Konjica

Iako su drevne kulture nakon pripitomljavanja konja relativno brzo prepoznale koristi njihove upotrebe u ratu, konjica u svom tradicionalnom obliku je razvijena tek u stepama Centralne Azije, gdje je savršeno odgovarala potrebama i mogućnostima tamošnjih nomadskih naroda. Konjicu su mnoge države uvele nešto kasnije, zamijenivši dotadašnje bojne dvokolice.

No, i tada je razvoj konjice dosta priječio cijeli niz tehničkih i logističkih problema, najčešće vezanih uz troškove uzgoja i obuke konja. Konjica se u Evropi razvila tek u Srednjem vijeku, s razvitkom tehnologije i uzgajanjem pasmina konja koje su bile pogodne za ratovanje. Tada je postala glavni rod vojske, čije je djelovanje često odlučivalo bitke i ratove. Pješadija je primat povratila tek u Novom vijeku uvođenjem novih taktika i vatrenog oružja.

Konjica je zbog toga počela postepeno gubiti svoje neposredne borbene uloge, tako da se do sredine 19. vijeka počela koristiti uglavnom za izviđanje, tzv. mali rat ili gonjenje poraženog neprijatelja. Prvi svjetski rat je konačno ukazao na zastarjelost konjice u modernom dobu, s obzirom na njene ogromne logističke zahtjeve, skroz neopravdane u odnosu na njenu borbenu vrijednost. Iako se konjica koristila i u kasnijim sukobima, sve vojske su je postepeno ukinule i zamijenile motorizirane i oklopne jedinice, iako u pojedinim oblastima svijeta konjica još uvijek igra korisnu ulogu zbog nedostatka prometne infrastrukture.

Konjičke jedinice u vojskama danas igraju isključivo ceremonijalnu ulogu, dok ih policije koriste u svrhu suzbijanja većih nereda.