Καρκίνος Του Πνεύμονα

Εάν δε θεραπευθεί, ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός μπορεί να εξαπλωθεί και πέραν του πνεύμονα με μια διαδικασία που ονομάζεται μετάσταση σε κοντινό ιστό και, τελικά, σε άλλα μέρη του σώματος. Οι περισσότεροι καρκίνοι που ξεκινούν στον πνεύμονα, γνωστοί ως πρωτογενείς καρκίνοι του πνεύμονα, είναι καρκινώματα που προέρχονται από επιθηλιακά κύτταρα. Οι κύριοι τύποι καρκίνου του πνεύμονα είναι το καρκίνωμα των μικρών κυττάρων του πνεύμονα (SCLC), που ονομάζεται επίσης καρκίνος κυττάρων βρώμης, και το καρκίνωμα των μη μικρών κυττάρων του πνεύμονα (NSCLC). Η πιο κοινή αιτία του καρκίνου του πνεύμονα είναι η μακροχρόνια έκθεση στον καπνό, η οποία προκαλεί το 80-90% των καρκίνων του πνεύμονα. Οι μη καπνιστές αντιστοιχούν στο 10-15% των περιπτώσεων καρκίνου του πνεύμονα, που συχνά αποδίδεται σε ένα συνδυασμό γενετικών παραγόντων, στο αέριο ραδόνιο, στον αμίαντο, την ατμοσφαιρική ρύπανση και το παθητικό κάπνισμα.

καρκίνος του πνεύμονα
Σε τρισδιάστατη αξονική τομογραφία διακρίνεται όγκος στον πνεύμονα (βέλος)
Ειδικότητα	ογκολογία και πνευμονολογία
Συμπτώματα	πόνος στο στήθος, βήχας, αιμόπτυση, κόπωση, απώλεια σωματικού βάρους, ανορεξία, δύσπνοια και wheeze
Ταξινόμηση
ICD-10	C33-C34
ICD-9	162
DiseasesDB	7616
MedlinePlus	007194
eMedicine	med/1333 med/1336 emerg/335 radio/807 radio/405 radio/406
MeSH	D002283

Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι ο βήχας (συμπεριλαμβανομένης της αιμόπτυσης), η απώλεια βάρους και η δυσκολία στην αναπνοή. Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί να παρατηρηθεί σε ακτινογραφία θώρακος και αξονική τομογραφία (CT scan). Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με βιοψία. Αυτό γίνεται συνήθως με βρογχοσκόπηση ή CT-καθοδηγούμενη βιοψία. Η θεραπεία και η πρόγνωση εξαρτώνται από τον ιστολογικό τύπο του καρκίνου, το στάδιο (βαθμό εξάπλωσης), και γενικά την ευημερία του ασθενούς, που μετράται με την κατάσταση απόδοσης. Οι κοινές θεραπείες περιλαμβάνουν χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Το καρκίνωμα NSCLC μερικές φορές αντιμετωπίζεται με χειρουργική επέμβαση, ενώ το SCLC συνήθως ανταποκρίνεται καλύτερα στη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία.

Η επιβίωση εξαρτάται από το στάδιο, τη γενική υγεία και άλλους παράγοντες. Συνολικά, το 15% των ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες που διαγιγνώσκεται με καρκίνο του πνεύμονα επιβιώνει για πέντε έτη μετά την διάγνωση. Παγκοσμίως, ο καρκίνος του πνεύμονα είναι η πιο κοινή αιτία καρκίνου που σχετίζεται με το θάνατο σε άνδρες και γυναίκες και είναι υπεύθυνη για 1.380.000 θανάτους ετησίως από το 2008.

Οι καρκίνοι του πνεύμονα ταξινομούνται σύμφωνα με τον ιστολογικό τύπο. Η ταξινόμηση αυτή έχει σημαντικές συνέπειες στην κλινική διαχείριση και την πρόγνωση της νόσου. Η συντριπτική πλειονότητα των καρκίνων του πνεύμονα είναι καρκινώματα-κακοήθειες που προκύπτουν από επιθηλιακά κύτταρα. Τα καρκινώματα του πνεύμονα κατηγοριοποιούνται από το μέγεθος και την εμφάνιση των κακοηθών κυττάρων που μπορούν να παρατηρηθούν από παθολογοανατόμο με μικροσκόπηση. Οι δύο ευρείες κατηγορίες είναι το μη μικροκυτταρικό καρκίνωμα και το μικροκυτταρικό καρκινωμα του πνεύμονα.

Μη μικροκυτταρικό καρκίνωμα του πνεύμονα (NSCLC)

 

Οι τρεις κύριες υποκατηγορίες του NSCLC είναι το αδενοκαρκίνωμα, το καρκίνωμα των πλακωδών κυττάρων του πνεύμονα και των μεγαλοκυττάρων του πνεύμονα.

Σχεδόν το 40% των καρκίνων του πνεύμονα είναι το αδενοκαρκίνωμα, που συνήθως προέρχεται από περιφερικούς ιστούς των πνευμόνων . Οι περισσότερες περιπτώσεις του αδενοκαρκινώματος σχετίζονται με το κάπνισμα. Ωστόσο, μεταξύ των ατόμων που έχουν καπνίσει λιγότερα από 100 τσιγάρα στη διάρκεια της ζωής τους («μη καπνιστές») , το αδενοκαρκίνωμα είναι η πιο κοινή μορφή καρκίνου του πνεύμονα. Ένας τύπος αδενοκαρκινώματος, το βρογχοκυψελιδικό καρκίνωμα, είναι πιο κοινό σε γυναίκες μη καπνίστριες και μπορεί να έχει διαφορετικές αποκρίσεις στη θεραπεία.

Το καρκίνωμα των πλακωδών κυττάρων αποτελεί περίπου το 30% των καρκίνων του πνεύμονα. Συνήθως συμβαίνει κοντά σε μεγάλους αεραγωγούς. Μια κοίλη κοιλότητα που σχετίζεται με νέκρωση βρίσκεται συνήθως στο κέντρο του όγκου .

Περίπου το 9% των καρκίνων του πνεύμονα καρκίνωμα των μεγάλων κυττάρων. Ονομάζεται έτσι επειδή τα καρκινικά κύτταρα είναι μεγάλα, με περίσσεια κυτταροπλάσματος , μεγάλους πυρήνες και εμφανείς πυρηνίσκους.

Μικροκυτταρικό καρκίνωμα του πνεύμονα

 

Σε μικροκυτταρικό καρκίνωμα του πνεύμονα (SCLC), τα κύτταρα περιέχουν πυκνούς νευροεκκριτικούς κόκκους (κυστίδια που περιέχουν νευροενδοκρινικές ορμόνες ), που συσχετίζουν τον όγκο με ενδοκρινικό / παρανεοπλασματικό σύνδρομο. Οι περισσότερες περιπτώσεις προκύπτουν στους μεγάλους αεραγωγούς (πρωτογενείς και δευτερογενείς βρόγχοι) Αυτοί οι καρκίνοι αναπτύσσονται γρήγορα και εξαπλώνονται νωρίς στην πορεία της νόσου. Εξήντα με εβδομήντα τοις εκατό έχουν μεταστατική ιδιότητα κατά την εξέλιξη. Αυτός ο τύπος καρκίνου του πνεύμονα συνδέεται στενά με το κάπνισμα .

Άλλα

Οι τέσσερις κύριοι ιστολογικές τύποι καρκινωμάτων αναγνωρίζονται, αν και ορισμένοι καρκίνοι μπορούν να περιέχουν συνδυασμό των διαφόρων τύπων. Σπάνιοι τύποι καρκίνου περιλαμβάνουν αδενικούς όγκους, καρκινικούς όγκους και αδιαφοροποίητα καρκινώματα .

Μετάσταση

Ο πνεύμονας είναι μια κοινή θέση μετάστασης των όγκων από άλλα μέρη του σώματος. Οι δευτεροπαθείς καρκίνοι ταξινομούνται από την περιοχή καταγωγής π.χ., ο καρκίνος του μαστού που έχει εξαπλωθεί στον πνεύμονα ονομάζεται μεταστατικός καρκίνος του μαστού. Οι μεταστάσεις συχνά έχουν μια χαρακτηριστική στρόγγυλη εμφάνιση στην ακτινογραφία θώρακος.

Οι ίδιοι οι πρωτοπαθείς καρκίνοι των πνευμόνων ευρέως προκαλούν μεταστάσεις στον εγκέφαλο, τα οστά, το συκώτι, και τα επινεφρίδια. Η ανοσοχρώση της βιοψίας είναι συχνά χρήσιμη για να προσδιοριστεί η αρχική πηγή.

Τα συμπτώματα και σημεία που μπορεί να υποδηλώνουν καρκίνο του πνεύμονα περιλαμβάνουν:

Αν ο καρκίνος αναπτύσσεται στους αεραγωγούς, μπορεί να εμποδίσει τη ροή του αέρα, προκαλώντας αναπνευστικά προβλήματα. Η απόφραξη μπορεί να οδηγήσει σε συσσώρευση των εκκρίσεων πίσω από την απόφραξη και να προδιαθέτει πνευμονία.

Ανάλογα με τον τύπο του όγκου, τα λεγόμενα παρανεοπλασματικά φαινόμενα μπορούν αρχικά να προσελκύσουν την προσοχή στην ασθένεια. Στην περίπτωση του καρκίνου του πνεύμονα, αυτά τα φαινόμενα μπορεί να περιλαμβάνουν το σύνδρομο μυασθένειας Lambert-Eaton (μυϊκή αδυναμία λόγω αυτοαντισωμάτων), την υπερασβεστιαιμία, ή το σύνδρομο ακατάλληλης αντιδιουρητικής ορμόνης (SIADH). Οι όγκοι στην κορυφή του πνεύμονα, γνωστοί ως όγκοι Pancoast, μπορούν να εισβάλλουν στο τοπικό τμήμα του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, γεγονός που οδηγεί σε σύνδρομο Horner, καθώς και σε βλάβη στο βραχιόνιο πλέγμα.

Πολλά από τα συμπτώματα του καρκίνου του πνεύμονα (ανορεξία, απώλεια βάρους, πυρετός, κούραση) δεν είναι συγκεκριμένα. Σε πολλούς ασθενείς, ο καρκίνος έχει ήδη εξαπλωθεί πέρα από την αρχική θέση τη στιγμή που αυτοί εμφανίζουν συμπτώματα και ζητούν ιατρική βοήθεια. Κοινές θέσεις μετάστασης περιλαμβάνουν τον εγκέφαλο, τα οστά, τα επινεφρίδια, την ετερόπλευρη θέση (απέναντι) του πνεύμονα, το ήπαρ, το περικάρδιο και τους νεφρούς . Περίπου 10% των ατόμων με καρκίνο του πνεύμονα δεν έχουν συμπτώματα κατά τη διάγνωση. Αυτοί οι καρκίνοι βρίσκονται συμπτωματικά σε ακτινογραφία θώρακα ρουτίνας.

Ο καρκίνος αναπτύσσεται κατόπιν γενετικής βλάβης στο DNA. Αυτή η γενετική βλάβη επηρεάζει τις κανονικές λειτουργίες του κυττάρου, όπως τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων, τον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο (απόπτωση) και την επιδιόρθωση του DNA. Καθώς όλο και περισσότερες βλάβες συσσωρεύονται, ο κίνδυνος για καρκίνο αυξάνει.

Κάπνισμα

 

 

Το κάπνισμα, ιδιαίτερα των τσιγάρων, είναι μακράν ο κύριος συντελεστής του καρκίνου του πνεύμονα . Ο καπνός του τσιγάρου περιέχει πάνω από 60 γνωστές καρκινογόνες ουσίες, συμπεριλαμβανομένων των ραδιοϊσοτόπων από τη σειρά διάσπασης του ραδονίου, τη νιτροζαμίνη, και το βενζοπυρένιο. Επιπλέον, η νικοτίνη φαίνεται να καταστέλλει την ανοσολογική απάντηση στις κακοήθεις νεοπλασίες του εκτεθειμένου ιστού. Στον ανεπτυγμένο κόσμο, το 90% των θανάτων από καρκίνο του πνεύμονα στους άνδρες κατά τη διάρκεια του έτους 2000 αποδόθηκε στο κάπνισμα (70% για τις γυναίκες). Το κάπνισμα ευθύνεται για το 80-90% των περιπτώσεων καρκίνου του πνεύμονα.

Το παθητικό κάπνισμα -η εισπνοή καπνού από κάπνισμα κάποιου άλλου- είναι μια από τις αιτίες καρκίνου του πνεύμονα σε μη καπνιστές. Ως παθητικός καπνιστής μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που ζει ή εργάζεται με έναν καπνιστή. Μελέτες από τις ΗΠΑ, , την Ευρώπη , το Ηνωμένο Βασίλειο, και την Αυστραλία έδειξαν σταθερά ένα σημαντικά αυξημένο κίνδυνο μεταξύ εκείνων που εκτίθενται σε παθητικό κάπνισμα. Εκείνοι που ζουν με κάποιον που καπνίζει παρουσιάζουν αύξηση του κινδύνου της τάξης του 20-30%, ενώ εκείνοι που εργάζονται σε περιβάλλον με παθητικό καπνό παρουσιάζουν αύξηση του κινδύνου της τάξης του 16-19% . Οι έρευνες για τον παράπλευρο καπνό δείχνουν ότι είναι πιο επικίνδυνος από τον άμεσο καπνό. Το παθητικό κάπνισμα προκαλεί περίπου 3.400 θανάτους από καρκίνο του πνεύμονα κάθε χρόνο στις ΗΠΑ.

Ραδόνιο αέριο

Το ραδόνιο είναι ένα άχρωμο και άοσμο αέριο που παράγεται από τη διάσπαση του ραδιενεργού ραδονίου, το οποίο με τη σειρά του είναι προϊόν της διάσπασης του ουρανίου, που βρίσκεται στο φλοιό της γης. Τα προϊόντα αποσύνθεσης της ακτινοβολίας ιονίζουν γενετικό υλικό προκαλώντας μεταλλάξεις που μερικές φορές μετατρέπονται σε καρκινικές. Το ραδόνιο είναι η δεύτερη πιο συχνή αιτία του καρκίνου του πνεύμονα στις ΗΠΑ μετά το κάπνισμα. Ο κίνδυνος αυξάνεται 8-16% για κάθε αύξηση 100 Bq/ m³στη συγκέντρωση του ραδονίου. Τα επίπεδα του αερίου ραδονίου διαφέρουν ανάλογα με τον τόπο και τη σύνθεση του υποκείμενου εδάφους και των βράχων. Για παράδειγμα, σε περιοχές όπως η Κορνουάλη στο Ηνωμένο Βασίλειο (η οποία έχει ως υπέδαφος γρανίτη) το ραδόνιο αέριο είναι ένα σημαντικό πρόβλημα και τα κτίρια πρέπει να εξαερίζονται με ανεμιστήρες για να μειώσουν τις συγκεντρώσεις του ραδονίου. Η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Πολιτειών εκτιμά ότι ένα στα 15 σπίτια στις ΗΠΑ έχει επίπεδα ραδονίου πάνω από τη συνιστώμενη κατευθυντήρια γραμμή των 4 pCi/L (148 Bq/m³).

Αμίαντος

Ο αμίαντος μπορεί να προκαλέσει διάφορες ασθένειες των πνευμόνων, συμπεριλαμβανομένου και του καρκίνου των πνευμόνων. Το κάπνισμα και ο αμίαντος έχουν συνεργειακή επίδραση στον σχηματισμό του καρκίνου των πνευμόνων. Ο αμίαντος μπορεί επίσης να προκαλέσει καρκίνο των πλευρών, αποκαλούμενος ως μεσοθηλίωμα ( το οποίο είναι διαφορετικό από τον καρκίνο των πνευμόνων).

Ατμοσφαιρική ρύπανση

Η υπαίθρια ατμοσφαιρική ρύπανση έχει μικρή επίδραση στην αύξηση του κινδύνου για καρκίνο των πνευμόνων. Μικροσωματίδια και ψεκασμοί θείου, τα οποία μπορούν να εκλύονται από τα καυσαέρια των μέσων μεταφοράς, σχετίζονται με έναν ελαφρώς αυξημένο κίνδυνο. Όσον αφορά το διοξείδιο του αζώτου, μια οριακή αύξηση κατά 10 μέρη στο δισεκατομμύριο αυξάνει τον κίνδυνο για καρκίνο των πνευμόνων κατά 14%. Το 1-2% των περιπτώσεων καρκίνου των πνευμόνων υπολογίζεται ότι οφείλονται στην υπαίθρια ατμοσφαιρική ρύπανση.

Γενετική

Μερικοί άνθρωποι έχουν γενετική προδιάθεση για καρκίνο των πνευμόνων. Σε συγγενείς ατόμων με καρκίνο των πνευμόνων, ο κίνδυνος αυξάνεται 2,4 φορές. Αυτό είναι πιθανό να οφείλεται σε γενετικούς πολυμορφισμούς.

Άλλες αιτίες

Πολλές άλλες ουσίες, επαγγέλματα και περιβαλλοντικοί παράγοντες έχουν συνδεθεί με την δημιουργία καρκίνου στους ανθρώπινους ιστούς των πνευμόνων. Στην Λίστα της ταξινόμησης των καρκινογόνων ουσιών το Διεθνές πρακτορείο έρευνας του καρκίνου των πνευμόνων ισχυρίζεται πως υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για την παρουσίαση των παρακάτω ως υπεύθυνων για καρκίνο των πνευμόνων:

• Παραγωγή αλουμινίου
• Αρσενικό και ανόργανες ενώσεις του αρσενικού
• Βηρύλλιο και ενώσεις του βηρυλλίου
• Δις-(χλωρομεθυλ) αιθέρα
• Μεθυλαιθέρα (τεχνικού βαθμού)
• Κάδμιο και ενώσεις καδμίου
• Ενώσεις χρωμίου(IV)
• Άνθρακας (εσωτερικές εκπομπές από την καύση άνθρακα στο σπίτι)
• Καύση (ελλιπής)
• Αεριοποίηση άνθρακα
• Άνθρακας και πίσσα
• Παραγωγή οπτάνθρακα
• Diesel κινητήρας εξάτμισης
• Ακτινοβολία Γάμμα
• Εξόρυξη Αιματίτη (υπογείως)
• Σίδηρος και χάλυβας
• MOPP (βινκριστίνη-πρεδνιζόνη-μουστάρδα αζώτου-μείγμα προκαρβαζίνης)
• Οι ενώσεις νικελίου
• Ζωγραφική
• Πλουτώνιο
• Το ραδόνιο-222 και τα προϊόντα διάσπασής του
• Βιομηχανία παραγωγής καουτσούκ
• Σκόνη πυριτίου (κρυσταλλική)
• Αιθάλη
• Μουστάρδα θείου
• Χ-ακτινοβολία

Παρόμοια με πολλές άλλες μορφές καρκίνου, ο καρκίνος του πνεύμονα αρχίζει με ενεργοποίηση των ογκογονιδίων ή αδρανοποίηση των ογκοκατασταλτικών γονιδίων. Τα ογκογονίδια πιστεύεται ότι κάνουν τους ανθρώπους πιο επιρρεπείς στον καρκίνο. Τα πρωτο-ογκογονίδια πιστεύεται ότι μετατρέπονται σε ογκογονίδια όταν εκτίθενται σε συγκεκριμένες καρκινογόνες ουσίες. Μεταλλάξεις στο Κ-ras πρωτο-ογκογονιδίο είναι υπεύθυνες για το 10-30% των αδενοκαρκινωμάτων του πνεύμονα. Ο υποδοχέας του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα (EGFR), ρυθμίζει τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων, την απόπτωση, την αγγειογένεση, και εισβολή όγκου. Μεταλλάξεις και πολλαπλασιασμός του EGFR είναι κοινά σε μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα και παρέχουν τη βάση για θεραπεία με αναστολείς του EGFR. Το Her2/neu επηρεάζεται λιγότερο συχνά. Χρωμοσωμική βλάβη μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της ετεροζυγωτίας. Αυτό μπορεί να προκαλέσει αδρανοποίηση των ογκοκατασταλτικών γονιδίων. Βλάβη στα χρωμοσώματα 3p, 5q, 13q, και 17ρ είναι ιδιαίτερα συχνή σε καρκίνωμα μικρών κυττάρων του πνεύμονα. Το ογκοκατασταλτικό γονίδιο p53, που βρίσκεται στο χρωμόσωμα 17ρ, επηρεάζεται στο 60-75% των περιπτώσεων. Άλλα γονίδια που συχνά είναι μεταλλαγμένα ή πολλαπλασιασμένα είναι τα γ-ΜΕΤ, NKX2-1, LKB1, PIK3CA, και BRAF..

 

Η εκτέλεση ακτινογραφίας θώρακος είναι ένα από τα πρώτα βήματα έρευνας, εάν ένας ασθενής δηλώσει συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν καρκίνο του πνεύμονα. Αυτό μπορεί να αποκαλύψει μια προφανή μάζα, τη διεύρυνση του μεσοθωρακίου (ενδεικτικό εξάπλωσης στους εκεί λεμφαδένες), ατελεκτασία (κατάρρευση), ενοποίηση (πνευμονία), ή υπεζωκοτική εκροή. Η CT απεικόνιση χρησιμοποιείται συνήθως για να παρέχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τύπο και την έκταση της ασθένειας. Βρογχοσκόπηση ή CT-καθοδηγούμενη βιοψία χρησιμοποιείται συχνά για δοκιμή του όγκου για ιστοπαθολογία.

 

Ο καρκίνος του πνεύμονα εμφανίζεται συχνά ως μονήρης πνευμονικός όζος σε μια ακτινογραφία θώρακος. Ωστόσο, η διαφορική διάγνωση είναι ευρεία. Πολλές άλλες ασθένειες μπορούν επίσης να δώσουν αυτή την εμφάνιση, όπως η φυματίωση, λοιμώξεις από μύκητες, μεταστατικός καρκίνος, ή η πνευμονία. Λιγότερο συχνές αιτίες ενός μονήρους πνευμονικού όζου περιλαμβάνουν αμαρτώματα, βρογχογενείς κύστες, αδενώματα, αρτηριοφλεβική δυσπλασία, πνευμονική κατάσχεση, ρευματοειδή οζίδια, κοκκιωμάτωση Wegener, ή λέμφωμα. Ο καρκίνος του πνεύμονα μπορεί επίσης να είναι ένα τυχαίο εύρημα, ως μονήρης πνευμονικός όζος σε μια ακτινογραφία θώρακος ή αξονική τομογραφία που λαμβάνονται για άσχετο λόγο. Η οριστική διάγνωση του καρκίνου του πνεύμονα βασίζεται στην ιστολογική εξέταση του ύποπτου ιστού στο πλαίσιο των κλινικών και ακτινολογικών ευρημάτων.

Σταδιοποίηση

Η σταδιοποίηση του καρκίνου του πνεύμονα είναι η αξιολόγηση του βαθμού εξάπλωσης του καρκίνου από την αρχική του προέλευση. Είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν την πρόγνωση και πιθανή θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα.

Η αρχική εκτίμηση της σταδιοποίησης του μη μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα (NSCLC) χρησιμοποιεί την ταξινόμηση ΤΝΜ. Αυτή βασίζεται στο μέγεθος του πρωτογενούς όγκου, την λεμφαδενική διήθηση, και τις μακρινές μεταστάσεις. Μετά από αυτό, χρησιμοποιώντας τους περιγραφείς TNM, μια ομάδα συντίθεται, που κυμαίνεται από τον καρκίνο στα κόπρανα, μέσα από τα στάδια 0, ΙΑ (ένα-Α), IB, IIA, IIB, IIIA, IIIB και IV (τέσσερα). Αυτή η ομάδα σταδιοποίησης βοηθά με την επιλογή της θεραπείας και την εκτίμηση της πρόγνωσης. Μικροκυτταρικό καρκίνωμα του πνεύμονα (SCLC) έχει παραδοσιακά χαρακτηριστεί ως «περιορισμένο στάδιο» (που περιορίζεται στο μισό του στήθους και στο πλαίσιο ενός ενιαίου ανεκτού τομέα ακτινοθεραπείας) ή «διευρυμένο στάδιο » (πιο διαδεδομένη ασθένεια). Ωστόσο, η ταξινόμηση και η ομαδοποίηση TNM είναι χρήσιμα στην εκτίμηση της πρόγνωσης..

Για τόσο το μη μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων όσο και το μικροκυτταρικό καρκίνωμα, οι δύο γενικοί τύποι της αξιολόγησης της σταδιοποίησης είναι η κλινική σταδιοποίηση και η χειρουργική σταδιοποίηση. Η κλινική σταδιοποίηση εκτελείται πριν από την επικείμενη χειρουργική επέμβαση. Βασίζεται στα αποτελέσματα των μελετών απεικόνισης (όπως η αξονική τομογραφία και η τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων) και τα αποτελέσματα βιοψίας. Η χειρουργική σταδιοποίηση αξιολογείται είτε ενδο- είτε μετεγχειρητικά, και βασίζεται στα συνδυασμένα αποτελέσματα των χειρουργικών και κλινικών ευρημάτων, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής δειγματοληψίας των θωρακικών λεμφαδένων.

Η πρόληψη είναι το πιο αποδοτικό μέσο μετριασμού της ανάπτυξης καρκίνου του πνεύμονα. Ενώ στις περισσότερες χώρες, οι βιομηχανικές και οικιακές καρκινογόνες ουσίες έχουν εντοπιστεί και απαγορευθεί, το κάπνισμα εξακολουθεί να είναι διαδεδομένο. Η εξάλειψη του καπνίσματος είναι ένας πρωταρχικός στόχος στην πρόληψη του καρκίνου του πνεύμονα, και η διακοπή του καπνίσματος είναι ένα σημαντικό προληπτικό εργαλείο σε αυτή τη διαδικασία.

Οι πολιτικές παρεμβάσεις για να μειωθεί το παθητικό κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, όπως εστιατόρια και τους χώρους εργασίας έχουν γίνει πιο συχνές σε πολλές δυτικές χώρες. Το Μπουτάν έχει πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος από το 2005. Η Ινδία εισήγαγε απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους τον Οκτώβριο του 2008.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κάλεσε τις κυβερνήσεις να θεσπίσουν πλήρη απαγόρευση της διαφήμισης προϊόντων καπνού για να αποτρέψει τους νέους από το να αρχίσουν να καπνίζουν. Αξιολογούν ότι τέτοιες απαγορεύσεις μείωσαν την κατανάλωση καπνού κατά 16%, όπου ασκήθηκαν.

Η μακροχρόνια χρήση των συμπληρωμάτων βιταμίνης Α, βιταμίνης C, βιταμίνης D, ή βιταμίνης Ε δεν μειώνουν τον κίνδυνο του καρκίνου του πνεύμονα. Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι που καταναλώνουν υψηλότερο ποσοστό λαχανικών και φρούτων τείνουν να έχουν χαμηλότερο κίνδυνο, αλλά αυτό είναι πιθανό να οφείλεται σε σύγχυση. Πιο αυστηρές μελέτες δεν έχουν δείξει μια ξεκάθαρη συσχέτιση.

Απεικόνιση

Η απεικόνιση αναφέρεται στη χρήση ιατρικών τεστ για την ανίχνευση της νόσου σε ασυμπτωματικά άτομα. Πιθανές δοκιμασίες προσυμπτωματικού ελέγχου για τον καρκίνο του πνεύμονα περιλαμβάνουν κυτταρολογική εξέταση πτυέλων, ακτινογραφία θώρακος(CXR), και αξονική τομογραφία (CT). Τα προγράμματα προληπτικού ελέγχου με τη χρήση CXR ή κυτταρολογικής εξέτασης δεν έχουν δείξει κανένα όφελος. Απεικόνιση όσων διατρέχουν υψηλό κίνδυνο (δηλαδή, ηλικίας 55 έως 79 που κάπνιζαν περισσότερο από 30 χρόνια ή εκείνων που είχαν στο παρελθόν καρκίνο του πνεύμονα) ετησίως με χαμηλή δόση ακτινοβολίας σε αξονική τομογραφία μπορεί να μειώσει την πιθανότητα θανάτου από καρκίνο του πνεύμονα κατά μία απόλυτη ποσότητα του 0,3% (σχετική ποσότητα κατά 20%). Οι εν δυνάμει κίνδυνοι της απεικόνισης, ωστόσο δεν είναι καλά γνωστοί.

Η θεραπεία για τον καρκίνο του πνεύμονα εξαρτάται από το συγκεκριμένο τύπο κυττάρων του καρκίνου, πόσο μακριά έχει εξαπλωθεί, αλλά και τη φυσική κατάσταση του ασθενούς. Κοινές θεραπείες περιλαμβάνουν παρηγορητική φροντίδα, χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία.

Χειρουργική επέμβαση

 

Εάν οι έρευνες επιβεβαιώνουν μη μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων, το στάδιο θα πρέπει να επαναξιολογηθεί για να διαπιστωθεί αν η ασθένεια είναι εντοπισμένη και δεκτική σε χειρουργική επέμβαση ή αν έχει εξαπλωθεί σε σημείο που δεν μπορεί να θεραπευτεί χειρουργικά. Η αξονική τομογραφία και η τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET) χρησιμοποιούνται. Αν μία μεσοθωράκια συμμετοχή όζων λεμφαδένων είναι ύποπτη, τότε η μεσοθωρακοσκόπηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξετασθούν οι όζοι και να βοηθηθεί η σταδιοποίηση.

Οι εξετάσεις αίματος και ο έλεγχος της πνευμονικής λειτουργίας είναι επίσης απαραίτητοι για να εκτιμηθεί κατά πόσον ο ασθενής είναι αρκετά καλά ώστε να πραγματοποιηθεί η χειρουργική επέμβαση. Αν οι δοκιμασίες της πνευμονικής λειτουργίας αποκαλύπτουν χαμηλές αναπνευστικές εφεδρείες, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να αντενδείκνυται.

Στις περισσότερες περιπτώσεις πρώιμου σταδίου μη μικροκυτταρικού καρκινώματος των πνευμόνων, η αφαίρεση ενός λοβού του πνεύμονα (λοβεκτομή) είναι η χειρουργική θεραπεία της επιλογής. Σε ασθενείς που είναι ακατάλληλοι για μια πλήρη λοβεκτομή, μία μικρότερη εκτομή όχι του λοβού (σφηνοειδής εκτομή) μπορεί να εκτελεστεί. Ωστόσο, η εκτομή σφήνας έχει έναν υψηλότερο κίνδυνο υποτροπής της νόσου από ό, τι η λοβεκτομή. Βραχυθεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο στο περιθώριο της εκτομής σφήνας μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο υποτροπής. Σπάνια, αφαίρεση ενός ολόκληρου πνεύμονα (πνευμονεκτομή) εκτελείται.

Θωρακοσκοπική χειρουργική επέμβαση με τη βοήθεια βίντεο και VATS λοβεκτομή χρησιμοποιούν μια ελάχιστα επεμβατική προσέγγιση για την χειρουργική επέμβαση του καρκίνου του πνεύμονα. Η VATS λοβεκτομή είναι εξίσου αποτελεσματική σε σύγκριση με τις συμβατικές ανοικτές λοβεκτομές, και με λιγότερη μετεγχειρητική ασθένεια.

Στο μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων, χημειοθεραπεία και / ή ακτινοθεραπεία χρησιμοποιείται συνήθως. Ωστόσο, ο ρόλος της χειρουργικής επέμβασης στο μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων επανεξετάζεται. Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να βελτιώσει τα αποτελέσματα, όταν προστεθεί στη χημειοθεραπεία και ακτινοβολία στα αρχικά στάδια του μικροκυτταρικού καρκινώματος των πνευμόνων.

Ακτινοθεραπεία

Η ακτινοθεραπεία δίνεται συχνά σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με θεραπευτική πρόθεση σε ασθενείς με μη μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων που δεν είναι κατάλληλοι για τη χειρουργική .Αυτή η μορφή της ακτινοθεραπείας υψηλής έντασης ονομάζεται ριζική ακτινοθεραπεία. Η βελτίωση αυτής της τεχνικής είναι συνεχής, υπερκλασματοποιημένα επιταχυνόμενη ακτινοθεραπεία (CHART), στην οποία μια υψηλή δόση της ακτινοθεραπείας δίδεται σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα.. Μετεγχειρητική θωρακική ακτινοθεραπεία γενικά δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται μετά από χειρουργική θεραπευτική πρόθεση για μη μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων. Μερικοί ασθενείς με συμμετοχή όζων λεμφαδένων του μεσοθωρακίου Ν2 θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την μετεγχειρητική ακτινοθεραπεία.

Για δυνητικά ιάσιμες περιπτώσεις μικροκυτταρικού καρκινώματος των πνευμόνων, ακτινοθεραπεία στο στήθος συχνά συνιστάται σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία..

Αν η ανάπτυξη του καρκίνου εμποδίζει ένα μικρό τμήμα του βρόγχου, βραχυθεραπεία (τοπική ακτινοθεραπεία) μπορεί να δοθεί απευθείας στο εσωτερικό των αεραγωγών για να ανοίξει η δίοδος . Σε σύγκριση με την εξωτερική ακτινοθεραπεία, η βραχυθεραπεία επιτρέπει τη μείωση του χρόνου επεξεργασίας και μειωμένη έκθεση σε ακτινοβολία στο προσωπικό της υγειονομικής περίθαλψης.

Η προφυλακτική κρανιακή ακτινοβολία (PCI) είναι ένας τύπος της ακτινοθεραπείας στον εγκέφαλο, που χρησιμοποιείται για να μειώσει τον κίνδυνο μετάστασης. Η PCI είναι πιο χρήσιμη σε μικροκυτταρικό καρκίνωμα των πνευμόνων. Σε νόσο περιορισμένου σταδίου, η PCI αυξάνει την τριετή επιβίωση από 15% σε 20%. Σε εκτεταμένη νόσο, ένας χρόνος επιβίωσης αυξάνεται από 13% σε 27%..

Πρόσφατες βελτιώσεις στην στόχευση και απεικόνιση έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη της στερεοτακτικής ακτινοβολίας στην αγωγή πρώιμου σταδίου καρκίνου του πνεύμονα. Σε αυτή τη μορφή της ακτινοθεραπείας, υψηλές δόσεις παραδίδονται σε ένα μικρό αριθμό των συνεδριών χρησιμοποιώντας τεχνικές στερεοτακτικής στόχευσης. Η χρήση του είναι κατά κύριο λόγο για ασθενείς που δεν είναι υποψήφιοι για χειρουργική επέμβαση λόγω ιατρικών συνοδών νοσημάτων.

Τόσο για τα μη μικροκυτταρικά καρκινώματα όσο και για τα μικροκυτταρικά ασθενείς, μικρότερες δόσεις της ακτινοβολίας προς το θώρακα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο των συμπτωμάτων (παρηγορητική ακτινοθεραπεία).

Χημειοθεραπεία

Η δοσολογία της χημειοθεραπείας εξαρτάται από τον τύπο του όγκου.

Μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα

Ακόμη και σε σχετικά πρώιμο στάδιο, ο μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα θεραπεύεται κυρίως με χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες. Στον μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα η σισπλατίνη και η ετοποσίδη χρησιμοποιούνται συνηθέστερα. Επίσης χρησιμοποιούνται συνδυασμοί με καρβοπλατίνη, γεμσιταβίνη, πακλιταξέλη, βινορελβίνη, τοποτεκάνη και ιρινοτεκάνη.

Μη μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα

Σε προχωρημένο μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, η χημειοθεραπεία παρατείνει την επιβίωση και χρησιμοποιείται ως θεραπεία πρώτης γραμμής, εφόσον ο ασθενής είναι αρκετά καλά για να δεχτεί την θεραπευτική αγωγή . Τυπικά, δύο φάρμακα χρησιμοποιούνται, εκ των οποίων το ένα έχει συχνά ως βάση την πλατίνα (είτε σισπλατίνη ή η καρβοπλατίνη) . Άλλα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συνήθως είναι γεμσιταβίνη, paclitaxel και docetaxel.

Προχωρημένος μη μικροκυτταρικός καρκίνος του πνεύμονα αντιμετωπίζεται συχνά με σισπλατίνη ή η καρβοπλατίνη, σε συνδυασμό με γεμσιταβίνη, πακλιταξέλη, ντοσεταξέλη, ετοποσίδη, ή vinorelbine. Πρόσφατα, έχει γίνει διαθέσιμη και η πεμετρεξίδη..

Επικουρική χημειοθεραπεία

Η επικουρική χημειοθεραπεία αναφέρεται στη χρήση χημειοθεραπείας μετά από θεραπευτική χειρουργική επέμβαση για τη βελτίωση του αποτελέσματος. Στο μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, τα δείγματα λαμβάνονται από κοντινούς λεμφαδένες κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Εάν επιβεβαιωθεί το στάδιο II ή III της νόσου, η επικουρική χημειοθεραπεία παρατείνει την επιβίωση κατά 5% σε πέντε χρόνια.. Ο συνδυασμός της vinorelbine και σισπλατίνη είναι πιο αποτελεσματικός από ό, τι παλαιότερα σχήματα..

Η επικουρική χημειοθεραπεία σε ασθενείς με καρκίνο σταδίου ΙΒ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς οι κλινικές δοκιμές δεν έχουν δείξει ένα σαφές πλεονέκτημα επιβίωσης. Δοκιμές της προεγχειρητικής χημειοθεραπείας (εισαγωγική χημειοθεραπεία) σε μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα που μπορούν να χειρουργηθούν απέβησαν άκαρπες.

Παρηγορητική φροντίδα

Σε ασθενείς με νόσο στο τελικό στάδιο, παρηγορητική φροντίδα ή διαχείριση της κατ’ οίκον φροντίδας μπορεί να είναι απαραίτητη. Αυτές οι προσεγγίσεις επιτρέπουν επιπλέον συζήτηση όσον αφορά τις επιλογές θεραπείας και παρέχουν ευκαιρίες για να φτάσουμε σε καλά μελετημένες αποφάσεις και να αποφύγουμε άχρηστη και δαπανηρή περίθαλψη στο τέλος της ζωής του ασθενούς.

Η χημειοθεραπεία μπορεί να συνδυαστεί με παρηγορητική φροντίδα στη θεραπεία του μη μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα. Σε προχωρημένες περιπτώσεις, η κατάλληλη χημειοθεραπεία αυξάνει το μέσο όρο επιβίωσης περισσότερο από ότι η υποστηρικτική φροντίδα, και βελτιώνει την ποιότητα της ζωής. Με την κατάλληλη φυσική κατάσταση, η διατήρηση της χημειοθεραπείας κατά του καρκίνου του πνεύμονα προσφέρει 1,5 έως 3 μήνες παράταση της επιβίωσης, ανακούφιση από τα συμπτώματα και βελτίωση της ποιότητας ζωής. . Η Συνεργατική Ομάδα μετααναλύσεων του μη μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα συνιστά πως, αν ο παραλήπτης θέλει και μπορεί να ανεχθεί τη θεραπεία, τότε η χημειοθεραπεία θα πρέπει να εξετάζεται σε προχωρημένο μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα..

Προγνωστικοί παράγοντες σε μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα περιλαμβάνουν την παρουσία ή απουσία των πνευμονικών συμπτωμάτων, το μέγεθος του όγκου, τον τύπο κυττάρου (ιστολογία), το βαθμό εξάπλωσης (στάδιο) και μετάστασης σε πολλαπλούς λεμφαδένες και την αγγειακή εισβολή. Για ασθενείς με νόσο που δεν μπορεί να χειρουργηθεί, η πρόγνωση επηρεάζεται δυσμενώς από την κακή κατάσταση απόδοσης και από απώλεια βάρους μεγαλύτερη από 10% . Οι προγνωστικοί παράγοντες σε μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα περιλαμβάνουν την κατάσταση απόδοσης, το φύλο, το στάδιο της νόσου και τη συμμετοχή του κεντρικού νευρικού συστήματος ή του ήπατος κατά το χρόνο της διάγνωσης.

Η πρόγνωση είναι συνήθως κακή. Από όλους τους ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα, το 15% επιβιώνουν πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση . Το στάδιο συχνά προωθείται κατά τη στιγμή της διάγνωσης. Στην παρουσίαση, το 30-40% των περιπτώσεων του μη μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα είναι στο στάδιο IV, και το 60% του μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα είναι στο στάδιο IV.

Για μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, η καλύτερη πρόγνωση επιτυγχάνεται με πλήρη χειρουργική εκτομή της νόσου στο στάδιο ΙΑ, με έως 70% πενταετή επιβίωση. Για μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, η πενταετής επιβίωση για τους ασθενείς είναι περίπου 5%. Ασθενείς με εκτεταμένο μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα έχουν μέσο ποσοστό πενταετούς επιβίωσης κάτω του 1%. Ο μέσος χρόνος επιβίωσης για περιορισμένο στάδιο της νόσου είναι 20 μήνες, με ένα πενταετές ποσοστό επιβίωσης 20%.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέχονται από το Εθνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο, η μέση ηλικία διάγνωσης του καρκίνου του πνεύμονα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι 70 ετών , και η μέση ηλικία θανάτου είναι 72 χρόνια. Στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι με ιατρική ασφάλιση είναι πιο πιθανό να έχουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

 

 

Παγκοσμίως, ο καρκίνος του πνεύμονα είναι η πιο κοινή μορφή καρκίνου τόσο από άποψη συχνότητας όσο από άποψη θνησιμότητας. Το 2008, υπήρχαν 1,61 εκατομμύρια νέα κρούσματα, και 1,38 εκατομμύρια θάνατοι που οφείλονται στον καρκίνο του πνεύμονα. Τα υψηλότερα ποσοστά είναι σε Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Το τμήμα του πληθυσμού που είναι πιθανότερο να αναπτύξει καρκίνο του πνεύμονα είναι οι άνθρωποι άνω των 50 ετών που έχουν ιστορικό καπνίσματος. Σε αντίθεση με το ποσοστό θνησιμότητας στους άνδρες, το οποίο άρχισε να μειώνεται πάνω από 20 χρόνια πριν, τα ποσοστά θνησιμότητας στις γυναίκες από καρκίνο των πνευμόνων έχουν αυξηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, και μόλις πρόσφατα άρχισαν να σταθεροποιούνται. Στις ΗΠΑ, ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου του πνεύμονα είναι 8% στους άνδρες και 6% στις γυναίκες. In the USA, the lifetime risk of developing lung cancer is 8% in men and 6% in women.

Για κάθε 3 έως 4.000.000 τσιγάρα που καπνίζονται, ένας θάνατος από καρκίνο του πνεύμονα εμφανίζεται . Η επιρροή του Big Tobacco διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην κουλτούρα του καπνίσματος. Νεαροί μη καπνιστές οι οποίοι βλέπουν διαφημίσεις προϊόντων καπνού είναι πιο πιθανό να αρχίζουν το κάπνισμα.

Ο ρόλος του παθητικού καπνίσματος αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ως παράγοντας κινδύνου για τον καρκίνο του πνεύμονα, οδηγώντας σε πολιτικές για τη μείωση ανεπιθύμητης έκθεσης των μη καπνιστών στον καπνό των άλλων. Οι εκπομπές από τα αυτοκίνητα, τα εργοστάσια και σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αποτελούν επίσης πιθανούς κινδύνους. Emissions from automobiles, factories, and power plants also pose potential risks.

Η Ανατολική Ευρώπη έχει την υψηλότερη θνησιμότητα του καρκίνου των πνευμόνων μεταξύ των ανδρών, ενώ η βόρεια Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν την υψηλότερη θνησιμότητα μεταξύ των γυναικών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι μαύροι άνδρες και γυναίκες έχουν την υψηλότερη συχνότητα . Η συχνότητα του καρκίνου του πνεύμονα είναι σήμερα μικρότερη στις αναπτυσσόμενες χώρες . Με την αύξηση του καπνίσματος στις αναπτυσσόμενες χώρες, η συχνότητα αναμένεται να αυξηθεί κατά τα επόμενα χρόνια, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία.

Από τη δεκαετία του 1960, η συχνότητα του αδενοκαρκινώματος του πνεύμονα άρχισε να αυξάνεται σε σχέση με άλλους τύπους καρκίνου του πνεύμονα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην εισαγωγή του φίλτρου τσιγάρων. Η χρήση των φίλτρων αφαιρεί μεγαλύτερα σωματίδια από τον καπνό, μειώνοντας έτσι την απόθεση σε μεγαλύτερους αεραγωγούς. Ωστόσο, ο καπνιστής πρέπει να εισπνέει βαθύτερα για να λάβει την ίδια ποσότητα νικοτίνης, με αποτέλεσμα την αυξημένη εναπόθεση σωματιδίων σε μικρούς αεραγωγούς, όπου τείνουν να εμφανιστούν αδενοκαρκινώματα. Η συχνότητα του αδενοκαρκινώματος του πνεύμονα εξακολουθεί να αυξάνεται.

Ο καρκίνος του πνεύμονα ήταν ασυνήθιστος πριν από την διαφήμιση του καπνίσματος και δεν είχε ακόμη αναγνωριστεί ως ξεχωριστή ασθένεια μέχρι το 1761. Διαφορετικές πτυχές του καρκίνου του πνεύμονα περιγράφονται περαιτέρω το 1810. Οι κακοήθεις όγκοι του πνεύμονα αποτελούν μόνο το 1% του συνόλου των καρκίνων που έχουν παρατηρηθεί με αυτοψία το 1878, αλλά ανέρχονται σε 10-15% από τις αρχές του 1900. Τα περιστατικά που αναφέρονται στην ιατρική βιβλιογραφία αριθμούσαν σε 374 σε όλο τον κόσμο το 1912, αλλά μια ανασκόπηση στις αυτοψίες έδειξε ότι η συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του πνεύμονα είχε αυξηθεί από 0,3% το 1852 σε 5,66% το 1952. Στη Γερμανία το 1929, ο γιατρός Fritz Lickint αναγνώρισε τη σχέση μεταξύ του καπνίσματος και του καρκίνου του πνεύμονα , η οποία οδήγησε σε μια αντικαπνιστική εκστρατεία. Η μελέτη Βρετανών Ιατρών, που δημοσιεύθηκε το 1950, ήταν το πρώτο στερεό επιδημιολογικό στοιχείο για τη σχέση μεταξύ καρκίνου του πνεύμονα και καπνίσματος . Ως αποτέλεσμα, το 1964, ο Γενικός Χειρουργός των Ηνωμένων Πολιτειών προτείνει οι καπνιστές να σταματήσουν το κάπνισμα.

Η σύνδεση με το αέριο ραδόνιο αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά μεταξύ των ανθρακωρύχων στα όρη Ore κοντά στο Schneeberg στη Σαξονία. Το Ασήμι έχει εξορυχθεί εκεί από το 1470, και τα ορυχεία είναι πλούσια σε ουράνιο και στα συνοδευτικά του αέρια, ράδιο και ραδόνιο. Οι ανθρακωρύχοι είχαν αναπτύξει ένα δυσανάλογο ποσό ασθενειών των πνευμόνων, που τελικά αναγνωρίστηκε ως ο καρκίνος του πνεύμονα το 1870. Παρά την ανακάλυψη αυτή, η εξόρυξη συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1950, λόγω της ζήτησης της USSR για ουράνιο. Το ραδόνιο επιβεβαιώθηκε ως αιτία του καρκίνου του πνεύμονα τη δεκαετία του 1960.

Η πρώτη επιτυχής πνευμονεκτομή για καρκίνο του πνεύμονα έγινε το 1933 . Η παρηγορητική ακτινοθεραπεία έχει χρησιμοποιηθεί από τη δεκαετία του 1940. Η ριζική ακτινοθεραπεία, που χρησιμοποιήθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1950, ήταν μια προσπάθεια να χρησιμοποιούν μεγαλύτερες δόσεις ακτινοβολίας σε ασθενείς σε σχετικά πρώιμο στάδιο του καρκίνου του πνεύμονα, αλλά που ήταν κατά τα άλλα ακατάλληλοι για τη χειρουργική επέμβαση . Το 1997, η συνεχής υπερκλασματοποιημένη ακτινοθεραπεία θεωρήθηκε ως μια πρόοδος σε σχέση με τα συμβατική ριζική ακτινοθεραπεία.

Για μικροκυτταρικό καρκίνωμα του πνεύμονα, οι αρχικές προσπάθειες τη δεκαετία του 1960 για χειρουργική εκτομή και ριζική ακτινοθεραπεία ήταν ανεπιτυχείς. Τη δεκαετία του 1970, αναπτύχθηκαν επιτυχή σχήματα χημειοθεραπείας.

• Αναπνοή σφιγμένου χείλους
• Πνευμονική νόσος τελικού σταδίου