Уладзімір Адамавіч Кульчыцкі: беларускі нейрафізіёлаг

Даўрыя, Борзінскі раён, Чыцінская вобласць, РСФСР — 11 красавіка 2024, Мінск) — беларускі нейрафізіёлаг. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі па спецыяльнасці «Нейрафізіялогія» (2017), член-карэспандэнт НАН Беларусі па спецыяльнасці «Фізіялогія» (2000), доктар медыцынскіх навук (1989), прафесар (1998).

Уладзімір Адамавіч Кульчыцкі
альтэрн.: Уладзімер Адамавіч Кульчыцкі
Дата нараджэння	6 сакавіка 1948(1948-03-06)
Месца нараджэння	Даурыя[d], Борзінскі раён[d], Чыцінская вобласць, РСФСР, СССР
Дата смерці	11 красавіка 2024(2024-04-11) (76 гадоў)
Род дзейнасці	навуковец, выкладчык універсітэта
Месца працы	Самарскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт[d] Інстытут фізіялогіі НАНБ
Навуковая ступень	доктар медыцынскіх навук (1989)
Навуковае званне	прафесар (1998) акадэмік НАН Беларусі (2017)
Альма-матар	Самарскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт[d]
Прэміі

Скончыў Куйбышаўскі медыцынскі інстытут (1972).

У 1972—1975 гадах — траўматолаг Шар’інскай раённай бальніцы Кастрамской вобласці, у 1975—1986 гадах — старшы лабарант, асістэнт кафедры Куйбышаўскага медыцынскага інстытута. Лекар «Хуткай дапамогі» (1976—1986).

З 1989 года — навуковы супрацоўнік, старшы навуковы супрацоўнік, з 1991 года — загадчык лабараторыі, з 2006 года — намеснік дырэктара па навуковай і інавацыйнай рабоце Інстытута фізіялогіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі.

• Прэмія Ленінскага камсамола (1979) — за распрацоўку праблемы бульбарных механізмаў генерацыі дыхальнага рытму.

Даследаваў цэнтральныя механізмы фарміравання ноціцэппніўных рэфлексаў, працэсы структурнай і функцыянальнай рэарганізацыі нейронавых сетак мозгу. Даказаў, што функцыянальны стан клетак вентролатеральных аддзелаў даўгаватага мозгу з’яўляецца вызначальным фактарам для генерацыі дыхальнага рытму і фарміравання сімптаактівіруючых уплываў, якія рэгулююць тонус крывяносных сасудаў і сэрца. Сумесна з навукоўцамі Інстытута імя В. Керкхофа (Германія) эксперыментальна пацвердзіў мадулюючы ўплыў простагландынаў на тэрмаадчувальнасць нейронаў пярэдняга гіпаталамуса, што дазволіла абгрунтаваць канцэпцыю аб удзеле простагландынаў у механізмах нейранальнай пластычнасці. У даўгаватым мозгу выявіў групы нервовых клетак, якія залучаюцца ў механізмы нармалізацыі крывянага ціску пры артэрыяльнай гіпертаніі і рэгуляцыі болевай адчувальнасці. Вывучыў цэнтральныя механізмы сіндрому раптоўнай смерці. Распрацаваў метады ацэнкі эфектыўнасці тэрапеўтычных прыёмаў ва ўмовах клінікі, у прыватнасці, прадухілення дэструктыўных працэсаў у ствале галаўнога мозгу пасля пашкоджання галінак трайніковых або блукаючых нерваў, аптымізацыі пазітыўных тэрапеўтычных эфектаў фізічных фактараў, прафілактыкі арытмій сэрца, мадэлявання міжнейронных камунікацый, вывучэння функцыянальных асаблівасцяў нервовай сістэмы ў дзяцей і падлеткаў, якія пражываюць на забруджаных радыенуклідамі тэрыторыях Беларускага Палесся.

Аўтар больш за 350 навуковых прац, у т. л. 9 манаграфій, 18 патэнтаў.

Бібліяграфія

• Центральная регуляция органной гемодинамики. СПб.: Наука, 1992 (в соавт.).
• Функции вентральных отделов продолговатого мозга. Мн.: Навука і тэхніка, 1993.
• Нейрофизиология защитных рефлексов. Мн.: Полибиг, 1998.
• Синдром смерти. Мн.: Полибиг, 1999 (в соавт.).
• Синдром жизни. 2-е изд., испр. и доп. Мн.: Бизнесофсет, 2002 (в соавт.).
• Регуляция функций при активации мозга. Мн.: Белпринт, 2004 (в соавт.).
• Механизмы действия лечебных физических факторов. Мн.: Бизнесофсет, 2007 (в соавт.).