H Ελέν Σιξού γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου 1937 στο Οράν στην Αλγερία, είναι Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια.
Το 1968 δημοσίευσε τη διδακτορική της διατριβή στις εκδόσεις Grasset με τίτλο L'Exil de James Joyce ou L'art du remplacement (Η Εξορία του Τζέιμς Τζόυς ή Η τέχνη του εκτοπισμού), που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Dedans (Μέσα) (1969), για το οποίο της απονεμήθηκε το βραβείο Médicis .
Η Ελέν Σιξού είναι συγγραφέας πολλών θεατρικών έργων που γράφτηκαν για το Θέατρο του Ήλιου και η συνεργασία της με την Αριάν Μνουσκίν ξεκίνησε από το 1984. Συνιδρύτρια του Πειραματικού Πανεπιστημιακού Κέντρου της Βενσέν, το 1974 δημιούργησε εκεί το πρώτο κέντρο γυναικείων σπουδών σε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο. Το δοκίμιό της Le Rire de la Méduse (Το γέλιο της Μέδουσας) (1975) αποτέλεσε ορόσημο για τον σύγχρονο φεμινισμό.
« | Συμμετείχε σε όλους τους "απελευθερωτικούς αγώνες": εκείνον της Αλγερίας, της χώρας στην οποία γεννήθηκε, εκείνον του πανεπιστημίου, που τον υπομόνευε ο συντηρητισμός, εκείνον των γυναικών, που βρίσκονταν τότε κάτω από τον ανδρικό ζυγό. Να ήσουν νέα σ' εκείνη τη δεκαετία, έλεγε, ήταν μεγάλη τύχη... | » |
Η Ελέν Σιξού γεννήθηκε στο Οράν από πατέρα γιατρό (Georges Cixous, ο οποίος γεννήθηκε επίσης στην Αλγερία, 1908-1948) και Γερμανίδα μητέρα (Ève Klein, πρόσφυγας, 1910-2013, μαία). Η οικογένειά της ήταν εβραϊκής καταγωγής, Ασκενάζι από την πλευρά της μητέρας της, σεφαραδίτικη από την πλευρά του πατέρα της. Η οικογένεια εγκατέλειψε την Αλγερία το 1954.
Παντρεύτηκε το 1955 με τον Γκυ Μπερζέρ και απέκτησε τρία παιδιά, τον Ζορζ (1959-1961), την Ανν-Εμμανουέλ (1960), τον Στεφάν (1961).
Η Ελέν Σιξού πέρασε τις εξετάσεις (Agrégation_en_France), που της επέτρεπαν να διδάσκει αγγλικά στη δευτεροβάθμια ή την τριτοβάθμια εκπαίδευση το 1959. Με επιβλέποντα τον Ζαν-Ζακ Μαγιού, εκπόνησε τη διατριβή της για τον Τζέιμς Τζόυς και απέκτησε διδακτορικό στη φιλολογία το 1968 .
Το 1969 συμμετείχε στην ίδρυση του περιοδικού Poétique, με τους Τσβέταν Τοντόροφ και Ζεράρ Ζενέτ .
Είναι συνιδρύτρια, μαζί με τον Ρεϊμόν Λα Βερνιά, της δημιουργίας του πανεπιστημιακού κέντρου της Βενσέν, μετά τον Μάιο του 68. Απέκτησε θέση καθηγήτριας και ίδρυσε το Κέντρο Μελετών Γυναικών και Σπουδών Φύλου, κάτι πρωτοποριακό τότε στην Ευρώπη.
Από το 1983, διηύθυνε σεμινάριο στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας.
Από το 1967, η Ελέν Σιξού έχει δημοσιεύσει ένα σημαντικό έργο, αποτελούμενο από περίπου εξήντα έργα, τα οποία εκδόθηκαν κυρίως από τους εκδοτικούς οίκους Grasset, Gallimard, Des femmes και Galilée . Είναι επίσης θεατρική συγγραφέας και τα έργα της ανέβηκαν σε σκηνοθεσία της Σιμόν Μπενμουσά στο Théâtre d'Orsay, του Ντανιέλ Μεσγκίς στο Théâtre de la Ville και της Αριάν Μνουσκίν στο Théâtre du Soleil.
Δημοσίευσε κείμενα για τον Ζακ Ντεριντά και τον Τζέιμς Τζόυς, αλλά και για τα έργα των Καρίσε Λισπέκτορ, Μορίς Μπλανσό, Φραντς Κάφκα, Χάινριχ φον Κλάιστ, Μονταίν, Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Thomas Bernhard, Μαρίνα Τσβετάγεβα, Ζαν Ζενέ και Σάμιουελ Μπέκετ.
Έχει γράψει εκτενώς για το έργο καλλιτεχνών, όπως ο Σιμόν Αντάι, ο Πιερ Αλεσινσκί, καθώς και δύο βιβλία για τον Αντέλ Αμπντεσεμέντ .
Το 2016 βραβεύτηκε με το βραβείο Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.
Το 1963 η Σιξού γνώρισε τον Ζακ Ντεριντά, με τον οποίο συνδεόταν με μακροχρόνια φιλία και μοιράστηκε πολλές δραστηριότητες, πολιτικές και πνευματικές, όπως η ίδρυση του Πανεπιστημίου Paris 8, του Εθνικού Κέντρου Γραμμάτων (σήμερα Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ) — 1981-1983 —, το Διεθνές Κοινοβούλιο Συγγραφέων, η Επιτροπή κατά του Απαρτχάιντ, συνέδρια και σεμινάρια στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας. Έκαναν από κοινού ορισμένες δημοσιεύσεις ή εκδόσεις, όπως π.χ. το Voiles, με εικονογράφηση του Ερνέστ Πινιόν-Ερνέστ, (1998), Portrait de Jacques Derrida en jeune saint juif (Πορτρέτο του Ζακ Ντεριντά ως νεαρού Ιουδαίου αγίου) (2001), H.C. pour la vie, c'est à dire… (Η Ε.Σ. για τη ζωή, δηλαδή...)(2002). Ο Ντεριντά θεωρεί την Ελέν Σιξού ως τη μεγαλύτερη εν ζωή συγγραφέα στη γαλλική γλώσσα.
Το 2000 δημιουργήθηκε μια συλλογή στο όνομά της από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, αφότου η Ελέν Σιξού δώρισε το σύνολο των χειρογράφων της έως και σήμερα. Παρουσιάζονται στην έκθεση «Brouillons d'Écrivains» που πραγματοποιήθηκε στη Βιβλιοθήκη το 2001.
Το 2003 η Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας διοργάνωσε το συνέδριο «Genèses Généalogies Genres : Autour de l’œuvre d'Hélène Cixous» (Γενέσεις Γενεαλογίες Κειμενικά είδη: Περί του έργου της Ελέν Σιξού). Μεταξύ των ομιλητών ήταν οι Μιρέιγ Καλ-Γκρουμπέρ, Μαρί-Οντίλ Ζερμέν, Ζακ Ντεριντά, Ανί Λεκλέρκ, Αριάν Μνουσκίν, Ζινέτ Μισό και η ίδια η Ελέν Σιξού.
Το 1989 η Σιξού και η Μνουσκίν συνεργάστηκαν στην ταινία La Nuit miraculeuse (Η θαυμαστή νύχτα), η οποία τους ανατέθηκε από την Εθνοσυνέλευση για τα 200 χρόνια από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (προβλήθηκε από το κανάλι FR 3 στις 7 Δεκεμβρίου 1989).
Μεταξύ 2012 και 2018, η Ελέν Σιξού συμμετείχε στη δημιουργία της ταινίας ντοκιμαντέρ του Ολιβιέ Μορέλ, Ever, Rêve, Hélène Cixous (118 λεπτά, 2018), η οποία είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σε αυτήν.
This article uses material from the Wikipedia Ελληνικά article Ελέν Σιξού, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο υπό CC BY-SA 4.0 εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Ελληνικά (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.