Lord Great Chamberlain, Lord High Treasurer, la Lord Privy Seal, kaj la Lord High Steward.
• La armea konsilio inkluzivis la Grafan Marŝalon (Earl Marshal), la Lord High Constable de Anglio, kaj la Lord High Admiral.

La kabineto, kiel ĝi signifas hodiaŭ, unue estis establita fare de David Lloyd George kiam li estis la Ĉefministro de Britio inter 1916 kaj 1922. Lloyd George instituciigis la kabinetrenkontiĝojn kun la establado de la Kabinetoficejo (" Cabinet Office ") kaj determinis ke Protokolo por la kabinetaj renkontiĝoj estus administritaj. La bezono de tiu ĉi institucio kreiĝis pro la bezono de kunordigo inter la diversaj registaraj ministerioj dum la Unua Mondmilito – kaj ankaŭ pro la neceso efektivigi rapide kaj efike la decidojn de la registaraj ministroj fare de la diversaj registaraj departementoj.

Kun la fino de la milito kaj en la lumo de la krizoj kiuj sekvis: la ĝenerala striko de 1926, la Granda Depresio en 1929 ĝis 1932, la civita milito en Hispanio en 1936 kaj la neceso trakti la ascendon de Adolf Hitler al potenco en Nazia Germanio kaj la fiasko de la Ligo de Nacioj), la Kabineto daŭre estis la centra korpo ricevanta la La politikajn decidojn same kiel la kunordigan korpon inter registaraj ministerioj, kaj ĝia statuso estas determinita per brita konstitucia juro.

La brita ĉefministro konsilas la reĝon aŭ reĝinon pri la nomumo de kabinetmembroj, kaj en praktiko la ĉefministro determinas kiuj la kabinetmembroj estos (kaj kvankam la oficiala aprobo de la reĝo aŭ reĝino estas postulata por la nomumo - la reĝo aŭ reĝino neniam havas rifuzis la peton de la ĉefministro) .

En la Leĝo de 1975 pri Salajroj de Ministroj kaj Aliaj Oficistoj, estis establita ke la nombro da kabinetanoj kiuj ricevas salajron ne devus superi 22 membrojn, aliflanke ekzistas kazoj kie kabinetmembroj estis nomumitaj sen salajro, tial la nombro da kabinetmembroj intervalas de 21 ĝis 24 membroj .

Kvankam la Ĉefministro de Britio estas konsiderita "unua inter egaloj" (latine por primus inter pares) , en praktiko la ĉefministro estas la estro de la kabineto ĉar li havas la kapablon rekomendi forigi kaj nomumi membrojn al la kabineto, kaj fiksas la tagordo diskutita de la kabineto. En la pasinteco, la kabineto kunvenis dufoje semajne, sed Tony Blair reduktis la nombron da renkontiĝoj al unu semajna renkontiĝo.

Oficiale, la membroj de la kabineto estas membroj de la Konsilio de la Reĝo (Privy Council) kaj tial ili ricevas la titolon "The Right Honorable" (titolo identa al la titolo de la membroj de la Ĉambro de lordoj, do la membroj de la kabineto) kutime skribas la literojn "PC" por indiki ke ili estas membroj de la Konsilio de la Reĝo).

Laŭ la akceptita praktiko, preskaŭ ĉiuj membroj de la kabineto estas membroj de la malsupra ĉambro de la Brita Parlamento, kaj nur du membroj: la lordkanceliero kaj la Lord Speaker estis membroj de la Ĉambro de lordoj (la supera ĉambro de la Brita Parlamento). Tamen, ekzistis kazoj en kiuj sinjoroj estis nomumitaj al kabinetpostenoj.

La kabineto kunvenas ĉiun semajnon, por diskuti la tagordon de la Brita registaro. De kiam Gordon Brown enoficiĝis kiel ĉefministro, la kabineto kunvenas vendrede. La daŭro de la semajnaj renkontiĝoj varias laŭ la tagordo de la ĉefministro.

La kabineto havas grandan nombron da subkomitatoj kiuj diskutas diversajn temojn. Subministroj kiuj ne ĉeestas ĉe kabinetrenkontiĝoj ankaŭ estas membroj de tiuj komisionoj.

En la lastaj jaroj, pro politikaj kialoj, la Ĉefministroj de Britio kutime diskutas diversajn temojn kun la Ministroj antaŭ la kabinetaj diskutoj, kaj la kabinetkunvenoj estas fakte nur celitaj por la oficiala aprobo de la decidoj de la Ĉefministro kaj la Ministroj kiuj estis efektive farita pli frue.

En la lastaj jaroj (ekde la ofico de Margaret Thatcher) la ĉefministroj tendencas teni "kuirejkabineton" - limigitan kabineton en kiu membroj estas malmulto de ministroj same kiel konsilistoj al la ĉefministro. Tiu ĉi kuirejo efektive determinas la politikon de la registaro, kaj la Ĉefministro agas post kiam la decidoj estis faritaj en la kuirejo, por konvinki la aliajn membrojn de la kabineto aprobi tiujn decidojn .

Konforme al konstituciaj konvencioj, la membroj de la kabineto havas la devon raporti al la brita parlamento, kaj respondecas pri la decidoj faritaj en la kabineto (ĉiu ministro respondecas pri la ĝeneralaj decidoj kiuj estas faritaj, kaj ne nur pri la decidoj. koncerne la oficejon pri kiu li estas respondeca).

Tiu konstitucia kongreso baziĝas sur la fakto ke la plej multaj membroj de la kabineto ankaŭ estas membroj de la malsupra ĉambro de la brita parlamento kaj tial ŝuldas al la aliaj membroj de la ĉambro devon raporti siajn agojn.

Konforme al la konstitucia konvencio, la kabineto faras siajn decidojn kolektive (kaj eĉ se certa ministro kontraŭstaris la decidon, kaj la decido estis akceptita de plimulto de la kabinetanoj, tiu ministro respondecas pri la decido, krom se li petis eksiĝi. de sia pozicio - kiel faris, ekzemple, Robin Cook en 2003, kiu kontraŭbatalis la decidon de la registaro ataki Irakon). Ankaŭ, laŭ la konvencio pri kolektiva respondeco, mocio de demisio al la registaro signifas la aŭtomatan eksiĝon de ĉiuj kabinetanoj (same kiel la ĉefministro).

La parlamentanoj (kaj en la supera ĉambro kaj en la malsupra ĉambro) povas prezenti demandojn (skribe kaj parole)) al kabinetano, kiu estas devigataj respondi tiujn demandojn (per si mem aŭ per sia deputito). Plejofte, la respondo al demandoj estas preparita de teamo en la oficejo de la ministro kaj ne de la ministro mem.

La oficiala opozicio (la partio kun la plej granda nombro da membroj en la malsupra ĉambro de la brita parlamento, kiu ne estas membro de la koalicio) elektas el inter siaj altrangaj membroj la "Ombra kabineto" - organo kies membroj respondecas pri kontrolo. la agadojn de la kabinetanoj kaj kritikante ilin. Ĉiu el la membroj de la ombroregistaro (nuntempe tiuj membroj apartenas al la Laborista Partio) estas nomumita de sia partio por sekvi certan ministerion de la kabineto. En la lastaj jaroj, la tria plej granda partio en la parlamento (nuntempe la Liberala Demokrata Partio) ankaŭ komencis rilati al siaj gvidantoj kun ĉi tiu titolo.

Ĝisdatigita dato: aprilo 2023

• kabineta oficejo – Ĉefa retejo
• kabineta oficejo – Britia ekzekutivo
• kabineta oficejo – Listo de kabinetaj ministroj
• kabinetaj paperoj, 1915–1981 (Naciaj Arkivoj)
• BBC novaĵa retejo – La Ministraro