Жоўтагаловы Каралёк

Гэта самы маленькі прадстаўнік арнітафауны ў Еўропе і Беларусі (гутарковая назва «еўрапейскі калібры»). Іншая адметная асаблівасць гэтай птушкі — яркая залаціста-жоўтая палоска на цемені, «карона», дзякуючы якой птушка набыла сваю навуковую і беларускую назву.

Даўжыня цела 9—11 см, маса 5—7 г. Апярэнне мяккае, пушыстае. Спіна шаравата-эялёная, брушка светла-шэрае, хвост цёмна-буры, на крылах па дзве белыя палоскі, на галаве жаўтавата-аранжавы чубок з цёмнымі падоўжанымі палоскамі па баках. Верх галавы ярка-жоўты з чорнымi палоскамi па краях. У самца сярэдзiна галавы бывае наогул аранжавая, у самкi жоўтая пляма менш яркая. Маладыя падобныя да самкi або без жоўтай плямы.

Песня пачынаецца цiха, потым хутчэй i гучней, у канцы шчабятанне «сюіціці-сюіціці-сюіціці-сітр» (чым адрознiваецца ад чырвонагаловага каралька). Позыў — высокае «сi-сi», падобнае да галасоў многіх сiнiц i чырвонагаловага каралька.

Распаўсюджаная ў зоне лясоў Еўразіі. Арэал уключае Еўропу, у Азіі разарваны (на ўсходзе праз Паўднёвую Сібір да Сахаліна і Японіі, у Цянь-Шані, поўначы Ірана і ад Гімалаяў на ўсход да цэнтральнай часткі Кітая). На Беларусі звычайны на гнездаванні аселы і качуючы ўзімку від. Нацыянальная птушка Люксембурга.

Паўночныя папуляцыі мігрыруюць, часам назіраюцца інвазіі. Паўднёвыя папуляцыі аселыя і качуючыя.

Біятоп: сасновыя бары з невялікай колькасцю елак або піхты, радзей у iншых барах, яловыя лясы. У Швейцарыi даходзiць да 2000 м над узроўнем мора. Восенню і ўзімку — розныя тыпы лясоў, парослыя кустамi мясцiны i нават зараснікі чароту.

Адрозніваецца шэраг падвідаў.

Корміцца насякомымі і іх лічынкамі.

Вельмі рухавая птушка, пастаянна пырхае з адной галіны на другую, на тонкіх галінках рухаецца жвава, у тым ліку і ўніз галавой. Як правіла, трымаецца ў верхняй частцы кроны дрэў і малапрыкметная з зямлі. Гняздуе ў хвойных і мяшаных лясах, у тым ліку глухой цёмнахваёвай тайзе, а таксама ў вялікіх садах і парках з удзелам старых яловых дрэў. Гнёзды пераважна на елках. Узімку збіваецца ў змешаныя чародкі з дробнымі сініцамі і вандруе па-за межамі гнездавых біятопаў, сустракаючыся ў лісцяных лясах і ў хмызняковых зарасніках. У гнездавы перыяд скрытная птушка, у астатні час года вельмі даверлівая і падпускае чалавека на блізкую адлегласць. Вандроўны, часткова пералётны від, сваім спосабам жыцця шмат у чым нагадвае сініц.

Яйкі (8-11, часам 6-13) авальныя, з адным вузейшым канцом, крэмава-белыя або светла-карычневыя; плямкі вельмі дробныя, светла-карычневыя, чырванаватыя або шэра-карычневыя, звычайна згушчаныя на шырэйшым канцы. Памеры: 13,5 х 10,0 мм.

• Жоўтагаловы каралёк // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 6: Дадаізм — Застава / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1998. — Т. 6. — С. 440. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0106-0 (т. 6).

• Фота і відэа з удзелам жоўтагаловага каралька
• Дзікая прырода побач Архівавана 23 ліпеня 2023.